Από ντέρμπι η Ιταλία άλλο τίποτα... Ντέρμπι για διάφορους λόγους με διάφορα χαρακτηριστικά. Το Γιουβέντους-Ιντερ, για παράδειγμα, θεωρείται η «μητέρα των μαχών», το Ρόμα-Λάτσιο είναι «το πιο όμορφο ντέρμπι του κόσμου», στο Σαμπντόρια-Τζένοα η ατμόσφαιρα των τιφόζι μαγεύει τους πάντες, στο Μίλαν-Ιντερ διακυβεύεται η πρωτοκαθεδρία στο Μιλάνο, στη Σικελία υπάρχει το Παλέρμο-Κατάνια, στο οποίο είχαμε και νεκρό πριν λίγα χρόνια... Γενικά, στο calcio μπορεί να βρει οποιοσδήποτε ό,τι ντέρμπι θέλει αλλά κανένα δεν έχει τη... φινέτσα του Γιουβέντους-Μίλαν. Οπως γενικά κανένα στην Ευρώπη δεν μπορεί να θεωρηθεί τόσο καθαρά ποδοσφαιρικό όσο αυτό των Μπιανκονέρι με τους Ροσονέρι. Δεν έχουν πολιτικές ή πολιτιστικές διαφορές, δεν έχουν την θρησκεία να τους χωρίζει, δεν υπάρχει ανάμεσα τους κάποιο... προπολεμικό μίσος. Υπάρχει, απλά, η υπερηφάνεια για το ποιος είναι καλύτερος και ένας αμοιβαίος διαχρονικός σεβασμός που σπάνια συναντά κανείς σε αυτό το επίπεδο.

Οι βάσεις για αυτό τον σεβασμό μπήκαν το 1986, όταν ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι πήρε τις μετοχές της Μίλαν και έδωσε τα κλειδιά στο δεξί του χέρι, τον Αντριάνο Γκαλιάνι. Γνωστός οπαδός της Γιουβέντους μέχρι τότε, ο Dottore σύχναζε στα επίσημα του «Κομουνάλε», παίρνοντας θέση πάντα κοντά στους Τζιάνι και Ουμπέρτο Ανιέλι, όταν ήταν διευθυντής της Μόντσα στην προ Μίλαν εποχή. Από την στιγμή που μπήκε στους Ροσονέρι, ήταν αυτός που έφερε κοντά τον ανερχόμενο Μπερλουσκόνι με το αφεντικό Ανιέλι. Η γνωριμία των δύο δεν οδήγησε σε κάποια πραγματική φιλία αλλά ποτέ δεν ήρθαν και σε κόντρα. Η πρώτη φορά που φάνηκε αυτό, ήταν το καλοκαίρι του 1990, στην υπόθεση Μπάτζιο.

Η Μίλαν έχει προχωρήσει τις διαπραγματεύσεις με την Φιορεντίνα για την απόκτηση του και είναι πολύ κοντά αλλά τελικά η Γιουβέντους κάνει αντεπίθεση και τον κάνει δικό της. Λίγα χρόνια μετά, ο Γκαλιάνι αποφάσισε να μιλήσει για αυτό το θέμα και να εξηγήσει τι ακριβώς έγινε τότε. «Ο Ρομπέρτο ήταν ουσιαστικά δικός μας αφού έμεναν λεπτομέρειες αλλά η είσοδος του Τζιάνι Ανιέλι τα άλλαξε όλα. Ο Avvocato πήρε πάνω του το θέμα, αποφάσισε να ασχοληθεί ο ίδιος και ο Μπερλουσκόνι έκανε πίσω. Ας πούμε ότι ήταν μια διευκόλυνση προς την Γιουβέντους αφού η Μίλαν τότε είχε τον πρώτο λόγο στο γήπεδο». Ο Μπάτζιο πήγε στο Τορίνο, επανέφερε την Κυρία στην κορυφή το 1995 με το πρώτο Scudetto μετά το 1986 και οι Τορινέζοι τον άφησαν ελεύθερο για να πάει στη Μίλαν. Μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε το γεγονός ότι είχε κάνει την εμφάνιση του ένας απίθανος πιτσιρικάς με το όνομα Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο αλλά αν κάποιος πει ότι έπρεπε να... επιστραφεί η χάρη του 1990, μπορεί και να μην είναι εντελώς λάθος.

