Η επική ανατροπή της Προύσας και το «έγκλημα» του ΣΕΦ

Η αλήθεια είναι πως μετά τα πρώτα παιχνίδια θεωρούσα πως τα κορίτσια του Ολυμπιακού δύσκολα θα έφταναν στην κατάκτηση του πρώτου τους Ευρωπαϊκού, κρατώντας βέβαια μια πισινή, καθώς όσο υπάρχει ο παράγοντας γυναικεία ψυχολογία, οι εκτιμήσεις πάνε περίπατο.

Για να είμαστε σωστοί όμως οι «ερυθρόλευκες» δεν κατάκτησαν το Challenge Cup λόγω της περιβόητης γυναικείας ψυχολογίας. Βοήθησε και αυτό, αλλά κυρίως το έκαναν δικό τους γιατί έπαιξαν καλύτερα και ήταν πιο διαβασμένες από τις αντιπάλους τους. Αυτό το διάβασμα τους έδωσε το πλεονέκτημα στη ρεβάνς με την κούπα να έρχεται πιο εύκολα και από όσο θα περίμενε ο πιο αισιόδοξος φίλαθλος της ομάδας.

Οι πρωταθλήτριες σε όλη τους την πορεία ως τον τελικό και την κούπα ήταν καλύτερες στο δεύτερο παιχνίδι και κυρίως σε αυτό εκτός έδρας. Και ήταν γιατί ο Μπράνκο Κοβάτσεβιτς, ένας από τους καλύτερους προπονητές που έχουν εργαστεί στην χώρα μας, διάβαζε όσο κανείς άλλος τον αντίπαλο. Έβλεπε ποιο ήταν το αδύνατο σημείο, δούλευε πάνω σε αυτό και τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν σε όλη αυτή την πορεία.

Η Μπούρσα από την πλευρά της είχε ένα, αλλά σοβαρό μειονέκτημα. Το ότι ουσιαστικά έπαιζε μόνο με την Ντιμίτροβα από την στιγμή που τραυματίστηκε και η Αβτσί. Ο Σέρβος άφησε την Βουλγάρα να... πυροβολεί (είχε 24 πόντους αλλά με άσχημα στατιστικά) και έκλεισε εξαιρετικά το μπλοκ στις άλλες. Ε στο βόλεϊ και συνολικά στα ομαδικά αθλήματα κανείς δεν πήρα μόνος του έναν αγώνα ή αν το έκανε είναι η εξαίρεση και όλα για τον Ολυμπιακό πήραν τον δρόμο τους.

Με τις «ερυθρόλευκες» να παίρνουν πόντους εκτός της Χίπε και από τις Πολ, Νιέμερ, Λαμπρούση αλλά και Χριστοδούλου η νίκη ήταν θέμα χρόνου. Μια νίκη που ήρθε με χαρακτηριστική άνεση, καθώς εκτός του πρώτου σετ, σε όλο το παιχνίδι τα κορίτσια του Κοβάτσεβιτς έκαναν ό,τι ήθελαν στην Μπούρσα, κατακτώντας το πολυπόθητο τρόπαιο.

Ένα τρόπαιο πολύ πιο δύσκολο από όσο φαίνεται στην πορεία του Ολυμπιακού. Οι πρωταθλήτριες παίζοντας σε ένα πρωτάθλημα που πραγματικά δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον με την δυναμικότητα των ομάδων να είναι από χαμηλή, έως εξαιρετικά χαμηλή, κατάφεραν να μην επηρεαστούν και να δείξουν στα δύσκολα πως φέτος φτιάχτηκαν με σκοπό το Ευρωπαϊκό.

Και το κατάφεραν παίζοντας στο μεγαλύτερο διάστημα όμορφο βόλεϊ, καθώς είχαν και το υλικό να το κάνουν. Άλλωστε το λέγαμε και από το πρώτο ματς, αν στην εξίσωση έμπαιναν από την αρχή οι Νιέμερ με την Πολ και κυρίως το κέντρο με τις Λαμπρούση και Γιώτα οι «ερυθρόλευκες» μπορούσαν να κάνουν την επική ανατροπή. Αυτό έγινε, τα κορίτσια του Κοβάτσεβιτς ήταν καλύτερα και κατάφεραν να κάνουν αυτό που αρχικά φαινόταν αδύνατο. Το άξιζαν και το έκαναν, τόσο απλό...

