Ένα φρεάτιο μου άλλαξε τη ζωή

Κατοικώ στο ίδιο σπίτι, στο Χαλάνδρι, στην διάρκεια των τελευταίων περίπου 15 ετών. Μας έτυχε το σπίτι αυτό να βρίσκεται σε έναν δρόμο δίχως φρεάτια. Και επειδή βρίσκεται σε περιοχή που το έδαφος έχει κλίση, στην κάθε φορά μιας δυνατής βροχής ζούσαμε με την ανησυχία για την πιθανότητα να πλημμυρίσουμε, όπως είχε συμβεί σε σπίτια διπλανών δρόμων. Στη διάρκεια της 15ετίας η κάθε βροχερή ημέρα με έβρισκε σε κάθε έξοδο από το σπίτι με τον προβληματισμό σχετικά με τις συνέπειες. Δεν με προβλημάτιζαν τα βρεγμένα παπούτσια και ρούχα, ή ότι ο σκύλος μου θα γίνει μούσκεμα κάθε φορά. Με προβλημάτιζε περισσότερο η εικόνα ηλικιωμένων ανθρώπων και παιδιών που περπατούσαν σε έναν δρόμο που δεν είχε πεζοδρόμιο και δεν είχε φρεάτια. Θύμωνα αδιανόητα με την αδιαφορία μας, όλων. Όχι μόνο των κατοίκων της περιοχής, που δεν τρέχαμε έξω από το δημαρχείο για να απαιτήσουμε να γίνει ό,τι ήταν δυνατόν προκειμένου να βελτιωθούν οι συνθήκες της καθημερινότητάς μας, αλλά και των δημοτών του Χαλανδρίου που δεν έδιναν ποτέ σημασία σε όλα αυτά με συνέπεια να εκλέγουν δημάρχους που δεν είχαν ποτέ στην ατζέντα, ή τουλάχιστον ποτέ ψηλά στην ατζέντα τους τα αντιπλημμυρικά έργα.

Στην εξέλιξη του χρόνου η κατάσταση έγινε χειρότερη επειδή ένα χωράφι που βρίσκεται απέναντί μας, ιδιοκτησίας του δήμου, το οποίο προοριζόταν για πάρκο, είχε γεμίσει μπάζα, τα οποία βρίσκαμε μπροστά μας σε κάθε βροχή, κάθε πλημμύρα. Για να μην πολυλογώ, κάθε μέρα στην διάρκεια των τελευταίων 15 ετών σκεφτόμουν το αυτονόητο, η βελόνα του μυαλού κολλούσε στη σκέψη σχετικά με το πόσο απλό θα ήταν να τοποθετηθούν φρεάτια σε έναν δρόμο με τέτοια προβλήματα. Σκεφτόμουν ότι θα άλλαζε η ζωή των ανθρώπων που διασχίζουν αυτόν τον δρόμο, ανάμεσά τους ένα σωρό παιδιά που τον διασχίζουν για να πάνε στο κοντινό σχολείο, με ένα τόσο εύκολο έργο.

Σήμερα, που άνοιξαν οι ουρανοί, ο δρόμος μου ήταν πιο στεγνός από όσο θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Την ώρα που οι κάθετοι δρόμοι κολυμπούσαν στην πλημμύρα, εγώ και οι γείτονες, όπως και οι περαστικοί περπατούσαμε ανεμπόδιστα. Διότι ναι, μετά από 15 χρόνια το χωράφι μεταμορφώνεται αυτό τον καιρό σε πάρκο, κι έτσι η τύχη μας χαμογέλασε, αφού αποφασίστηκε να μπουν φρεάτια στους εφαπτόμενους δρόμους για να προφυλαχθεί το πάρκο από την πλημμύρα. Οι εργασίες της τοποθέτησης των φρεατίων δεν πρέπει να κράτησαν παραπάνω από 20 ημέρες. Το κόστος δεν μπορώ να το γνωρίζω. Μπορώ όμως με βεβαιότητα να πω ότι κατά τύχη άλλαξε η ποιότητα της ζωής μας και η ασφάλεια των κατοικιών μας.

Με την εικόνα αυτή στο μυαλό μου, κολύμπησα στην διάρκεια της ημέρας με το σκούτερ μου στους δρόμους. Διέσχισα κεντρικούς δρόμους και λαχτάρησα για την πιθανότητα να με παρασύρουν τα ποτάμια, καρδιοχτύπησα με τη σκέψη ότι κάτω από το νερό μπορεί να κρύβονται κοτρώνες και μπάζα που δεν φαίνονταν και θα μπορούσαν να με ανατρέψουν. Και εξοργίστηκα με την σκέψη ότι αυτό συμβαίνει επειδή απλώς όλοι εμείς δεν έχουμε συναίσθηση, δεν ασχολούμαστε με τα σοβαρά της ζωής μας. Ποστάρουμε ένα σωρό ελαφρότητες στα social media, αναγάγουμε σε σημαντικά ζητήματα ένα σωρό ρηχά ζητήματα, σκοτωνόμαστε μεταξύ μας ψηφιακά και πραγματικά για ένα σωρό ασημαντότητες και δεν έχουμε ποτέ χαράξει μια στρατηγική στη συμπεριφορά μας ως πολίτες.

Με όλες αυτές τις εικόνες που συνάντησα στους δρόμους της Αθήνας το μυαλό μου πήγε σε όλους αυτούς που τούτες τις μέρες αισθάνονται γυμνοί απέναντι στις πλημμύρες επειδή έμειναν απροστάτευτοι από τα δάση που κάηκαν αυτό το καλοκαίρι. Το μυαλό μου έφυγε για να πάει κοντά στους φίλους μου από την Αγία Άννα, τους φίλους μου στο Κρυονέρι, τους γνωστούς μου και τους άγνωστους σε εμένα που τούτες τις ώρες μπορεί να παλεύουν αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν είχαν μάθει να αντιμετωπίζουν επειδή οι φωτιές τους άλλαξαν το σκηνικό της ζωής τους. Άρχισα να σκέφτομαι αν και τι πρόλαβε να κάνει η Πολιτεία για να στήσει αντιπλημμυρική προστασία για όλες αυτές τις περιοχές που κάηκαν. Και συνέχισα να τα βάζω με τον εαυτό μου και τους γύρω μου που εξακολουθούν να ξοδεύουν την κοινωνική ενέργειά τους σε ένα σωρό ασήμαντα.

Το φρεάτιο που τοποθετήθηκε έξω από το σπίτι μου βελτίωσε πολύ την ποιότητα της καθημερινότητάς μου, αλλά με έχει διαλύσει ψυχολογικά. Διότι τώρα δεν υποθέτω, δεν θεωρητικολογώ. Έχω μπροστά μου την απόδειξη σχετικά με το ποια θα μπορούσε να είναι η ποιότητα και η ασφάλεια της ζωής μας στην Ελλάδα αν είχαμε, με την στάση μας, απαιτήσει από το κράτος να λειτουργεί. Φυσικά δεν προσπαθώ να πω ότι φταίμε εμείς που πλημμυρίζουμε. Το μόνο που λέω είναι ότι θα συνεχίσουμε να πλημμυρίζουμε όσο δεν κάνουμε κάτι για αυτό.