Οι καλές σχέσεις Τορινέζων και Μιλανέζων, γίνονται ακόμη καλύτερες από το καλοκαίρι του 1994. Ο Τζιάνι Ανιέλι αφήνει τον έλεγχο της Γιουβέντους στον αδερφό Ουμπέρτο, ο οποίος επιλέγει τους Λουτσιάνο Μότζι, Αντόνιο Τζιράουντο και Ρομπέρτο Μπέτεγκα για να τρέχουν την ομάδα. Μότζι και Γκαλιάνι βρίσκουν σημείο επαφής από την πρώτη στιγμή και αποφασίζουν ότι ποτέ δεν θα κοντράρει η μία ομάδα την άλλη σε θέμα μεταγραφικό ή πολιτικής. Η Μίλαν καθιερώνει πλέον την Γιουβέντους ως μόνιμη αντίπαλο στο αυγουστιάτικο Trofeo Berlusconi και οι δύο σύλλογοι μπαίνουν σε μια εποχή όπου δεν υπάρχει κανένα... βέλος από την μία προς την άλλη πλευρά.

Είναι τα καλύτερα χρόνια του Campionato και οι δύο πιο επιτυχημένες ομάδες φροντίζουν να μην μπλέκουν η μία στα πόδια της άλλης. Για τους τίτλους, βέβαια, σφάζονταν συνεχώς αλλά αυτό δεν επηρέασε καθόλου τις σχέσεις τους. Ποτέ οι Ροσονέρι δεν αμφισβήτησαν κάποια επιτυχία των Μπιανκονέρι, ποτέ οι Μπιανκονέρι δεν μείωσαν οποιαδήποτε επιτυχία των Ροσονέρι. «Είμαστε αντίπαλοι από την αρχή ως το τέλος της σεζόν αλλά αποκλειστικά για το ποιος είναι καλύτερος», έλεγε τότε ο Μότζι και αυτό συνεχίστηκε για χρόνια. Στα χρόνια της «Triade», από το 1994 ως το 2006, η κατάσταση ανάμεσα σε Γιούβε και Μίλαν δεν ξέφυγε ποτέ, παρά το γεγονός ότι μέσα από τον ανταγωνισμό τους έφτασαν να διεκδικούν όχι μόνο τους τίτλους εντός Ιταλίας αλλά και εκτός.

Στον τελικό του Champions League το 2003, στο Μάντσεστερ, οι Ροσονέρι πήραν την μεγαλύτερη χαρά και οι Μπιανκονέρι την μεγαλύτερη πίκρα αλλά ο τρόπος με τον οποίο υποδέχθηκε αυτό το αποτέλεσμα η διοίκηση των Τορινέζων είναι υποδειγματικός και δείχνει τι σημαίνει σεβασμός. Η Γιουβέντους αγόρασε την τελευταία σελίδα της Gazzetta dello Sport για να κάνει ολοσέλιδη καταχώρηση, με την οποία τιμούσε και τον αντίπαλο.

«Η κούπα πήγε στον Diavolo. Συγχαρητήρια στη Μίλαν! Την επόμενη σεζόν, όμως, θα επανέλθουμε και για να πάρουμε την κούπα είμαστε διατεθειμένοι να πάμε και στην κόλαση αν χρειαστεί»...

