Η ομορφιά δεν ζει χωρίς τη μελαγχολία. Εγκλωβισμένη σε έναν μόνιμο διχασμό, όπου το εφικτό συγκρούεται με το ανέφικτο, η ομορφιά είναι το λαμπερό χαμόγελο κάτω από ένα θλιμμένο βλέμμα. Η ομορφιά είναι πεπερασμένη, ενώ η μελαγχολία μπορεί να γίνει βάση σοφίας και μόνιμης ενθύμησης, εικόνας ανεξίτηλης. Τη στιγμή που η εικόνα του μυαλού συνδυαστεί με τη φύλαξη της, τότε δημιουργείται η αρχετυπική εικόνα που δεν ξεθωριάζει, δεν διαγράφεται. Μάλιστα, μέσα από την αφήγηση, προφορική, γραπτή, περνά στη συλλογική μνήμη και καθίσταται ορόσημο στην ιστορία ενός τόπου. Η αθλητική Ιστορία δεν διαφέρει και ίσως οι εικόνες της να μην είναι τόσο δυνατές όσο αυτές των πολιτικών, κοινωνικών στιγμών, εντούτοις όταν δεις την ομορφιά στο γήπεδο δεν την ξεχνάς ποτέ. Ίσως γιατί υπερβαίνει τον ανταγωνισμό, το πάθος και τη διάθεση επιβολής και κάνει τον αθλητή ένα αερικό ή ένα ορμητικό πνεύμα που περνά μέσα από σώματα, στόματα, μάτια, στιγμή που τοποθετείται στη μακρόχρονη μνήμη. Και σαν επαναληπτική προβολή παίζει ξανά και ξανά όταν την έχουμε ανάγκη. Για το ελληνικό ποδόσφαιρο τέτοια είναι περίπτωση του Βασίλη Χατζηπαναγή, που ξέρεις ότι ο χρόνος κέρδισε και αυτόν όχι όμως και τις εικόνες που μας άφησε. Ο Χατζηπαναγής είναι η μελαγχολία που έγινε σοφία και γνώση, ικανότητα να αναγνωρίζουμε και να τιμούμε πάντα το όμορφο και το αληθινό. Ευχαριστούμε ρε “Βάσια”...

Ο κόσμος στα πόδια του!

Όταν παίζεις ποδόσφαιρο και σε αποκαλούν “Νουρέγιεφ” τότε σημαίνει ότι δεν σου αρκεί ο ενθουσιασμός. Σου αξίζει μόνο το μεγαλείο! Η παρέκβαση από το γνωστό, οικείο, πεδίο δράσης, σε αυτό που δεν ανήκεις είναι συνδυασμός απαράμιλλης ικανότητας και απόλυτης αποδοχής. Όταν ο θεατής, όποιος κι αν είναι αυτός, σου παραχωρεί το δικαίωμα να συναντηθείς με κάτι άλλο εξίσου σπουδαίο, τότε μπορείς να θεωρείς τον εαυτό σου ξεχωριστό. Η κίνηση, λοιπόν, του Χατζηπαναγή, η ντρίμπλα του, ισοδυναμούσε με την κίνηση ενός εκ των καλυτέρων χορευτών του κόσμου. Ήτοι, από κορυφή σε κορυφή και από άλμα σε άλμα! Η αρμονία και η χάρη, ο δυναμισμός και η αποφασιστικότητα σε ένα γήπεδο, σε ένα σώμα. Ταλέντο και κατανόηση, εκμετάλλευση του χώρου, αλλά ο Χατζηπαναγής δεν διέθετε την πειθαρχία του μεγάλου ρώσου χορευτή. Το μπαλέτο απαιτεί απόλυτη ακρίβεια και πειθαρχία και η τόλμη είναι που απελευθερώνει τη φαντασία. Στην περίπτωση του “Βάσια” η φαντασία και το αυθόρμητο απελευθέρωνε την τόλμη και από αντίθετες διαδρομές το αναπάντεχο γινόταν κοινό σημείο θαυμασμού και άμεσης επιδοκιμασίας. Στο τέλος η εικόνα έμενε και έπαιζε ξανά και ξανά, πάνω στη σκηνή, στα άδεια καθίσματα, σε κάθε κομμάτι που “ακούμπησε” το ξάφνιασμα, η έκπληξη, η χαρά της σκέψης. Με μια ντρίμπλα και το βελούδινο κεντημένο με αστέρια παραπέτασμα, σηκωνόταν και η εξωπραγματική δράση ξεκινούσε. Ο Χατζηπαναγής με τον κόσμο στα πόδια του και ο Νουρέγιεφ με τα μάτια του κόσμου πάνω του. Ο Χατζηπαναγής πέτυχε λιγότερα από πολλούς, έδωσε όμως περισσότερα και πήρε αυτό που ελάχιστοι παίρνουν, “την αγάπη του κόσμου”, το κορυφαίο επίτευγμα της καριέρας του σύμφωνα με τα λεγόμενα του.

