Το ραντεβού είχε κλειστεί μέσω του υπευθύνου Τύπου των Γκρίζλις για το πρωί της περασμένης Παρασκευής (24/01) στο Χιούστον, αμέσως μετά το πρωινό χαλάρωμα των Γκρίζλις στο Toyota Center. Παρ’ ότι όλες τις μέρες της παραμονής μας στο Τέξας, η θερμοκρασία δεν είχε πέσει κάτω από τους 17 βαθμούς και η ατμόσφαιρα θύμιζε καλοκαίρι, το προηγούμενο βράδυ, έπιασε παγετός και τα πάντα πάγωσαν. Πολλά σχολεία δεν λειτούργησαν, πολλές οδικές αρτηρίες έκλεισαν λόγω πάγου στους δρόμους, ενώ οι Ρόκετς ακύρωσαν την πρωινή τους προπόνηση, επειδή οι περισσότεροι παίκτες μένουν στα προάστια και θα ήταν πολύ δύσκολο να φτάσουν στο κέντρο.

Παρά την κίνηση και τα απρόοπτα, όμως, έφτασα στο γήπεδο λίγα λεπτά νωρίτερα και όταν ο Κουφός και ο Καλάθης (ο πρώτος έκανε διατάσεις και ο δεύτερος έκανε σουτ όντας ζευγάρι με τον Μάϊκ Κόνλει) με αντίκρισαν να μπαίνω στον αγωνιστικό χώρο, σχολίασαν με μεγάλη διάθεση για πλάκα, απευθυνόμενοι προς τους συμπαίκτες τους: «Παιδιά προσοχή, μπαίνει ένας Έλληνας! Μόνο ένας Έλληνας δημοσιογράφος μπορούσε να φτάσει στο κέντρο, σε μία τέτοια μέρα...». Ακολούθησαν οι εγκάρδιοι χαιρετισμοί, η συνεννόηση με το Νικ για τη συνάντηση του απογεύματος και η συνέντευξη με τον Κώστα, ο οποίος φέτος, έρχεται από τον πάγκο πίσω από το κορυφαίο ίσως δίδυμο ψηλών στο ΝΒΑ (Γκαζόλ και Ράντολφ) και έχοντας πλέον την εμπειρία των 5,5 χρόνων στο πρωτάθλημα, τα καταφέρνει περίφημα (μ.ο. 7,4π., 6,5ρ & 1,1κοψ. σε 20,2’)

-Πως πάει η εφετινή χρονιά στο Μέμφις, μετά την πιο επιτυχημένη σεζόν της καριέρας σου στο Ντένβερ;

«Μια χαρά! Είμαι μέλος μίας ποιοτικής ομάδας, που έχει πολύ ταλέντο και παίκτες all-stars, όπως ο Μαρκ (σ.σ.: Γκαζόλ) και ο Ζακ (σ.σ.: Ράντολφ), από τους οποίους μαθαίνω καθημερινά, με στόχο να βελτιώσω ακόμη περισσότερο το παιχνίδι μου... Είμαι ακόμη αρκετά νέος και έχω πολλά να μάθω, οπότε νιώθω τυχερός που μπορώ και αναπτύσσομαι σαν παίκτης, παράλληλα με την προσπάθεια της ομάδας να κερδίζει...»

-Θεωρείς τον εαυτό σου πλέον “βετεράνο” στο ΝΒΑ;

«Μετά από 6 χρόνια στο πρωτάθλημα, σίγουρα! Όμως, χαίρομαι που ακόμη δεν έχω φτάσει στο... pick της ακμής μου και μέσα από την προπόνηση, βρίσκω συνεχώς αδυναμίες, έτσι ώστε να έχω το κίνητρο για να δουλεύω σκληρά!»

-Τι θυσίες απαιτεί το καθημερινό σου πρόγραμμα, στη διάρκεια της κανονικής περιόδου;

«Κοίτα, έχω συνηθίσει πια... Προσπαθώ να διατηρώ σε καλή κατάσταση τη μυϊκή μου διάπλαση με τα βάρη και να κάνω ατομικό πρόγραμμα με σουτ, παράλληλα με την προπόνηση της ομάδας, καθώς επίσης να τρέφομαι σωστά και να κοιμάμαι αρκετά.»