Δύο χρόνια μετά από αυτόν τον τελικό, το καλοκαίρι του 2005, στο Trofeo Berlusconi στο «Σαν Σίρο» ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν τραυματίζεται σοβαρά στον ώμο από ένα πάτημα του Κακά και η Μίλαν αισθάνεται ότι πρέπει να επανορθώσει. Χωρίς να έχει καμία υποχρέωση, ο Μπερλουσκόνι δίνει εντολή στον Γκαλιάνι να στείλει στο Τορίνο ως δανεικό για ένα χρόνο τον Κριστιάν Αμπιάτι, με τους Ροσονέρι μάλιστα να πληρώνουν κανονικά το συμβόλαιο του. Αυτή, ουσιαστικά, ήταν και η τελευταία συνεργασία με την Τριάδα των Τορινέζων αφού το καλοκαίρι του 2006 ξεσπάει το σκάνδαλο Calciopoli.

Σε αυτό είναι μπλεγμένοι και οι δύο σύλλογοι, όπως και οι Λάτσιο-Φιορεντίνα-Ρετζίνα, αλλά γίνεται γρήγορα σαφές ότι ο βασικός στόχος είναι οι Τορινέζοι. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης Μπερλουσκόνι προσπαθεί να σώσει την κατάσταση και ζητάει από τον πρωθυπουργό Ρομάντο Πρόντι να αθωωθούν όλοι αν η Ιταλία κατακτήσει το Μουντιάλ, το οποίο ήταν ήδη σε εξέλιξη. «Στην εθνική ομάδα υπάρχουν ποδοσφαιριστές της Γιουβέντους, της Μίλαν, της Φιορεντίνα και της Λάτσιο. Ποδοσφαιριστές που μπορεί να μας κάνουν υπερήφανους ως έθνος κατακτώντας το 4ο Μουντιάλ της Ιταλίας, εγώ προσωπικά δεν μπορώ να τους πω κλέφτες. Αν η Ιταλία γίνει παγκόσμια πρωταθλήτρια θα πρέπει να κλείσει το θέμα χωρίς δράματα».

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια που οι δύο σύλλογοι έδειχναν αμοιβαίο σεβασμό, το πάθος των τιφόζι δεν μειωνόταν. Το αντίθετο... Παρ' όλα αυτά, ακόμη κι εκεί, κάποια πράγματα δεν τα ακουμπούσε η μία ή η άλλη πλευρά. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σχεδόν σε όλα τα ιταλικά γήπεδα, για παράδειγμα, στην Curva της Μίλαν ποτέ δεν σηκώθηκε κάποιο ειρωνικό πανό για τα 39 θύματα του Χέιζελ, όπως δεν ακούστηκε και κάποιο σχετικό σύνθημα. Από την άλλη πλευρά, ποτέ στην Curva της Γιουβέντους δεν ασχολήθηκαν με τα δύσκολα χρόνια που πέρασε η Μίλαν στην προ Μπερλουσκόνι εποχή, με τους δύο υποβιβασμούς. Ο πρώτος για το σκάνδαλο Totonero, ο δεύτερος επειδή η ομάδα είχε τρομερά προβλήματα όταν επέστρεψε στη Serie A και ξαναπήγε στη Serie B.

Χοντρό σκηνικό ανάμεσα σε Γιουβεντίνους και Μιλανέζους έγινε μόνο ένα αλλά εκεί, πραγματικά, τα πράγματα έγιναν πολύ σοβαρά. Γιατί η είδηση ότι έκλεισαν τον Νοέμβριο του 2005 οι Fossa dei Leoni, μετά από 37 χρόνια ένδοξης οπαδικής ιστορίας, έπεσε σαν βόμβα στο ιταλικό ποδόσφαιρο και όχι μόνο! Υπεύθυνοι για αυτό ήταν οι Viking Juve, ο δεύτερος πιο σκληροπηρυνικός σύνδεσμος των Μπιανκονέρι, που ιδρύθηκε το 1986 και έχει ως έδρα το Μιλάνο. Το πώς και το γιατί έφτασαν εκεί τα πράγματα, είναι μια μπερδεμένη ιστορία, την αλήθεια για την οποία μπορεί να την μάθουμε μετά από χρόνια. Οι δύο πλευρές έχουν πει τις δικές τους εκδοχές -μία από τις οποίες θέλει τους Γιουβεντίνους να βγάζουν ακόμη και... όπλα για να πάρουν το πανό των αντιπάλων- και από εκεί και πέρα ο καθένας επιλέγει ό,τι θέλει. Στην Ιταλία, ως γνωστόν, σύνδεσμος που χάνει το πανό του, βάζει λουκέτο αυτομάτως...

