Σημασία δεν έχει πού ήσουν, τι έκανες και τι σκοπεύεις να πράξεις, αλλά πώς αισθάνεσαι εκείνη τη στιγμή. Αυτό έχει διδάξει η ιστορία, εκεί βρίσκεται ο βασικός κανόνας των ντέρμπι. Συνηθίζεται να λέγεται ότι σ’ αυτά τα ιδιαίτερα παιχνίδια δεν χωρούν προγνωστικά. Αυτή η άποψη κινείται μεταξύ μύθου και πραγματικότητας υπό την έννοια ότι, πάντα υπάρχουν φαβορί και αουτσάιντερ, ανεξαρτήτως των mind games που λατρεύουν και οι ίδιες οι ομάδες έχοντας την ψευδαίσθηση ότι αυτή η πρακτική είναι αποτελεσματική για τη διατήρηση υψηλού επιπέδου συγκέντρωσης. Ειδικά στην εποχή των social media, αυτό μοιάζει άπιαστο όνειρο.

Αυτά τα παιχνίδια ανασύρουν από τον ψυχικό κόσμο του καθενός τα πιο «ακραία» συναισθήματα. Της απέραντης χαράς έως και της καταστροφικής διάθεσης. Ο ψυχισμός διαμορφώνεται εκ του αποτελέσματος. Πριν το ντέρμπι, υπάρχει αυτή η γλυκιά αγωνία, οι παλάμες των χεριών είναι δροσερές, κάποιες φορές αυξάνεται και η θερμοκρασία του σώματος (ακόμη και) σε επίπεδο πυρετού. Είναι μέχρι να κυλήσει η μπάλα στο χορτάρι.

Μέχρι εκείνο το σημείο, ο Άρης προφανώς δεν περίμενε ότι θα ζούσε συγκεκριμένους θριάμβους. Σε τρεις περιπτώσεις στα τελευταία 22 χρόνια, ένιωσε την ηδονή των τεσσάρων τερμάτων απέναντι στον μεγάλο αντίπαλό του. Κάπως απρόσμενα είναι αλήθεια, σαν αυτή του Αυγούστου του 1998. Εδώ «κολλάνε» οι πρώτες κουβέντες του κειμένου. Μόλις είχε επιστρέψει από εξορία ενός χρόνου, στα χαρτιά δεν είχε καλύτερη ομάδα από τον αντίπαλο και η δε παράδοσή του στην Τούμπα δεν ήταν δα εκ των συμμάχων του. Πέρα όμως της ποδοσφαιρικής ποιότητας, είχε το υπ’ αριθμόν 1 βασικό συστατικό των ντέρμπι. Αυτό το «όλοι μαζί» που δεν χαρακτήρισε τον ΠΑΟΚ.

Ο Άγγελος Χαριστέας δεν ήταν απλά ο ήρωας της μιας βραδιάς, όπως βιάστηκαν πολλοί να τον χαρακτηρίσουν τότε, επιδεικνύοντας μηδενική εμπιστοσύνη στην ικανότητα του, γιατί προϊόντος του χρόνου έζησε ακόμη πιο εντυπωσιακές νύχτες με σπουδαιότερη αυτή του τελικού του Euro 2004. Σίγουρα ακολούθησε τη συμβουλή του (τότε) προπονητή του Άρη, Γιώργου Φοιρού, καθώς τη στιγμή της πρώτης εκτέλεσης άκουσε στο μυαλό του τη μπάσα φωνή του προπονητή του (σ. σ. «σούταρε»). Αυτό του είχε πει πριν από το παιχνίδι. Να μη φοβηθεί. Δεν ήταν δα και εύκολη η απόφαση να ρίξει στη μάχη έναν νεοσύλλεκτο ο οποίος μόλις που είχε ακουμπήσει όπλο. Εκείνη τη νύχτα, ο Άγγελος της Ελλάδας «πυροβόλησε» δύο φορές.

Το ατημέλητο (ολίγον) καρέ μαλλί του ανέμιζε στον άνεμο των συνθημάτων και της αποθέωσης από τους χιλιάδες φίλους του Άρη και η εικόνα ενός τύπου να πέφτει μαζί με τη διαφημιστική πινακίδα και να σκάει στο έδαφος σαν το καρπούζι από μεγάλο ύψος, ήταν επίσης επί τις χαρακτηριστικές τις βραδιές. Τον ρόλο του μοιραίου διαδραμάτισε ο Νίκος Μιχόπουλος καθώς εκείνη η «ζεμπεκιά» στο 3^ο γκολ του Άρη, τον συντρόφευσε στην καριέρα του.