Όσον αφορά τους άνδρες του Ολυμπιακού, ναι πολλοί και σωστά θα πουν πως οι δύο αγώνες κρίθηκαν στις λεπτομέρειες και πως οι Πειραιώτες θα μπορούσαν να είχαν κατακτήσει το τρίτο τους Ευρωπαϊκό. Πριν όμως αναφερθούμε στα αυτονόητα, προσωπικά θεωρώ πως το σημαντικό ήταν το... έγκλημα του ΣΕΦ.

Σε μπλογκ μετά τα πρώτα ματς και πριν την ρεβάνς είχα αναφέρει πως ναι μεν οι Πειραιώτες πραγματικά μπορούσαν να τα καταφέρουν, αλλά υπήρξε και αναφορά για την απόφαση να γίνει η ρεβάνς στο ΣΕΦ. Μια απόφαση που ήταν λάθος για δύο σημαντικότατους λόγους.

Αρχικά για τον ίδιο τον Ολυμπιακό, καθώς δεν μπορεί η καθημερινότητα των παικτών να είναι για όλο τον χρόνο σε ένα γήπεδο και για το ματς της χρονιάς να τους λες πως θα παίξουν στο αχανές ΣΕΦ, στο οποίο οι περισσότεροι δεν είχαν πάει ούτε για να δουν αγώνα της μπασκετικής ομάδας. Το δεύτερο και ακόμα πιο σοβαρό, είναι πως παρά την πολλή καλή ατμόσφαιρα των φίλων του Ολυμπιακού, οι Ιταλοί ποτέ τους δεν ένιωσαν «τρόμο» στο συγκεκριμένο γήπεδο, κάτι που σίγουρα θα ένιωθαν στο Ρέντη που αν και πιο μικρό, σίγουρα και καλύτερη ακουστική έχει και πιο δυνατή έδρα είναι.

Και στο βόλεϊ που είναι καθαρά άθλημα ψυχολογίας η καυτή έδρα, ειδικά όταν απέναντί σου είναι ένας αντίπαλος με μικρούς σε ηλικία παίκτες όπως η Ραβέννα, παίζει σημαντικότατο λόγο. Προσωπικά θεωρώ πως στο Ρέντη ο Ολυμπιακός θα κατακτούσε το Challenge Cup, αλλά αυτό είναι εύκολο να το λέμε, από την στιγμή που αγώνας δεν έγινε εκεί. Το σίγουρο είναι πως και στο ΣΕΦ θα μπορούσε να το κάνει, αλλά αυτό δεν έγινε γιατί και πάλι έπαιξε ουσιαστικά χωρίς διαγώνιο. Οι 11/28 επιθέσεις του Οϊβάνεν ήταν τροχοπέδη για τους Πειραιώτες όπως και οι 9/24 του Αλεξίεφ. Λίγο παραπάνω να βοηθούσαν ο Φινλανδός και ο Βούλγαρος, αλλά και να έμπαινε στο ματς και ο Πετρέας η τρίτη Ευρωπαϊκή κούπα θα ήταν γεγονός.

Αυτά όμως δεν έγιναν, με τον Ολυμπιακό να χάνει την ευκαιρία, σε μια χρονιά άκρως πετυχημένη έως τώρα γιατί η ομάδα και στον τελικό Ευρωπαϊκής διοργάνωσης επέστρεψε μετά από χρόνια και στο φάιναλ φορ Κυπέλλου βρίσκεται και πρώτη και αήττητη είναι στο πρωτάθλημα. Ένα γαμώτο γιατί δεν κατακτήθηκε το Challenge Cup υπάρχει, αλλά το θέμα για τους Πειραιώτες είναι η συνέχεια. Να υπάρξει δηλαδή ανάλογη και καλύτερη πορεία. Τα κορίτσια του Ολυμπιακού έδειξαν το δρόμο και μένει στους άνδρες να το επαναλάβουν...

ΥΓ: Έχεις κάνει τέτοιον δεύτερο γύρο και εκεί που ήσουν χαμένος δείχνεις έτοιμος να μείνεις στην κατηγορία. Στο πρώτο σου ματς στα πλέι άουτ προηγείσαι με 2-0 και καταφέρνεις και χάνεις από τη Νίκη Αιγινίου με 3-2. Ε αν αυτό δεν είναι αυτοκτονία για τον Παναθηναϊκό τι είναι;