Gazzetta Weekend Journal κυρίες και κύριοι, μια ευχάριστη αφορμή για εμάς να θυμόμαστε τα νιάτα μας και το πόσο ωραία περνούσαμε ως ανέμελα παιδιά. Ένας ευχάριστος τρόπος είτε να ζείτε μαζί μας πράγματα που αναπολείτε, είτε να μαθαίνετε πως διασκέδαζαν οι περισσότεροι πολλά χρόνια πριν. Και δεν το λέμε για να ζηλέψετε, αλλά πραγματικά εκείνα τα χρόνια ήταν αν όχι καλύτερα, σίγουρα πιο αγνά.

Το θέμα μας βέβαια σήμερα δεν είναι να σας πω πόσο ωραία περνούσαμε τότε, αλλά το να αναφερθώ στο παιχνίδι που... σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά. Γιατί δεν λέω καλό και άγιο το ποδοσφαιράκι με τα ελατήρια, καλό και άγιο το subbuteo, ακόμα καλύτερο το μυθικό Tehkan World Football, αλλά για τους άνω των 30 με 35, όταν λες ποδοσφαιράκι στο μυαλό σου έρχεται ΜΟΝΟ το ξύλινο.

Άπειρες εργατοώρες και πολλά πάρα πολλά χρήματα (δραχμές) έχουν χαθεί πάνω από αυτό το ξύλινο τραπέζι με τις δύο ομάδες που είχαν από ένα τερματοφύλακα, από δύο αμυντικούς, πέντε μέσους και τρεις επιθετικούς. Αυτό το 2-5-3 που μας συνόδευσε για πολλά χρόνια. Που μας έκανε να χαρούμε, να φωνάξουμε, να τσακωθούμε, ακόμα και να πλακωθούμε γιατί δεν έπρεπε να μετρήσει ένα γκολ.

Το ξύλινο ποδοσφαιράκι ήταν και θα παραμείνει η μεγάλη αγάπη. Αλλά προσέξτε το ξύλινο με τους ξύλινους παίκτες και όχι τους πλαστικούς που βγήκαν μετά και το κατέστρεψαν. Το έκαναν φλώρικο χωρίς να μπορείς να μαγκώνεις τη μπάλα στην επίθεση, το έκαναν κάτι άλλο, καταστρέφοντάς το τελικά, μιας και πλέον δεν το βρίσκεις παρά σε ελάχιστα μπιλιαρδάδικα-ουφάδικα. Και το χειρότερο είναι πως όταν το βρίσκεις, βλέπεις νέα παιδιά να παίζουν ηλεκτρονικά, να παίζουν μπιλιάρδο και τον... βασιλιά των συγκεκριμένων χώρων πριν πολλά χρόνια, να μην τον αγγίζουν καν.

Ντέρμπι που άφησαν ιστορία και μεγάλες τιμές στους νικητές

Όπως για κάθε τέτοιο θέμα, όλοι σκεφτόμαστε μια προσωπική εμπειρία να γράψουμε. Έτσι και για το ξύλινο ποδοσφαιράκι, θα υπάρξει αναφορά σε ένα τυπικό απόγευμα στο Κιάτο και συγκεκριμένα στον Πιτίνη, το μαγαζί στο οποίο περάσαμε (τα παιδιά της γενιάς μου) πολλά χρόνια από την ζωή μας έχοντας ως συντροφιά τα ηλεκτρονικά, τα μπιλιάρδα και φυσικά το ποδοσφαιράκι.

Κάθεσαι που λέτε μπροστά από το Wonder Boy προσπαθώντας να βάλεις με την πετονιά και άλλα credits (όποιος δεν έχει παίξει ηλεκτρονικά με πετονιά και είναι κοντά ή πάνω από 40, να το προσέξει λίγο), κοιτάζοντας βέβαια μην σε πετύχει ο Γιουσούφ που γυρνούσε συνεχώς από πάνω, αναζητώντας... παραβάτες. Όταν ακούς μια φωνή να λέει «αφήστε τα όλα, αρχίζουν οι αγώνες».

Ε δεν θέλει πολύ. Αφήνεις τα ηλεκτρονικά στα λεγόμενα... κοράκια να παίξουν (έτσι και αλλιώς δεν πλήρωσες και τίποτα) και μαζί με τον συμπαίκτη σου, που πάντα είχες δίπλα σου, μιας και το παιχνίδι αυτό θέλει ομοιογένεια, ετοιμάζεσαι να τα δώσεις όλα για τη νίκη και την δόξα που ήταν μεγάλη. Η εικόνα θύμιζε ταινίες στο καζίνο και συγκεκριμένα στα ζάρια, με τον κόσμο να έχει γεμίσει κάθε πλευρά του τραπεζιού, αφήνοντας φυσικά χώρο για τους... αθλητές.

