Οι Μπητλς οφείλουν την επιτυχία και το πέρασμα τους στην καλλιτεχνική αθανασία στο όραμα των μελών τους. Αντικειμενικά, πάντως, οι Τζον Λένον, Πωλ ΜακΚάρτνεϋ αποτέλεσαν τη βάση για να φτιαχτεί το δυσθεώρητο οικοδόμημα των “σκαθαριών”.

Ο δεύτερος τραγουδούσε, έπαιζε πολλά όργανα και ήταν το άλλο μισό του πρώτου. Σήμερα είναι τα γενέθλια του και μπορεί τα λόγια να είναι περιττά, όχι όμως όταν προέρχονται από τον Τζον Λένον:

“Ο Πωλ υπήρξε ένας από τους καινοτόμους μπασίστες και όσα κάνει τώρα (σ.σ 1980) προέρχονται από την περίοδο των Μπητλς. Μάλιστα ντρέπεται γι’ αυτό, παρά το γεγονός ότι είναι εγωιστής με όλα τα υπόλοιπα. Είναι εξαιρετικός μουσικός που παίζει τόσο καλά το μπάσο όσο λίγοι”. Ο ΜακΚάρτνεϋ ανήκει στους μεγάλους μουσικούς όλων των εποχών, αλλά και σε αυτούς που συνέβαλλαν στη δημιουργία του φαινομένου “Μπητλς”.

Η ενθάρρυνση του πατέρα

Ο Τζέιμς Πωλ ΜακΚάρτνεϋ γεννήθηκε στο Λίβερπουλ το 1942. Ο πατέρας του Τζιμ εργαζόταν στο εμπόριο βαμβακιού, ενώ έπαιζε τρομπέτα και πιάνο σε τζαζ μπάντες.

Η μητέρα του Μέρι εργαζόταν ως μαία. Το 1953 κέρδισε θέση στο φημισμένο “Liverpool Institute”, ινστιτούτο για τις τέχνες του θεάματος. Την επόμενη χρονιά, κι ενώ ταξίδευε λεωφορείο για το “LIPA”, συνάντησε τον Τζορτζ Χάρισον, οποίος επίσης φοιτούσε στο ινστιτούτο. Το 1955 η οικογένεια η οικογένεια μετακομίζει, ενώ στις 31 Οκτωβρίου 1956 η μητέρα του Μέρι πεθαίνει από εμβολή μετά από εγχείριση μαστεκτομής.

Ο θάνατος της τάραξε την οικογένεια ΜακΚάρτνεϋ. Αργότερα βοήθησε τον Πωλ να “δεθεί” με τον Λένον ο οποίος έχασε τη μητέρα του το 1958.

Ο πατέρας του, ο Τζιμ, ήταν ενθουσιώδης μουσικός και αρχηγός της μπάντας “Jim Mac’s jazz Band” στα 20’s. Αυτός ήταν που ενθάρρυνε τον Πωλ και τη μητέρα του να ασχοληθούν με τη μουσική κι αυτός που του έδωσε μετά την απώλεια της μητέρας του μια τρομπέτα.

Όταν το “σκιφλ” (σ.σ είδος μουσικής με τζαζ, μπλουζ και λαϊκές-αμερικάνικες επιρροές) έγινε της μόδας, ο Πωλ έδωσε την τρομπέτα του για 15 λίρες για να αγοράσει ακουστική κιθάρα. Στην αρχή δυσκολεύτηκε μια και ήταν αριστερόχειρας.

Αργότερα όμως συνήθισε και μάλιστα έγραψε το πρώτο του τραγούδι. Πήρε μαθήματα μουσικής, αλλά προτίμησε να μάθει εμπειρικά. Δεν έμεινε όμως στην κιθάρα, αφού ξεκίνησε και πιάνο.

Η συνάντηση με τον Λένον

Με τον Τζον Λένον συναντήθηκαν στις 6 Ιουλίου 1957, όταν ο Λένον έπαιζε με τους “The Quarrymen”. Έγιναν φίλοι και ξεκίνησαν να γράφουν και ερμηνεύουν τραγούδια. Αργότερα, το 1958, έπεισε τον Λένον να δεχτεί τον Τζορτζ Χάρισον στην μπάντα ως βασικό κιθαρίστα. Κάπου εδώ αρχίζει και η περίοδος των Μπητλς, οι οποίοι παίζοντας στο Λίβερπουλ και σε άλλες πόλεις είχαν αρχίσει να γίνονται ιδιαίτερα γνωστοί.

Όταν ο Στιούαρτ Σατκλιφ άφησε το γκρουπ, ο ΜακΚάρτνεϋ δέχτηκε απρόθυμα να τον αντικαταστήσει στο μπάσο. Το 1962 αγόρασε μπάσο για αριστερόχειρες και έγινε μέρος της εικονογραφίας των Μπητλς στα 60’s.

Καθώς μεγάλωνε η δημοτικότητα των “σκαθαριών” μετακόμισαν από το Λίβερπουλ στο Λονδίνο. Ωστόσο, οι Λένον, Χάρισον, Ρίνγκο Σταρ, δεν έμειναν και πολύ στην πρωτεύουσα. Ο ΜακΚάρτνεϋ όμως έμεινε απολαμβάνοντας τα διάφορα καλλιτεχνικά, πολιτιστικά, προνόμια που του έδινε το Λονδίνο.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 άρχισε να ενδιαφέρεται για την πειραματική μουσική και ξεκίνησε να κάνει αβάν γκαρντ ηχογραφήσεις, μόνος αλλά και μαζί με τους Μπητλς. Το 1966 κέρδισε βραβείο για το μουσικό θέμα της ταινίας “The Family Way”.

Τον Αύγουστο το γκρουπ σταματά τις περιοδείες και το 1967 πεθαίνει ο μάνατζερ τους Μπράιαν Έπστιν. Ο ΜακΚάρτνεϋ έκανε προσπάθειες να κρατήσει την μπάντα μαζί και το 1969 προσπάθησε να πείσει τα υπόλοιπα μέλη να ανέβουν και πάλι στη σκηνή. Ο Λένον του απάντησε “νομίζω είσαι τρελός”. […]

Ο ΜακΚάρτνεϋ ήταν αυτός που έπεισε τον Λένον να μην κοινοποιήσει στον Τύπο την αποχώρηση του από τους Μπητλς το 1969. Αντίθετα, στις 10 Απριλίου 1970 ανακοίνωσε τη διάλυση της μπάντας στη διάρκεια προώθησης του πρώτου του σόλο άλμπουμ.

Η ιδέα για το “Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band”

Ένα από τα πιο γνωστά άλμπουμ των Μπητλς είναι το “Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band”. Το όγδοο του συγκροτήματος, το οποίο κυκλοφόρησε 1 Ιουνίου 1967 μέσω της δισκογραφικής “Parlophone” στην Ευρώπη και της “Capitol” στην Αμερική. Ο άνθρωπος που είχε την ιδέα για τον εν λόγω δίσκο ήταν ο Πωλ ΜακΚάρτνεϋ. Μαζί με τον Μαλ Έβανς ταξίδεψαν στην Κένυα όπου και συνάντησαν την κοπέλα του Πωλ, Τζέιν Άσερ.

Πέρασαν την τελευταία τους νύχτα (18 Νοέμβριου 1966) στη Χ.Α.Ν του Ναϊρόμπι πριν επιστρέψουν στο Λονδίνο. Στη διάρκεια της πτήσης ο ΜακΚάρτνεϋ είχε την ιδέα για τον δίσκο.

Ο ίδιος έχει πει ότι είχαν κουραστεί να είναι οι Μπητλς. Τους ενοχλούσε να τους αντιμετωπίζουν ως αγόρια. Είχαν μεγαλώσει και ωριμάσει. Έβλεπαν τον εαυτό τους σαν άντρες και καλλιτέχνες και όχι απλά εκτελεστές (perfomers).

Η ιδέα του ΜακΚάρτνεϋ ήταν να δημιουργήσουν οι Μπητλς alter ergo ώστε να προβάλλουν άλλη εικόνα και να ερμηνεύουν διαφορετικά τα τραγούδια. Αυτή η φιλοσοφία διατρέχει το εν λόγω άλμπουμ.

Τώρα, όσον αφορά το όνομα, το “Sgt. Pepper” προήλθε την ώρα που έτρωγε με τον Μαλ (Εβανς). Βλέποντας το αλάτι και το πιπέρι (Salt, Pepper) έκαναν διάφορα αστεία και ο Πωλ κατέληξε στο “Sergeant Pepper”. Έπειτα φαντάστηκε το “Lonely Hearts Club Band”, σαρκαστικό αφού ήθελαν να είναι λίγο πιο φάνκι.

Πηγή

-The Beatles Bible