Καλοκαίρι 1998. Οι Μπουλς έχουν ολοκληρώσει άλλο ένα σερί κατάκτησης πρωταθλημάτων (threepeat), ο Μάικλ Τζόρνταν κρεμάει τη φανέλα (για να τη φορέσει ξανά για τους Ουίζαρντς) και οι Λ.Α Κλίπερς επιλέγουν στο νο1 του ντραφτ τον σέντερ Μάικλ Ολοβοκάντι. Λίγες μέρες μετά, 1η Ιουλίου, δεν συμβαίνει τίποτα. Αδράνεια ή καλύτερα ακύρωση. Η αγορά μετακίνησης, μετεγγραφής, ανταλλαγής παικτών δεν ανοίγει ποτέ.

Αιτία; Εργατική διαφορά μεταξύ παικτών-ιδιοκτητών οδηγεί σε ανταπεργία (lockout) από τη μεριά των τελευταίων. Διαρκεί πάνω από έξι μήνες, αγώνες χάνονται όπως και πολλά έσοδα για το ΝΒΑ. Ο αντίκτυπος όμως δεν ήταν μόνο συλλογικός. Η εμπλοκή επηρεάζει (αρνητικά) και την εθνική ομάδα, η οποία προετοιμαζόταν για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας. Κανένας παίκτης ΝΒΑ δεν σκέφτεται το ομοσπονδιακό συγκρότημα από τη στιγμή που όλα τα συμβόλαια είναι στον “αέρα”. Επίσης, κανείς δεν θέλει να γίνει απεργοσπάστης. Έτσι, μετά από τρεις σπουδαίες ομάδες -1992, 1994, 1996- οι ιθύνοντες της ομοσπονδίας στρέφονται σε παίκτες μικρότερων κατηγοριών, κολεγίων (NCAA) και σε όσους αγωνίζονται επαγγελματικά στην Ευρώπη. Εκείνη η ομάδα έμεινε στην (αθλητική) ιστορία ως “τα 12 καθάρματα” (Dirty Dozen).

Ο χρόνος είχε γυρίσει πίσω!

Πριν ψάξουν για εφεδρείες είχαν επιλέξει τους καλύτερου (διαθέσιμους) εκείνης της εποχής. Το όνειρο θα συνεχιζόταν. Διαβάστε μερικά ονόματα: Τιμ Ντάνκαν, Γκραντ Χιλ, Κέβιν Γκαρνέτ, Γκάρι Πέιτον και αναρωτηθείτε ποιος θα σταματούσε την πεντάδα των Χιλ, Ντάνκαν, Πέιτον, Γκλεν Ράις και Βιν Μπέικερ. “Αναπληρωματικοί” (εύκολα βασικοί) οι Τιμ Χάρνταγουεϊ, Άλαν Χιούστον, Τομ Γκουλιότα, Κέβιν Γκαρνέτ, Κρις Ουέμπερ, Τερέλ Μπράντον, Κρίστιαν Λέτνερ. Προπονητής ο Ρούντι Τομγιάνοβιτς και μαζί του οι Ντελ Χάρις, Μάικ Τζάρβις, Λον Κρούγκερ. Θα μπορούσε να ναι ακόμη καλύτερη ομάδα (ήταν ακόμη ενεργοί οι Σακίλ Ο' Νιλ, Καρλ Μαλόουν). Παρ' όλα αυτά, η ομάδα ήταν πάρα πολύ καλή και δεν θα είχε πρόβλημα στην Αθήνα.

Οι όποιες φιλοδοξίες, τα όποια σενάρια, εξαντλήθηκαν σε ασκήσεις επί χάρτου και η ομοσπονδία μπάσκετ των ΗΠΑ έπρεπε να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα: ο χρόνος είχε γυρίσει πίσω! Ο Τομγιάνοβιτς έπρεπε να συμβιβαστεί με ερασιτέχνες και χαμηλού επιπέδου παίκτες, όπως γινόταν πριν του Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992. Άμεσα η απόσταση που είχε δημιουργηθεί με τις άλλες ομάδες εκμηδενίστηκε. Το τεχνικό επιτελείο δεν είχε άλλη επιλογή από το να επιμείνει. Κάλεσε, λοιπόν, 30 παίκτες και κατέληξε σ’ έναν παίκτη κολεγίου, μερικούς από το CBA (Continental Basketball Association) και μια χούφτα επαγγελματίες που έπαιζαν τότε στην Ευρώπη.