Κέρδισε και την Ελλάδα

Ο Χατζηπαναγής έπαιξε πρώτα στη ΕΣΣΔ και πρόλαβε να κάνει καριέρα. Η επισήμανση δεν γίνεται για να προσθέσει κάτι στην παρουσία του, αλλά για να τονιστεί η ικανότητα του στην επιτυχία. Επιτυχία που ισοδυναμεί με κατόρθωμα και επιβίωση! Στον χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου που στόχος είναι το κέρδος, ελάχιστοι μένουν αλώβητοι από την πίεση του πρωταθλητισμού και του αδυσώπητου ανταγωνισμού. Αν δεν ξεχαστείς, μένεις στη μετριότητα, συνθήκη ύπουλη που σε καθηλώνει και σε καταδικάζει σε τελματώδη κατάσταση. Γίνεσαι ένας ακόμη παίκτης. Ο Χατζηαπαναγής όμως ξεχώρισε στη ΕΣΣΔ με την Παχτακόρ και θα μπορούσε να κάνει καριέρα όπου ήθελε, να πετύχει όπου ήθελε. Η Ελλάδα ήταν το όνειρο που ήθελε να κατακτήσει, να ζήσει και το 1975 έφτασε στο σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης για λογαριασμό του Ηρακλή. Ο Χατζηπαναγής κέρδισε και την Ελλάδα, αλλά με πολύ κόπο και με αντιπάλους πιο ισχυρούς οι οποίοι “έπαιζαν” μπάλα εκτός γηπέδου.

Με ντελικάτες αλλά αδρές κινήσεις

Τι έκανε στην Ελλάδα ο Χατζηπαναγής; Ζωγράφιζε! Έτσι απλά. Με ντελικάτες αλλά αδρές κινήσεις “έσπαγε” τη μονοτονία του πράσινου και την επανάληψη του συνηθισμένου. Ντρίμπλα, πάσα, έμπνευση, ξαφνική δημιουργία και τα πλήθη να αποθεώνουν, να ψυχαγωγούνται. Η τετριμμένη μα αναγκαία ανταμοιβή ήταν ένα Κύπελλο Ελλάδας το 1976 και ένα Βαλκανικό το 1985. Στην Εθνική, “πλήρωσα και τα πολιτικά φρονήματα του πατέρα μου, ο οποίος ήταν αριστερός μέχρι το τέλος της ζωής του” δήλωνε εξηγώντας το γιατί δεν κατάφερε να φορέσει τη γαλανόλευκη. Ο Ηρακλής τον δέσμευσε με μακροχρόνιο συμβόλαιο και έτσι δεν μπόρεσε να κάνει άλμα για κάτι μεγαλύτερο. Παρά τα γραφειοκρατικά εμπόδια και τις οπισθοδρομικές αντιλήψεις, ο “Βάσια” κέρδισε τις καρδιές των φιλάθλων και το 1984, σε φιλανθρωπικό αγώνα της UNICEF στη Νέα Υόρκη, φορώντας τη φανέλα της μεικτής κόσμου γνώρισε την αποθέωση από 20 χιλιάδες Έλληνες. Το 2003 αναδείχθηκε καλύτερος έλληνας ποδοσφαιριστής των τελευταίων 50 ετών.

*Με πληροφορίες από το άρθρο “Βασίλης Χατζηπαναγής: Μου απαγόρεψαν την Εθνική για τα πολιτικά” [εφ. Τα Νέα]