Κορυφαίοι παίκτες που δεν πήραν τίτλο
Ο ηγέτης των «κόκκινων», που η μοναδική φανέλα με την οποία έχει μάθει ν' αγωνίζεται και να τη «ματώνει» είναι αυτή του συλλόγου του Μέρσεϊσαϊντ, έχασε την τελευταία ευκαιρία που είχε να πει το αντίο, το προσεχές καλοκαίρι, με ένα τρόπαιο. Η Λίβερπουλ αποκλείστηκε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Αγγλίας με το 2-1 από την Άστον Βίλα, πράγμα που σημαίνει ότι ο Στίβεν Τζέραρντ θα ολοκληρώσει την 17χρονη θητεία του στην αγαπημένη του Λίβερπουλ με αξιομνημόνευτη πορεία, ανεπανάληπτες στιγμές, όμως λίγα (και καλά) τρόπαια.
Στην κορυφή όλων θα βάζει πάντα τον επικό τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2005 στην Κωνσταντινούπολη, όπου το 3-0 της Μίλαν στην ανάπαυλα έγινε 3-3 για να πάρουν οι «κόκκινοι» το τρόπαιο στα πέναλτι, ενώ το 2001 είχε πανηγυρίσει και το Κύπελλο UEFA, τότε, σε ακόμα έναν εξαιρετικό τελικό κόντρα στην Αλαβές (5-4 στην παράταση, 4-4 κ.α.).
Στην καριέρα του στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο (μιας και αναμένεται να κρεμάσει τα παπούτσια του στο MLS, αν δεν επιστρέψει απλά για τα τελευταία... ένσημα στην Αγγλία), δεν πήρε πρωτάθλημα!
Υπάρχουν κι άλλοι όμως που του δίνουν παρηγοριά...
Capitano δεν σε κάνουν οι κούπες...
Ο Φρανσέσκο Τότι είναι ένα υπόδειγμα αρχηγού. Ποδοσφαιριστή αφοσιωμένου στην ομάδα του. Έχει αφιερώσει τη ζωή του στη Ρόμα. Ακόμα και στην ηλικία των 38 ετών θα μπει στο γήπεδο και θα δείξει σε όλους τους υπόλοιπους τι ακριβώς πρέπει να κάνουν και πόσο τρέξιμο πρέπει να ρίξουν για να έρθει η νίκη. Στους «τζιαλορόσι» από το 1989, είναι πλέον η Ρόμα! Ο ηγέτης του ιταλικού συλλόγου έχει μόλις ένα πρωτάθλημα, τη σεζόν 2000-2001, δύο Κύπελλα Ιταλίας (2007, 2008) και ισάριθμα Σούπερ Καπ (2001, 2007), σε μια καριέρα που θα μπορούσε να του έχει προσφέρει πολλά περισσότερα τρόπαια, όμως του μένουν οι στιγμές που είναι μετρημένοι στα δαχτυλά των χεριών οι ποδοσφαιριστές που μπορούν να βιώσουν και να αντιληφθούν το μέγεθος της αγάπης και του θαυμασμού που απολαμβάνουν από τον κόσμο.
«Killer» κι ας μην είχε μετάλλια
Ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα ήταν επιθετικός τον οποίο οι επόμενες γενιές ζήλεψαν και προσπάθησαν ν' αντιγράψουν και να μάθουν κινήσεις του και «εκτελέσεις» μέσα από βιντεάκια. Ο Αργεντινός φορ, από το 1991 μέχρι και το 2003 στην Ιταλία, έφτιαξε τον δικό του μύθο κυρίως με τη φανέλα της Φιορεντίνα και λιγότερο με τη Ρόμα. Με τους «βιόλα» δεν πήρε πρωτάθλημα πρώτης κατηγορίας (μόνο στη δεύτερη, το 1994), πήρε ένα Κύπελλο το 1996 και με την Ρόμα αναδείχθηκε πρωταθλητής το 2001. Η εποχή της παρουσίας του στη Φιορεντίνα συνδυάστηκε από μέρες ευτυχίας και αναγνώρισης του συλλόγου στην Ευρώπη, με συμμετοχές στο Τσάμπιονς Λιγκ και προσωπικές διακρίσεις διαλύοντας κάθε αντίπαλη άμυνα... Πρόσφατα, συγκίνησε τον κόσμο περιγράφοντας το μαρτύριο που περνούσε μετά την απόσυρσή του, με τόσο έντονους πόνους στα πόδια που θα ευχόταν να τα αποχωριζόταν...
Ένα παιδί – θαύμα που «κάηκε»
Όταν πρωτοεμφανίστηκε, τους έκανε όλους να τρίβουν τα μάτια τους. Ένα βραχύσωμο πιτσιρίκι με εξαιρετική τεχνική κατάρτιση, ταχύτητα που τον έκανε ανίκητο και αίσθηση του γκολ, χαρακτηρίστηκε αμέσως παιδί – θαύμα. Ξεκινώντας από τα τμήματα υποδομής της Λίβερπουλ και παίρνοντας προαγωγή στην πρώτη ομάδα το 1996, ο Μάικλ Όουεν ήταν πραγματικά ένας ασταμάτητος επιθετικός. Τρομερό γκολ κόντρα στην Αργεντινή, στο Μουντιάλ του 1998, Κύπελλο Αγγλίας το 2001, Κύπελλο UEFA την ίδιαχρονιά και μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης το 2004. Το αστέρι του άρχισε να σιγοσβήνει από τους τραυματισμούς που τον ταλαιπώρησαν απίστευτα στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και την απόφαση να ρίξει τους τίτλους τέλους. Πρόλαβε να πανηγυρίσει ένα πρωτάθλημα στην Πρέμιερ Λιγκ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 2011 και αυτό ήταν όλο...