Όλιβερ, Αλέξις, οι σταρ της ομάδας

Το τότε με το σήμερα έχει μεγάλη διαφορά μπασκετικά, γι’ αυτό και καλύτεροι παίκτες εκείνης της ομάδας δεν ήταν οι Μπραντ Μίλερ, Τράγιαν Λάνγκτον. Αμφότεροι έκαναν αξιόλογη καριέρα, ο πρώτος στο ΝΒΑ, ο δεύτερος κυρίως στην Ευρώπη. Μολαταύτα, εκείνο το καλοκαίρι δεν ήταν πρωταγωνιστές. Αν θυμηθείτε το όνομα Τζίμι Κινγκ, η μόνη σύνδεση με το σήμερα είναι το τηλεπαιχνίδι “Celebrity Family Feud”, στο “ABC”. Τέτοιες σκόρπιες στιγμές και για τους υπόλοιπους. Ο Κιβέιν Γκάρις (Kiwane Garris) ήταν δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών τότε για το Ιλινόις, ο Τζέισον Σάσερ είχε αδερφό που έπαιξε στο ΝΒΑ και ο Τζέραρντ Κινγκ έπαιξε 63 λεπτά στους Σπερς το 1999. Ο Μπιλ Έντουαρντς υποτίθεται ότι ήταν ο “μύθος του Ράιτ Στέι” σύμφωνα με τη Wikipedia, οι Μάικλ Χόκινς, Ασράφ Αμάγια, απλά μέτριοι και ο Ντέιβιντ Γουντ άλλαζε τις ομάδες σαν τα πουκάμισα. Αυτοί που διακρίθηκαν και κράτησαν όρθια την ομάδα, ήταν οι Τζίμι Όλιβερ, Ουέντελ Αλέξις. Ηγήθηκαν στον τομέα του σκορ και της προσπάθειας να μείνει ισχυρή –όσο γινόταν- η φήμη και το κύρος της εθνικής των ΗΠΑ.

Το χάλκινο που άξιζε σαν χρυσό

Το συνονθύλευμα του Τομγιάνοβιτς αποδείχθηκε πολύ σκληρό για να πεθάνει και λίγο έλειψε να αγγίξει το χρυσάφι. Οι μεταπτώσεις στην απόδοση του συνόλου αναμενόμενες και από το 83-59 της πρεμιέρας απέναντι στη Βραζιλία, πήγαμε στην ήττα 84-82 από τη Λιθουανία του Γιασικεβίτσιους. Η πρώτη ήττα μετά το 1992! Στον δεύτερο γύρο, το συνονθύλευμα “έδεσε” και έγινε σχεδόν άκαμπτο. Τρεις σερί νίκες (Αργεντινή, Ισπανία, Αυστραλία) και με καμάρι στα προημιτελικά. Εκεί, περίμενε η Ιταλία και παρά τη σθεναρή αντίσταση, το εισιτήριο για τα ημιτελικά πήγε στις ΗΠΑ. Στους “4” η Ρωσία ήταν το φαβορί, όμως τα χρειάστηκε μέχρι να πάρει τη νίκη με 64-62. Το φινάλε ήταν βάλσαμο για τους παίκτες του Τομγιάνοβιτς. Στο ματς για το χάλκινο μετάλλιο επιβλήθηκαν της Ελλάδας 84-61 και ποτέ άλλοτε στην ιστορία της Team USA το χάλκινο δεν είχε τέτοια λάμψη.

Πηγή

-“When Team USA Bronze was Good as Gold” [Brandon Anderson, “Medium.com”]