Η κλήρωση γίνεται και όλα είναι έτοιμα να αρχίσει το πρώτο ματς. Φυσικά όποιος χάνει βγαίνει και όποιος μπαίνει, πληρώνει, γιατί όπως συνηθίζαμε να λέμε «αν δεν πληρώσεις, δεν θα μάθεις». Η πρώτη σέντρα γίνεται και στο πρώτο γκολ, νομίζεις πως θα πέσει το κτήριο. Τα ματς συνεχίζονται με αμείωτο ενδιαφέρον και στο τέλος η ομάδα που θα έχει συμπληρώσει τις περισσότερες νίκες, αποθεώνεται. Οι μικροί κοιτάζουν τους νικητές σαν να βλέπουν τον Σαραβάκο, τον Αναστόπουλο, τον Μαύρο (οι συγκεκριμένοι μεσουρανούσαν εκείνη την εποχή), ενώ και οι ίδιοι νομίζουν πως είναι σαν τον Ρονάλντο και μόνο αυτόγραφο δεν δίνουν.

Κάπως έτσι ήταν ένα καθημερινό απόγευμα, παρέα με το ξύλινο ποδοσφαιράκι. Μερικές φορές, είχε και τσακωμούς όπως αναφέραμε, είχε πολύ βρίσιμο, είχε ακόμα και μερικές... ψιλές, αλλά την επόμενη ημέρα, ακόμα και μετά από έναν μεγάλο καβγά, όλοι ήμασταν στο πόστο μας. Να βάλουμε αρχικά το δεκάρικο, μετά το εικοσάρικο και μετά το πενηντάρικο (ενδιάμεσα έβαζες δύο εικοσάρικα), για να βγουν οι μπάλες, να γίνει η σέντρα και να αρχίσει ο...βασιλιάς των παιχνιδιών.

Οι κανόνες που έπρεπε να τηρηθούν ευλαβικά

Εντάξει η αλήθεια είναι πως μετά βγήκαν κάποιοι κανόνες που ήθελαν τους παίκτες να κρατάνε μέχρι κάποια δευτερόλεπτα την μπάλα και κάτι τέτοια γραφικά. Εμείς τότε παίζαμε το... αλήτικο ποδοσφαιράκι, που ωστόσο είχε και αυτό κάποιους κανόνες που δεν έπρεπε κανείς να παραβεί.

Απαγορεύεται το κοκορέτσι: Όχι μην πάει ο νους στο φαγητό. Το κοκορέτσι στο ποδοσφαιράκι ήταν όταν γυρνούσες γρήγορα και ανεξέλεγκτα την πεντάδα κυρίως και έκανες σουτ με αυτή. Μόλις το έκανες, έμπαινε δεν έμπαινε γκολ, έχανες την μπάλα και κυρίως γινόσουν ρεζίλι στα μάτια των φιλάθλων...

Απαγορεύεται το μπανιστήρι: Όχι μην παρεξηγείτε και αυτή την ορολογία. Ο καθένας μπορούσε να κάνει όσο μπανιστήρι ήθελε και φυσικά μπορούσε, γιατί η αλήθεια είναι πως έχουμε φάει μερικές σφαλιάρες στα νιάτα μας για το θέμα αυτό. Το μπανιστήρι στο ποδοσφαιράκι ήταν όταν όντας επιθετικός έκανες την επίθεση από τους δύο ακραίους και όχι από τον κεντρικό, τον σέντερ φορ βρε αδερφέ. Και τότε βέβαια το γκολ δεν μετρούσε, αλλά δεν γινόσουν ρεζίλι γιατί πάντα έλεγες πως σου ξέφυγε...

Απαγορεύεται να σηκώσεις το... γήπεδο: Ένας από τους κανόνες που έχουμε παραβεί, είναι αυτός που θέλει τους παίκτες να μην σηκώνουν το ποδοσφαιράκι. Φυσικά αυτό γινόταν πάνω στην ένταση και την δύναμη, αλλά όταν το κάναμε δεχόμασταν την ποινή που ήταν να δώσεις το μπαλάκι στον αντίπαλο. Η αλήθεια είναι βέβαια πως πολλοί το κάναμε και για μαγκιά ή για να κόψουμε τον αντίπαλο, αλλά δεχόμασταν ταπεινά τον... νόμο!

