Ρομπέρτο Κάρλος: Αυτό το αριστερό πόδι… (vids & pics)

Δεν είναι ότι δεν ήταν ποιοτικός. Κάθε άλλο. Ίσως πρόκειται για το κορυφαίο αριστερό μπακ στον κόσμο τα τελευταία χρόνια, ενώ με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης κυρίως το πιστοποίησε με τίτλους και αναρρίθμητες διακρίσεις. Κυρίως όμως ήταν ότι υπήρξε εντυπωσιακός σαν ποδοσφαιριστής. Στις σέντρες, στα σουτ, στα σπριντ, στο physical game. Ήταν κυρίαρχος στην αριστερή πλευρά του γηπέδου και την έκανε κτήμα του ανά πάσα ώρα και στιγμή.

Στα καλά του δε υπήρξε ανίκητος. Ήταν κλασικός Βραζιλιάνος… ανέμελος αριστερός μπακ και η θέση του στη διάταξη ήταν μάλλον σχηματική. Μπορούσε όμως να αμυνθεί εύκολα, χάρη στα προσόντα του. Αυτό ήταν που τον καθιέρωσε. Η μαγνητική έλξη προς τη μπάλα και την αντίπαλη περιοχή ήταν αυτή που τον κατέταξε στους κορυφαίους.

Ξεκίνημα με εντυπώσεις…

Στα 18 του βρέθηκε στην Ουνιάο Σάο Ζοάο, ομάδα της γενέτειρας του, Σάο Πάολο. Δίχως να μετρήσει πολλές συμμετοχές με τη φανέλα της, βρέθηκε δανεικός στην Ατλέτικο Μινέιρο, που το 1992 ταξίδεψε για φιλικά στην Ευρώπη. Τότε οι οπαδοί της Λοργκονιές και της Αθλέτικ Μπιλμπάο τον είδαν για πρώτη φορά στα ισπανικά γήπεδα και τους άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ήταν το πρώτο «αίμα», η παρουσία που προμήνυε πως τα πράγματα γι’ αυτόν θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι τη Γηραιά Ήπειρο.

«Χρωστάω από κάτι σε κάθε ομάδα στην οποία έπαιξα, ακόμα και στη μικρή Ουνιάο Σάο Ζοάο, γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς τις ρίζες σου. Τον ερχομό μου όμως στην Ισπανία τον χρωστάω στην Ατλέτικο Μινέιρο, που μου έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστώ σ’ αυτή το 1992 και να ταξιδέψω μαζί της στην Ευρώπη. Τοτε με πρόσεξαν και κατάλαβα πως σ’ αυτή οφείλω ότι άνοιξαν για μένα οι πόρτες στην Ευρώπη».

Ακόμα πάντως έπρεπε να αποδείξει την αξία του στη Βραζιλία. Το 1993 μετακόμισε στην Παλμέιρας, με την οποία κατέκτησε δυο συνεχόμενα πρωταθλήματα. Ο Μπράιαν Ρόμπσον είδε τον νεαρό Βραζιλιάνο αριστερό μπακ κι επιχείρησε να τον πάρει στη Μίντλεσμπρο το 1995, όμως η προοπτική δεν τον δελέασε ιδιαίτερα. Αντίθετα, διάλεξε τα νερατζούρι χρώματα της Ίντερ, κάνοντας στα 22 το βήμα προς την Ευρώπη. Στην Ιταλία με την ομάδα του Μιλάνου δεν κατάφερε παρά να φτάσει ως την 7η θέση της Serie A, όμως συστήθηκε στους φιλάθλους της με τον… καλύτερο τρόπο! Το απευθείας φάουλ απ’ τα 30 μέτρα απέναντι στη Βιτσέντσα έδωσε μια ιδέα για τα προσόντα του.

H παρεξήγηση με τον Χόντσον

Ο Άγγλος ήταν ο πρώτος του προπονητής στην Ευρώπη κι όταν τον υποδέχθηκε στην Ίντερ, θεώρησε πως έπρεπε να παίζει μεσοεπιθετικός. Όσο κι αν προσπάθησε να τον πείσει ο Κάρλος πως του ταίριαζε και προτιμούσε το αριστερό άκρο της άμυνας, δεν τα κατάφερε. «Μίλησα με τον Μοράτι για να δω αν θα μπορούσε να αλλάξει κάτι, όμως σύντομα κατάλαβα πως δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να φύγω…».

Η «βασίλισσα» και ο θρόνος

Το 1996 ενδιαφέρθηκε γι’ αυτόν η Ρεάλ Μαδρίτης, οπότε καλύτερη αφορμή δεν θα μπορούσε να βρει. Παρουσιάστηκε τον Ιούλιο, πήρε το Νο.3 στη φανέλα και στο Μπερναμπέου έμελλε να γράψει ιστορία, μένοντας για 11 σεζόν, φορώντας τη φανέλα της 584 φορές σε όλες τις διοργανώσεις και σκοράροντας 71 φορές, μάλλον… αρκετές για έναν αριστερό αμυντικό!

