• «Η καραντίνα έφερε περισσότερη ηρεμία στα ζευγάρια»
• «Η πρώτη βόλτα με το καρότσι θα έχει μεγαλύτερη αξία...»

«Παναγιώτη, να ξέρεις ότι ενδέχεται να μην είσαι στην γέννα του παιδιού σου», τα λόγια της μαίας λίγες μέρες πριν μπούμε με την γυναίκα μου στο μαιευτήριο για τη γέννα του πρώτου μας παιδιού, της κόρης μας.

«Σοφία, δεν παίζει αυτό. Θα γκρεμίσω το κτίριο», η απάντησή μου νομίζοντας ότι είμαι ο «Καθηγητής» του «Casa de Papel» και θα μπω μέσα με κάποιο τρομερό και ιδιοφυές πλάνο. Η αγωνία ότι τελικά θα είμαι μέσα πέρασε και ευτυχώς ήμουν εκεί.

Το πως νιώθει ένας πατέρας περιμένοντας στην αίθουσα αναμονής να ολοκληρωθεί η καισαρική, το ξέρετε όλοι όσοι το έχετε βιώσει. Όσοι το ζήσατε με φυσιολογικό τοκετό, θα είδατε την αδρεναλίνη σας να ανεβαίνει...

Με συγχωρείτε για το πρώτο πρόσωπο, αλλά πώς αλλιώς να περιγράψει κάποιος όσα βίωσε ή βιώνει!

Ο κορονοϊός ξέσπασε στην χώρα μας όταν η γυναίκα μου έμπαινε στον μήνα της. Ετσι κι αλλιώς προσέχαμε, από την άποψη να αποφεύγαμε τα... πολλά πολλά. Λόγω της γρίπης ό,τι έμπαινε στο σπίτι πρώτα περνούσε από αντισηπτικό, η γυναίκα μου έβγαινε μόνο για λίγο περπάτημα λόγω του ότι έπρεπε το παιδί να πάρει θέση. Και 'γω μαζί της, μόνο που είχα αναλάβει και τα βασικά ψώνια του σπιτιού, το φαρμακείο και κάποιες υποχρεώσεις. Α! Φυσικά και για τις ανάγκες του Κάρλος, του σκύλου μας.

Η ζωή, μέχρι να έρθει η στιγμή που μπήκαμε στο μαιευτήριο, δεν διέφερε πολύ απ' αυτήν που έχουμε όλοι μας αυτές τις μέρες. Πολύ μέσα, πολλή προσοχή και άπειρη αγωνία. Η κόρη μας, λοιπόν, ήρθε στον κόσμο τα ξημερώματα της 7ης Απριλίου. Στις 6:50 χτύπησε το κινητό μου από την Σοφία (σ.σ. η μικρή γεννήθηκε 10 νωρίτερα), τη μαία μας. «Να σου ζήσει η κόρη! Είναι πολύ καλά στην υγεία της, όπως κι η Πετρίνα. Σε λίγο θα τις δεις». Περιμένοντας μόνος σου στο -1 θα ήθελες τους πολύ δικούς σου να είναι εκεί. Οι κανονισμοί υγιεινής όμως δεν επέτρεπαν κανέναν άλλον. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι δεν προλαβαίνεις και πολύ. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι: «άντε να τελειώσει να είναι όλα καλά». Και μέχρι να ολοκληρώσεις την σκέψη σου, η διαδικασία ολοκληρώνεται. Σε 'μας χρειάστηκαν 40', αν και η εισαγωγή έγινε λίγο πριν τα μεσάνυχτα.

Εκεί που νιώθεις ότι όντως η κατάσταση δεν είναι... νορμάλ είναι μετά, όταν πηγαίνεις στο δωμάτιο. Συνήθως, ανεβαίνουν πάνω γονείς, πεθερικά, κολλητοί, συγγενείς να δουν την μαμά, να αντικρίσουν το παιδί. Ευτυχώς στις μέρες μας υπάρχουν οι videoκλήσεις. Μέσα από το κινητό, λοιπόν, γίνεται, όλη η δουλειά. Τα δικά μου πεθερικά, δε, ήρθαν από την Γερμανία για να δουν την εγγονή τους. Εκατσαν καραντίνα 20 μέρες και τώρα περιμένουν, απλά, ένα βλέμμα της από κοντά... Πως να τους κρατήσεις! Οι δικοί μου γονείς ήθελαν να έρθουν έξω από το μαιευτήριο, λες και θα κάναμε διαδήλωση. Είπαμε, ευτυχώς που ζούμε στην εποχή των videoκλήσεων!

Και εκτός από το ότι όντως οι... πολύ δικοί σου θες να είναι εκεί, υπάρχουν και κάποια θετικά. Έχεις τον χρόνο να χαρείς το παιδί σου, γλιτώνεις το συκώτι από κάποιο αλκοόλ που θα είχες καταναλώσει με τους φίλους σου και φυσικά έρχεσαι ακόμα πιο κοντά με γυναίκα σου. Εκεί μέσα είσαι εσύ κι εκείνη. Κανένας άλλος. Όχι φίλε το κέρασμα δεν θα το γλιτώσεις, θα έρθει η στιγμή να περάσεις από το ταμείο μόλις τελειώσει όλο αυτό!

Το σίγουρο είναι ότι οι στιγμές που ζεις δεν περιγράφονται. Είτε έχοντας κοντά σου τους ανθρώπους σου είτε όχι. Εξάλλου, μη γελιόμαστε, από τη στιγμή που αντικρίζεις τα μάτια του παιδιού σου (όσο είναι ανοιχτά, μιας και τα νεογέννητα τα έχουν συνέχεια κλειστά), δεν έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα άλλο πέρα από το να χαζεύεις αυτές τις δύο τόσο δα χάντρες.

