Θυσία στο εφήμερο

Η υπομονή είναι αρετή κι αν οι Σέλτικς είχαν λίγη τώρα δεν θα είχαν μόνο 17 πρωταθλήματα. Ίσως να είχαν φτάσει τα 20 και η δυναστεία τους να ήταν απλησίαστη. Όταν όμως δεν μπορείς να περιμένεις, τότε χάνεις την ξεχωριστή στιγμή που γεννιέται για να γίνει μοναδική. Για τους «Κέλτες» αυτή ήταν μπροστά τους το 1996 στο σώμα ενός πιτσιρικά από τη Φιλαδέλφεια.

Το όνομα του: Κόμπι Μπράιντ. Ο χρόνος όμως δεν κερδίζεται και αν τον αφήσεις να σε προσπεράσει χάνεσαι στην απαξία των ξοδεμένων δευτερολέπτων. Τι κι αν ο Ρεντ Άουερμπαχ ήταν εν ζωή και στο τιμόνι του συλλόγου;

Ο κομήτης «Κόμπι» πέρασε από τη Βοστόνη, αλλά προσγειώθηκε στον «αιώνιο» αντίπαλο. Αυτή είναι η ιστορία του πώς θα μπορούσε ο «ΚΒ24» να ντυθεί στα πράσινα, αλλά η ανάγκη να ικανοποιηθεί το εφήμερο τον έστειλε στο Λος Άντζελες.

Think Big

Το 1996 ο M. L. Carr ήταν πολυθεσίτης στους Σέλτικς. Το όνομα του συνόδευαν οι οι εξής επαγγελματικοί τίτλοι: Εκτελεστικός αντιπρόεδρος, διευθυντής του τμήματος μπάσκετ και προπονητής του συλλόγου. Ο Ρεντ Άουερμπαχ ήταν πρόεδρος και ο ζωντανός θρύλος της ομάδας. Κινούσε τα νήματα και στα σοβαρά θέματα που προέκυπταν είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο. Όταν τον επισκέφθηκε στο γραφείο του ο υφιστάμενος του υπήρχε πολύ σοβαρός λόγος και η συνδρομή του απαραίτητη. Πριν όμως φτάσουμε στον “λόγο”, σε κάθε καλή ιστορία υπάρχουν λεπτομερείς περιγραφές που ενισχύουν το ατμοσφαιρικό στοιχείο και καθηλώνουν. Γι' αυτό ας “γνωρίσουμε” τον επαγγελματικό χώρο του Ρεντ εκείνη τη χρονιά.

Το βασικό διακοσμητικό στοιχείο δεν ήταν κάποιο απτό υλικό. Ή μήπως όχι; Στην περίπτωση του Άουερμπαχ η Ιστορία ήταν ένα με τη ζωή του και κάλυπτε κάθε σπιθαμή των τοίχων του γραφείου. Υπήρχαν καδραρισμένες φωτογραφίες, πλακέτες, πίνακες, μνείες, τρόπαια, εξώφυλλα περιοδικών, κολάζ από αποκόμματα εφημερίδων για τους 16 τίτλους, ανοιχτήρια επιστολών και εικονογραφήσεις, ίσως δύο ντουζίνες, του αρχιτέκτονα της δυναστείας των “Κελτών” με πλατύ χαμόγελο και το πούρο στο στόμα.

Τέλος, το μεγάλο αφεντικό καθόταν στο μεγάλο ξύλινο γραφείο επί του οποίου υπήρχε πινακίδα με τη φράση “Think Big”. Ο Καρ, λοιπόν, έπρεπε να σκεφτεί και να παρουσιάσει κάτι μεγάλο εκείνη τη μέρα στα μέσα Ιουνίου. Το είχε ήδη κάνει και μαζέψει σε ένα πρόσωπο. Αυτό του 18χρονου πιτσιρικά από τη Φιλαδέλφεια.

Ο καλύτερος που είχαν δει

Ήταν ο τρόπος του Ρεντ να προκαλεί και να κρατά τους συνεργάτες του σε εγρήγορση. Ο ίδιος έδινε πρώτος το παράδειγμα. Το είχε αποδείξει πλειστάκις στο παρελθόν. Το 1956 στέρησε από το Σεντ Λούις τη δυνατότητα να αποκτήσει τα δικαιώματα του Μπιλ Ράσελ. Το 1962 άρπαξε τον Τζον Χάβλιτσεκ με την τελευταία επιλογή στον πρώτο γύρο. Τόλμησε με τον Λάρι Μπερντ το 1978 και ενορχήστρωσε την ανταλλαγή που έφερε στην ομάδα τους Κέβιν ΜακΧέιλ, Ρόμπερτ Πάρις το 1980. Σωρεύοντας και σχηματοποιώντας αυτές τις κινήσεις βλέπεις την πορεία του Ρεντ στον μύθο:

Εννιά τίτλοι ως προπονητής, έξι ως γενικός διευθυντής κι ένας ως πρόεδρος. Ο ρόλος του όταν ο Καρ ζήτησε τη συμβουλή του για τις επιλογές των Σέλτικς στο ντραφτ του '96 συμπεριλαμβανομένης αυτής του Κόμπι Μπράιαντ. Ο ύψους 1.98μ. γκαρντ είχε εντυπωσιάσει τους “Κέλτες” στις δοκιμές πριν το ντραφτ όπως και στη συνέντευξη με τον Καρ.

Ο τελευταίος είχε δηλώσει ότι ήταν ο καλύτερος που είχε δει. Ο Άουερμπαχ είχε δει υλικό και η έκθεση του Ρικ Γουίτζμαν, υπεύθυνος σκάουτινγκ, ήταν ξεκάθαρη: “Δεν υπήρχε τίποτα που δεν μπορούσε να κάνει ο πιτσιρικάς”.

Η λαχτάρα εμπόδιο και το μέλλον στα χέρια του Καρ

Ουδείς ψόγος λοιπόν. Όχι ακριβώς. Πριν 20 χρόνια ήταν πιο αυστηρά τα πράγματα για μεγάλες κινήσεις. Και αυτή που ήθελαν να κάνουν οι Σέλτικς ήταν τεράστια. Το πρόσκομμα εντοπιζόταν στη λαχτάρα του Κόμπι να μεταβεί στο ΝΒΑ απευθείας από το σχολείο. Από το Λόουερ Μάριον στους επαγγελματίες. Ελάχιστοι το είχαν κάνει (Μ. Μαλόουν, Ντ. Ντόουκινς, Κ. Γκαρνέτ) και πάντα το ρίσκο είναι μεγάλο σε αυτές τις περιπτώσεις.

Εντούτοις, για τον Ρεντ δεν ήταν ποτέ πρόβλημα. Κανείς δεν μπορούσε να πει ότι φοβόταν όταν είχε διαλέξει τον πρώτο Αφροαμερικανό παίκτη, ο πρώτος που ξεκίνησε με πέντε μαύρους παίκτες, ο πρώτος που προσέλαβε μαύρο προπονητή. Μάλιστα, δεν δίστασε να γρονθοκοπήσει ιδιοκτήτη αντίπαλης ομάδας σε διαμάχη για σφύριγμα διαιτητή. Η τόλμη και το ρίσκο δεν θα εμπόδιζαν τους Σέλτικς.

Μάλιστα, με τον Καρ είχαν μόνο καλά λόγια να πουν για τον Μπράιαντ. Ο Άουερμπαχ είχε τοποθετηθεί για τις προοπτικές του νεαρού και εκεί άφησε την απάντηση στο ερώτημα “γιατί η Βοστόνη δεν επέλεξε τον Κόμπι Μπράιαντ”.

Τα όσα είπε λειτούργησαν, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, σαν τις διαταγές που δίνει ο στρατηγός στα εκτελεστικά όργανα: Σοφά, έμπειρα λόγια που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης. Κι ας αποδειχθούν μακροπρόθεσμα εσφαλμένα. Οι δηλώσεις του ήταν αυτές:

“Νομίζω ότι αυτό το παιδί θα γίνει σπουδαίος παίκτης. Ωστόσο μπορεί να πάει σε οποιαδήποτε κατεύθυνση. Φαίνεται σταθερός, αλλά είναι παίκτης λυκείου. Η επιλογή σου πρέπει να βασιστεί στο τι χρειάζεσαι σήμερα. Παρ' όλα αυτά θεωρώ ότι είναι εξαιρετικός παίκτης”.

Τελειώνοντας τράβηξε γερή ρουφηξιά στο πούρο του -προτιμούσε τα Hoyo de Monterrey- και άφησε το μέλλον στα χέρια του Καρ. “Λοιπόν, τώρα εξαρτάται από σένα τι απόφαση θα πάρεις”.

Το... διαφορετικό πράσινο

Η αφήγηση θα ήταν λειψή αν δεν έμπαινε στην ιστορία το αντικείμενο του πόθου. Ο Κόμπι. Γι' αυτόν οι Σέλτικς ήταν όλο... πράσινο. Μην ψάχνετε ορθολογισμό και κοινή λογική. Οι αυτοκρατορίες -κοιμώμενες ή μη- δημιουργούν μια μαγική αχλή που σε παρασύρει στο “ασήμαντο”.

Και ναι, το χρώμα είχε και έχει σημασία για τον Μπράιαντ. Αν ήταν από τότε ο “Σούπερμαν” του ΝΒΑ, οι “αιώνιοι” αντίπαλοι των Λέικερς ήταν ο κρυπτονίτης τους. Πώς να μην του κάνει, λοιπόν, εντύπωση το χρώμα. “Το πράσινο των Σέλτικς” λέει μειδιώντας ενθυμούμενος την υπόθεση.

Τότε, το 1996, βρισκόταν στο πανεπιστήμιο Brandeis έτοιμος για προπόνηση με τους Σέλτικς. Το πράσινο τον “κοιτούσε” στο πρόσωπο. Γνώριζε τη συγκεκριμένη απόχρωση καλά.

Όταν ήταν μικρός οι παππούδες του, του έστελναν στην Ιταλία, όπου μεγάλωνε με τον πατέρα του, βιντεοκασέτες των τελικών Λέικερς-Σέλτικς. Ο Κόμπι παρακολούθησε πολλές τέτοιες κασέτες και ενώ η αγάπη του για τους Λέικερς μεγάλωνε, την ίδια στιγμή αποστρεφόταν τον μεγάλο αντίπαλο τον οποίο χαρακτήριζε “Αυτοκρατορία του Κακού με σορτς”.

Για τον εκκολαπτόμενο σταρ ήταν σαν να ερχόταν σε επαφή με έναν κόσμο μυθικό. Κάτι το απροσδιόριστα επιβλητικό υπήρχε όταν ήσουν μπροστά στον αθλητικό εξοπλισμό των Σέλτικς. “Το πράσινο λάμπει” λέει ο Κόμπι “διαφορετικό από κάθε πράσινο”.

Βέβαια, αυτός ο παιδιάστικος-γοητευτικός τρόπος αντίληψης φεύγει γρήγορα και ο “KB” συγκεντρώνεται στην προπόνηση-δοκιμασία. Το μέλλον δύο κόσμων πρόκειται να οριστεί για πολλά χρόνια.

Εξαιρετικός

Ο Ντένις Τζόνσον ήταν υπεύθυνος της προπόνησης. Για τον Μπράιαντ ήταν ό,τι πιο ωραίο να βλέπει τον “DJ” από κοντά. Πάνω από δέκα επιτελικά στελέχη του οργανισμού παρακολούθησαν τον Κόμπι ο οποίος δεν τους απογοήτευσε.

Έκανε τα πάντα άριστα. Ό,τι κι αν του ζήτησαν. Μάλιστα, η δοκιμή του θύμισε κάποιον άλλον πολύ καλό γκαρντ. Όπως είχε δηλώσει ο τότε γενικός διευθυντής Ζαν Βολκ “αν έκλεινες τα μάτια και σκεφτόσουν λιγάκι, θα νόμιζες ότι έβλεπες τον Μάικλ Τζόρνταν”. Με μια λέξη ο Κόμπι ήταν εξαιρετικός.

Η προπόνηση όμως ήταν το ένα κομμάτι. Το άλλο ήταν η συνέντευξη. Ο Μπράιαντ όμως είχε πάει διαβασμένος. Ήξερε τα πάντα για τους Σέλτικς. Για την ιστορία τους, για το πώς έφτιαξαν τη δυναστεία τους, ήξερε το πρωτάθλημα. Ήταν πολύ πιο ώριμος για την ηλικία του. Ο Καρ συνόψισε τα... προφορικά του Κόμπι σε μια φράση: “Είπε όλα τα σωστά πράγματα. Ακούστηκε σαν Σέλτικ”.

Αυτό που “ακούστηκε” περισσότερο ήταν η “πείνα” του, η όρεξη του να μπει δίπλα στους μεγάλους του αθλήματος. Φυσικά, βαθιά μέσα του ήταν πιστός οπαδός των Λέικερς, κάτι που δεν αποκάλυψε εκείνη τη στιγμή. Λογικό. Εντούτοις, δεν κορόιδευε όταν τους έλεγε ότι ήθελε να είναι μέρος “αυτής της μεγάλης παράδοσης”.

Έπρεπε να περιμένουν λίγο

Η “παράδοση” είναι το επόμενο σημείο μετάβασης. Εκείνη την περίοδο οι Σέλτικς πάσχιζαν να βρουν τον παλιό, καλό, ανίκητο εαυτό τους. Αναζητούσαν πυξίδα και μια νέα γη της Επαγγελίας. Το ντραφτ του ΄96 έμοιαζε να είναι η σωτηρία τους. Όχι άδικα καθώς υπήρχαν σε αυτό έξι μοναδικές περιπτώσεις αθλητών: Άλεν Αϊβερσον, Μάρκους Κάμπι, Σαρίφ Αμπντούρ-Ραχίμ, Στεφόν Μάρμπερι, Ρέι Άλεν και Αντουάν Γουόκερ.

Η Βοστόνη είχε, αρχικά, το νούμερο εννιά, αλλά κάνοντας συμφωνία κατάφερε να πάρει το έξι. Όπως έλεγε ο Καρ “κοπιάσαμε πολύ για να βρεθούμε σε αυτή τη θέση”. Στόχος των “πράσινων” ήταν ο Αντουάν Γουόκερ. Ερχόταν από το Κεντάκι και με τον τίτλο του NCAA.

Οι “Κέλτες” σίγουρα ήθελαν κάποιον από την πρώτη εξάδα διότι ήθελαν άμεσα βοήθεια. Η παράδοση τους “κυνηγούσε” και τους “εκβίαζε” να ξαναζήσουν το μεγαλείο. Η κρίση όμως υπό αφόρητη πίεση θολώνει και τότε δεν βλέπεις το λάθος.

Για τους έξι προαναφερθέντες εκτιμούσαν ότι θα επιδρούσαν (θετικά) αμέσως στην απόδοση του συλλόγου. Αντιθέτως, για τον Κόμπι πίστευαν ότι έπρεπε να περιμένουν λίγο και αυτό δεν ήταν διατεθειμένοι, τότε, να το κάνουν. Η ζυγαριά είχε γείρει στο βραχυπρόθεσμο και ο Κόμπι με τα πράσινα θα ανήκε για πάντα στη σφαίρα της φαντασίας.

Επέστρεψε και τους... στοίχειωσε

Το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της ξεχασμένης ιστορίας είναι ένα μεγάλο υστερόγραφο. Το “μετά” για τους Σέλτικς και τον Κόμπι που σήμερα είναι καταδικαστικό για τους “πράσινους”. Πριν 20 χρόνια όμως κανείς δεν μπορούσε να πει ότι έκαναν λάθος.

Ο Καρ, λοιπόν, αφού συμβουλεύτηκε τον Άουερμπαχ πήρε την τελική απόφαση: Αντουάν Γουόκερ. Ο ύψους 2.04μ. φόργουορντ είχε την ικανότητα να ηγηθεί ομάδας ΝΒΑ. Σε οκτώ σεζόν με τη φανέλα της Βοστόνης είχε 20.6 πόντους, 8.7 ριμπάουντ και 4.1 ασίστ, έγινε Ολ Σταρ στη δεύτερη του σεζόν κι άλλες δύο στη θητεία του ως Σέλτικ. Το αντίκρισμα αυτών ήταν να “σπρώξει” τον σύλλογο τρεις φορές στα πλέι οφ, συμπεριλαμβανομένης της παρουσίας στους τελικούς της Ανατολής το 2002. Ο Γουόκερ όμως προφανώς δεν μπορεί να ειδωθεί ως θρύλος όπως ο Μπερντ και φυσικά ο Κόμπι.

Ο Μπράιαντ μετακινήθηκε στο νούμερο 13 και στους Σάρλοτ Χόρνετς. Οι “σφήκες” τον έδωσαν στους Λ.Α Λέικερς για τον Βλάντε Ντίβατς σε μία από τις πιο μεγάλες κινήσεις του Τζέρι Γουέστ. Ο Γουίτζμαν σημειώνει το αυτονόητο. Πως δεν ήταν να δυνατόν να προβλεφθεί η εξέλιξη του “KB”. Το μέλλον, βέβαια, εξέθεσε πολλούς, όπως για παράδειγμα τους Φιλαδέλφεια Σίξερς που διάλεξαν στο νούμερο ένα τον Άλεν Αϊβερσον.

Ο Καρ θυμάται τη συνάντηση του επιτελείου των Σέλτικς μετά την απόφαση να μην διαλέξουν τον Κόμπι. “Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλο και ξέραμε ότι υπήρχε πιθανότητα να επιστρέψει [ο Κόμπι] και να μας στοιχειώσει. Το ξέραμε”.

Η προφητεία επαληθεύτηκε και ο Μπράιαντ πήρε τίτλο το 2010 με τους Λέικερς να κερδίζουν 4-3 τους Σέλτικς, ενώ “τιμώρησε” και τους Σίξερς το 2001. Το σίγουρο είναι ότι και με τα πράσινα της Βοστόνης θα ξόδευε ακριβώς την ίδια ενέργεια για να τιμήσει την ιστορία, τους θρύλους (Μπερντ, Άουερμπαχ, κ.α) της ομάδας και να γίνει ο πράσινος φανός τους.

Πηγή: ESPN