• Βουτιές στο Θερμαϊκό
• Υπό τους ήχους του Στράτου
• Η dream team του πενταγράμμου
• Όταν δεν πήραν τα μετάλλια
• «Το τρένο της νίκης»
• «Εδώ ο Δημόπουλος, εκεί ο Δημόπουλος…»
• Ο απομονωμένος πρόεδρος

Ότι για καμία νίκη, για κανένα τρόπαιο, για κανένα διακύβευμα γενικώς, δεν αξίζει ο κόπος να θυσιάζεται ο αυτοσεβασμός. Στη θεωρία, είναι το αυτονόητο. Στην πράξη, όμως; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Αν γυρίσουμε το χρόνο πίσω κάποιες δεκαετίες θα δούμε πράξεις που ταιριάζουν απόλυτα στο περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Το 1971 ας πούμε, για να ξεκινήσουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι των αναμνήσεων και των ιστοριών, η ΕΠΟ υποχρέωσε τον ΠΑΟΚ ν΄ αντιμετωπίσει τον Ολυμπιακό στον τελικό μέσα στο σπίτι των Πειραιωτών. Το στάδιο Καραϊσκάκη το βράδυ της 9^ης Ιουνίου ήταν κατάμεστο από σχεδόν 40.000 θεατές. Στην πλειοψηφία τους, απόλυτα λογικό, φίλοι των «ερυθρόλευκων». Και να’ ταν μόνο αυτό. Οι παράγοντες της ομοσπονδίας αποφάσισαν να μοιράσουν τα εισιτήρια του τελικού με τέτοιο τρόπο, που… χώρισε τους δεκαπέντε χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες στα δύο πέταλα του γηπέδου. Οι μισοί σ’ αυτό της Θύρας 7 και οι άλλοι στο απέναντι.

Βουτιές στο Θερμαϊκό

Ένα χρόνο αργότερα οι φίλοι του «Δικεφάλου» (υπολογίζονταν κοντά στους δέκα χιλιάδες) κάθισαν όλοι μαζί στο ίδιο πέταλο και είδαν τον Γιώργο Κούδα μπροστά στα μάτια τους να πανηγυρίζει το δεύτερο προσωπικό γκολ με το οποίο ο ΠΑΟΚ σφράγιζε τη νίκη επί του Παναθηναϊκού και έφερνε το πρώτο κύπελλο στον Λευκό Πύργο. Εκεί είχαν συρρεύσει χιλιάδες «ασπρόμαυροι» οπαδοί για να γιορτάσουν την κατάκτηση του κυπέλλου, οι πιο ενθουσιώδεις έπεφταν με τα ρούχα στα σιντριβάνια, ακόμη και στη θάλασσα του Θερμαϊκού κόλπου, ενώ το σύνθημα που δονούσε για ώρες την ατμόσφαιρα έλεγε: «Εδώ- εκεί, εκεί – εδώ, το κύπελλο το φέραμε στον Πύργο τον Λευκό».

Ο καύσωνας του Ιουλίου δεν απέτρεψε χιλιάδες κόσμου να βρεθούν το επόμενο μεσημέρι στο αεροδρόμιο της Μίκρας για να υποδεχθούν τους θριαμβευτές, αλλά και να τους συνοδεύσουν με ατελείωτη πομπή αυτοκινήτων μέχρι το κέντρο της πόλης. Και εκείνη η διαδρομή ξεπέρασε σε χρονική διάρκεια τις τρεις ώρες. Κι όταν επιτέλους η αποστολή έφθασε στα γραφεία του συλλόγου, το τρόπαιο τοποθετήθηκε στο μάρμαρο της εξωτερικής πλευράς στο παράθυρο των γραφείων και σε κοινή θέα για τους φιλάθλους, που δεν έλεγαν να σταματήσουν τους πανηγυρισμούς.

Υπό τους ήχους του Στράτου

Οι κυπελλούχοι γλέντησαν υπό τους ήχους του «ασπρόμαυρου» τραβαδούρου, Στράτου Διονυσίου στη «Φαντασία», άλλο που δεν ήθελε ο αείμνηστος Θεσσαλονικιός τραγουδιστής και ένθερμος υποστηρικτής του «Δικεφάλου», που προειδοποίησε τους θαμώνες του μαγαζιού λέγοντας ότι «σήμερα είναι βραδιά ΠΑΟΚ. Συγνώμη από όσους δεν είναι ΠΑΟΚτσήδες».

