Ο παίκτης που θα κατέστρεφε την μετά Μάικλ Τζόρνταν εποχή! Αρκούσε ένα κοτσιδάκι, ένα φαρδύ τζην και το μάγκικο ύφος. Αρκούσε ένα όνομα: Άλεν Άιβερσον! Για τον άνθρωπο που ήξερε να δίνει απαντήσεις μεγαλύτερος αντίπαλος υπήρξε ο εαυτός του. Η παραδοχή είναι κοινότοπη, αλλά πέρα για πέρα αληθινή. Κι αν ισχύει για πολλούς διάσημους, ικανούς επαγγελματίες, καλλιτέχνες, δεν μειώνει κάτι από την επίδραση που είχε (και έχει) στον παίκτη-άνθρωπο Άιβερσον. Αυτό που έχει ενδιαφέρον στην περίπτωση του είναι το τι δημιούργησε ο εαυτός του: Μια παρεξήγηση που δεν τον εγκατέλειψε στη διάρκεια της καριέρας του. Ο κόσμος του μπάσκετ, του ΝΒΑ, ακόμη και η κοινωνία των ΗΠΑ ερμήνευσε λάθος την εικόνα του. Το ενδυματολογικό, το συμπεριφορικό, το εκφραστικό, όλα τον κατέταξαν στους επικίνδυνους, σε αυτούς που απειλούν την ευταξία και την ηρεμία ενός καλά εδραιωμένου καθεστώτος. Ε, την περίοδο που έκανε την εμφάνιση του στο ΝΒΑ, αυτό ήταν “Τζορντανικό καθεστώς”!

Και όμως…

Ο “A.I” δεν έμοιαζε με κανέναν άλλο σούπερ σταρ της εποχής. Κοντός, 1.83μ., ζύγιζε σχεδόν 73 κιλά και με παρουσιαστικό που θύμιζε περισσότερο παιδί, παρά ενήλικα. Αν δεν παρακολουθούσες ΝΒΑ, πιο πολύ για το παιδί που φέρνεις τις πετσέτες θα τον περνούσες. Δίπλα στους ψηλούς χανόταν. Και όμως… Ήταν γεννημένος να παίζει και να πρωταγωνιστεί και το έκανε με τον τρόπο του. Τίποτα το κομψό, το καθωσπρέπει, το γυαλιστερό.

Ο Άιβερσον ήταν γνήσιο τέκνο των δρόμων και την κουλτούρα αυτή έφερε στο άθλημα και στην “καλή” κοινωνία του ΝΒΑ. Το αντίθετο απ’ αυτό που εκπροσωπούσε ο Τζόρνταν. Κι αν ο Τζόρνταν κυριάρχησε στην έννοια του χώρου, ο Άιβερσον κυριάρχησε σε αυτή της ταχύτητας! Και είναι η ταχύτητα που τον έφερε αντιμέτωπο με τον καλύτερο όλων των εποχών. Ο Φιλ Τζάκσον έχει παραδεχθεί πως “θα πλήρωνα για να τον δω να παίζει”. Η ταχύτητα και ο έλεγχος της μπάλας του έδωσαν τη “σταυρωτή” ντρίμπλα που κανείς δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει, ούτε ο Μάικλ Τζόρνταν!

