ΙΣΩΣ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΑ ΚΙ ΕΚΕΙΝΗ ΑΣΦΑΛΗΣ…

Έχει προπόνηση σήμερα και είναι χαρούμενη.

Γύρισε σπίτι και κλειδώθηκε στο δωμάτιό της. Το κλάμα της ακούγεται μέχρι το τέλος του στενού.

Τι συνέβη;

Τίποτα, καλά είναι, άστη, θα της περάσει.

Καλό το παραμύθι σου αλλά δεν έχει “λύκο”.

Φτάνει πια. Άκου με, έχω κάτι να σου πω. Και στο τέλος μου απαντάς.

“Να σου πω ένα παραμύθι; “Ήταν μία φορά και ένα καιρό, μία γυναίκα. Αποφάσισε να βγει έξω το βράδυ μία βόλτα. Μόνη της. Τέλος.”

“Με κοροϊδεύεις; Τί γελοίο παραμύθι είναι αυτό; Αφού όλοι είναι ελεύθεροι άνθρωποι, και μπορούν να βγουν έξω μία βραδινή βόλτα στο δρόμο. Πες μου κάτι άλλο, πιο ενδιαφέρον.”

Αναλογίσου τα παραπάνω. Και ξανασκέψου. Πόσες γυναίκες έχουν την ελευθερία μίας τέτοιας βόλτας; Την ελευθερία του να βγουν -έστω μία- έξω και να μην δεχθούν ούτε ένα χυδαίο σχόλιο. Την ελευθερία ενός κοριτσιού να βάλει το αγαπημένο της φόρεμα, έτσι επειδή αισθάνεται όμορφα σήμερα. Μία αθώα βόλτα, μία ημέρα στη δουλειά, στο αγαπημένο της σπορ, μία επίσκεψη στον γιατρό, μπορεί να εξελιχθεί στον απόλυτο εφιάλτη. Η σεξουαλική παρενόχληση είναι ένα ζήτημα, είναι ένα έγκλημα, που απασχολεί τους πάντες: στον αθλητισμό δε, με βάση την πρόσφατη ειδησεογραφία και τις απανωτές καταγγελίες, στράφηκε το ενδιαφέρον σε αυτό το κομμάτι της κοινωνίας και δεν είναι η πρώτη φορά.

Στο παρελθόν έχουν καταγραφεί περιστατικά βιασμών στον χώρο του αθλητισμού. Το 2020, κατήγγειλε τον βιασμό της από τον προπονητή της Γκιγ Μπεγιέ, όσο εκείνη ήταν ακόμη ανήλικη. Μάλιστα, στο βιβλίο της: «Μία πολύ μεγάλη σιωπή», η Σάρα Αμπιτμπόλ, πρώην πρωταθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ, αναφέρει πως ο προπονητής της τη βίαζε επανειλημμένα, από την ηλικία των 15 έως 17 ετών. Στα λόγια της Σάρα βρίσκονται περίκλειστες εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες ψυχές.
Τον Σεπτέμβριο του 2016, δύο αθλήτριες ενόργανης γυμναστικής, αποκάλυψαν στην εφημερίδα The Indianapolis Star, πως ο γιατρός της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ, Λάρι Νάσσαρ, τίς παρενόχλησε σεξουαλικά κατά τη διάρκεια των εξετάσεων. Στην πιο διάσημη (και λόγω Netflix) ιστορία σεξουαλικής κακοποίησης, η Αμερικανίδα γυμνάστρια, Σιμόν Μπάιλς, βρέθηκε στη δίνη μίας θλιβερής εσωτερικής απορίας να αναρωτιέται Μήπως ήμουν πολύ αφελής; Ήταν δικό μου λάθος; Τώρα ξέρω την απάντηση στα ερωτήματα αυτά. Όχι. Όχι, δεν ήταν σφάλμα μου! Και έχει δίκιο. Δεν ήταν δικό της! Οπως και η Κέιτι Χνίντα, η πρώτη γυναίκα που σκόραρε στη Division I του κολεγιακού φούτμπολ. Ενα θύμα που πάλευε σε μία κοινωνία, η οποία δεν έμοιαζε έτοιμη να ακούσει τις φωνές της: «Φοβόμουν για το τι θα έλεγε ο κόσμος».