Ο Ρομπέρτο Κάρλος όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Μπορεί να ήρθε στην αρχή της πρώτης θητείας του Φλορεντίνο Πέρεθ σηματοδοτώντας τη «γέννηση» των galacticos, όμως η παρουσία του στη Μαδρίτη υπήρξε αρχηγική. Ήταν ένα βήμα πίσω απ’ τον Ζιντάν, τον Φίγκο, τον Μπέκαμ, τον Ρονάλντο και κάθε σούπερ σταρ πάτησε το πόδι του στο Μπερναμπέου, πολύ μπροστά όμως από κάθε άλλον… απλό παίκτη που συμπλήρωνε το «λαμπερό» ρόστερ του Πέρεθ. Έγινε αρχηγός, σήκωσε τέσσερα πρωταθλήματα κι έπαιξε σε τρεις ευρωπαϊκούς τελικούς με τη Ρεάλ. Η ασίστ του δε στον τελικό του Χάμπντεν Παρκ της Γλασκώβης το 2002 στον Ζιντάν ακόμα μνημονεύεται, στο ομορφότερο γκολ που έχει σημειωθεί σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ.

Σουτάρες, γκολάρες!

Έχει βάλει γκολ που χαρακτηρίστηκε «αδύνατον». Το αριστερό του πόδι υπήρξε ο «τρόμος» για τις αντίπαλες άμυνες και κατάφερε να χαρίσει μ’ αυτό ουκ ολίγες αξέχαστες στιγμές. Το γκολ του απέναντι στην Τενερίφη το 1998 για το Copa del Rey είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, όχι όμως το μόνο.

Τέτοιο ήταν και αυτό απέναντι στη Μπιλμπάο το 2003, όταν η Ρεάλ χρειαζόταν τη νίκη για να περάσει τη Σοσιεδάδ και να πάρει το πρωτάθλημα. Ο Κάρλος… απασφάλισε, σούταρε και της έδωσε το προβάδισμα (2-1) που οδήγησε στη νίκη!

Κριτική, η «κατάρα» του Μπερναμπέου

Κανείς δεν έχει γλιτώσει το «κράξιμο» στο γήπεδο της Ρεάλ. Φυσικά δεν θα γλίτωνε ούτε ο Βραζιλιάνος, ακόμη κι αν είχε ξεσηκώσει το κοινό της ουκ ολίγες φορές, ακόμη κι αν φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού, αν υπήρξε καθοριστικός σε πολλές περιπτώσεις. Τον Μάρτιο του 2007 απέναντι στη Μπάγερν στο Μόναχο έκανε το λάθος που έδωσε την ευκαιρία στον Ρόι Μακάι να σκοράρει το γρηγορότερο γκολ στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ. Η «φαγούρα» της ήττας των «μερέγχες» έστρεψαν τα βέλη της κριτικής πάνω στον Κάρλος και ο αποκλεισμός απ’ τη συνέχεια της διοργάνωσης την ενέτεινε. Ο ίδιος δήλωσε πως στο τέλος της σεζόν θα αποχωρούσε, όπερ και εγένετο. Η Ρεάλ κέρδισε το 30ο της πρωτάθλημα και ο Κάρλος αποχαιρετούσε το Μπερναμπέου μετά από 11 σεζόν…

Επόμενη στάση, Τουρκία

Η Φενέρμπαχτσε βρέθηκε στη σωστή θέση τη σωστή στιγμή και τον έκανε κάτοικο Κωνσταντινούπολης για τα επόμενα 2,5 χρόνια, προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού στους φιλάθλους των «καναρινιών»! Χιλιάδες τον υποδέχθηκαν στο Σουκρού Σαράτσογλου κατά την παρουσίαση του, ενώ το γεγονός πως το πρώτο του παιχνίδι συνοδεύτηκε με την κατάκτηση του τουρκικού Σούπερ Καπ απέναντι στη Μπεσίκτας τον Αύγουστο του 2007 προμήνυε καλά χρόνια στην Τουρκία. Φευ. Η απώλεια του πρωταθλήματος τις δυο επόμενες σεζόν τον έφεραν στην έξοδο με την ολοκλήρωση του συμβολαίου του τον Δεκέμβριο του 2009.

