• Η Κάτια θυμάται το «όρθιο χιλιόμετρο», Γκιόργκι Μουρεσάν
• O Βασίλης αναπολεί το "Tornero"
• Το μυαλό της Κατερίνας πηγαίνει στη Νάντια Κομανέτσι
• Ο Γιώργος αγάπησε (ήδη) το AQUA Carpatica
• H Αιμιλία νοσταλγεί το κάστρο του Kόμη Δράκουλα

Το EURO 2020 πλησιάζει! Ξέρατε, όμως, πως τρεις χώρες φιλοξενούν αγώνες της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αλλά δεν θα είναι στο μεγάλο ραντεβού; Ο λόγος για το Αζερμπαϊτζάν, την Ιρλανδία και την Ρουμανία.

Ρουμανία, είπαμε ε; Εκεί που βρίσκεται η μεγαλύτερη έκταση (53%) των Καρπαθίων! Τα Όρη με τα πολλά παρθένα δάση, τον σημαντικό πληθυσμό άγριων ζώων, τα τεράστια αποθέματα νερού και την έλλειψη ανθρώπινων δραστηριοτήτων, προστατεύοντας έτσι τους φυσικούς πόρους από τα φαινόμενα μόλυνσης.

Εκεί ακριβώς, στην ιδιαίτερη πατρίδα των Φυσικώς Ανθρακούχων Φυσικών Μεταλλικών Νερών, «γεννήθηκε» το απολύτως μικροβιολογικά αγνό AQUA Carpatica με την δροσερή και ευχάριστη γεύση. Το μόνο νερό στον κόσμο με φυσικά μεταλλικά στοιχεία και μηδέν νιτρικά (Φυσικώς Ανθρακούχο) ή σχεδόν μηδενικά Νιτρικά (Φυσικό Μεταλλικό), κάτι που το καθιστά μοναδικό και ιδανικό για βρέφη, παιδάκια, εγκύους και θηλάζουσες. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που τα τελευταία 10 χρόνια έχει λάβει 50 διεθνή βραβεία και διακρίσεις για τη γεύση και την ποιότητά του.

Κάτι το EURO και η ανυπομονησία για μπάλα, κάτι τα Καρπάθια Όρη με την μοναδική τους ομορφιά, και η συζήτηση στο γραφείο άνοιξε για τα καλά. Ο καθένας άρχισε να θυμάται και κάτι ξεχωριστό, ανασύροντας από το παρελθόν και μια μοναδική ιστορία.

Η Κάτια θυμάται το «όρθιο χιλιόμετρο», Γκιόργκι Μουρεσάν

Οι νεότεροι σε ηλικία που παρακολουθούν τα δρώμενα του ΝΒΑ σίγουρα θα γνωρίζουν τους Τάκο Φολ (2.29), Μπολ Μπολ (2.18) και Μπόμπαν Μαριάνοβιτς (2.24) ως τους ψηλότερους παίκτες που αγωνίζονται στα παρκέ της κορυφαίας λίγκας. Ποιος, όμως, ξεχνά τον Γκιόρκι (ή Γκεόργκε για όσους το προτιμούν) Μουρεσάν;

Τον άνθρωπο που όλοι δίπλα του φαίνονται... στρουμφάκια; Τον παίκτη που δεν χρειαζόταν καν να κάνει «μύτες» ή να πηδήξει, για να βάλει την μπάλα στο καλάθι; Ακόμα και σήμερα, ο Ρουμάνος πρώην σέντερ αναφέρεται ως «ο ψηλότερος παίκτης EVER που έχει αγωνιστεί στο ΝΒΑ», αφού κοιτάει τον... υπόλοιπο κόσμο από τα 2 μέτρα και 31 εκατοστά! Παρόλο που οι γονείς του είχαν φυσιολογικό ύψος, ο ίδιος έπασχε από την σπάνια πάθηση της ακρομεγαλίας, που προκαλεί τον «γιγαντισμό», με αποτέλεσμα να προκαλείται δέος στη θέα του!

Ο «Γκίτσα», όπως τον αποκαλούσαν, ήταν ο φόβος και ο τρόμος την δεκαετία του '90 στην κορυφαία λίγκα, στην οποία «έλαμψε» αργότερα και το «αντίπαλο δέος» Μανούτε Μπολ, ο οποίος έχει ακριβώς το ίδιο ύψος με εκείνον (αν και κάποιες αναφορές θέλουν τον Μουρεσάν στα 2.32 ή 2.34. Για δυο - τρία εκατοστά τώρα δεν θα τα χαλάσουμε).