Ένα χρόνο αργότερα ο ΠΑΟΚ έφτασε μια ανάσα από το να μην «κατέβει» στον τελικό του κυπέλλου, που κλήθηκε να παίξει για δεύτερη φορά μέσα σε τρία χρόνια, με τον Ολυμπιακό στο στάδιο Καραϊσκάκη. Αμέσως μετά την πρόκριση στον τελικό του 1973, η διοίκηση του ΠΑΟΚ παρέθεσε συνέντευξη Τύπου. Εκεί, ο γενικός γραμματέας Βασίλης Σεργιαννίδης ανακοίνωσε ότι «ο ΠΑΟΚ δεν κατέρχεται να αγωνιστή είς τον τελικόν του Κυπέλλου Ελλάδος προς τον Ολυμπιακόν Πειραιώς, εφόσον ο αγών διεξαχθή εις το στάδιον Καραϊσκάκη και με Έλληνα διαιτητή». Την ίδια ημέρα ο Λες Σάνον υπέγραψε νέο διετές συμβόλαιο και δήλωσε ότι συμφωνεί απόλυτα με τις απαιτήσεις του ΠΑΟΚ. Στις 4 Ιουνίου η πλειοψηφία της γενικής συνέλευσης, με 199 «ναι», 50 «κατά» και 26 λευκά, αποφάσιζε να μην κατέβει στον τελικό η ομάδα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το θέμα της έδρας.

Η ΕΠΟ απάντησε ότι δεν είναι δυνατόν να αλλάξει έδρα ο τελικός, διότι ήταν γνωστό από την αρχή του θεσμού ότι ο τελευταίος αγώνας θα γινόταν στο Καραϊσκάκη. Έκανε πάντως δεκτό το αίτημα για ορισμό ξένου διαιτητή, που ήταν ο Βιτάλ Λορό από το Βέλγιο. Ο «Δικέφαλος» τελικά κατέβηκε στον τελικό, αυτοί που απείχαν ήταν οι οπαδοί του. Μόνο πέντε χιλιάδες βρέθηκε στον Πειραιά, μιας και η πλειοψηφία του κόσμου του Δικεφάλου προτίμησε ν’ απέχει από τον τελικό.

Η dream team του πενταγράμμου

Το 1974 η Τούμπα μετατράπηκε σε νυχτερινό κέντρο και στη φιέστα για την κατάκτηση του κυπέλλου στον συγκλονιστικό τελικό της Νέας Φιλαδέλφειας κόντρα στον Ολυμπιακό, ο Στράτος Διονυσίου ηγήθηκε της ομάδας των καλλιτεχνών που βρέθηκαν στο γήπεδο. Κόσμος και κοσμάκης τραγούδησε εκείνο το βράδυ για χάρη των θριαμβευτών, παρουσία 20 χιλιάδων ΠΑΟΚτσήδων. Έχουμε και λέμε: Δούκισσα, Ρένα Κουμιώτη, Δημήτρης Κοντολάζος, Δημήτρης Μητροπάνος, Γιώργος Ζαμπέτας, Γιώργος Γερολυμάτος, Γιάννης Κατέβας. Κανονική dream team του ελληνικού πενταγράμμου…

Όσοι δεν μπόρεσαν να δουν τον τελικό στην απευθείας μετάδοση της ΕΙΡΤ είχαν τη δυνατότητα να τον παρακολουθήσουν στο θερινό κινηματογράφο «ΑΛΕΞ», που εξακολουθεί και λειτουργεί, ως τις μέρες μας, στο κέντρο τής Θεσσαλονίκης. Η συνολική διάρκεια της προβολής ήταν 2,5 ώρες και για μέρες σχηματιζόντουσαν ουρές έξω από τον κινηματογράφο.

Όταν δεν πήραν τα μετάλλια

Ο τελικός του ’77 απέναντι στον Παναθηναϊκό σημαδεύτηκε από την άρνηση των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ να παραλάβουν τα μετάλλιά τους, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη διαιτησία του Μανώλη Πλατόπουλου. Το βράδυ της 22ας Ιουνίου του 1977, μπροστά σε 28.490 θεατές, οι «πράσινοι» προηγήθηκαν νωρίς στο σκορ, αλλά η συνέχεια ανήκε κυριολεκτικά στους «ασπρόμαυρους». Ισοφάρισαν με το γκολ του Χρήστου Τερζανίδη αλλά το δεύτερο γκολ δεν ήρθε ποτέ παρά τις πολλές χαμένες ευκαιρίες.