Οι γυναίκες διαπρέπουν. Υπάρχουν όμως κάποιοι που αποφασίζουν χωρίς να δώσουν λογαριασμό- για εκείνες. Υπάρχουν άνθρωποι που εκμεταλλεύονται την αθωότητα, την αδυναμία αν θέλετε, της γυναικείας υπόστασης, την “τρυφερή” ηλικία τους, προκειμένου να εκδηλώσουν τις διαστροφικές ορέξεις τους. Η ψυχή των κοριτσιών όμως, και όλων των γυναικών που κακοποιούνται, γιατί να υποστεί αυτή την τιμωρία; Φυσικά, πολλές φορές θύματα δεν είναι μόνο εκείνες, αλλά και άνδρες, έφηβοι, αγόρια, παιδιά. Κάθε κατηγορία στον ίδιο παρονομαστή, φέρει ανεξίτηλα ψυχικά τραύματα, έχοντας υποστεί ταυτόχρονη σωματική και ψυχολογική κακοποίηση.

Αυτός είναι ο θύτης

Κατά καιρούς γίνεται προσπάθεια να σχηματιστούν τα ψυχολογικά πορτραίτα των εμπλεκόμενων: θυτών και θυμάτων. Αυτό συμβαίνει προκειμένου να σχηματοποιηθούν τα κοινά χαρακτηριστικά, να ενταθεί η ενημέρωση και να αποφευχθούν τέτοιου είδους εγκλήματα. Δυστυχώς, η μακρά λίστα των χαρακτηριστικών, ανανεώνεται συχνά, καθώς κάθε φορά ξεπροβάλει όλο και κάτι καινούριο που διαταράσσει τα ψυχικά και ψυχολογικά όρια της ανθρώπινης υπόστασης. Τα χαρακτηριστικά του θύτη αφορούν αρχικά ένα αίσθημα κυριαρχίας απέναντι στην γυναίκα. Οι θύτες, παρουσιάζουν υψηλότερη σεξουαλική διάθεση, έχοντας ταυτόχρονα χαμηλότερη ενσυναίσθηση απέναντι στα θύματα.

Διακατέχονται συχνά από γνωσιακή διαστρέβλωση και αδυναμία αντίληψης της πραγματικότητας. Η ψυχοπαθητικότητά τους, συχνά προκαλεί παντελή έλλειψη ενοχών έναντι του θύματος, για τα δικαιώματα και τα αισθήματά του. Επιπλέον, ο θύτης αντιμετωπίζει προβλήματα προσωπικότητας. Αυτό προέρχεται από την ενδεχόμενη κακοποίηση του ίδιου στο παρελθόν ή οφείλεται σε προβληματική αντιμετώπιση κατά τη διάρκεια της ανατροφής. Σαφώς, δεν αποτελεί δικαιολογία, τη στιγμή που η κολάσιμη πράξη πραγματοποιείται συνειδητά. Οι βιαστές, έχουν την τάση να δημιουργούν μία δική τους πραγματικότητα, η οποία περιλαμβάνει απόψεις σχετικές με τον ρόλο των γυναικών ή την συμπεριφορά τους. Δηλαδή, στο μυαλό τους, η αντίδραση του θύματος κατά τη διάρκεια της αποτρόπαιας πράξης, λογίζεται ως συναίσθημα ευχαρίστησης και κατ’ επέκταση, “συναίνεσης”.

Ωστόσο, δεν αναγνωρίζει ότι πρόκειται περί παρεκκλίνουσας συμπεριφοράς, αγνοώντας τις συνέπειες. Αυτή η διαστρέβλωση της πραγματικότητας κρύβει ακόμα και υποσυνείδητο μίσος για την γυναικεία υπόσταση. Εκτός αυτού, η αποδοχή εκλογίκευσης σε περιστατικά βιασμών, όπως και η αποδοχή των “μύθων” που σχετίζονται με το βιασμό (όπως π.χ. “φορούσε προκλητικά ρούχα”), συνιστούν και κατασκευάζουν αυτόν τον παράλογο και διαστροφικό κόσμο τους. Ωστόσο, το αδίστακτο του χαρακτήρα των θυτών, σύμφωνα με έρευνες, κρύβει την ανασφάλεια και το αίσθημα κατωτερότητας, από τα οποία διακατέχονται. Οι βιαστές εκμεταλλεύονται την επαγγελματική ιδιότητά τους, προκειμένου να ικανοποιήσουν την άρρωστη φύση τους. Επομένως, δελεάζουν ή απειλούν τα θύματα τους, τάζοντάς τους στην ουσία, επιτυχίες ή επαγγελματική ανέλιξη. Αν το θύμα αρνηθεί, θα υποστεί συνέπειες: εξευτελισμό, ή άλλου είδους τιμωρίες. Αυτό θα συμβεί, επειδή ο θύτης είναι σίγουρος πως η κοινωνία θα τον υπερασπιστεί και θα θέσει στο “απόσπασμα” την – κατ’ αυτόν- “ελαφρών” ηθών γυναίκα. Ο βιαστής και το θύμα δεν έχουν συγκεκριμένη ηλικία ή κοινωνική υπόσταση, αν και στις περισσότερες των περιπτώσεων, είναι απλά ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.