«Η καραντίνα έφερε περισσότερη ηρεμία στα ζευγάρια»

Ο Γιώργος Στεργιόπουλος, είναι ένας από τους κολλητούς μου. Οι γυναίκες μας παραλίγο να γεννήσουν μαζί. Επειδή, ίσως να ήταν υπερβολή τα όσα γράφω, ζήτησα και την δική του καταγραφή στα όσα έζησε...

Ιδού, λοιπόν, όσα περιγράφει ο Γιώργος:

Έχοντας ζήσει ακόμα μια φορά στο παρελθόν αυτό το γεγονός, μπορώ να πω ότι οι διαφορές της γέννας εν μέσω κορονοϊού και σε κανονικές συνθήκες είναι αρκετές. Υπάρχουν και θετικά και αρνητικά! Δεν είναι εύκολο την ώρα της γέννησης και αφού βγαίνεις έξω από το δωμάτιο, να μην έχεις ούτε έναν δικό σου άνθρωπο να χαρείς μαζί του, να γελάσεις, να αγκαλιάσεις, να δεχτείς τα πειράγματα του.

Επίσης, είναι δύσκολη η διαχείριση της κούρασης μετά τον τοκετό, γιατί για τις μέρες που θα χρειαστεί να μείνει μέσα η γυναικά σου, είσαι ο μόνος που μπορείς να τη βλέπεις και να τη βοηθάς, κάτι που σημαίνει ελάχιστη ξεκούραση. (Δεν λέω για τη δυσκολία του να βρεις κάτι να φας χεχε).

Στα θετικά, τουλάχιστον για μένα, είναι το γεγονός ότι δεν υπήρχε αυτό το πέρα δώθε των επισκεπτών στα δωμάτια, που το μόνο που σου δημιουργεί είναι εκνευρισμός. Αυτή η ησυχία που υπήρχε στο νοσοκομείο όλη την ημέρα ήταν πολύ καλή, για τα μωράκια, τις λεχώνες και τους συνοδούς! Εν κατακλείδι, η καραντίνα μάλλον έφερε περισσότερη ηρεμία στα ζευγάρια, κάτι που χρειάζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, μετά από ένα τόσο μεγάλο βήμα στη ζωή τους.

Υ.Γ. Ξέχασα να αναφέρω στα αρνητικά την απουσία των δώρων (χεχεχε)

«Η πρώτη βόλτα με το καρότσι θα έχει μεγαλύτερη αξία...»

Ο Δημήτρης Ευαγγελίου ήταν συμμαθητής μου. Αυτός είδε τον γιο του να γεννιέται λίγους μήνες πριν. Ο κορονοϊός ήρθε πάνω στη φάση που ένας πατέρας θέλει να είναι καλά, να έχει δουλειά και να προσφέρει στην οικογένειά του όσα περισσότερα μπορεί. Ποιος δεν το θέλει αυτό εξάλλου;

Ένα μωράκι είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να λάβει κάποιος, ένα μικρό θαύμα παρακολουθώντας το απ' την αρχή έως και την στιγμή που το γνωρίζεις εν τέλει. Κοινότυπο αλλά έτσι είναι. Όπως παράλληλα είναι κι η μεγαλύτερη ευθύνη που μπορείς να αναλάβεις.

Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, αυτές τις μέρες που όλοι δοκιμαζόμαστε σε κάτι πρωτόγνωρο, ίσως χάσεις λίγο τον ύπνο σου. Κι όχι επειδή πρέπει να ξυπνήσεις για να τον ταΐζεις. Βρέθηκες μέσα σε δύο βδομάδες ουσιαστικά 'ξεκρέμαστος' όσον αφορά το ήδη αμφίρροπο μέλλον..

Ναι θα βοηθηθεί η κατάσταση με κάποιο επίδομα, αλλά μετά τι; Πως θα εξελιχθεί όλο αυτό;

Ένα μεγάλο άγχος όσον αφορά τα επαγγελματικά στο πίσω μέρος του μυαλού, το οποίο ίσως να μην σε αφήνει να απολαύσεις τις στιγμές στο έπακρο. Από την άλλη μεριά όμως, επειδή επιβάλλεται να το δεις αλλιώς, έχεις πίστη και απολαμβάνεις αυτή την 'κλεισούρα' του σπιτιού σου. Περνάς χρόνο με τον μικρό και την γυναίκα, που υπό κανονικές συνθήκες, δεν θα είχες. Τον βλέπεις να μεγαλώνει μέρα με την ημέρα, να σε μαθαίνει και να τον μαθαίνεις, να δένεσαι καθημερινά όλο και πιο πολύ.

Βλέπεις πως η γυναίκα που είχες δίπλα σου τόσο καιρό, έχει γίνει μητέρα πλέον, μητέρα του παιδιού σου, δύο φορές βασίλισσα, και είσαι 'υποχρεωμένος' να είσαι εκεί κ για τους δύο. Κάποιος είχε πει «το μωρό για να μεγαλώσει θέλει μόνο γάλα και αγάπη». Έχεις πίστη λοιπόν σε κάτι τόσο απλό κι όλα θα γίνουν. Κι η δουλειά θα στρώσει πάλι... Θα στριμωχτείς λίγο παραπάνω, αλλά η πρώτη βόλτα με το καρότσι μέχρι τον παππού και την γιαγιά - που δεν έχουν δει το εγγόνι τους ακόμα όσο θέλουν - θα έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία.