Το ματς του πρωινού της 1ης Σεπτεμβρίου του 2006 για τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου της Ελλάδας κόντρα στην «Dream Team» ή αλλιώς την ομάδα των ΗΠΑ είχε ξεκινήσει η ελληνική ομάδα, αφού είχε «φάει» την πρώτη κρυάδα είχε πάρει θάρρος και είχε ήδη ξεκινήσει να σκοράρει κατά ριπάς εναντίων των Αμερικανών.

Παιχνίδι από παντού στη Novibet με κινητό και τάμπλετ.

Αν κάποιος βγει και ρωτήσει όλους τους Έλληνες που παρακολούθησαν αυτό το παιχνίδι ο καθένας θα απαντήσει ότι θυμάται και κάτι διαφορετικό. Άλλος το μυθικό παιχνίδι του Παπαλουκά, άλλος τον ασταμάτητο Σχορτσανίτη, άλλος τον τρομερό Βασίλη Σπανούλη, άλλος τον απίστευτο Διαμαντίδη και άλλος το τρομερό τρίποντο του Κώστα Τσαρτσαρή.

Η τρίτη περίοδος ήταν σε εξέλιξη, οι Έλληνες παίκτες είχαν «πάρει φωτιά» και όποιος πατούσε παρκέ συνέχιζε από εκεί που είχε μείνει ο προηγούμενος.

Κάπως έτσι και ο «Τσάρτσα» με το ρολόι να δείχνει 5’ και 47’’ πριν το τέλος της περιόδου πήρε την μπάλα στην κορυφή της ρακέτας και δίχως σκέψη έβαλε ένα τρίποντο τόσο... γλυκό που θα το θυμόμαστε για πάντα.

Το σκορ έγινε 65 - 51 για την ελληνική ομάδα και το χαρακτηριστικό κούνημα του κεφαλιού του Έλληνα παίκτη μετά από το τρίποντο αυτό είναι μια από τις… κινήσεις του τελικού.

(σ.σ. μπορείτε να δείτε την συγκεκριμένη φάση στο 5:57'' του βίντεο)

Δώδεκα χρόνια πέρασαν από εκείνη την πανέμορφη και ονειρεμένη ημέρα για το ελληνικό μπάσκετ και κανείς δεν ξεχνάει.

Άλλωστε γιατί να ξεχάσει κάποιος μια από τις πιο μαγικές νίκες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού και μια ημέρα χαράς και υπερηφάνειας για το ελληνικό μπάσκετ.

Ο Κώστας Τσαρτσαρής, ένας εκ των πρωταγωνιστών αυτής της απίστευτης νίκης γυρίζει τον χρόνο πίσω 12 χρόνια και θυμάται για λογαριασμό του gazzetta.gr συναισθήματα και σκέψεις που συνόδευσαν την νίκη επί των Αμερικάνων με 101 - 95.

«ΣΤΑΘΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΤΣ»

Ο Κώστας Τσαρτσαρής έζησε στην καριέρα του τα πάντα. Κατέκτησε τίτλους σε συλλογικό επίπεδο και ήταν μέλος της χρυσής… φουρνιάς του ελληνικού μπάσκετ που πήρε και συνέχισε με μυθικό τρόπο την κληρονομιά του 1987.

Η παρέα που έφτασε στην κορυφή της Ευρώπης, νίκησε τους Αμερικάνους, κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο του 2006 και δίδαξε σε όλους τους Έλληνες ότι η ελληνική ψυχή σε συνδυασμό με το μπασκετικό άστρο που μας συνοδεύει μπορεί να κάνει τα πιο απίστευτα πράγματα.

Ο πρώην παίκτης και διεθνής μίλησε στο gazzetta.gr 12 χρόνια μετά από εκείνη την πανέμορφη ημέρα για τα συναισθήματα του.

«Αναμφίβολα για όλους όσους συμμετείχαμε σε αυτό το παιχνίδι είναι είναι ματς σταθμός για την ζωή μας, για την καριέρα μας.

Είναι στιγμές που έχουν χαραχτεί βαθιά μέσα μας, μέσα στην μνήμη μας και θα παραμείνουν και για όλη μας την ζωή. Δεν συμβαίνει συχνά να καταφέρνεις να κερδίζεις τους Αμερικάνους σε πλήρη σύνθεση και εμείς το καταφέραμε.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Αυτή η νίκη ήρθε σε μια περίοδο που γενικότερα το ελληνικό μπάσκετ ήταν στα… πάνω του, άνθιζε, ήμασταν πρωταθλητές Ευρώπης, η Εθνική ομάδα έφερνε επιτυχίες ανελλιπώς, οπότε είναι λογικό να θυμόμαστε όλη αυτή την… περίοδο και με αποκορύφωμα αυτό το παιχνίδι για πάντα».

«ΣΤΟ 4ο ΔΕΚΑΛΕΠΤΟ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ»

Αν ρωτήσεις οποιοδήποτε Έλληνα τι έκανε την 1η Σεπτέμβρη του 2006 πιθανότατα θα το θυμάται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες.

Από την αγωνία του ματς μέχρι τις αγκαλιές και τα φιλιά μετά όλοι θυμούνται μια πανέμορφη ημέρα. Ο Κώστας Τσαρτσαρής απ’ όλη την παραζάλη, την ένταση και τους πανηγυρισμούς ξεχωρίζει την στιγμή που όλα άλλαξαν.

Που το όνειρο έδωσε την θέση του στην πίστη και την πίεση μιας πραγματικότητας που ήταν μπροστά στα μάτια των Ελλήνων διεθνών...

«Αν προσπαθήσω να ξεχωρίζω κάποια στιγμή σε εκείνη την ημέρα μάλλον θα έλεγα όσα έγιναν κατά την διάρκεια του τελευταίου δεκαλέπτου.

Κάπου εκεί ήταν που ξεκινήσαμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να το κάνουμε, μπορούμε να κερδίσουμε και θυμάμαι την ένταση που είχαμε όλοι μας.

​

Τα συναισθήματα είχαν αλλάξει. Είναι αλλιώς να παίζεις ένα παιχνίδι που και να χάσεις δεν έγινε τίποτα, αφού απέναντι σου έχεις τους καλύτερους του κόσμου, τους κορυφαίους και είναι αλλιώς να έχεις στα χέρια σου μια νέα κατάσταση, το παιχνίδι να έχει πάρει εξαιρετική πορεία και η οποία τελικά μπορεί να βγει θετική για εσένα.

Ζούσαμε το τελευταίο δεκάλεπτο πραγματικά πολύ έντονα.

Τότε ήταν που νιώσαμε πραγματικά να αγχωνόμαστε, την πίεση του αποτελέσματος, βλέπαμε ξαφνικά ότι μπορούσαμε να το κάνουμε και αισθανόμασταν πλέον ότι θα ήταν αδικία να μην το καταφέρναμε, οπότε αυτό που 12 χρόνια μετά μου έρχεται στο μυαλό πιο έντονα είναι τα συναισθήματα που μας κατέκλυσαν το τελευταίο δεκάλεπτο και φυσικά ύστερα όλα τα συναισθήματα που συνόδευσαν την λήξη της κόρνας, αλλά και όσα ζήσαμε τις επόμενες ώρες».