Η βιομηχανία του κινηματογραφικού θεάματος ετοιμάζεται για τη λαμπρή τελετή της 92ης απονομής των βραβείων Όσκαρ. Η πομπώδης εισαγωγή είναι και το πρόβλημα της Ακαδημίας Κινηματογράφου ΗΠΑ. Η παγκόσμια απήχηση του προϊόντος, ήτοι των ταινιών των μεγάλων στούντιο, των δημιουργών, των ηθοποιών φέρνει σε αμηχανία τον θεσμό και την τελετή των Όσκαρ.

Πώς να “πουλήσεις” τη φημισμένη εκδήλωση σήμερα; Με τη σαρωτική ανάπτυξη του Διαδικτύου οι σταρ είναι πάντα “δίπλα” μας, δεν υπάρχει αναμονή για φιλμ και η όποια έκπληξη αφορά κυρίως του σινεφίλ, μικρό κομμάτι των θεατών στο οποίο απευθύνεται η βιομηχανία. Εδώ έγκειται και η αδυναμία ή η υποκρισία καλύτερα της Ακαδημίας.

Στη χώρα που παράγονται οι πιο εμπορικές ταινίες επιλέγονται να βραβευθούν οι πιο καλλιτεχνικές. Αντίφαση, αλλά ας πούμε ότι η Ακαδημία προσπαθεί να κρατήσει το επίπεδο ψηλά. Την ώρα όμως που επιλέγει υποψηφίους/ες για τα βραβεία δεν στέκεται μόνο στο καλλιτεχνικό κριτήριο. Τα μέλη της πρέπει να ικανοποιήσουν τις προσωπικές πολιτικές, κοινωνικές απόψεις τους, να κρατήσουν το αντικειμενικό πάνω από το υποκειμενικό και να μην αγνοήσουν το κοινό αίσθημα. Ε, η κατάληξη είναι απογοητευτική. Άπαντες προσπαθούν να βρουν κάτι να κάνει τη διαφορά, ψάχνουν την έκπληξη και στο τέλος μοιράζουν τα βραβεία για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος. Η ίδια η βραδιά έχει εξαντληθεί και κανείς παρουσιαστής δεν μπορεί να την ανανεώσει, εξού και η απουσία αυτού. Για να δούμε φέτος.

Μερικές επιθυμίες, μερικές προβλέψεις

Το να προβλέψεις τι θα γίνει τη βραδιά των Όσκαρ είναι σαν να πετάς λεφτά από το παράθυρο! Ας το προσπαθήσουμε -σε μερικές βασικές κατηγορίες- κι ας κρατήσουμε τα χρήματα μας. Βέβαια, πρώτα θα βάλουμε την επιθυμία και μετά την πρόβλεψη. Έτσι για μεγαλύτερη ασφάλεια και μικρότερο ρίσκο. Θα θέλαμε, λοιπόν, για “Καλύτερη Ταινία” τα “Παράσιτα” του Μπονγκ Τζου Χο ή το “Τζόκερ” του Τοντ Φίλιπς. Αμφότερα εάν φτάσουν στην κορυφή θα προκαλέσουν. Το πρώτο γιατί είναι η καλλιτεχνική ταινία της χρονιάς και έρχεται από τη Νότια Κορέα. Το δεύτερο γιατί όσο θόρυβο έκανε λόγω θέματος, ερμηνείας Χοακίν Φοίνιξ, άλλο τόσο επικρίθηκε και μια τόσο ηχηρή απάντηση στους επικριτές πάντα είναι καλοδεχούμενη.