Αυτό είναι το θύμα

Για τα θύματα δεν υπάρχουν πολλές αναφορές, οι οποίες να κατασκευάζουν ένα συγκεκριμένο προφίλ. Ωστόσο, συναντώνται κοινά χαρακτηριστικά. Σε περιπτώσεις κακοποίησης και βιασμού, τα θύματα γνωρίζουν τον θύτη. Στον αθλητισμό για παράδειγμα, αυτός μπορεί να είναι ο προπονητής τους, ο γιατρός της ομάδας ή κάποιο ανώτερο στέλεχος, το οποίο έχει τη δύναμη να παρέμβει με πολλούς τρόπους στο θύμα. Αυτά τα άτομα ίσως απειλήσουν το θύμα ότι θα χάσει μία διάκριση ή μία σημαντική χορηγία, εάν δεν υποκύψει. Η απάτη και η άγνοια των θυμάτων, περί των ιατρικών μεθόδων, οξύνει ακόμη περισσότερο το ήδη βεβαρυμμένο κατηγορητήριο των βιαστών. , καθώς και μεγαλύτερα. Η ψυχική κατάσταση τους όμως όταν κακοποιηθούν έχει κοινά χαρακτηριστικά. Η σεξουαλική κακοποίηση επιφέρει τραύματα, σωματικά και ψυχικά. Συνεπώς, όταν εκδηλώνεται σωματικό τραύμα, αυτόματα συνοδεύεται από ένα αντίστοιχο ψυχικό αίσθημα πόνου και το αντίστροφο. Επιπλέον, τα θύματα φέρουν μετά-τραυματικές διαταραχές, ανεξάρτητα από το αν το έχουν καταγγείλει έγκαιρα ή όχι. Αυτές οι διαταραχές είναι πάσης φύσεως, αϋπνία, τρόμος, ανασφάλεια, θυμός και κατάθλιψη έως και εκδηλώσεις μη υγιούς σεξουαλικής συμπεριφοράς.

Ένα χαρακτηριστικό ακόμη είναι η αποφυγή ενθύμησης των γεγονότων με αποτέλεσμα την “αποσύνδεσή” του θύματος από τον κόσμο, δηλαδή τον διαχωρισμό του συναισθήματος από την λογική σκέψη. Στους ανήλικους δε, τα τραύματα είναι τόσο έντονα για τον ψυχισμό τους, που επηρεάζουν άμεσα την εξέλιξη της μετέπειτα ενήλικης ζωής τους. Η παιδική αθωότητα κατασπαράζεται και συνοδεύεται από ένα αίσθημα απώλειας. Η αίσθηση κενού και η απώλεια εμπιστοσύνης είναι κάποια εκ των χαρακτηριστικών της παιδικής κακοποίησης. Συχνά τα θύματα που έχουν υποστεί κακοποίηση από την παιδική ηλικία, στην ενήλικη ζωή τους, προκειμένου να ξεπεράσουν αυτό το φρικτό αίσθημα έλλειψης σεβασμού και υπόστασης που έχουν ζήσει, επιδίδονται σε αυτοκαταστροφίκες συμπεριφορές, χρήση ουσιών ή αλκοόλ, διατροφικές διαταραχές ή αυτοτραυματισμούς. Μετέπειτα, μπορεί να αντιμετωπίσουν προβλήματα στην σεξουαλική ζωή τους. Είναι σύνηθες, αυτά τα άτομα να αναπτύσσουν αισθήματα κατωτερότητας ή αποστροφής για τον αισθησιασμό τους.

