Ακριτίδης: «Παναθηναϊκός, ο δικός μου ανένδοτος»!

Τα όνειρα για επιστροφή στον τίτλο του πρωταθλήματος είναι δεδομένα σε μια χρονιά που έχει ξεκινήσει ιδανικά για το «τριφύλλι». Ανάμεσα σε αυτούς που ονειρεύονται να δουν ξανά την αγαπημένη τους ομάδα στο βάθρο του πρωταθλητή είναι κι ένας άνθρωπος που έχει υπηρετήσει τον σύλλογο και συγκεκριμένα τη «μάνα του λόχου» τον ερασιτέχνη Παναθηναϊκό. Ο π. αντιδήμαρχος και αναπληρωτής Δήμαρχος Αθήνας, ο Διευθύνων Σύμβουλος της «Ανάπλαση Αθήνας ΑΕ», Χρόνης Ακριτίδης, δηλώνει ενθουσιασμένος και δεν το κρύβει αφού όλο αυτό το κλίμα των ημερών του ξυπνά μνήμες από το ένδοξο πράσινο παρελθόν:

«Είχα διαβάσει παλιά στην Αγγλία μια δήλωση του μέγιστου Μπιλ Σάνκλι (παλιού προπονητή της Λίβερπουλ) που έλεγε ότι «κάνουν σοβαρό λάθος όσοι ισχυρίζονται ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή- είναι μακράν το σημαντικότερο».

Στο ποδόσφαιρο για το οποίο αναφερόταν ο Σάνκλι, θα πρόσθετα και το μπάσκετ.
Ειδικά αυτό που είδαμε και μάθαμε από τον Παναθηναϊκό.
Όμως, θα έκανα μια επισήμανση. Το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ και τα άλλα αθλήματα, είναι όντως τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μου (μας) αλλά από τα δευτερεύοντα. Είναι ο επίγειος παράδεισος των απανταχού φιλάθλων και οπαδών, είναι μια επίγεια μυσταγωγία μας. Είναι ένας έρωτας χωρίς τέλος, είναι ψώνιο, μεθύσι χαράς μα και λύπης, όταν έρχεται η «στραβή».

Είμαι εξ εκείνων που έγινα Παναθηναϊκός από πεποίθηση κι έναν θείο, εκεί στην αθλητικά «άγονη» γραμμή της πιτσιρικαρίας μου, στην Πτολεμαΐδα. Με τις γκοφρέτες και τα χαρτάκια των ποδοσφαιριστών που κολλούσα σ’ ένα άλμπουμ προκειμένου να πάρω δώρο μια μπάλα… Μου έλειπε πότε ο Δομάζος, πότε ο Καμάρας, πότε ο Γραμμός ή ο Αντωνιάδης… Ο Παναθηναϊκός ήταν ο δικός μου «ανένδοτος» απέναντι στον «Αρειανό» πατέρα μου. Κι ύστερα δεν ήθελε και πολύ:
«Κι αν δεν έχω καθόλου μυαλό, τριφυλλλάρα το πήρες κι αυτό».

Κι ύστερα το ραδιοφωνάκι κι η τηλεόραση. Με τα παράσιτα μα και το τρεμόπαιγμα της εικόνας. Κι ο Παναθηναϊκός, τρόπος του σκέπτεσθαι. Μια ολόκληρη κουλτούρα με ανεξίτηλες μνήμες. Το φευγιό από την πόλη μου, οι σπουδές στην Αθήνα. Η Λεωφόρος, η θύρα 13, τα εισιτήρια με το φοιτητικό χαρτζιλίκι, το ΟΑΚΑ, η γνωριμία με τα ιερά τοτέμ. Τα ευρωπαϊκά, οι κόρες μου βαζελοφρονούσες από κούνια. Κι η πολιτική, ο Δήμος Αθηναίων… οι συνεχείς παρεμβάσεις ακόμη και για να μη καταρρεύσουν οι κολώνες του ηλεκτροφωτισμού στη Λεωφόρο… Τις φτιάξαμε και ουδείς κατάλαβε το παραμικρό.

Μνήμες ρε φίλε. Ζάετς, Βαζέχα, Σαραβάκος, Γκουμομπασινάδες που έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης! Μνήμες με Μπορέλι μα και Βάντσικ και Χένρικσεν. Και τον Μίκλαντ με τα μπιρόνια του… Με «τάφο του Ινδού» και Κορωναίο, Απόστολο Κόντο, Κέφαλο. Αργότερα με Αλβέρτη, Μποντίρογκα, Ζοτς, Διαμαντίδη, Φώτση, Στόγιαν, Σάρας… Με Σπήλιο Ζαχαρόπουλο, Χρήστο Παπανικολάου, αδελφούς Καραγιώργους, Σελετόπουλο, Λομβάρδου, Καζάζη, Ανδρεόπουλο, Τεντζέρη… Είπαμε… πρωταθλητής σ’ όλα τα σπορ …. Ύμνος ποίημα!
Και Παύλος και Θανάσης και καπετάνιος! Και Αλβαρέζ παλιά, που μας έμαθε πώς παίζεται η θέση του σέντερ φορ. Και Λιβαθηνός, ακόμη κι ο Κάβουρας με τον Καραβίδα, τον Κώτσιο και τον Γιαννακούλα! Όλοι δικοί μας είμαστε. Κι ο σερ Άλεξ που αναρωτιόταν… «who is Yioyrkas?»…

Πανάθα και ξερό ψωμί που λέγαμε κάποτε. Πανάθα από εκείνους που τους νοιάζει να παίζει καλή μπάλα η ομάδα, ακόμη κι αν χάνει. Αρκεί να χάνει… στο γήπεδο…
Πανάθα, ιδεολογία και κουλτούρα. Ναι, αυτά νιώθω ότι με κάνουν καλύτερο. Η επίγεια μυσταγωγία και το ψώνιο που λέγαμε. Κι ο ερασιτέχνης. Το διοικητικό συμβούλιο.
Τρε-λαίν-νο-μαι! Πανάθα μια ζωή. Ακόμη και στα πέτρινα χρόνια. Τότε που τυπώναμε σε μπλουζάκια τις έδρες όλης της Ευρώπης που είχε πάει η Πανάθα, για να μη ξεχνάμε. Και τα παρκέ που μεγαλουργούσε ο Διαμαντίδης κι η αρμάδα του Ζοτς…
Παρίσι, Θεσσαλονίκη, Μπολόνια, Αθήνα, Βερολίνο, Βαρκελώνη.
Ναι, ξέρω με έχει πιάσει ο ενθουσιασμός μου.
Άλλωστε, σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος».