• “Τα φώτα της πόλης” (1931)
• “Τραγουδώντας στη βροχή” (1952)
• “Notorious” (1946)
• “Δεσμώτης του ιλίγγου” (1958)
• “Τρία χρώματα: Η κόκκινη ταινία” (1994)
• “Μεγαλώνοντας” (2014)
• “Καζαμπλάνκα” (1943)
• “Σιωπηλός μάρτυρας”
• “Ο Νονός” (1972)
• “Πολίτης Κέιν” (1941)

Η 7η τέχνη, αυτή που ενώνει λόγο και εικόνα, ήχο, ψίθυρο, σιωπή, κραυγή, ματιές, συναισθήματα, σκέψεις… Η Παγκόσμια Ημέρα Κινηματογράφου μας θυμίζει την οικουμενικότητα ενός μαγικού μέσου και αξίζει να την τιμήσουμε. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει συγκινηθεί, ενθουσιαστεί, διασκεδάσει, με μια ταινία. Δεν έχει σημασία το είδος, ο χρόνος, η κατηγορία. Σημασία έχει να νιώθει καλά το μυαλό και η καρδιά.

Το τι αρέσει στον καθένα είναι υποκειμενικό, όμως η υψηλή τέχνη είναι αντικειμενική. Το Gazzetta Weekend Journal βρήκε τις ταινίες που αγαπήθηκα, εκτιμήθηκαν, περισσότερο από τους κριτικούς κινηματογράφου και σας τις παρουσιάζει. Αν τις έχετε δει μπορείτε να τις ξαναδείτε, αν όχι, ευκαιρία να τις ανακαλύψετε.

“Τα φώτα της πόλης” (1931)

Ο πρωτοπόρος Τσάρλι Τσάπλιν σε μία ταινία που συγκινεί όσο λίγες. Απλότητα, ομορφιά, δράμα, σάτιρα. Τα πάντα! Σύμφωνα με τους κριτικούς “υπάρχει αξιοπρέπεια και τρέλα στον Αλήτη και σε όλη την ταινία”. Οι ασπρόμαυρες εικόνες λες και είναι βγαλμένες την ώρα που ανατέλλει χειμωνιάτικος ήλιος.

“Τραγουδώντας στη βροχή” (1952)

Η σκηνή με τον Τζιν Κέλι να χορεύει στη βροχή δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Σκηνή-επιτομή της χαράς και της ξεγνοιασιάς. “Η τάση φυγής πέρασε στο επίπεδο της τέχνης” έγραψαν οι κριτικοί. Και σε άλλο σημείο “η ταινία επιβεβαίωσε τη χαρά”. Τι άλλο χρειάζεται για να θεωρείται κλασική; Μάλλον τίποτα.

“Notorious” (1946)

Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ πάντα έψαχνε το σκοτάδι για να του δώσει φως. Το έκανε πιο τρομακτικό, πιο απειλητικό. Η εν λόγω ταινία χαρακτηρίζεται σκοτεινό αριστούργημα. Πέρνα από το κατασκοπικό θρίλερ, στο υψηλού επιπέδου ερωτικό δράμα. “Η αγάπη είναι μια σκοτεινή, διαβρωμένη εμμονή για τον Χίτσκοκ”, παρατήρησαν οι κριτικοί της εποχής. Εκπληκτικές ερμηνείες από Κάρι Γκραντ, Ίνγκριντ Μπέργκμαν και Κλάουντ Ρέινς.

“Δεσμώτης του ιλίγγου” (1958)

Η εξαπάτηση της εξαπάτησης! Ο μέγας Χίτσκοκ χρησιμοποιεί την εμμονή, τον πόθο, τη δύναμη του ασυνείδητου και μας παραδίδει ένα έπος. Έπος κατάδυσης στα μύχια του ανθρώπου. Οι κριτικοί χρησιμοποίησαν λέξεις όπως “μαγευτικό” και φράσεις όπως “καλύτερο ερωτικό, γεμάτο αγωνία, δράμα”. Το ζευγάρι Κιμ Νόβακ-Τζέιμς Στιούαρτ θα είναι πάντα στο μυαλό μας.

