Αν του βγει η υποδοχή, δεν έχει αντίπαλο ο Ολυμπιακός

Μπορεί τα προηγούμενα χρόνια να μην υπήρξε ντέρμπι «αιωνίων» στο βόλεϊ, φέτος όμως έχουμε την χαρά να δούμε δύο ματσάρες. Δύο ματσάρες που με εξαίρεση ένα σετ, το τέταρτο στο «Μελίνα Μερκούρη», είχαν μεγάλο ενδιαφέρον και κυρίως μας προσέφεραν πλούσιο θέαμα. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός τα έδωσαν όλα και πάλι και μας έδειξαν για ακόμα μία φορά πως όταν το βόλεϊ παίζεται σε υψηλό επίπεδο, τότε όντως είναι ένα πάρα πολύ ωραίο άθλημα.

Τώρα για το που κρίθηκε το ντέρμπι, ναι είμαι σίγουρος πως θα γίνω κουραστικός, αλλά πραγματικά η πετοσφαίριση είναι τόσο απλή που οι μεγάλες αναλύσεις κουράζουν. Ο Ολυμπιακός κέρδισε γιατί αρχικά έχει καλύτερη ομάδα. Έχει περισσότερες λύσεις και δεν είναι τυχαίο αυτό το εντυπωσιακό 41-0 που τρέχει το τελευταίο διάστημα.

Απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό που όπως έχουμε αναφέρει πολλές φορές, εκτός του Πεντίδη στο κέντρο, δεν έχει κανέναν άλλον παίκτη να μπει και να ξεκουράσει κάποιο συμπαίκτη του, έπρεπε οι «πράσινοι» να πετύχουν ένα θαύμα για να μπορέσουν να κερδίσουν. Στην καλύτερη γι' αυτούς θα ήταν να πάνε το ντέρμπι στο πέμπτο σετ, αλλά και πάλι είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν υπήρξαν άλλες αντοχές.

Σε απλά ελληνικά, όταν από την μία οι Πειραιώτες μπορούν να κάνουν μια διπλή αλλαγή και να βάζουν Στιβαχτή και Ζουπάνι χωρίς να φαίνεται η απουσία των Τερβαπόρτι και Σμιτ, δίνοντας έτσι την ευκαιρία και στους δύο να ηρεμήσουν και να ξεκουραστούν. Όταν έχουν την πολυτέλεια να μην χρησιμοποιούν καθόλου τον Κουμεντάκη που σε όλες τις άλλες ομάδες θα έπαιζε βασικός (ειδικά στον Παναθηναϊκό θα ήταν και ηγέτης), τότε μπορεί ο καθένας να καταλάβει τον λόγο αυτού του αήττητου σερί, αλλά και της νίκης στο ντέρμπι.

Οι... πράσινοι πάλεψαν και με το παραπάνω, αλλά δεν είχαν λύσεις. Όταν η μπάλα «έκαιγε» και η κούραση έκανε την εμφάνισή της, δεν υπήρξε ένας παίκτης να ξεκουράσει τον Ράπτη ή τον Ανδρεόπουλο, δύο παίκτες που ναι μεν λόγω ηλικίας έχουν σωματικές αντοχές, αλλά σε ένα τέτοιο ντέρμπι όταν χρειάστηκε να βγουν λίγο να ξελαμπικάρουν πνευματικά, δεν μπορούσαν και αυτό στοίχισε στο «τριφύλλι».

Για να μην το πλατιάζουμε. Με τα συγκεκριμένα ρόστερ θα μιλάμε για εξαιρετικά μεγάλη έκπληξη αν ο Παναθηναϊκός κερδίσει τον Ολυμπιακό φέτος. Μπορεί να γίνει σε ένα ματς και αυτό αν όλα πάνε καλά στους «πράσινους» και άσχημα στους «ερυθρόλευκους». Θα πείτε δηλαδή οι Πειραιώτες δεν έχουν αδύνατα σημεία; Φυσικά και έχουν με μεγαλύτερο την υποδοχή.

Όσο οι παίκτες του Ανδρεόπουλου σημάδευαν τον Αλεξίεφ στην πρώτη μπαλιά, ήταν κοντά στο σκορ και πίεζαν. Όταν Στεφάνου και Ραουβέρτινκ κατάφεραν να κρύψουν τον Βούλγαρο κατακτήθηκε η νίκη. Ο Ολυμπιακός έχει παίκτες που στην επίθεση μπορούν να κάνουν την διαφορά και ειδικά αν βρεθούν στην καλή τους ημέρα μπορούν να πάρουν από ένα παιχνίδι ο καθένας.