Κάπου εκεί ανέλαβε δράση ο Πλατόπουλος. Αρχικά χαρίστηκε στον Αντώνη Αντωνιάδη, απέβαλλε στον 64’ τον Γιάννη Γούναρη αφήνοντας τον ΠΑΟΚ με τρομερά παράπονα σ’ έναν ακόμη χαμένο τελικό (ο Βακάλης πέτυχε το νικητήριο γκολ του Παναθηναϊκού) στην Αθήνα. Οι ποδοσφαιριστές του «Δικεφάλου» διαμαρτυρόμενοι για τη διαιτησία αρνήθηκαν να παραλάβουν τα μετάλλιά τους, με αποτέλεσμα να δεχθούν τιμωρία μίας αγωνιστικής την επόμενη περίοδο, και την εξέτισαν ανά δύο παίκτες σε κάθε αγωνιστική ημέρα ώστε να μην υπάρξει πρόβλημα καταρτισμού ενδεκάδας.

«Το τρένο της νίκης»

Ο τελικός του ’81 στιγματίστηκε από επεισόδια μεταξύ των αντίπαλων οπαδών, εκτός και εντός γηπέδου, παρά το γεγονός ότι είχαν επιστρατευτεί 500 χωροφύλακες και τέσσερις διμοιρίες των ΜΑΤ. Στην προτελευταία προπόνηση των παικτών του ΠΑΟΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια είχαν βρεθεί οπαδοί του Ολυμπιακού, προκαλώντας ζημιές στο πούλμαν της ομάδας. Οι σχεδόν 15.000 φίλοι του «Δικεφάλου» κατέβηκαν στην Αθήνα με κάθε μεταφορικό μέσο, έχει μείνει στην ιστορία η αμαξοστοιχία των 17 βαγονιών, το «τρένο της νίκης» γεμάτο από ΠΑΟΚτσήδες, που είχε μπροστά στην ατμομηχανή ένα πανό, με τη λέξη «Π.Α.Ο.Κ.».

Στον τελικό του 1985 ο «Δικέφαλος» έχασε τη μεγάλη ευκαιρία για να κάνει το πρώτο νταμπλ της ιστορίας του. Ένα πρόσωπο, αν και δεν αγωνίστηκε κόντρα στην ΑΕΛ, ήταν ο αρνητικός πρωταγωνιστής για τους «ασπρόμαυρους»: Ο Χρήστος Δημόπουλος.

Ο ΠΑΟΚ είχε, ήδη, στεφθεί πρωταθλητής, όμως το θέμα της πενταετίας του αποκαλούμενου «φονιά» κυριαρχούσε στην επικαιρότητα. Οι μέρες για τον τελικό πλησίαζαν, ο επιθετικός από την Γαστούνη Ηλείας δεν υπέγραφε την ανανέωση του, αντίθετα απουσίασε από μια προπόνηση για να βρεθεί στην Αθήνα και να μιλήσει με τον Ολυμπιακό! Ο Βάλτερ Σκότσικ, ο Αυστριακός προπονητής του ΠΑΟΚ, έκανε το μοιραίο λάθος. Όχι μόνο τον «συγχωρέσε», αλλά τον πήρε και στην αποστολή για τον τελικό. Ο Δημόπουλος με 12 γκολ σε 28 ματς παρέμενε το «βαρύ πυροβολικό» και πρώτος σκόρερ, ωστόσο το μυαλό του ήταν «κολλημένο» στο θέμα της μεταγραφής του. Η διοίκηση του Πέτρου Καλαφάτη του πρόσφερε 13.000.000 δραχμές, όμως ο ποδοσφαιριστής αξίωνε 10 εκατομμύρια περισσότερα, ποσό αστρονομικό για την εποχή και τις τσέπες των παραγόντων του.