Το μάγκωμα και ο αμυντικός γκολτζής που ήταν το... αστέρι!

Όπως αναφέραμε αρχικά, οι δυάδες δεν άλλαζαν εύκολα, ειδικά όταν έπαιζες με στοίχημα και όχι μόνο για την δόξα. Αυτό που κοιτούσες ήταν να έχεις έναν καλό επιθετικό που να ξέρει να μαγκώνει και να σκοράρει έτσι, αφού πρώτα έχεις πεις στον αντίπαλο που θα στείλεις την μπάλα και έχεις σαλιώσει την συγκεκριμένη πλευρά του τέρματος (υπήρχαν και οι άλλοι με τις πλάγιες πάσες αλλά το μάγκωμα είχε την δική του γλύκα).

Ο μεγάλος παίκτης ωστόσο (και κλείνω με αυτό, γιατί βλέπω να γράφω 2.000 λέξεις στο χαλαρό). Ήταν ο αμυντικός που μπορούσε να σκοράρει από την δυάδα του. Μάγκωνε την μπάλα, εσύ σήκωνες πεντάδα και τριάδα και περίμενες να ακούσεις τον... μαγικό ήχο που έκανε το μπαλάκι μόλις έμπαινε γκολ.

Όσοι έχετε παίξει ξύλινο ποδοσφαιράκι θα με καταλάβετε που έγινα λίγο κουραστικός. Όσοι δεν είχατε την χαρά, να πάτε να βρείτε ένα και να αρχίσετε. Θα δείτε πως πρόκειται για το καλύτερο παιχνίδι που σημάδεψε περισσότερες από δύο γενιές...

Tips για μεγάλους παίκτες

Γάντια για το μάγκωμα. Οι μεγάλοι παίκτες του αθλήματος (έπεφτε ιδρώτας μην το γελάτε), είχαν πάντα γάντια όταν μάγκωναν το μπαλάκι, γιατί το ξύλο γλιστρούσε και δεν μπορούσες να πιάσεις σωστά την λαβή. Σε αντίθετη περίπτωση και μην αηδιάσετε, φτύναμε τα χέρια μας όπως στα χωράφια...

Τεμπεσίρι για το μάγκωμα: Μετά τα γάντια, αυτό δεν γινόταν να λείπει από έναν μεγάλο παίκτη, ήταν φυσικά το τεμπεσίρι. Το βάζαμε σε κάθε παίκτη, ειδικά στον επιθετικό, αλλά και στους δύο αμυντικούς. Ο λόγος ξεκάθαρος, με το τεμπεσίρι μπορούσες να μαγκώσεις καλύτερα το μπαλάκι και να πιάσεις το σουτ όπως ακριβώς θα ήθελες. Βέβαια μερικοί το παράκαναν και σε αυτό, αλλά είπαμε η υπερβολή ήταν πάντα κάτι λογικό και λόγω ηλικίας, αλλά και λόγω τρέλας για το ποδοσφαιράκι...

Εκμεταλλευόσουν κάθε φθορά: Επειδή λογικό είναι να υπάρχουν φθορές σε παίκτες από την δύναμη και την μεγάλη χρήση, πριν αρχίσεις το παιχνίδι, κοιτούσες αν ήταν λίγο φαγωμένος ένας παίκτης του αντιπάλου. Ακόμα μια εξαιρετικά μικρή φθορά, σου έδινε τη νίκη, περνώντας το μπαλάκι από την μύτη της βελόνας.

Κάπνιζες στη μούρη του αντιπάλου: Σε αυτό πάντα έχανα γιατί δεν κάπνιζα, αλλά η αλήθεια είναι πως επειδή κανόνες δεν υπήρχαν στο θέμα αυτό, πολλά παιχνίδια κρίθηκαν επειδή ο ένας κάπνιζε στην μούρη του αντιπάλου. Τότε ήταν που έπεφτε και λίγο ξύλο, αλλά είπαμε, όλα μέρος του παιχνιδιού είναι...

Κλείνοντας (οριστικά τώρα), θα σας ξαναπώ πως πραγματικά αξίζει να μαζευτείτε μια καλή και μεγάλη παρέα, να βρείτε ένα ξύλινο ποδοσφαιράκι και είτε να θυμηθείτε τα παλιά, είτε να δείτε πως υπάρχουν παιχνίδια που σας κάνουν να περνάτε πολύ ωραία, χωρίς να έχουν οθόνη και πληκτρολόγιο...