Το πιο πιθανό όμως το Όσκαρ να πάει στο “1917” του Σαμ Μέντες. Πάμε και στο Ά Ανδρικό. Ναι, ναι, ο Φοίνιξ θα βαρεθεί να δέχεται συγχαρητήρια για τον “Τζόκερ”, όμως γιατί όχι ο Αντόνιο Μπαντέρας στο “Pain and Glory” του Αλμοδόβαρ; Ή ο Άνταμ Ντράιβερ στο “Marriage Story”; Μην αναφέρουμε το unfair στον Άνταμ Σάντλερ για το “Uncut Germs” που δεν είναι καν στη λίστα των υποψηφίων! Όσο για το “Καλύτερης Σκηνοθεσίας”, πολύ θα θέλαμε τον Μάρτιν Σκορσέζε για τον “Ιρλανδό” ή τον Κουέντιν Ταραντίνο για το “Κάποτε στο Χόλιγουντ”. Και πάλι τον Μέντες βλέπουμε όμως…. Όλα δείχνουν ότι δεν θα υπάρξει ταινία που θα σαρώσει, θα γίνει καλή μοιρασιά και θα χουμε ελάχιστα να θυμόμαστε. Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να πάει στραβά είναι η εμφάνιση της νεαρής, υπερταλαντούχας Billie Eilish, η οποία θα ψυχαγωγήσει με τη φωνή και την παρουσία της το κοινό.

Στιγμές...

Εάν διαψευσθούμε πολύ θα θέλαμε η διάψευση να γίνει αξέχαστη στιγμή. Τα Όσκαρ, όσο συντηρητικός θεσμός κι αν είναι, σχεδόν βαρετός, μας έχουν χαρίσει στιγμιότυπα που πάντα θα θυμόμαστε. Σταχυολογούμε τα πιο εντυπωσιακά και ξεκινάμε από το μακρινό 1934 και την 6η απονομή. Η δικαίωση της αμηχανίας. Ο Ουίλ Ρότζερς παρουσιάζει το βραβείο για τον καλύτερο σκηνοθέτη και τη στιγμή της ανακοίνωσης λέει: “Έλα να το πάρεις Φρανκ!”. Το κακό γι’ αυτόν ήταν πως υπήρχαν δύο “Φρανκ” που διεκδικούσαν το βραβείο. Ο Φρανκ Κάπρα και ο Φρανκ Λόιντ. Ο Κάπρα είχε φτάσει σχεδόν στη σκηνή όταν κατάλαβε ότι δεν είχε κερδίσει. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.

Το 1940 η Αφροαμερικανή Χάτι ΜακΝτάνιελ κερδίζει το αγαλματάκι για τη συμμετοχή της στο “Όσα παίρνει ο άνεμος”. Η πρώτη Αφροαμερικανική που το κατάφερε. Στην ουσία η Ακαδημία δεν μπόρεσε να αποφύγει την ερμηνεία της ΜακΝτάνιελ και τη βράβευσε. Κατά τ’ άλλα εκείνη τη βραδιά η βραβευθείσα συνέχισε να βιώνει τον φυλετικό διαχωρισμό.

Φυσικά δεν μπορούμε να μη μνημονεύσουμε τη χρονιά που δεν δέχτηκε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού ο Μάρλον Μπράντο. Γυρνάμε στο 1973 και ενώ η Ακαδημία τιμά τον Μπράντο για την ερμηνεία του στο “Νονό”, αυτός απορρίπτει το βραβείο και στέλνει στην τελετή την Ινδιάνα Sacheen Littlefeather. Η τελευταία διαβάζει μήνυμα του ηθοποιού στο οποίο έλεγε ότι “δυστυχώς δεν μπορώ να δεχτώ το βραβείο. Και ο λόγος αυτής της συμπεριφοράς έχει να κάνει με τον τρόπο που αντιμετωπίζει η κινηματογραφική βιομηχανία τους Ινδιάνους”. Τέλος, το 1999 ο Ρομπέρτο Μπενίνι έδειξε πώς είναι να χαίρεσαι όταν σε βραβεύουν. Την ώρα που η Σοφία Λόρεν ανακοίνωνε τη βράβευση του για το “Η ζωή είναι ωραία” (Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας), ο συμπατριώτης τιναζόταν από τη θέση του, πατούσε στις πλάτες των καθισμάτων και έφτανε ανάλαφρος και χαρούμενος στη σκηνή.

*χρησιμοποιήθηκαν στοιχεία από το Vanityfair