Ο Μουρεσάν γεννήθηκε στο Tritenii de Jos των 4.240 κατοίκων, που είναι πολύ πολύ κοντά στα Καρπάθια Όρη. Το 1993 επελέγη στο draft του ΝΒΑ από τους Ουάσινγκτον Μπούλετς - μετέπειτα Ουίζαρντς - και δεν ήξερε «γρι» αγγλικά. Το 1996 αναδείχθηκε και «Πιο Βελτιωμένος Παίκτης», με μέσο όρο 14.5 πόντους, 9/6 ριμπάουντ και 2.26 τάπες. Πέρασε συνολικά έξι χρόνια στο ΝΒΑ (πέντε σε Ουίζαρντς και μία σεζόν στους Νιου Τζέρσι Νετς), ενώ σήμερα είναι ambassador των «μάγων».

Κι αν αναρωτιέστε ποιος θα τολμούσε ποτέ να τα βάλει μαζί του, η απάντηση είναι μία: μόνο ο Ντένις Ρόντμαν θα μπορούσε να κουβαλάει τέτοια «τρέλα»!

O Βασίλης αναπολεί το "Tornero"

Την πρώτη δεκαετία του 2000, η Eurovision βρισκόταν στα ντουζένια της! Το 2004 τον διαγωνισμό είχε κερδίσει η Ρουσλάνα με το "Wild Dances", το 2005 είχαμε νικήσει εμείς με το "My Number One" της Παπαρίζου και το 2006 η διοργάνωση θα φιλοξενούνταν στην Αθήνα.

Η κάλυψη που είχε το γεγονός, τουλάχιστον όσον αφορά τα εγχώρια ΜΜΕ, πήρε διαστάσεις Ολυμπιακών Αγώνων. Ξέραμε ανά πάσα ώρα και στιγμή τι έκανε η Άννα Βίσση, η οποία μας εκπροσωπούσε εκείνη τη χρονιά, ενώ εβδομάδες πριν είχαμε μάθει τους στίχους των περισσότερων τραγουδιών που θα συμμετείχαν στον διαγωνισμό.

Το τραγούδι που είχα, λοιπόν, ξεχωρίσει από τα υποψήφια του 2006 ήταν το Tornero του Μιχάι Τραϊσταρίου.

Mπορεί το ρεφρέν, το οποίο ήταν στα ιταλικά, να μην έμαθα ποτέ τι έλεγε, ενώ το υπόλοιπο τραγούδι ήταν στα αγγλικά - πουθενά ρουμάνικα δηλαδή - πάντως μου κόλλησε τόσο πολύ εκείνο το καλοκαίρι, που ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά τη συγκεκριμένη Eurovision, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό μόλις σκέφτομαι την χώρα των Καρπαθίων είναι το «Tornero». Άντε, και δεύτερο τον Χάτζι!

Το μυαλό της Κατερίνας πηγαίνει στη Νάντια Κομανέτσι

Ολοστρόγγυλο, ξεκάθαρο, πρωτοφανές. Το απόλυτο 10. Η Νάντια Κομανέτσι στις 18 Ιουλίου 1976, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ, αγγίζει στην κυριολεξία την κορυφή και βαθμολογείται στους ασύμμετρους ζυγούς με το πρώτο «τέλειο δεκάρι» στην ιστορία της ενόργανης γυμναστικής.

Σε ηλικία μόλις 14 ετών, το όνομά της γίνεται συνώνυμο της τελειότητας και τα Καρπάθια Όρη δεν μπορούν παρά να φέρνουν στο μυαλό μας κάθε φορά τη βασίλισσα του παγκόσμιου αθλητισμού, που έρχεται από το Ονέστι της Ρουμανίας.

Η αθλήτρια που κατάφερε να τα βάλει με τη βαρύτητα, να αφήσει άφωνους όλους τους κριτές με τις κινήσεις της και να κάνει τις πιο δύσκολες ασκήσεις να φαντάζουν παιχνιδάκι, η αθλήτρια με τη μοναδική χάρη που είδε μια ολόκληρη αίθουσα να υποκλίνεται στις ασυναγώνιστες ικανότητές της και έγραψε ιστορία, όπως είναι γνωστό, δεν είχε ρόδινη καθημερινότητα. Από την εμπλοκή της με το ρουμανικό καθεστώς του Τσαουσέσκου μέχρι την περιπέτεια της υγείας της και τη διαφυγή της στις ΗΠΑ, τα περιστατικά της ζωής της έδειξαν ότι τα χρυσά μετάλλια δεν της έφεραν μόνο την ευτυχία.

