• Ταράζει τα νερά
• Το κυνηγητό ξεκινά

Το μέγα έργο, το έργο, του Τζορτζ Ρομέρο. Και να που επιστρέφουμε στις ταινίες, σε αυτές που ρίχνουν λοξή ματιά στη ζωή, στην τέχνη, στην ψυχαγωγία. Ταινίες-έκπληξη, πέρα από το συνηθισμένο, ταινίες που σε συναρπάζουν και θεωρούνται κλασικές με τον τρόπο τους, πέρα από τα συνηθισμένα δεδομένα του “κλασικού”. Η αρχή γίνεται με το magnum opus του Ρομέρο. “Η νύχτα των ζωντανών νεκρών” είναι η απόλυτη ταινία τρόμου και όποιος έχει αντίρρηση, μάλλον κάτι λάθος έχει καταλάβει. Το G-Weekend Journal πιάνει ξανά το νήμα της 7η τέχνης και ανά διαστήματα θα σας παρουσιάζει ταινίες πέρα από τα καθιερωμένα. Ξεκίνημα, λοιπόν, με… τρόμο! [η φωτό από imdb]

Ταράζει τα νερά

Τελειώνει η ταινία και λες “τι έκανε ο άνθρωπος; Τι...;”. Πρώτο σημαντικό στοιχείο. Η ταινία προβλήθηκε το 1968. Εάν η κοινωνία είναι μία φορά συντηρητική σήμερα, φανταστείτε πώς ήταν πριν 52 χρόνια. Έχει σημασία αυτό; Φυσικά. Το κοινό δεν είχε συνηθίσει τον τρόμο σε τέτοια μορφή και με τέτοια… γενναιοδωρία. Είναι η περίοδος που κυριαρχεί (δικαίως) ο Χίτσκοκ. Τέλη δεκαετίας ’50 και μέσα ’60, ο άγγλος σκηνοθέτης ορίζει το στιλ και την αφήγηση των ταινιών θρίλερ σε μεγάλο βαθμό. Ο Ρομέρο έρχεται να ταράξει τα νερά και να δώσει στον θεατή κάτι πρωτόγνωρο: τρόμο δίχως περιστροφές και υπονοούμενα. Ο Ρομέρο είναι σαν λέει στο κοινό αν θες να τρομάξεις δεν χρειάζεται να σε προετοιμάσω. Μπου! Κανείς δεν περιμένει ότι μια ταινία θα του τα δώσει όλα από την πρώτη σκηνή. Κι αν το κάνει πρέπει να φροντίσει για την ανανέωση του ενδιαφέροντος μέχρι τέλους. Ε, “Η νύχτα των ζωντανών νεκρών” σε καθηλώνει με τον τρόμο, την αποστροφή και την ωμότητα της από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ο Ρομέρο δίνει νέο τρόπο δημιουργίας ταινιών, στην ουσία καθιερώνει το είδος. “Ταινίες τρόμου” είναι αυτό που βλέπουμε μέχρι σήμερα. Η διαφορά είναι ότι σήμερα η υπερβολή έχει χαλάσει το είδος, ενώ ο Ρομέρο ήξερε μέχρι που πρέπει να υπερβάλει.

Το κυνηγητό ξεκινά

Η ιστορία πολύ απλή. Ομάδα ατόμων εγκλωβίζεται σε σπίτι στην εξοχή όπου τους πολιορκούν νεκροζώντανοι, ζόμπι! Αυτό, τίποτε άλλο. Ο τρόμος εμφανίζεται από την πρώτη σκηνή, όταν δυο αδέρφια, αδερφός, αδερφή, πάνε στο νεκροταφείο για να αφήσουν στεφάνι στον τάφο του παππού τους. Εκεί τους βρίσκει το πρώτο ζόμπι και το κυνηγητό ξεκινά. Με το “καλημέρα” λοιπόν ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε και είναι αυτό που οδηγεί το σενάριο, την πλοκή. Η παρουσία των ζόμπι φυσικά και προκαλεί. Δεν έχει υπάρξει προηγούμενο. Οι προγενέστερες ταινίες του είδους βασίζονται κατά κύριο λόγο στη λογοτεχνία: Δράκουλας, Φρανκενστάιν, κάποια έργα του Πόε… Όχι εδώ. Ο Ρομέρο σκέφτεται κάτι ακραίο, αδιανόητο και είναι αυτό που δίνει τη συνοχή και την αλληλουχία που ζητά το κοινό. Το ανεξήγητο είναι που κερδίζει τον ενδιαφέρον και μετά ο παραλυτικός τρόμος, η άγρια απεικόνιση του. Ακόμη κι όταν δίνεται εξήγηση για το ξύπνημα των νεκρών –ακτινοβολία πυραύλου της NASA που επιστρέφει από την Αφροδίτη- τίποτα δεν αλλάζει. Ο θεατής καταλαμβάνεται από το υπνωτιστικό, τρομακτικό, βλέμμα, περπάτημα των ζόμπι. Οι νεκροζώντανοι τρέφονται με ανθρώπινη σάρκα και ο Ρομέρο δεν διστάζει να το δείξει! Πρέπει να επισημάνουμε και την ανατροπή του φινάλε. Συνήθως σε αυτές τις ταινίες υπάρχει λύτρωση, σωτηρία, κάποιος ή κάποιοι που μένουν ζωντανοί. Όχι εδώ. Ο τελευταίος από τους πρωταγωνιστές εξοντώνεται από τους ανθρώπους που τον περνάνε για ζόμπι. Τέλειο! Η επιλογή του σκηνοθέτη να χρησιμοποιήσει ερασιτέχνες ηθοποιούς ενίσχυσε την αληθοφάνεια του φιλμ, ενώ καθοριστική για τη συμβολή της επιτυχίας της ταινίας υπήρξε η φωτογραφία του Για κάποιους υπάρχει και σύνδεση με τον πόλεμο –τότε- του Βιετνάμ. Η παράλογη επέμβαση των ΗΠΑ με κάποιο τρόπο επιστρέφεται, έστω και με νοσηρό, φρικώδη τρόπο. Πραγματικά, “Η νύχτα των ζωντανών νεκρών” σόκαρε και όρισε το είδος των ταινιών τρόμου για πάντα.