Πλεξούδες

Ο Άιβερσον απειλούσε επί τη εμφανίσει! Τον έβλεπες και αναρωτιόσουν: τι δουλειά έχει αυτός εδώ πέρα; Από ποια συμμορία μας ήρθε; κι άλλα… φιλικά. Το ΝΒΑ δεν ήθελε να τον αποδεχτεί στην αρχή και η εικόνα του έπαιζε καθοριστικό ρόλο. Ο Σπάικ Λι είχε εξηγήσει την αποστροφή της λίγκας και των τεχνοκρατών του ΝΒΑ απέναντι στο πρόσωπο του “Answer” με μια λέξη: “πλεξούδες”. Ο… ποιητής ήθελε να πει ότι είναι το παρουσιαστικό, η αισθητική του εν λόγω που απομακρύνει τους σοβαροφανείς παράγοντες να τον δεχτούν στους κόλπους τους. Κάποτε, πιτσιρικάς που πήρε αυτόγραφο από τον “A.I” του είπε πως μοιάζει με έμπορο ναρκωτικών! Το συντηρητικό κοινό του ΝΒΑ δεν το άφησε ποτέ σε ησυχία, πάντα κάτι είχε να του πει, κάτι σχετικό με γκάγκστερ, συμμορίες κτλ. Φυσικά και τον ενοχλούσαν όλα αυτά. Δεν έκρυβε ότι είχε γνωρίσει τέτοια άτομα, αλλά αυτός δεν ήταν έτσι. Πώς να πείσει όμως για το αντίθετό όταν είχε καταδικαστεί για επίθεση σε γυναίκα με καρέκλα, στη διάρκεια καβγά σε αίθουσα μπόουλινγκ. Η άδικη φυλάκιση έμεινε τέτοια, αλλά γράφτηκε ανεξίτηλα στο βιογραφικό του και αυτό κοιτάνε όλοι όταν θέλουν να σε “μάθουν” καλύτερα. Ο Άιβερσον δεν ήταν πρότυπο όπως ο Τζόρνταν, λειτουργούσε, άθελα (;) του, ως αντιπρότυπο κι αυτό ενοχλούσε.

Το τέλειο αντιπαράδειγμα

Ο Άιβερσον ερχόταν σε έναν νέο κόσμο και την… εισβολή ήθελε όλοι να την καταλάβουν. Ήξερε ότι δεν ανήκει σ’ αυτόν, αλλά σίγουρα θα κέρδιζε τη θέση του σ’ αυτόν. Με τον τρόπο του! Ο ενδυματολογικός κώδικας του είχε σημασία. Τα φαρδιά ρούχα, τα ρούχα του γκέτο και της χιπ-χοπ κουλτούρας ήταν μέρος της δήλωσης του, του λόγου του που δήλωνε τη μοναδικότητα του. Οι διοικούντες τη λίγκα ενοχλούνταν και δεν το έκρυβαν, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει πίσω και όπως έλεγε “Ανάθεμα τους, αυτοί θέλουν να φοράω ιταλικά κοστούμια σαν τον Μάικλ (Τζόρνταν)”. […] Παρεμπιπτόντως, ο “Μ.J”, στο πρώτο του ολ σταρ γκέιμ, το 1985, εμφανίστηκε με φαρδύ παντελόνι φόρμας, φορούσε χρυσαφικά και μεγάλα, μαύρα, αθλητικά παπούτσια. Ούτε κοστούμι Αρμάνι, ούτε πανάκριβα ιταλικά παπούτσια, τίποτα… Και φυσικά, οι τότε βετεράνοι τον κοιτούσαν υποτιμητικά.

Ο “Answer” ήταν ο άνθρωπος της εποχής του. Στα μέσα των 90’s η συμπεριφορά, οι αντιλήψεις, η προσέγγιση στα πράγματα άλλαζε. Ο καθωσπρεπισμός υποχωρούσε και η κατά πρόσωπο αντιμετώπιση των πραγμάτων κυριαρχούσε. Η κομψότητα και η χάρη έδιναν τη θέση τους στην εξωτερίκευση του καταπιεσμένου “εγώ”, στην αντίδραση απέναντι στα “πρέπει”, στους κανόνες. Το τέλειο παράδειγμα του Μάικλ Τζόρνταν είχε το τέλειο αντιπαράδειγμα, τον Άλεν Άιβερσον. Ό,τι πρέσβευε ο “Air” ερχόταν ο Άιβερσον για να του αλλάξει μορφή. Τα πάντα πιο επιθετικά, με μεγαλύτερο θράσος. Η κίνηση στο παρκέ, η διείσδυση, το σουτ, η σχέση με τον προπονητή, τους συμπαίκτες… Το ίδιο και εκτός γηπέδου. Κι αν εντός παρκέ η κληρονομιά και η επιρροή του Τζόρνταν μένουν απρόσβλητες, εκτός, στην αθλητική κοινωνία, η κουλτούρα του “A.I” έχει τον πρώτο λόγο. Εν μέρει, λοιπόν, η μετά-M.J εποχή καταστράφηκε και δεν μας πειράζει καθόλου.

Πηγή

-“Counter point Philadelphia’s Allen Iverson maybe the quickest man in the NBA, but he’s in no hurry to conform to the image the league prefers-Or to his coach’s idea of how the game should be played” [si.com]