«Εδώ ο Δημόπουλος, εκεί ο Δημόπουλος…»

Η αποστολή ταξίδεψε για την Αθήνα, την παραμονή του τελικού, έφτασε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και για μισή ώρα τα μέλη της περίμεναν να εμφανιστεί ο Δημόπουλος. Όλοι τον έψαχναν, εδώ ο Δημόπουλος, εκεί ο Δημόπουλος, πουθενά ο Δημόπουλος…

Τι είχε συμβεί; Με τη συνοδεία του αδερφού του Γιάννη, ο Χρήστος αντί να ανέβει στο λεωφορείο της ομάδας, έφυγε από το αεροδρόμιο και πήγε στα γραφεία της Μότορ Όιλ, όπου και υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με τον Παναθηναϊκό!

«Ευχαριστώ τους Βαρδινογιάννηδες που μου έδωσαν την ευκαιρία να παίξω μαζί με τον αδελφό μου, Θανάση», ήταν τα λόγια του, που έβαζαν τέλος στην παρουσία του στην Τούμπα και αποτέλεσαν «μαχαιριά» για τον κόσμου του, που λαχταρούσε το πρώτο νταμπλ. Ο «Δικέφαλος» μπήκε, το επόμενο βράδυ, στο χορτάρι του Ολυμπιακού Σταδίου χωρίς τον Δημόπουλο, είδε τον Μάκη Γερμανάκο να αποβάλλει στο 20ο λεπτό τον Βασιλάκο και τα υπόλοιπα είναι ιστορία...

Ο διπλός τελικός του ’92, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ, έμεινε στην ιστορία, καθώς είχαν καλυφθεί για πρώτη φορά από ιδιωτικό κανάλι (ΑΝΤ1), που έσπαζε την «παράδοση» της κρατικής τηλεόρασης.

Αν οι 500 χωροφύλακες στον τελικό του ’81 σας φάνηκαν πολλοί, οι 1.500 που είχαν επιστρατευτεί για τον τελικό της Νέας Φιλαδέλφειας είκοσι χρόνια αργότερα, δικαιολογούνταν για ένα και μόνο λόγο: Στα επίσημα του γηπέδου έδινε το παρών ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος, που είχε κάνει και την απονομή του τροπαίου.

Ο απομονωμένος πρόεδρος

Για το… τρίτο ημίχρονο των τελικών του 2001 και του 2003 έχουν γραφτεί πολλές ιστορίες. Οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι χρειάστηκε η παρέμβαση του υπουργού πολιτισμού Ευάγγελου Βενιζέλου (κατόπιν σχετικού τηλεφωνήματος που δέχθηκε από τον Γιώργο Μπατατούδη) για να επιτραπεί στα μέλη της αποστολής του ΠΑΟΚ να ανέβουν, μαζί με το τρόπαιο, ψηλά στον Λευκό Πύργο.

Παρά την προφανή αδυναμία να πληρώνει τους παίκτες στην ώρα τους ο τότε ιδιοκτήτης της «ασπρόμαυρης» ΠΑΕ παρέμενε ισχυρός σε πολιτικό επίπεδο, είχε πρόσβαση σε υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια, αν κι αυτό δεν τον έσωσε στο τέλος, αποχωρώντας οριστικά το 2003 από τα διοικητικά πράγματα του «Δικεφάλου».

Τα δύο κύπελλα που κατέκτησε η ομάδα, μέσα σε μια τριετία, δεν άλλαξαν το κλίμα για τον Γιώργο Μπατατούδη. Παρέμενε βαρύ, σε βαθμό που τον ανάγκασε το 2001 να απουσιάσει από το γλέντι του τίτλου σε νυχτερινό κέντρο της Αθήνας, όπου εμφανίζονταν ο Βασίλης Καρράς. Στο πλευρό του έμεινε ο Ντούσαν Μπάγεβιτς για να τον στηρίξει, ενώ το επόμενο βράδυ γιόρτασε μαζί με τους παίκτες σε νυχτερινό κέντρο της Θεσσαλονίκης με τα τραγούδια της Δέσποινας Βανδή. Εκεί, όπου τα ράστα μαλλιά του Παντελή Καφέ έκλεψαν την παράσταση.

Ο «Μπάτμαν» δεν τόλμησε να βρεθεί στην Τούμπα για τον τελικό του 2003 κόντρα στον Άρη. Παρέμεινε στο σπίτι του στην Αθήνα, όπου είδε το παιχνίδι από την τηλεόραση, ενώ οι… ομορφιές συνεχίστηκαν και στο γλέντι της κατάκτησης του τροπαίου το βράδυ του τελικού, όπου οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ απαίτησαν και πέτυχαν να μη παραβρεθεί κανένα μέλος της διοίκησης.