Κάπου εκεί ολοκληρώθηκε και η παρουσία του στο ανταγωνιστικό ποδόσφαιρο. Μετά από 15 χρόνια επέστρεψε στη Βραζιλία για λογαριασμό της Κορίνθιανς, μαζί με τον Ρονάλντο, ούτε εκεί όμως έμελλε να στεριώσει. Μπλεγμένος συνέχεια σε καβγάδες και διαμάχες με τη διοίκηση, μόλις η ομάδα αποκλείστηκε απ’ την Τολίμα στο Κόπα Λιμπερταδόρες, ζήτησε να φύγει. Τότε βέβαια τον περίμενε μια άκρως επαγγελματική επιλογή, αφού μέσα σε 1.5 χρόνο ξανάφευγε προς την Ευρώπη, όχι όμως και για δημοφιλή προορισμό.

Πολλά λεφτά…

Η Ανζί Μαχατσκαλά του έδωσε 10 εκατομμύρια ευρώ για συμβόλαιο 2,5 ετών και ο Ρομπέρτο Κάρλος… συμβιβάστηκε με το παγωμένο κλίμα του Καυκάσου. Τον Μάρτιο του 2011 έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα της, ενώ ένα μήνα μετά σκόραρε και για πρώτη φορά. Γρήγορα ωστόσο απογοητεύτηκε με την κατάσταση στη χώρα, ενώ οι ρατσιστικές επιθέσεις που δέχθηκε στο γήπεδο της Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης και της Κρίλια, λίγους μήνες αργότερα, όταν οπαδοί των γηπεδούχων του πέταγαν μπανάνες, τον έφερε εξαγριωμένο στην έξοδο.

Η δήλωση του προπονητή του, Γκους Χίντινγκ, τον Αύγουστο του 2012, πως «κάθε παγκόσμιας κλάσης παίκτης πρέπει να καταλαβαίνει πότε έρχεται η ώρα να αποσυρθεί», μάλλον τον έκανε να μετανιώσει που δεν έκλεισε την καριέρα του στα πάτρια εδάφη, όταν ακόμα τον σέβονταν οπαδοί και media, με τις καλύτερες αναμνήσεις απ’ αυτόν…

Θρίαμβος με τη Σελεσάο

Με τη φανέλα της Εθνικής έμελλε να γίνει αντικείμενο… επιστημονικών ερευνών, γι’ αυτό που τον χαρακτήρισε περισσότερο από κάθε τι άλλο στην καριέρα του: το αριστερό του πόδι!

Στο τουρνουά της Γαλλίας το 1997 (3 Ιουνίου) σκόραρε μια απίθανη «μπανάνα» απ΄τα 35 μέτρα, με τη μπάλα να διαγράφει μια απίθανη τροχιά και να καταλήγει στα δίχτυα. Ο Μπαρτέζ την είδε να ξεκινάει απ’ τη θέση της, να φτάνει δεξιά και στη συνέχεια να κλίνει προς τα μέσα, σχηματίζοντας νοητά ένα «κουτάλι» που δεν πιανόταν… Χρόνια μετά, Γάλλοι επιστήμονες εργάστηκαν πάνω στη συγκεκριμένη εκτέλεση, συντάσσοντας έρευνα για την εκτέλεση του φάουλ και την πορεία της μπάλας!

Συνολικά, παίζοντας για την Εθνική Βραζιλίας, μόνο όμορφες αναμνήσεις θα μπορούσε να αποκομίσει. Σε 125 συμμετοχές σκόραρε 11 γκολ, όμως πάντα αυτό που μένει είναι οι τίτλοι…

Κι αν ο τελικός του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Σταντ ντε Φρανς το 1998 και η συντριβή απ’ τη Γαλλία με 3-0 ήταν απογοητευτική εμπειρία, ο θρίαμβος μετά από 4 χρόνια στα γήπεδα της Νότιας Κορέας και της Ιαπωνίας ήρθε να αναδείξει σε κορυφαία μια γενιά σπουδαίων Βραζιλιάνων! Μαζί με τον Ριβάλντο, τον Λούσιο, τον Καφού, τον Ρονάλντο, τον Ροναλντίνιο, τον Ζιλμπέρτο Σίλβα και άλλους «καριόκας», ο Ρομπέρτο Κάρλος έφτασε στην κορυφή του κόσμου.

Τελευταία παρουσία του με την σελεσάο ήταν στο Μουντιάλ της Γερμανίας το 2006, στο τρίτο της καριέρας του. Η ήττα απ’ τη Γαλλία στα προημιτελικά ήρθε να «σφραγίσει» την αποχώρηση του: «Σταματάω απ’ την Εθνική. Αυτό ήταν το τελευταίο μου παιχνίδι». Λόγος, η αιχμηρή κριτική στην πατρίδα του, τόσο για τον ίδιο, όσο και για τους συμπαίκτες του, η οποία εντάθηκε μετά το λάθος του απέναντι στον Ανρί, που κόστισε και την πρόκριση…