Όλα τα παραπάνω, δημιουργούν την εντύπωση ότι και άλλες περιπτώσεις, ενέχουν κινδύνους δημιουργίας αποτρόπαιων πράξεων. Όμως δεν είναι ο κανόνας. Αποτελούν και πρέπει να αποτελέσουν εξαίρεση. Οι σχέσεις αυτές, είναι και πρέπει να είναι αγνές, ιδανικά οικογενειακές. Τα αποτελέσματα και οι επιτυχίες δεν έρχονται κατόπιν απειλών ή κακοποιήσεων, ούτε θα πρέπει να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης των αθλητών. Η επιτυχία είναι θέμα προσωπικής προσπάθειας, νουθεσίας και επαγγελματισμού. Οχι ικανοποίηση της όποιας ανασφάλειας ή ψυχικής αρρώστιας του καθενός. Όσο για τα θύματα, οφείλουμε να είμαστε όλοι δίπλα τους. Έτοιμοι να προσφέρουμε την υπολειπόμενη παιδεία μας και να τα αγκαλιάσουμε, με τρόπο που να μην φοβούνται να δεχτούν το “άγγιγμά” μας.

Τα θύματα, κακοποιούνται ψυχικά, ένας πόνος ίσως χειρότερος όλων, πόνος που σημαδεύει τα σωθικά. Τα θύματα φοβούνται να αντιμετωπίσουν το σκληρό πρόσωπο της ευτελισμένης κοινωνίας. Γιατί όμως σκληρό; Γιατί εμείς έχουμε επιλέξει αυτή την οδό: να ικανοποιούμε το “εγώ” μας, μέσα από τον πόνο του άλλου, μέσα από την δική μας ανασφάλεια. Αναλωνόμαστε να μας αποσχολούν Ενώ εκείνο που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι, το γιατί τους αναγκάσαμε με τη συμπεριφορά μας να σκεφτούν έτσι.

Φυσικά και θα γράψουμε τα παιδιά μας σε έναν αθλητικό σύλλογο. Οι γονείς δεν πρέπει να φοβούνται, όσο αγαπούν και βρίσκονται δίπλα στα παιδιά τους. Το κακό δεν το φοβάσαι. Το αντικρίζεις κατάματα και το ξεριζώνεις. Και το κακό σε αυτή την περίπτωση δεν είναι τα παιδιά μας, ούτε οι γυναίκες ή οι άντρες που έχουν υποστεί βιασμό.

Και εάν τα κάνουμε όλα με αγάπη και κατανόηση, τότε, ίσως αυτή η περιβόητη βόλτα της κοπέλας το βράδυ να είναι εφικτή.

Ίσως τότε να ζήσουμε εμείς καλά κι εκείνη ασφαλής…

* Σοφία Τζιούβελη

ΣΠΑΣΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ, ΣΩΣΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ!

«Μετά το τέλος μιας ομιλίας μου για τη σεξουαλική κακοποίησή μου, με πλησίασε ένας 93χρονος παππούς που βρισκόταν στο κοινό και δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια του: “Θα διαβάσω το βιβλίο σου, θα δώσω ένα στη γυναίκα μου και από ένα σε κάθε μου παιδί. Και μετά θα τους πω τι συνέβη και σε μένα όταν ήμουν 10 ετών. Εσύ το αποκάλυψες μέσα απ’ το βιβλίο σου. Εγώ ντρεπόμουν σε όλη μου τη ζωή και ήμουν έτοιμος να το πάρω στον τάφο μου, αλλά τώρα είμαι έτοιμος να το μοιραστώ με την οικογένειά μου”».

Το 2011, ο Σουηδός άλτης και παγκόσμιος πρωταθλητής, Πάτρικ Σιόμπεργκ, μίλησε δημόσια για τη σεξουαλική κακοποίησή του από τον προπονητή και αργότερα πατριό του, Βίλιο Νουσιάινεν. Και εκείνος ο παππούς ήταν η απόδειξη γι’ αυτό που όλοι μας υποπτευόμαστε: πως η αίσθηση της ντροπής και του ταμπού είναι δύσκολο να σπάσει. Σε πολλές παρόμοιες τραγικές καταστάσεις έχουν συμμετάσχει, χωρίς την θέληση τους πολλοί αθλητές, υποκύπτοντας στην εξουσία κάποιων που νόμιζαν ότι τους αγαπούσαν. Μία πληγή από εκείνους που εμπιστεύτηκαν περισσότερο. Τότε που αθώα ακόμα μπορούσαν να κάνουν όνειρα…

