Η Εθνική Πινακοθήκη άνοιξε για τους υψηλούς προσκεκλημένους. Κατ’ εξαίρεση. Η διευθύντρια υποδέχτηκε… δεν θυμόταν κάτι άλλο. Τις εικόνες που έδειξαν τα δελτία ειδήσεων δεν ήθελε να τις κρατήσει, αλλά αυτές επέμεναν και έμειναν στο μυαλό και στη μνήμη του. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία του επίσκεψη εκεί, όμως η ομορφιά που πήρε τότε δεν τον είχε εγκαταλείψει. Πριν έρθουν οι “σημαντικοί” καλεσμένοι είχε απωθήσει το γεγονός και δεν άφηνε το μυαλό του να προβάλλει τις λέξεις “Εθνική”, “Πινακοθήκη”. Δεν το ήθελε, δεν το ήθελε γιατί του θύμιζε εκείνη. Δεν την είχε γνωρίσει ποτέ, δεν την είχε αγγίξει, αγκαλιάσει, φιλήσει, αλλά ήταν σαν να την ήξερε μια ζωή. Την αγαπούσε, τη λαχταρούσε, κι ας γνώριζε ότι δεν θα τη συναντούσε ποτέ! Όταν όμως τα έργα υψηλής τέχνης “εισέβαλλαν” στο σαλόνι του μέσω τηλεοράσεως, το μυαλό του πήγε σε αυτήν. Η τέχνη, τα χρώματα, οι σκιές, ο καμβάς, το φως, οι αποχρώσεις, όλα οδηγούσαν σε εκείνη. Πάτησε το κόκκινο κουμπί στο τηλεχειριστήριο και η οθόνη μαύρισε. Δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να την ξαναδεί, έστω για λίγο, να νιώσει καλά, να γαληνέψει η ψυχή του. Έβαλε το μπουφάν του, τη μάσκα του και βγήκε.

Αν και είχε βραδιάσει, το πορτοκαλί φως από την κολόνα της ΔΕΗ έπεφτε σχεδόν όλο πάνω στη βιτρίνα. Μαγαζί γωνία, κυριολεκτικά. Δεν θυμόταν κάτι άλλο εκεί. Ο δρόμος που περνούσε μπροστά του έβγαζε στην κεντρική λεωφόρο. Απέναντι ήταν το γραφείο τελετών, σταθερά τα τελευταία 30 χρόνια, δίπλα το ψιλικατζίδικο και λίγα μέτρα πιο κάτω το ζαχαροπλαστείο με το καλύτερο προφιτερόλ της Αθήνας. Στην άλλη γωνία απέναντι, ήταν συνεργείο και πιο πριν καφενείο και πιο πριν φροντιστήριο ξένων γλωσσών και πιο πριν σουβλατζίδικο. Δίπλα παιδότοπος κρεοπωλείο και μπουτίκ γυναικείων ρούχων. Εκείνη κρατούσε σταθερό το βλέμμα, αγέρωχο, κρατημένο και περήφανο. Η επιδερμίδα του προσώπου της καθαρή, το λευκό μπλεκόταν με το σκούρο, αντιστεκόταν στον χρόνο. Τα μάτια της είχαν το πράσινο χρώμα των καλύτερων θαλασσών του κόσμου και τα μαλλιά της μαύρα, σαν να είχε ρουφήξει της νύχτας τα πανιά. Στα χείλη ένα απαλό ροζ και στα αυτιά της μαργαριταρένια σκουλαρίκια, ολοστρόγγυλα, λες και τα είχε φτιάξει χέρι θεϊκό. Ο λαιμός της σαν του κύκνου και ένα λεπτό, σχεδόν αόρατο, περιδέραιο τον κάλυπτε. Από τους ώμους και μέχρι το στήθος το κόκκινο, αιμάτινο, ύφασμα κάλυπτε το δέρμα. Μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει άλλη ζωή στον πίνακα, την υπόλοιπη την έφτιαχνε η φαντασία, η ομορφιά και η επιθυμία του θεατή. Από την πρώτη στιγμή που την είδε την ένιωσε δική του και ευχόταν να μην την πάρει κανείς από κει, ευχόταν να πάνε μια μέρα μαζί στην Εθνική Πινακοθήκη!

Η επιγραφή δήλωνε: “Γκαλερί, πώληση έργων τέχνης, ο Ζωρζ”. Το... δικό του έργο έστεκε στην ίδια θέση. Δεν είχε πουληθεί. Χαιρόταν γι’ αυτό και μετά απορούσε, μετά χαιρόταν πάλι. Μα, πώς και δεν το έχει αγοράσει κανείς τόσα χρόνια; Το σκέφτηκε για λίγο και μετά χαμογέλασε. Έβγαλε το κινητό του και το τράβηξε φωτογραφία. Πώς δεν το είχε σκεφτεί τόσο καιρό; Αποθήκευσε την εικόνα και γύρισε σπίτι. Πήγε να ανοίξει την τηλεόραση αλλά σταμάτησε. Δεν ήθελε να ξαναδεί “Εθνική”, “Πινακοθήκη”, “Πορτραίτα”… Ξάπλωσε στον καναπέ, άναψε το πορτατίφ που είχε δίπλα και κοίταξε την εικόνα του πορτραίτου, κοίταξε το πορτραίτο μιας κυρίας. Ήταν όπως το περίμενε. Γοητευτικό, θελκτικό, οικείο, φιλικό, ακαταμάχητο, προσωπικό. Μεγέθυνε την εικόνα για να δει λεπτομέρειες και είδε την αιτία της παραμονής του πίνακα στο κατάστημα. Κάτω δεξιά υπήρχε ένα μικρό σκίσιμο, πιο πολύ με κάρφωμα έμοιαζε. Από μακριά δεν φαινόταν, μια πολύ μικρή οπή. Μεγέθυνε κι άλλο. Γύρω από την οπή διακρίνονταν αχνά τρεις αριθμοί. Δεν μπορούσε να καταλάβει ποιοι ήταν, η γραμμή όμως φαινόταν ότι δεν σταματούσε πουθενά, κύρτωνε και απότομα έστριβε προς τα μέσα. Χαμογέλασε πονηρά, τα μάτια του έλαμψαν και συνάντησαν το κόκκινο στα μάτια της κυρίας. Όχι, αυτό το πορτραίτο δεν ανήκε στην Εθνική Πινακοθήκη, δεν άξιζε να το βλέπουν τέρατα!