Ο τίτλος δηλώνει σιγουριά, προσφέρει αισιοδοξία, ελπίδα. Αντιφατικό εν μέσω πανδημίας και “βομβαριδσμού” ζοφερών εικόνων, δυσάρεστων ειδήσεων, ανακοινώσεων για νεκρούς. Δεν πρόκειται όμως μόνο για ευχή, αλλά για αναπότρεπτη πραγματικότητα. Το “αύριο” θα έρθει αλλά δεν θα είναι αυτό που είχαμε στο μυαλό πριν λίγους μήνες. Ναι, ο ήλιος θα λάμπει, η ζέστη θα είναι αφόρητη, το μπλε της θάλασσας και το χρυσό της άμμου θα μας συντροφεύσουν.

Το καλοκαίρι θα έχει θετική επίδραση πάνω μας, τουλάχιστον στην ψυχολογία μας. Παρ’ όλα αυτά το σημάδι του κορονοϊού θα είναι βαθύ και ανεξίτηλο, σε όλους τους τομείς. Στον υγειονομικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό…

Δυστυχώς, η ανεμελιά των διακοπών –όπως γίνουν και για όσους- δεν θα μας ακολουθήσει το φθινόπωρο. Η ζωή φυσικά και θα συνεχιστεί και η κανονικότητα θα επιστρέψει. Βάσει όμως των στοιχείων, των αντιδράσεων και των αριθμών που έχουμε μπροστά μας, η νέα κανονικότητα θα πλησιάζει αυτή των πρώτων χρόνων της τελευταίας κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Πώς θα αντιδράσουμε αυτή τη φορά; Εκεί θα κριθούν όλα.

Το ζωνάρι θα σφίξει κι άλλο

Η μεταμνημονιακή –στα λόγια- περίοδος θα συναντήσει τη μνημονιακή, τύποις ολοκληρωμένη. Η χρησιμοποίηση δυσκολοχώνευτης ορολογίας δεν έχει σαδιστικό κίνητρο. Κρίνεται αναπόφευκτη λόγω των όσων ζούμε σήμερα. Η πανδημία του κορονοϊού αναδεικνύει την αδυναμία του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος στην αντιμετώπιση κρίσεων. Τα δημόσια συστήματα υγείας αδυνατούν να ανταποκριθούν με τα μέσα που διαθέτουν σήμερα. Το υγειονομικό σύστημα της Ιταλίας, πριν την πανδημία, σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ, ήταν δεύτερο στον κόσμο για παροχή υπηρεσιών υγείας με πρώτη τη Γαλλία! Οι επιχειρήσεις –μικρές, μεγάλες- αδυνατούν να προστατέψουν τους εργαζόμενους και τα προϊόντα που παράγουν. Παράδειγμα οι αεροπορικές εταιρίες που αναμένεται να χάσουν πάνω από 250 δισεκατομμύρια δολάρια το 2020! Οι κυβερνήσεις δείχνουν ικανές να προσφέρουν μόνο επιδόματα προνοιακού τύπου, ίσα-ίσα για να μην καταρρεύσουν οι οικονομίες τους. Η εργασιακά ανασφάλεια εκτοξεύεται και οι απολύσεις πολλαπλασιάζονται (ο υπουργός Εργασίας είχε κάνει λόγο για 40.000 μόνο τον Μάρτιο, ενώ στη Νορβηγία η ανεργία πενταπλασιάστηκε). Τα κατασταλτικά μέτρα εντείνονται και οι κοινωνικός αυτοματισμός πιο δυνατός από ποτέ. Τι μιλάτε εσείς οι δημόσιοι υπάλληλοι; Τι μιλάτε εσείς που στήριξατε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, κ.α. Η απόδοση ευθυνών θα γίνει, αλλά όχι τώρα. Όσον αφορά το πολιτιστικό προϊόν μένει κι αυτό καθηλωμένο λόγω διάλυσης των εργασιακών σχέσεων, της απώλειας μισθών, εσόδων και της αδυναμίας για δημιουργία μια και στο σπίτι δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Το παράδειγμα της δημοσιονομικής λιτότητας φαίνεται ότι θα είναι η πανάκεια του συστήματος (πάλι).

Νέα υποτίμηση της ζωής μας

Το “μετά” του κορονοϊού θα αναγκάσει τις κυβερνήσεις να ρίξουν κονδύλια στη δημόσια υγεία. Ακόμη κι αν πρέπει να τηρήσουν τους κανόνες (Σύμφωνο Σταθερότητας, δεσμεύσεις για πρωτογενή πλεονάσματα κτλ) δεν έχουν άλλη επιλογή. Το κόστος είναι ήδη βαρύ. Το ίδιο θα γίνει και στον τομέα της έρευνας και της τεχνολογικής επιτήρησης των πολιτών.

Επιχειρήσεις –δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα- θα στηριχτούν με δάνεια, μερικές ρυθμίσεις έξτρα θα δοθούν σε δανειολήπτες, ο μοχλός πίεσης της ανεργίας θα γίνει πιο ισχυρός (θα έχουν προστεθεί νέοι άνεργοι) και η κοινωνία θα ψάχνει τρόπους να αντιδράσει στη νέα υποτίμηση της ζωής της.

Η αλληλεγγύη και η διεκδίκηση θα πρέπει να εκτοπίσουν τον φόβο και την ιδιώτευση και τα διαχρονικά αιτήματα για σταθερή, αξιοπρεπή δουλειά, με δωρεάν δημόσια υγεία, οφείλουν να κατατεθούν με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Η επόμενη μέρα του κορονοϊού θα είναι δύσκολη, επώδυνη. Ας το έχουμε στο μυαλό μας για να μην καταδικάσουμε τον εαυτό μας.