Η «Αυτοκρατορία» του μεγάλου Αρη είχε μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με την αντίστοιχη του Ολυμπιακού στα μέσα στης δεκαετίας του '90 και του Παναθηναϊκού από τα τέλη του '90 και μετά: Δεν βασίστηκε στα μεγάλα ονόματα ξένων που ήρθαν σαν... καραβιές στην Ελλάδα από το 1992. Βασίστηκε στο ελληνικό δίδυμο Γκάλη - Γιαννάκη, με την προσθήκη αξιόπιστων ξένων που ήρθαν για να «τσοντάρουν» κι όχι να πρωταγωνιστήσουν. Ξένοι που ενδεχομένως σε άλλες ομάδες να ήταν πρωταγωνιστές (π.χ. Σούμποτιτς), αλλά στον μεγάλο Αρη του «ξανθού» δεν θα μπορούσαν να είναι απλοί ρολίστες δίπλα στο κορυφαίο δίδυμο όλων των εποχών.

Με λίγα λόγια η «δυναστεία» του Αρη είναι πιο ελληνική από τις αντίστοιχες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού, χωρίς αυτό να σημαίνει πως από το 1987 και μέχρι σήμερα δεν πέρασαν από το Αλεξάνδρειο τεράστια ονόματα, όπως ο Σούμποτιτς, ο Μάικ Τζόουνς, ο Στόγιαν Βράνκοβιτς και πολλοί άλλοι...

Στο πλαίσιο λοιπόν των Top-10 που ξεκινήσαμε με τους «αιώνιους» της Αθήνας, σήμερα είπαμε να... ανέβουμε προς τον Βορρά και να ξεκινήσουμε τους «αιώνιους» της Θεσσαλονίκης, κάνοντας την αρχή με τον μεγάλο Άρη. Τα κριτήρια λίγο - πολύ γνωστά για όσους έχουν παρακολουθήσει τα συγκεκριμένα αφιερώματα, αλλά ας τα επαναλάβουμε...

Τα κριτήρια:

1. Προσφορά σε τίτλους, με πρώτο κριτήριο τα ευρωπαϊκά τρόπαια.

2. Διάρκεια παραμονής στον Άρη.

​3. Αγαπητός στον κόσμο.

4. Προσωπική άποψη και εκτίμηση.

10+1. Μάικ Τζόουνς (1989-90)
Γιατί Νο11; Πρώτον, γιατί ο Αρης ήταν ο δεύτερος σταθμός στην εν Ελλάδι καριέρα του μετά τον ΠΑΟΚ και δεύτερον γιατί είχε δικαίωμα συμμετοχής μόνο στην Ευρώπη. Όταν ανακοινώθηκε η απόκτησή του και η συνύπαρξή του με τον Βράνκοβιτς, όλοι πίστεψαν ότι οι «κίτρινοι» θα είχαν το καλύτερο δίδυμο στην Ευρώπη, αλλά η συνέχεια ήταν πολύ διαφορετική. Στις 24 Απριλίου, πέντε μέρες μετά το χαμένο φάιναλ φορ της Σαραγόσα, συνελήφθη για κατοχή μαριχουάνας, απελάθηκε από τη χώρα και χρειάστηκαν να περάσουν 24 ολόκληρα χρόνια για να του επιτραπεί η είσοδος στη χώρα. Ούτε άνθρωπο να είχε σκοτώσει...

10. Σμους Πάρκερ (2003-2004)
Κατέκτησε: 1 Κύπέλλο Ελλάδας (2004)
Γιατί Νο 10; Το «δέκα το καλό» του ανήκει, όχι μόνο για τα όσα έκανε στον Αρη, αλλά γιατί έναν χρόνο αργότερα βρέθηκε βασικός στους Λέικερς για να τα λέει με τον Κόμπι Μπράιαντ, που ακόμα αποκαλεί τον Σμους ως τον... χειρότερο συμπαίκτη της καριέρας του! Άφησε πίσω του ένα Κύπελλο Ελλάδος με 21 πόντους στον τελικό της ντροπής με τον Ολυμπιακό στη Λαμία, μερικά απίστευτα καρφώματα και τώρα κατέληξε να παίζει σε ερασιτεχνικά πρωταθλήματα των ΗΠΑ και να διεκδικεί βραβεία 50.000 δολαρίων σε κάτι τουρνουά της κακιάς ώρας.




9. Μπραντ Σέλερς (1990-91)

Κατέκτησε: 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας (1991)

Γιατί Νο9; Γιατί ήταν ο άνθρωπος που χάρισε στον Άρη το πρωτάθλημα το 1991 με το καλάθι και φάουλ, μπροστά στον Μπουντούρη, στα 4" πριν το τέλος του τελικού των πλέι οφ με τον ΠΑΟΚ! Ηταν ο περιβόητος αγώνας με τις μπουνιές Γκάλη - Πρέλεβιτς. Πλέον ο Σέλερς ασχολείται με την πολιτική και το 2012 ασκούσε τα καθήκοντα του δημάρχου στο Γουόρενσβιλ Χέιτς!

8. Στόγιαν Βράνκοβιτς (1989-90)
Κατέκτησε: 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας (1990), 1 Κύπελλο Ελλάδας (1990)
Γιατί Νο8; Γιατί πρόλαβε στην εποχή του Αρη να γίνει το κολλητάρι του Γκάλη και να «χτίζεται» ο μύθος του «κοντού και του ψηλού» που αποτέλεσε δίδυμο και στον Παναθηναϊκό. Ο Στόικο σύνδεσε περισσότερο την καριέρα του στην Ελλάδα με τη φανέλα των «πράσινων», αλλά ο Φασούλας του ΠΑΟΚ δεν θα ξεχάσει ποτέ όσα πέρασε εκείνη τη χρονιά στις κόντρες με τον Αρη.




7. Γκρεγκ Ουίλτζερ (1987-89)
Κατέκτησε: 2 Πρωταθλήματα Ελλάδας (1888, 1989), 2 Κύπελλα Ελλάδας (1988, 1989)
Γιατί Νο7; Γιατί το επιθετικό του ταλέντο δεν ξεχείλιζε, αλλά ήταν ο πρώτος ξένος της χρυσής φουρνιάς του Αρη και αγαπήθηκε όσο λίγοι ξένοι στην ιστορία του συλλόγου. Με το καλημέρα στο ντεμπούτο του, σ' εκείνο το 127-125 επί της Πιγί στη Ζυρίχη, ο ξανθομάλλης Ουίλτζερ έβαλε μια 20άρα, αλλά ουδέποτε αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην επίθεση του Αρη. Εφυγε το καλοκαίρι του '89 για να έρθει ο Βρανκοβιτς κι έχει να θυμάται ακόμη τις πιστολιές σε ξενοδοχείο του Αρη από οπαδό του ΠΑΟΚ παραμονές αγώνα, για να μην αφήσει αυτόν και τους συμπαίκτες του να κοιμηθούν, ενώ στην ιστορία έχουν μείνει τα γλέντια του στο «Ακρόαμα. παρέα με τον Νίκο Φιλίπποου!




6. Ράιαν Στακ (2002-2006)
Κατέκτησε: 1 Eurocup Challenge (2003)
Γιατί Νο6; Γιατί είναι ο μοναδικός ξένος που έχει μείνει τόσα χρόνια και συνδυάστηκε η παρουσία του με την προσπάθεια αναγέννησης του Αρη στις αρχές του 2000. Από τους πιο έξυπνους ψηλούς, με ποικιλία κινήσεων και ικανός να παίξει τόσο στο «4» όσο και στο «5». Ο Αρης έγινε το διαβατήριο για ένα καλό συμβόλαιο στον Ολυμπιακό, αλλά μετά τον Αρη στην ουσία εξαφανίστηκε... Οι Αρειανοί πάντως -όπως και οι Θεσσαλονικιές- δεν τον έχουν ξεχάσει!




5. Τζέρεμι Μάσεϊ (2006-2008)
Γιατί Νο5; Γιατί την κάρφωνε και την ξανακάρφωνε και κάθε διεκδικούμενη φάση σε επιθετικό ριμπάουντ περίμενες να... ελατήρια του Μάσεϊ για να τελειώσουν τη φάση! Ισως ο πιο θεαματικός ξένος που έχει φορέσει τη φανέλα του Αρη και γι αυτό αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον κόσμος της ομάδας. Ενας ακόμη που μετά τον Αρη άρχισε την κάτω βόλτα, αν συχνά πυκνά αναφέρεται στις μέρες του στον «Αυτοκράτορα» (και μάλιστα στα ελληνικά) στο Twitter!




4. Λευτέρης Σούμποτιτς (1986-1992)
Κατέκτησε: 5 πρωταθλήματα Ελλάδας (1987, 1988, 1989, 1990, 1991), 5 κύπελλα Ελλάδας (1987, 1988, 1989, 1990, 1992)
Γιατί Νο4; Γιατί είναι ίσως ο μεγαλύτερος σουτέρ που έχει αγωνιστεί στην Α1. Οι γωνίες των παρκέ θα μπορούσαν να είχαν μετονομαστεί σε... γωνίες Σούμποτιτς με τον «Πίξι» να στήνεται και απλά να περιμένει για να εκτελέσει. Με ολίγη υπερβολή, αν ο Γκάλης και ο Γιαννάκης ήταν οι αντίστοιχοι Τζόρνταν και Πίπεν του Αρη, ο Σούμποτιτς θα μπορούσε να είναι ο Τόνι Κούκοτς, το εργαλείο που χρειαζόταν για να γίνει σωστά η «δουλειά».

Εκτός... παρκέ, από το «θρυλικό» μπαράκι του στην Όλγας, το «6.25», είχε παρελάσει όλος ο καλός μπασκετόκοσμος της Ευρώπης!

3. Χοσέ Πικουλίν Ορτιθ (1996-1997)
Κατέκτησε: 1 Κύπελλο Κόρατς (1997)
Γιατί Νο3; Γιατί ήταν παικτάρα κι έβαλε 25 πόντους μέσα στην Προύσα προκειμένου να «γυρίσει» ο Αρης τον τελικό με την Τόφας! Ο Ορτίθ ανήκει στη φουρνιά των παικτών που το ταλέντο ξεχείλιζε, αλλά το μυαλό δεν τον βοήθησε για να κάνει όσα θα μπορούσε. Πρόλαβε να πάρει την κούπα, έφτανε να συζητάει για συμβόλαια ενός εκατομμυρίου δολαρίων, αλλά η ιστορία με το ντόπινγκ αποτέλεσε την καταστροφή του. Όπως και να έχει, οι Αρειανοί τον λάτρεψαν, γιατί έδειχνε πάντα έτοιμος να μπει στη φωτιά και... να τους πάρει όλους παραμάζωμα! Κάτι ανάλογο πετύχαινε και η σύντροφός του, στις εμφανίσεις της στο Παλέ. Μυθικό «Ζιζάνιο»...




2. Μάριο Μπόνι (1996-1998)
Κατέκτησε: 1 Κύπελλο Κόρατς (1997), 1 Κύπελλο Ελλάδας (1998)
Γιατί Νο2; Γιατί έπαιρνε το τύμπανο, έβγαζε τη φανέλα κι έκανε την εξέδρα να παραληρεί. Ο τρελό - Μάριο έγινε ένα με τον Άρη, βοήθησε στην κατάκτηση δύο τροπαίων κι ακόμη και σήμερα ο... τουρισμός του στην Θεσσαλονίκη αποτελεί γεγονός για τους Αρειανούς. Ο Μπόνι ήταν αυτός που σκόραρε 20 πόντους στον δεύτερο τελικό με την Τόφας και ενδεικτικό της τρέλας του είναι ότι αποφάσισε να αποσυρθεί από το μπάσκετ στα... 48 του! Η σχέση λατρείας με τον κόσμο ήταν και είναι αμοιβαία, ενώ είναι δεδομένο ότι αν ερχόταν νεότερος στα μέρη μας, θα έκανε ακόμα μεγαλύτερο πάταγο!

Το σύνθημα «κι εσύ Γιαννάκη πάρ' τους τα μυαλά κι εσύ Ρόι γαμ... τους το σόι» ήταν για λίγους μήνες το μόνιμο "soundtrack" στο Παλέ ντε Σπορ!

1. Ρόι Τάρπλεϊ (1992-1993)
Κατέκτησε: 1 Κύπελλο Κυπελλούχων (1993)
Γιατί Νο1; Γιατί μαζί με τον Νομινίκ Ουίλκινς είναι οι δύο κορυφαίοι ξένοι που έχουν έρθει ποτέ στην Ελλάδα. Γιατί έστω και για τρεις - τέσσερις μήνες απάλυνε τον πόνο τον Αρειανών για την αποχώρηση του Γκάλη (αυτό κι αν ήταν επίτευγμα) και γιατί έπαιξε μπάσκετ που δεν το είχαμε φανταστεί ούτε στα όνειρά μας! Ο Τάρπλεϊ τα συνόδευσε όλα αυτά μ' ένα Κύπελλο Κυπελλούχων που δικαίως του χαρίζει το Νο1 στο Τοπ-10, ενώ έκανε ντεμπούτο στο +32 επί του ΠΑΟΚ, με τον Ρόι βγαλμένο από τις πιο χρυσές σελίδες του ΝΒΑ!

Υ.Γ1: Γούσταρα και τρελό-Ουίλι Σόλομον, αλλά δεν μου χώραγε στο Τοπ-10.

Υ.Γ.2: Αν ο Αρλάουκας είχε έρθει στα καλά του, θα ήταν σίγουρα στο Τοπ-5, ίσως και στο Τοπ-3.

Υ.Γ3: Είμαι με Μπραντ Σέλερς και τον έβαλα αντί του Μάικ Τζόουνς μόνο και μόνο για την... ιστορική φωτογραφία που έβγαλα μαζί του, όταν ήμουν 15 ετών! Ηταν στο ξενοδοχείο όπου έμενε η αποστολή του Αρη πριν από αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Εχω και με τον... Σόμπιν, αλλά δεν τόλμησα να τη δημοσίευσω!