Το όνειρο στα χέρια άλλων

Σε όλα τα ομαδικά και μη αθλήματα από την πιο τρυφερή τους ηλικία, τα παιδιά αρχίζουν να ονειρεύονται για το μέλλον και τις επιτυχίες τους. Πολλές φορές τα όνειρα δίνουν δύναμη, ευτυχία και κουράγιο στους νέους αθλητές, ώστε να προχωρήσουν με ευχαρίστηση και διασκέδαση στην εκγύμναση και την σκληρή δουλεία τους. Από μικρή ηλικία τα παιδιά έχουν γεμάτο πρόγραμμα, εφόσον ασχολούνται με πολλές δραστηριότητες όπως μουσική, φροντιστήρια, και αθλήματα. Τις περισσότερες ώρες τις μετράνε στα γήπεδα και τα γυμναστήρια μαζί με προπονητές, φροντιστές, τους ανθρώπους των συλλόγων. Και όπως φαίνεται πλέον, δεν είναι καθόλου λίγες οι φορές που τα μέλη αυτά το εκμεταλλεύονται, ενώ τα πιτσιρίκια τους αγαπούν και τους θεωρούν μία δεύτερη οικογένεια.

Κάπου εκεί αρχίζει ο εφιάλτης. Ένας εφιάλτης με σάρκα και οστά, που τον συνειδητοποιείς σιγά σιγά σαν σταγόνα βροχής στην έρημο. Ο αθλητής που ονειρευόσουν να γίνεις μικρός μετατρέπεται σε μαριονέτα. Το φαινόμενο της σεξουαλικής κακοποίησης (σωματική, λεκτική, ψυχολογική) υπήρχε βέβαια ανέκαθεν. Η αρρώστια του μυαλού αυτών των ανθρώπων, που χωρίς δισταγμό ασκούν βία κάθε μορφής σε αθλητές και πόσο μάλλον νεαρής ηλικίας, για προσωπική ευχαρίστηση, είναι από τις πιο χυδαίες μορφές έκφρασης εξουσίας. Οι δράστες εκμεταλλεύτηκαν τη θέση τους, στιγματίζοντας για πάντα τη ζωή των γυναικών, ανδρών και παιδιών. Σταδιακά όμως πληθαίνουν οι αποκαλύψεις για τους ισχυρούς θύτες και τα ανήμπορα θύματα, γίνονται ισχυρά και ταράζουν τον παγκόσμιο αθλητικό κόσμο. Ωστόσο, παρά το θάρρος που επιδεικνύουν, τα θύματα πάντα θα έχουν αυτό το φάντασμα δίπλα τους, να τους στοιχειώνει την ζωή. Το θύμα δεν θα ξεχάσει ποτέ.

Με ποιο δικαίωμα;

Το πείραγμα, η ειρωνεία, το χτύπημα, οι κλωτσιές, οι προσβολές, ο σεξισμός, οι φωνές, η απομόνωση, η επιμονή σε εξαντλητικές δίαιτες, η άρνηση για συνεργασία με ειδικό επιστημονικό προσωπικό, η μη αναγνώριση των δικαιωμάτων του αθλητή, ο εξαναγκασμός για υιοθέτηση συγκεκριμένων συμπεριφορών, η εξαντλητική προπόνηση πέρα από τα όρια και η σύναψη σχέσεων προσωπικών και ερωτικών υπό τη μορφή εκμετάλλευσης, απειλής και πίεσης, είναι μερικά από τα παραδείγματα, τα οποία υποδηλώνουν αντίστοιχα, κακομεταχείριση, ενόχληση, απειλή και μείωση της προσωπικότητας του αθλητή. Γιατί όμως οι δράστες φτάνουν σε αυτό το σημείο; Διότι πιστεύουν, έχουν την νοοτροπία, πως είναι εξουσιαστές, πως τους έχει ανάγκη ο αθλητής, πως τους ανήκει. Εκμεταλλεύονται τη θέση τους, αγγίζουν τον αθλητή, τον παρενοχλούν και εκείνος δύσκολα αντιδρά, καθώς αν μιλήσει, πολύ πιθανό να γκρεμιστούν τα όνειρα που έχει κάνει. Κάπως έτσι τα περισσότερα αρκετά παραδείγματα βγαίνουν στο φως έπειτα από χρόνια.