-Στην διάρκεια της σεζόν που οι υποχρεώσεις των παικτών είναι βεβαρυμμένες και τα ταξίδια συνεχόμενα, ένα βαθιά θρησκευόμενο άτομο, όπως εσύ, βρίσκει τον χρόνο να προσευχηθεί όπως θέλει;

«Αυτό αποτελεί βασική επιδίωξή μου. Κάθε Κυριακή θα παρακολουθήσω κανονικά τη λειτουργία, όπου και να βρισκόμαστε. Αν είμαστε στο Μέμφις, είναι πολύ εύκολο γιατί πλέον έχω προσανατολιστεί πλήρως. Η πόλη μου θυμίζει πολύ τη γενέτειρά μου, το Κάντον του Οχάϊο και πραγματικά έχω βολευτεί. Αλλά όπου και να βρισκόμαστε, ψάχνω πάντα να βρω ελληνική εκκλησία, έτσι ώστε να είμαι εντάξει με την συνείδησή μου.»

-Σε ποιους τομείς πιστεύεις ότι έχει βελτιωθεί το παιχνίδι σου τα δύο τελευταία χρόνια;

«Στο ότι πλέον έχω αφομοιώσει πλήρως το σύστημα του ΝΒΑ και το πως πρέπει να αξιοποιώ όχι απλά κάθε λεπτό της συμμετοχής μου, αλλά κάθε κατοχή, στην οποία βρίσκομαι μέσα στο παρκέ! Είναι τόσο έντονος ο ανταγωνισμός, που είσαι υποχρεωμένος να τα δίνεις όλα και να παίζεις όσο σκληρά γίνεται, γιατί με τόσο ταλέντο που υπάρχει, ανά πάσα στιγμή, είσαι αναλώσιμος...»

-Από βασικός στους Νάγκετς, βρέθηκες αναπληρωματικός στους Γκρίζλις... Παρ’ όλα, για περίπου 2 μήνες, κλήθηκες να καλύψεις το κενό του Γκαζόλ που τραυματίστηκε και τα πήγες περίφημα. Τώρα που επέστρεψε ο Μαρκ, πως αντιμετωπίζεις τη συνέχεια;

«Έχω μάθει να προσαρμόζομαι στις ανάγκες που έχει η ομάδα ανά πάσα στιγμή και είμαι συνεχώς προετοιμασμένος να βγάλω την ίδια θετική ενέργεια, είτε πρόκειται να ξεκινήσω και να παίξω 25-30 λεπτά, είτε να έρθω από τον πάγκο και να κλείσω κάποιες... τρύπες!»

-Στην Ελλάδα έχεις να έρθεις περίπου 2,5 χρόνια... Τι σου λείπει περισσότερο από την πατρίδα των γονιών σου;

«Η ομορφιά της! Κάθε φορά που έρχομαι, νιώθω να με κατακλύζει ένα ιδιαίτερο συναίσθημα γιατί αισθάνομαι ότι επανασυνδέομαι με τις ρίζες της οικογένειάς μου... Εκεί άλλωστε, ζουν τα ξαδέρφια μου, η θεία μου και ο θείος μου, που τόσο πολύ με υποστηρίζουν...»

-Ποιο είναι το αγαπημένο σου ελληνικό φαγητό;

«Εκτός από το σουβλάκι, για το οποίο τρελαίνομαι, μου αρέσει πολύ το φρέσκο καλαμάρι, που είναι πολύ πιο γευστικό από οπουδήποτε αλλού...»

- Μου σχολίαζες νωρίτερα ότι το ελληνικό μπάσκετ έχει πολύ πέραση στο ΝΒΑ...

