Πάλεψε ο Ολυμπιακός, αλλά η Τρεντίνο είναι άλλο επίπεδο...

Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό πως αν ο Ολυμπιακός έφτανε στα ημιτελικά του CEV Cup θα αντιμετώπιζε την Τρεντίνο, όλοι οι φίλοι του βόλεϊ περιμέναμε πως και πως αυτόν τον αγώνα. Δυστυχώς την τελευταία δεκαετία με την κατακόρυφη πτώση του ελληνικού βόλεϊ δεν έχουμε πολλές ευκαιρίες για να δούμε τέτοιες υπερομάδες στην χώρα μας και όταν έρχονται δεν πρέπει να αφήνεις την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Τον Νοέμβρη του 2015 όταν είχε έρθει πάλι η Τρεντίνο στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσει τον ΠΑΟΚ στο πλαίσιο της 2ης αγωνιστικής του Champions League, δεν το σκεφτήκαμε καθόλου με τον καλό φίλο και συνάδελφο Δημήτρη και είχαμε ανέβει Σαλόνικα για να δούμε μια ομάδα που είχε κατακτήσει τρία συνεχόμενα Champions League (2009, 10, 11) και που είχε ως πρωταγωνιστή τον Μίταρ Τζούριτς.

Οι Ιταλοί είχαν κερδίσει με 3-1 και στην συνέχεια έφτασαν ως τον τελικό του θεσμού χάνοντας στις λεπτομέρειες (3-2) από την Ζενίτ, ίσως την μεγαλύτερη ομάδα που έχει εμφανιστεί στην Ευρώπη την τελευταία εικοσαετία και όχι μόνο. Τότε η Τρεντίνο είχε ως βασική εξάδα τους Τζιανέλι (ο μοναδικός που έχει μείνει), Λάνζα, Αντόνοφ στα άκρα, Σόλε, Βαν Ντε Βόρντε στο κέντρο, Τζούριτς διαγώνιο και Κολάτσι λίμπερο.

Θα πείτε τι κάθομαι και αναφέρομαι στο παρελθόν, ενώ χθες είχαμε το ματς του Ολυμπιακού με τους Ιταλούς; Το κάνω για να δείξω πως δεν μιλάμε απλά για μεγαθήριο, αλλά για μια ομάδα που από τότε έχει ενισχυθεί ακόμα παραπάνω. Μια ομάδα που τον Δεκέμβρη κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων παίζοντας εξαιρετικό βόλεϊ, με πολύ καλύτερα άκρα από τότε (Κοβάσεβιτς, Ράσελ), σαφώς καλύτερο τον έναν κεντρικό (Λίσινατς), απείρως καλύτερο λίμπερο (Γκρεμπενίκοφ) και πολύ πιο έμπειρο Τζιανέλι που στα 22 του πλέον παίζει σαν 35άρης όσον αφορά το μυαλό.

Απέναντι σε αυτή την ομάδα που παίζει στο CEV Cup μόνο και μόνο επειδή πέρσι δεν είχε καλή χρονιά στην Ιταλία (και γιαυτό άλλωστε έκανε τις σημαντικές μεταγραφικές κινήσεις του καλοκαιριού), ο Ολυμπιακός ωμά και ρεαλιστικά δεν είχε καμία απολύτως τύχη. Το γράφαμε όλοι και προσωπικά στάθηκα μόνο στο να χαρούν οι «ερυθρόλευκοι» αυτό ματς, απέναντι σε έναν τέτοιο αντίπαλο.

Να το χαρούν ο Μουνιόθ, οι παίκτες και ο κόσμος, κάτι που έγινε σε μεγάλο βαθμό. Και δεν μιλάω μόνο στο τρίτο σετ που χάθηκε στις λεπτομέρειες (για την ακρίβεια αν ο πολύ καλός από την στιγμή που μπήκε Κουμεντάκης δεν είχε κάνει το λάθος και είχε αφήσει την μπάλα να βγει άουτ θα είχε κατακτηθεί το σετ αυτό), αλλά και στα προηγούμενα δύο, παρότι χάθηκαν σχετικά εύκολα. Και το χάρηκαν γιατί όλα ήταν ιδανικά, ένας πάρα πολύ μεγάλος αντίπαλος, ένα γεμάτο γήπεδο και προσπάθεια για το καλύτερο.