Η ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΛΤΣΙΔΑ

Πρωτομηνιά Νοεμβρίου του 2000 (στο «Κλ. Βικελίδης»), ο Άρης δεν έβγαλε την ποιότητα που είχε ξεδιπλώσει προ δύο ετών στην Τούμπα. Το πρώτο ημίωρο εκείνου του ντέρμπι (σε καμία περίπτωση) δεν προδίκαζε εκείνο το εντυπωσιακό 4-0. Αν κάποιους χρειαζόταν χαλινάρι σ’ εκείνο το παιχνίδι, αυτός ήταν μάλλον ο ΠΑΟΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς με τη δημιουργική ικανότητά του και τις τελικές φάσεις. Στην πρώτη ουσιαστική φάση του, ο Άρης βρήκε γκολ με τον Θωμά Κυπαρίσση ο οποίος λίγο μετά έγινε και σύνθημα από την κερκίδα. Ο Γιώργος Κούτσης βρήκε τον αντίπαλο ζαλισμένο, του έδωσε και κατάλαβε, για να ακολουθήσει μία από τις πιο χαρακτηριστικές εικόνες στην ιστορία των αγώνων των δύο ομάδων. Βέβαια, ο Γιώργος Κολτσίδας διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι πιτσιρικάς έπαιζε και στην επίθεση, αλλά κανείς δεν τον πίστευε. Όπως δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν πολλοί εκείνη την προσποίηση που έκανε στον Τοχούρογλου στο 3^ο γκολ. Εκείνη την κρύα βραδιά, ο Τρικαλινός στόπερ ένιωσε το μοναδικό συναίσθημα του τέρματος απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο, το οφείλει είναι αλήθεια και στον Στέλιο Βενετίδη ο οποίος είχε ξεχαστεί στην άμυνα του ΠΑΟΚ και άργησε ν’ ανέβει μέτρα.

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΟΝΕΙΡΕΥΤΕΙ

Εδώ ταιριάζει η άποψη που θέλει, βαθμολογικές θέσεις και αήττητα να φαντάζουν πολύ μικρά μπροστά σ’ ένα παραδοσιακό ντέρμπι. Αυτό αποδείχθηκε τον περασμένο Γενάρη. Ο ΠΑΟΚ πήγε στο «Κλ. Βικελίδης» με τον αέρα του αήττητου των 51 αγώνων, ως πρώτος στη βαθμολογία και +15 βαθμούς από τον Άρη. Οι «κίτρινοι» (ουσιαστικά) έψαχναν τη σπίθα που θα αναζωπύρωνε τη φωτιά. Είχαν «πήξει» στις ισοπαλίες, αναζητούσαν απελπισμένα έναν βατήρα για την εκτόξευσή τους, δεν ήθελαν να αποτελέσουν ένα ακόμη θύμα και να στοιχηθούν μαζί με τους υπόλοιπους. Είναι αλήθεια ότι το σπάσιμο του αήττητου στοιχειοθέτησε επιπλέον δέλεαρ. Παρένθεση: Αυτό το είχε ζήσει και ο ΠΑΟΚ πριν από 32 χρόνια όταν στις 5 Νοέμβρη του 1988 είχε σπάσει (στο μπάσκετ) το αήττητο σερί των 80 αγώνων του Άρη.

Εκείνη η βραδιά της 4ης του Γενάρη περιλάμβανε όσα ο Άρης είχε ονειρευτεί γιατί είχε και ανατροπή. Γιατί επίσης έβαλε τέσσερα γκολ στον αντίπαλό του έπειτα από δύο δεκαετίες, ήταν αυτός που σταμάτησε το σερί του και το τελικό 4-2 μπήκε κι αυτό στα κατάστιχα της ιστορίας ως κάτι που προφανώς δεν θα μπορούσε να περιμένει, βάσει των δεδομένων πριν από τη σέντρα. Αυτή είναι όμως η «μαγεία» των ντέρμπι.