«Αλήθεια είναι αυτό! Με αφορμή την έλευση του Γιάννη (σ.σ.: Αντετοκούνμπο) που έχει κάνει πολύ αισθητή την παρουσία του στο πρωτάθλημα και όλοι έχουν να λένε τα καλύτερα για τις δυνατότητές του, αρκετοί παίκτες με ρωτάνε αν υπάρχουν κι άλλοι συμπατριώτες μας που θα μπορούσαν να παίξουν εδώ... Τους απαντάω, ότι έχουμε πολλούς Έλληνες που θα μπορούσαν άνετα να παίζουν εδώ, αλλά απλά δεν τρελαίνονται...»

- Τον φίλο σου το Νικ, πως τον βλέπεις;

«Δεν έχει ανάγκη αυτός, είναι μεγάλος... σκύλος, δεν καταλαβαίνει τίποτε! Δουλεύει πολύ σκληρά, ξοδεύει πολύ χρόνο στη βελτίωση του σουτ και ξέρει τόσο μπάσκετ, που όταν αρχίσει να κερδίζει συνεχώς αυξανόμενο χρόνο, πολύ γρήγορα θα εξελιχθεί σε πολύ σημαντικό μέλος του rotation! Είναι πολύ μεγάλος παίκτης ο Νικ, απλά η “rookie” σεζόν στο ΝΒΑ, θέλει υπομονή!»

-Μια και μιλάμε για Έλληνες παίκτες, να πάμε και λίγο στην Εθνική ομάδα... Σε χάσαμε τα δύο τελευταία χρόνια...

«Είχαμε μιλήσει και μαζί το περασμένο καλοκαίρι και σου είχα εξηγήσει ότι οι Νάγκετς μου ζήτησαν να αξιοποιήσω το καλοκαίρι για ατομική βελτίωση, αλλά μετά από λίγο καιρό με παραχώρησαν στους Γκρίζλις... Αλλά το ΝΒΑ είναι... business και όταν έχεις συμβόλαιο με μία ομάδα, δεν μπορείς ποτέ να ελέγξεις πλήρως το μέλλον σου και το πρόγραμμά σου. Ούτε εγώ ο ίδιος φανταζόμουν ότι θα βρεθώ στο Μέμφις, μετά τη χρονιά που έκανα με τους Νάγκετς, αλλά συνέβη και ήμουν υποχρεωμένος να συμμορφωθώ...»

- Σε όλες σου τις επίσημες τοποθετήσεις, πάντως, μιλάς με τα καλύτερα λόγια για την Εθνική ομάδα... Σου λείπει καθόλου;

«Βέβαια! Πάντα μου λείπει από την περίοδο που πρωτοέπαιξα για λογαριασμό της Εθνικής εφήβων, έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις και νιώθω πολύ... “εξιταρισμένος”, μπροστά στην προοπτική να παίξω μαζί με τον Γιάννη (σ.σ.: Αντετοκούνμπο), το Νικ (σ.σ.: Καλάθη) και μαζί με τους πιο παλιούς και έμπειρους διεθνείς, να φτιάξουμε μία πολύ σπουδαία Εθνική Ελλάδας! Με Διαμαντίδη (σ.σ.: προφανώς δεν γνωρίζει ότι έχει σταματήσει), Σπανούλη, Sofo, Μπουρούση, Ζήση και τα υπόλοιπα παιδιά, η ομάδα μας θα είναι “θανατηφόρα” για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες!»

- Πως είναι αυτή τη στιγμή οι πιθανότητες να σε δούμε το καλοκαίρι με τη “γαλανόλευκη” φανέλα;

«Αυτή τη στιγμή αυτό το σενάριο μοιάζει πολύ πιθανό, αλλά όταν παίζεις στο ΝΒΑ κι έχεις μπροστά σου άλλα 40 περίπου παιχνίδια μπροστά σου, χωρίς να υπολογίζεις τα πλέϊ-οφ, δεν πρέπει κρίνεις από τώρα, το τι θα γίνει. Πρόκειται για ένα πρωτάθλημα πολύ απαιτητικό και κουραστικό με 82 παιχνίδια και συνεχή μετακίνηση μέσα σε ένα διάστημα σχεδόν 6,5 μηνών και ανά πάσα στιγμή, μπορεί να προκύψει ένας τραυματισμός, οπότε προτιμώ να μην λέω μεγάλα λόγια, γιατί ποτέ κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον!»