Αυτό το καλύτερο θα μπορούσε να ήταν ένα σετ, αλλά ως εκεί. Η Τρεντίνο στα δύο πρώτα που έπαιξε πιο σοβαρά, πραγματικά δεν ήταν απλά ασταμάτητη, αλλά βρισκόταν σε άλλο επίπεδο από τον Ολυμπιακό που στην Ελλάδα μετράει 44 συνεχόμενες νίκες. Μόνο να κοιτάξει κάποιος τα στατιστικά στην επίθεση και καταλαβαίνει αμέσως πως οι Πειραιώτες δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν. Όταν ο χειρότερός σου σε αυτόν τον τομέα παίκτης, έχει 59% με 13 κερδισμένους πόντους (ο Κοβάσεβιτς), τότε απλά δεν χάνεις.

Δεν μπορεί στο βόλεϊ ομάδα με συνολικό 72% στην επίθεση και 49 πόντους με τον συγκεκριμένο τρόπο να χάσει και χθες οι Ιταλοί, δείχνοντας μερικές φορές πως δεν παίζουν το 100% ήταν ασταμάτητοι. Ήταν δύο ταχύτητες πιο γρήγοροι και ειδικά τα δύο πρώτα τους σετ άνετα κάθεσαι να τα ξαναδείς για να απολαύσεις πόσο ωραίο είναι το βόλεϊ όταν παίζεται σε τέτοιο επίπεδο και από μία ομάδα με όλη την σημασία της λέξης.

Απέναντι στο σχεδόν τέλειο, ο Ολυμπιακός πραγματικά προσπάθησε. Πίεσε όσο μπορούσε στο σερβίς κερδίζοντας 4 άσους και χαλώντας σε κάποια σημεία μια υποδοχή που θεωρείται από τις καλύτερες στον κόσμο, έβγαλε όμορφες επιθέσεις, αλλά πραγματικά δεν έφτανε. Το να αρχίσουμε να γράφουμε για την μέτρια απόδοση του Αλεξίεφ, την αργοπορημένη είσοδος του Κουμεντάκη, αλλά και την ξεκούραση που θα έπρεπε να πάρει μέσα στο ματς ο Τερβαπόρτι, για να «καθαρίσει» λίγο το μυαλό του είναι το εύκολο. Το θέμα είναι πως στο βόλεϊ όταν παίζεις άσχημα ή μέτρια για να είμαστε πιο σωστοί, δεν οφείλεται μόνο σε εσένα, αλλά τις περισσότερες φορές στον αντίπαλο και η Τρεντίνο με την πίεσή της δεν άφησε τους Πειραιώτες να παίξουν περισσότερο, όσο και αν προσπάθησαν, τόσο απλό...

ΥΓ: Αυτή την στιγμή υπάρχουν κάποιες ομάδες που δεν παίζουν απλά βόλεϊ, αλλά κάτι παραπάνω. Μιλάμε για τις Περούτζια, Λούμπε, Ζενίτ και φυσικά Τρεντίνο, ομάδες που απλά δεν μπορείς να τις κοιτάξεις στα μάτια όσο και αν παλέψεις.

ΥΓ1: Ο άνθρωπος είναι 22 στα 23 και από τα 17 με 18 ήταν πασαδόρος στην Εθνική Ιταλίας. Αν μπορούσε μία κάμερα να είναι μόνο πάνω στον Τζιανέλι θα μάθαιναν όλοι πως πρέπει να παίζεται η θέση του πασαδόρου. Απλά αλάνθαστος, ενώ και λόγω ύψους ήταν εντυπωσιακός στο μπλοκ κάνοντας 7 με τα περισσότερα να ήταν μονά.

ΥΓ2: Πραγματικά πάντως ο Ολυμπιακός ήταν άτυχος στην κλήρωση του καλοκαιριού. Αν έπεφτε στον ημιτελικό με Κούζμπας ή Γαλατά θα είχε και μάλιστα πολλές πιθανότητες πρόκρισης, κόντρα στην Τρεντίνο όμως δεν είχε καμία...

ΥΓ3: Μακάρι το βόλεϊ στην χώρα μας να ανέβει και πάλι επίπεδο και να μπορούμε να όχι μόνο να βλέπουμε στην Ελλάδα τέτοιες ομαδάρες, αλλά να τις κοντράρουμε κιόλας όπως κάναμε τις δεκαετίες του 90 και του 2000. Μας έχει λείψει αυτό...

ΥΓ4: Έχει τελειώσει ο αγώνας και παρά την ήττα και σίγουρο αποκλεισμό, έβλεπες τους παίκτες του Μουνιόθ να χαμογελούν. Αυτό ακριβώς δείχνει το πόσο το χάρηκαν. Πάλεψαν όσο μπορούσαν, έχασαν από μία σαφώς ανώτερη ομάδα, αλλά ευχαριστήθηκαν αυτόν τον αγώνα και με το παραπάνω...