• Το “Pulp Fiction” χάνει από το “Forrest Gump”
• Το “Crash” κερδίζει το “Brokeback Mountain”
• Το “Rocky” βγάζει νοκ άουτ όλους τους αντιπάλους
• “Ο Πολίτης Κέιν” δεν τα καταφέρνει!
• Ο Κέβιν Κόστνερ “χορεύει” τον Μάρτιν Σκορσέζε

Τα Όσκαρ αντιστέκονται και γιορτάζουν! Περισσότερο σκωπτικό το σχόλιο, παρά αντικειμενικό και αληθινά εορταστικό. Η 93η απονομή πραγματοποιείται αύριο (σ.σ ξημερώματα Δευτέρας) και οι διοργανωτές της τελετής σκοπεύουν να κρατήσουν κάτι από τη λάμψη των προηγούμενων ετών. Αυτό σημαίνει ότι θα έχουμε κόκκινο χαλί, επίσημο ένδυμα και φυσική παρουσία, περιορισμένη βέβαια μια και η πανδημία δεν επιτρέπει υπερβολές. Οι υποψήφιοι έχουν ενημερωθεί ότι δεν θα υπάρχει η δυνατότητα συμμετοχής τους μέσω διαδικτυακών συνδέσεων και μόνο όσο είναι παρόντες θα μπορέσουν να συμμετάσχουν. Και φέτος δεν θα υπάρχει κεντρικός παρουσιαστής. Όσον αφορά το φαβορί για το μεγάλο βραβείο –Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας- αυτό είναι το “Nomadland” της Κλόι Ζάο.

Ας μείνουμε, όμως, στο παρελθόν της διοργάνωσης. Η λάμψη και η αδικία τη χαρακτηρίζουν. Η λίστα των αδικιών είναι μεγάλη και καταδεικνύει τη δυσκολία αντικειμενικής κρίσης και απόδοσης δικαιοσύνης από τα μέλη της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Η ατολμία και η αντίδραση απέναντι στην πρωτοπορία, η επικράτηση του συντηρητικού πνεύματος, η προτίμηση των υποδεέστερων δημιουργών επειδή πληρούν τα δικά τους κοινωνικά και πολιτικά κριτήρια, η επιρροή πολιτικών-επιχειρηματικών συμφερόντων και η πολιτική ορθότητα, είναι μερικά από τα ελαττώματα των μελών της Ακαδημίας. Τα κίνητρα αυτά τους οδήγησαν σε ακατανόητες αποφάσεις και σε μερικές αξέχαστες αδικίες όπως αυτές που ακολουθούν.

Το “Pulp Fiction” χάνει από το “Forrest Gump”

Το ριζοσπαστικό και μοναδικό “Pulp Fiction” απέναντι σε μια ιστορία διαδοχικών υπερβάσεων, προσωπικών θαυμάτων. Εντάξει, διασκεδαστικό το τελευταίο, όμως η κινηματογραφική εμπειρία όφειλε να δικαιωθεί στο έργο του Ταραντίνο. Με το “Pulp Fiction” έδειξε τι μπορεί να κάνει ο κινηματογραφιστής επιλέγοντας μη γραμμική αφήγηση. Το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, το 1995, πήγε –κακώς- στο φιλμ του Ρόμπερτ Ζεμέκις. Ας είναι…

Το “Crash” κερδίζει το “Brokeback Mountain”

Κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμη πώς το “Crash” έφτασε στο μεγάλο βραβείο. Το περίεργο είναι ότι η ταινία δεν έχει και πολλούς φανατικούς θαυμαστές. Παρ’ όλα αυτά πήρε το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 2006. Η απόφαση προκάλεσε αντιδράσεις, αλλά όπως λένε: “μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται”. Την ίδια χρόνια το κοινό είδε το “Brokeback Mountain” –πολύ καλύτερη ταινία- και κατηγόρησε την Ακαδημία Κινηματογράφου για ομοφοβία. Λες;

Το “Rocky” βγάζει νοκ άουτ όλους τους αντιπάλους

Το 1977 ο Σιλβέστερ Σταλόνε αποδεικνύει ότι τα αουτσάιντερ δικαιώνονται και στην πραγματική ζωή. Η απλότητα και αμεσότητα του φιλμ, ο ταπεινός του ήρωας, κέρδισαν ταινίες όπως “Ο ταξιτζής”, “Το δίκτυο”, “Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου” στην κατηγορία "Καλύτερη Ταινία.". Φαντάζει αδιανόητο τώρα, όμως την ίδια στιγμή εξηγεί και το σκεπτικό των μελών της Ακαδημίας: να επιβραβεύονται αυτοί που βρίσκουν το θάρρος και στέκονται απέναντι σε μεγάλους δημιουργούς. Βέβαια, η ποιότητα των ηττημένων έκανε θραύση αργότερα. Όπως και να χει, respect ρε μάγκα Σταλόνε.

“Ο Πολίτης Κέιν” δεν τα καταφέρνει!

Η ταινία ορόσημο και μέτρο σύγκρισης για πολλές άλλες που ακολούθησαν. Η ταινία που για χρόνια θεωρούνταν η καλύτερη όλων των εποχών έχασε το αγαλματάκι στα Όσκαρ του 1942. Το μεγάλο Όσκαρ πήγε στο “How Green Was My Valey” του Τζον Φορντ. Εντάξει, δεν είναι κακό το φιλμ του Φορντ, όμως μιλάμε για τον “Πολίτη Κέιν”! Βέβαια, ο Όρσον Ουέλς είχε πέσει στη δυσμένεια του Ουίλιαμ Ράντολφ Χιρστ, ο επιχειρηματίας τον οποίο φωτογράφιζε “Ο Πολίτης Κέιν”. Σήμερα, βέβαια, ελάχιστοι ξέρουν το φιλμ που κέρδισε το αριστούργημα του Ουέλς.

Ο Κέβιν Κόστνερ “χορεύει” τον Μάρτιν Σκορσέζε

Ισοδύναμο και στην ουσία συνώνυμο του τίτλου αυτό: Οι λύκοι κατασπαράζουν τα καλά παιδιά! Σουρεαλιστικό και αιμοβόρικο. Κατά κάποιον τρόπο, σε υπερρεαλιστικό επίπεδο, ίσως και μεταφυσικό, ισχύει. Το “Χορεύοντας με τους λύκους” πήρε το βραβείο της Καλύτερης Ταινίας στα Όσκαρ του 1991 και άφησε “Τα καλά παιδιά” με το παράπονο. Ο χρόνος δικαίωσε τον Σκορσέζε και η ταινία του απέκτησε διαχρονική αξία. Τώρα οι λύκοι του Κόστνερ δεν ουρλιάζουν.