“Τρία χρώματα: Η κόκκινη ταινία” (1994)

Τα χρώματα του Κισλόφσκι, τα χρώματα που δεν ξεθωριάζουν. Από την τριλογία του, η Κόκκινη Ταινία ξεχωρίζει. Για τον ευρωπαϊκό Τύπο “πρόκειται για φιλμ γεμάτο ανθρωπιά που διαφέρει σημαντικά από τον ευρωπαϊκό χυλό”. Άλλο ένα κινηματογραφικό ζευγάρι που έγραψε μέσα μας: Ζαν Λουί Τρεντινιάν, Ιρέν Ζακόμπ. Οι θεϊκές μελωδίες του Ζμπίγκνιου Πράισνερ συνοδεύουν την ταινία.

“Μεγαλώνοντας” (2014)

Ο αγγλικός τίτλος είναι “Boyhood” και περιγράφει το ταξίδι από την παιδική ηλικία ως την ενηλικίωση. Γυρίστηκε σε διάστημα 12 (!) ετών και δικαίωσε τον δημιουργό Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ. Η κριτική ματιά εντόπισε κάτι ακριβό για φιλμ: “Σπάνια μια ταινία μεταφέρει τον ρυθμό της πραγματικής ζωής. Το Μεγαλώνοντας είναι μία απ’ αυτές”.

“Καζαμπλάνκα” (1943)

Διαβάζεις τον τίτλο της ταινίας και αμέσως σου έρχονται οι ατάκες, η ατμόσφαιρα, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, οι διάλογοι που μέχρι σήμερα δεν έχουν χάσει ίχνος φρεσκάδας. Εν μέσω πολέμου και ο Μάικλ Κούρτιζ βρίσκει τη χαραμάδα μέσα στον ζόφο. Η μοίρα τριών ανθρώπων γίνεται η μοίρα του κόσμου! Δικαίως την αποθέωσαν οι κριτικοί.

“Σιωπηλός μάρτυρας”

Χίτσκοκ ξανά και ξανά! Τι να πεις γι’ αυτό το κομψοτέχνημα, το χειρουργικής ακρίβειας φιλμ; Η κριτική τον επαίνεσε για τον απόλυτο έλεγχο της ταινίας. Σενάριο, μοντάζ, κάμερα, σκηνικά, καστ, όλα από το δικό του χέρι. Και πάλι ο Τζέιμς Στιούαρτ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δίπλα του η εκθαμβωτική Γκρέις Κέλι.

“Ο Νονός” (1972)

Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα έδειξε γιατί πέθανε ο ιδεαλισμός και τα αθώα όνειρα. Τα υψηλά ιδανικά παραμερίστηκαν και η ωμή δύναμη ανέλαβε. Αυτό ακριβώς ήταν που είδαν οι κριτικοί και του απένειμαν τα εύσημα. Ε, προσθέστε ερμηνείες, μουσική, μοντάζ, σενάριο, φωτογραφία και έχετε ένα διαμάντι.

“Πολίτης Κέιν” (1941)

Η κοινοτοπία είναι αναπόφευκτη στην περίπτωση αυτής της ταινίας. Πραγματικά ταινία-ορόσημο του αμερικανικού σινεμά. Η δύναμη της καινοτομίας βρίσκεται σε κάθε πλάνο, σε κάθε απόδοση των ηθοποιών, σε κάθε στιγμή της αφήγησης,. Αυτό αναδείχθηκε από τους κριτικούς και το αριστούργημα του Όρσον Ουέλς θα μείνει αρυτίδωτο όσο χρόνια κι αν περάσουν.

Πηγή

-The 50 best movies of all time, according to critics [businessinsider.com]