Η ίδια πάντως είχε τους πιο μεγάλους στόχους και τους πέτυχε. «Πάνω απ' όλα, πρέπει να νιώθεις τη δίψα να κάνεις κάτι απίστευτο» έλεγε. Και μάλλον εκείνη διψούσε όσο λίγοι για την απόλυτη επιτυχία.

Ο Γιώργος αγάπησε (ήδη) το AQUA Carpatica

Το AQUA Carpatica εκτός από νερό είναι κάτι σαν εγκυκλοπαίδεια για μένα, αφού μελετώντας το site του έμαθα διάφορα πράγματα που δεν γνώριζα τόσο για το νερό όσο και για τα Καρπάθια Όρη, την πατρίδα του AQUA Carpatica. Άρχικα, έμαθα πως υπάρχουν Φυσικώς Ανθρακούχα νερά, τα οποία έχουν αποκτήσει το ανθρακικό τους μετά από μακρόχρονη διαδρομή δίπλα σε σβησμένα ηφαίστεια. Επίσης, πως το Φυσικώς Ανθρακούχο νερό AQUA Carpatica είναι το μοναδικό στον κόσμο που δεν περιέχει καθόλου νιτρικά.

Όσον αφορά τα Καρπάθια, έμαθα πως εκτείνονται σε 8 χώρες (Αυστρία, Τσεχία, Πολωνία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Σερβία και Ουκρανία), πως αποτελούν τη δεύτερη σε μήκος οροσειρά στην Ευρώπη και πως τα δάση της περιοχής είναι τόσο μεγάλα που καλύπτουν μια περιοχή διπλάσια από την Μακεδονία.

Με το καλοκαίρι να βρίσκεται προ των πυλών κι εμένα να μην έχω ακόμα κανονίσει για διακοπές, ξαναδιαβάζοντας τα παραπάνω σκέφτομαι πως ίσως θα έπρεπε στην άδειά μου να ταξιδέψω μέχρι τα Καρπάθια και να πιω Φυσικώς Ανθρακούχο AQUA Carpatica απευθείας από την πηγή του.

H Αιμιλία νοσταλγεί το κάστρο του Kόμη Δράκουλα

Η πρώτη φορά που επισκέφθηκα τη Ρουμανία ήταν το καλοκαίρι του 2010. Φοιτήτρια ακόμα και χωρίς πολλές υποχρεώσεις, στο άκουσμα της πρότασης για ένα ταξίδι στο εξωτερικό, είπα το «ναι» χωρίς δεύτερη σκέψη. Η εμπειρία ήταν φυσικά μοναδική: Βόλτες, ποτά, φαγητό και αμέτρητες φωτογραφίες, το συγκεκριμένο ταξίδι τα είχε όλα. Εκτός φυσικά από οργάνωση. Η απόφαση να ταξιδέψουμε εκεί ήταν της τελευταίας στιγμής και εννοείται πως τελικά παραλείψαμε πολλά, με κορυφαίο όλων την επίσκεψη στο κάστρο Μπραν, το περίφημο κάστρο του κόμη Δράκουλα.

Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να επισκεφθώ ξανά τη συγκεκριμένη χώρα το 2017 και η αλήθεια είναι ότι τότε εκτίμησα τις ομορφιές της πολύ περισσότερο. Πέρα από τα μαγευτικά της τοπία και τους υπέροχους ανθρώπους, έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα και είδα από κοντά αυτό το μουσείο μοναδικής ομορφιάς.

Το συγκεκριμένο κτίσμα απέχει από το Βουκουρέστι γύρω στις 2,5 ώρες, ωστόσο εγώ αποφάσισα να μείνω ένα βράδυ στο χωριό Μπράν για να απολαύσω ακόμα περισσότερο την εμπειρία. Παρότι ακούγονται πολλά για τις «σκοτεινές» του δυνάμεις και διοργανώνονται μέχρι και βραδινές ξεναγήσεις για τυχόν θεάσεις φαντασμάτων, σας διαβεβαιώ ότι το κάστρο Μπραν δεν είναι στοιχειωμένο. Αντίθετα, είναι ένας υπέροχος χώρος με γοτθική αρχιτεκτονική που σε μαγνητίζει από το πρώτο λεπτό και θέα στα Καρπάθια που κόβει την ανάσα. Ένα μέρος που δεν θα ξεχάσω ποτέ.