Οπως και να έχει, από το 2006 κι έπειτα τα πράγματα άρχισαν σταδιακά να γίνονται πιο δύσκολα στις σχέσεις των δύο συλλόγων, παρά τις προσπάθειες για το αντίθετο. Ο Λάπο Ελκαν, εγγονός του Τζιάνι Ανιέλι και ξάδερφος του προέδρου Αντρέα, είχε πει πριν λίγα χρόνια ότι «με την Μίλαν είμαστε οι μεγαλύτεροι... frienemies» και μάλλον αυτή είναι και η αλήθεια. Μπιανκονέρι και Ροσονέρι μπορούν να συμφωνήσουν σε πολλά θέματα αλλά όταν αποφασίζουν να τσακωθούν, το κάνουν δυνατά. Οπως, για παράδειγμα, έγινε την σεζόν 2011-12. Την σεζόν, δηλαδή, της επιστροφής της Γιουβέντους στην κορυφή.

Η πρώτη κόντρα ήρθε τον Ιανουάριο του 2012 με αφορμή τον Κάρλος Τέβες. Η Μίλαν έχει αρχίσει συζητήσεις με την Μάντσεστερ Σίτι για τον Αργεντίνο αλλά σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής, η Γιούβε προσπάθησε να μπει σφήνα. Σε μια ένδειξη καλής θέλησης, ο Αντρέα Ανιέλι έδωσε εντολή στον Μπέπε Μαρότα να αποσύρει το όποιο ενδιαφέρον και να αφήσει ανοιχτό τον δρόμο για τον Γκαλιάνι αλλά τελικά του τον έκλεισε η... Μπάρμπαρα Μπερλουσκόνι. Η κόρη του προέδρου, η οποία -σύμφωνα με τους Ιταλούς- συνομιλεί τακτικά με τον πρόεδρο των Τορινέζων και θέλει να είναι αυτή που θα μπει μπροστά στη νέα εποχή της ομάδας της, επαναφέροντας την συνεργασία με τους Μπιανκονέρι σε θέματα πολιτικής στο ποδόσφαιρο.

Αυτό το ποδόσφαιρο, που έχει ζήσει μερικές από τις πιο όμορφες στιγμές του σε αγώνες των δύο ομάδων. Μιλάμε, άλλωστε, για δύο συλλόγους που οι τροπαιοθήκες τους έχουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, 104 κούπες! Οι Μπιανκονέρι έχουν το πάνω χέρι εντός συνόρων (47-29), οι Ροσονέρι εκτός (18-10). Δύο ομάδες που έχουν δει 16 φορές την Χρυσή Μπάλα να καταλήγει σε παίκτες τους (8-8), δύο ομάδες που έχουν να λένε για τους παικταράδες που έχουν φορέσει τις φανέλες τους και για τις ματσάρες που έχουν χαρίσει όχι μόνο στους οπαδούς τους αλλά σε όλο τον κόσμο. Ολα αυτά, έχουν κάνει τα σύμβολα τους να αναφέρονται στις αναμετρήσεις τους σαν κάτι ξεχωριστό. «Η Μίλαν», ήταν η απάντηση του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο στην ερώτηση για το ποιος ήταν ο μεγαλύτερος αντίπαλος του στα χρόνια του στη Γιουβέντους, με τον Πάολο Μαλντίνι να υποστηρίζει ότι «με κάθε σεβασμό στην Ιντερ, αυτοί οι αγώνες θα πρέπει να ονομάζονται derby d' Italia».

Ντελ Πιέρο και Μαλντίνι δεν υπάρχουν τώρα, ο αγώνας του σαββατόβραδου δεν είναι «τελικός» για κάποιον τίτλο αλλά είναι Γιουβέντους-Μίλαν. Και δεν μπορεί να απαξιωθεί ποτέ...