Το προσωπείο μιας σύγχρονης Μέδουσας

Στην αρχαιότητα η μέδουσα (ρήμα μέδω σημαίνει άρχω, κυβερνώ, κυριαρχώ) μπορούσε να πετρώσει τα θύματα με ένα και μόνο βλέμμα της. Η εικόνα της ήταν αποκρουστική. Η σύγχρονη μέδουσα έχει ανθρώπινη μορφή, κυρίως αντρική σε θέση ισχύος. Θα τη συναντήσεις με τη μορφή ενός προπονητή, ενός αθλίατρου, ενός αθλητικού παράγοντα που έχει άμεση σχέση με τον αθλητή. Η Μέδουσα ικανοποιεί τις βρώμικες ορέξεις και το ένα θύμα φέρνει το άλλο, φέρνοντας και πόνο σε αθώες ψυχές. Ασπίδα της η σιωπή των αθλητών που επιτυγχάνεται από την θέση ισχύος του τυράννου, αλλά και την επιθυμία των αθλητών για διασφάλιση των ονείρων τους. Οι θύτες συνήθως είναι άντρες, οι περισσότεροι παντρεμένοι εκ των οποίων πολλοί είναι και γονείς. ΝΑΙ ΓΟΝΕΙΣ!

Δάκρυα χαράς ή δάκρυα ντροπής;

Κάποια στιγμή ο αθλητής ανεβαίνει στο βάθρο (ίσως και να μην φτάσει ποτέ ως εκεί), δακρύζει, παραλαμβάνει το μετάλλιο, είναι η στιγμή του. Ξέρει πως οι κόποι, οι προσπάθειες, ο ίδρωτας που έχυσε, πλέον έχει πιάσει τόπο. Στιγμές χαράς συγκίνησης. Η ψυχή όμως ξέρει και δεν ξεχνάει τι έχει βιώσει. Και ενώ βρίσκεται στον έβδομο ουρανό, συναντά το μαύρο σύννεφο. Αυτό το σύννεφο που θα σκεπάζει την ζωή και την αξιοπρέπεια για όλη του την ζωή. Η θέση του όμως, είναι δύσκολη και λεπτή, έτσι δεν μιλάει την στιγμή που πρέπει. Πολλά περιστατικά ξεθάβονται και έρχονται στην επιφάνεια χρόνια αργότερα.

Υπάρχει η διαφορά των εποχών. Δεκαετίες πριν, ένα περιστατικό σεξουαλικής κακοποίησης θα το διάβαζες σε μια εφημερίδα και η διάσταση που θα έπαιρνε δεν θα ήταν τόσο μεγάλη όπως στις μέρες μας. Μέσω των “social media’’ και τα διάσημα κινήματα όπως το #metoo, αλλάζουν τα δεδομένα. Βοηθούν τα θύματα να δημοσιοποιήσουν το αγκάθι που λέγεται «σεξουαλική κακοποίηση», θέλοντας να λυτρωθούν τα ίδια, αλλά και αποτρέποντας μελλοντικές κακοποιήσεις.



Μετάλλιο στην κάθαρση

Η σεξουαλική κακοποίηση είναι μια πράξη που έχει πολλές μορφές. Είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Αφορά άντρες, γυναίκες και παιδιά, τους κάνει να θλίβονται, αλλά και του ενώνει. Δεν κάνει διακρίσεις σε κανένα έθνος και κανένα πιστεύω. Όλοι μαζί όμως μπορούμε να συμβάλλουμε στην αντιμετώπιση της, κερδίζοντας το σημαντικότερο μετάλλιο της ζωής μας. Τα θύματα δεν πρέπει να φοβούνται να σπάσουν τη σιωπή τους. Φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι η στήριξη που θα δεχτούν απ’ όλον τον κόσμο, είναι αναπόφευκτη. Θα τους βοηθήσουμε όπως μπορούμε, θα τους αγκαλιάσουμε σαν να είναι η μάνα, η αδερφή, το παιδί μας. Ας μην πάνε στράφι οι προσπάθειες των αθλητριών/ων που τόλμησαν να αποκαλύψουν τον εσωτερικό τους κόσμο.

Ο χρόνος είναι εκείνος που ξέρει να βάζει τον καθένα στην θέση που του αξίζει.

Φώναξε το λοιπόν... όσο πιο δυνατά γίνεται.

Για να δραπετεύσει όσο μπορεί αυτό το σαράκι που σε τρώει.

Για να σώσεις και άλλες ψυχές…

* Γιάννης Αργυρόπουλος