Ο Σμιτ ας πούμε στην μέρα του δεν σταματιέται με τίποτα, ο Αλεξίεφ είναι ιδανικός ακραίος για να τελειώνει τις «τελειωμένες» φάσεις, κάτι που συνήθως συναντάς σε διαγώνιους. Ο Ραουβέρτινκ παίρνει λίγες προσπάθειες αλλά πλέον με τον Βούλγαρο δίπλα του έχει πάνω από 50% επιτυχία, ενώ αν βάλουμε και στην εξίσωση τους Πετρέα και Ανδρεάδη, δύο φύσει επιθετικούς κεντρικούς, καταλαβαίνεις πως πόσο δύσκολο είναι να αντιμετωπιστεί από κάθε αντίπαλο.

Για την ακρίβεια αν οι «ερυθρόλευκοι» μπορέσουν και βγάλουν την υποδοχή και δεν τους την χαλάσουν, τότε δεν έχουν αντίπαλο εντός συνόρων, με τέτοιο πλουραλισμό στην επίθεση δεν γίνεται να χάσουν με καλή πρώτη μπαλιά και αυτό φάνηκε στο ντέρμπι που όταν ανέβηκαν σε αυτό τον τομέα πήραν ένα ακόμα τρίποντο. Και κυρίως έχει φανεί σε όλα τα έως τώρα ματς, όπου όταν κινδύνεψαν ήταν μόνο όταν αυτός ο τομέας δεν πήγε καλά, αλλά και πάλι την βρήκαν την άκρη...

ΥΓ: Δεν ξέρω αν ακόμα συνεχίζουν στον Ολυμπιακό τις προσπάθειες για Γερμανικό διαβατήριο στον Σμιτ, προκειμένου να μπορέσουν να έχουν 5 κοινοτικούς στην συνέχεια, αλλά αν το καταφέρουν και έχουν στην σύνθεσή τους και τον Μπέμε, τότε μιλάμε για αδιαφιλονίκητο φαβορί. Με ενδεχόμενη προσθήκη του Γερμανού, τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα για τον Τερβαπόρτι και χειρότερα για τους αντιπάλους των Πειραιωτών.

ΥΓ1: Όταν είχε ανακοινωθεί ο Αλεξίεφ γράφαμε πως η επιστροφή του Βούλγαρου ακραίου θα ανεβάσει σε μεγάλο βαθμό τον Ραουβέρτινκ και αυτό ήδη αρχίζει να φαίνεται. Ο Ολλανδός δεν έχει το άγχος της επίθεσης, κοιτάζει περισσότερο την υποδοχή και όταν παίρνει μπάλες τις τελειώνει γιατί το κάνει με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Τόσο απλό...

ΥΓ2: Ο Παναθηναϊκός συνεχίζει να παίζει όμορφο βόλεϊ και να παλεύει στα ίσια ομάδες με πολλαπλάσιο μπάτζετ όπως ο Ολυμπιακός (είναι περίπου τετραπλάσιο σε σημείο ο Σμιτ και ο Μπέμε, που παίζει μόνο στην Ευρώπη να κάνουν σχεδόν όσο όλη η ομάδα του «τριφυλλιού»). Το θέμα πλέον είναι ένα. Αν στο «τριφύλλι» είναι ικανοποιημένοι από αυτό ή αν θέλουν να κάνουν από φέτος την υπέρβαση, κάτι που φαίνεται να μπορούν. Αν το θέλουν όμως, θα πρέπει να αποκτήσουν έναν ξένο ακραίο. Σε αντίθετη περίπτωση και η είσοδος στην τετράδα θα δυσκολέψει σε μεγάλο βαθμό όσο περνάνε οι αγώνες και η κούραση σωματική και ψυχική γίνεται όλο περισσότερη...

ΥΓ3: Μένει τώρα να δούμε στην Ελλάδα την κόντρα των δύο φαβορί για τον τίτλο, μετά και τις κινήσεις του ΠΑΟΚ. Οι Θεσσαλονικείς ναι μεν είναι λίγο πιο πίσω από τους αντιπάλους τους, αλλά με Κλάπβαϊκ και Γκάρετ (Μουαγκουτούτια), ποντάρουν ακριβώς σε αυτό. Να χαλάσουν την πρώτη μπάλα του αντιπάλου τους, με τον Ολλανδό ειδικά να είναι έως τώρα εξαιρετικός στο σερβίς. Το αν τα καταφέρουν θα φανεί στο μεταξύ τους ματς. Και πραγματικά θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε αν οι στοχευμένες διορθωτικές κινήσεις για τον ΠΑΟΚ έπιασαν ή όχι τόπο...