Το πρώτο ντέρμπι της χρονιάς πλησιάζει και το gazzetta.gr φιλοξενεί πέντε διηγήσεις ανθρώπων που έχουν... εντρυφήσει στην ιστορία του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού!

Την αρχή κάνει ο Θανάσης Σκρουμπέλος, συγγραφέας και σεναριογράφος, με μια προσωπική αφήγηση που δείχνει την εξέλιξη της αντιπαλότητας ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων και την επίδραση της δικτατορίας στην ψυχοσύνθεσή τους. Ο κύριος Σκρουμπέλος, μελετητής της ιστορίας του Ολυμπιακού, έχει γράψει, μεταξύ άλλων, τους «Κόκκινους Βαρκάρηδες» και το «Μπούκοβι: Πως ήρθε και γιατί έφυγε».

Ο Ανδρέας Οικονόμου, συγγραφέας του βιβλίου «Λεωφόρος Ηρώων», το οποίο διηγείται την ιστορία του Παναθηναϊκού στα χρόνια του πολέμου και της κατοχής, συνεχίζει με την ιστορία του πρώτου οπαδού που έφυγε από τη ζωή εν ώρα αγώνα, έχοντας στο μυαλό του το «τριφύλλι». Ο Αλέξανδρος Κιτροέφ, συγγραφέας του «Ελλάς, Ευρώπη, Παναθηναϊκός!», καθηγητής ιστορίας και διευθυντής του Κέντρου Ειρήνης και Παγκοσμιοποίησης του Haverford College στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ, μας ταξιδεύει στην ίδια εποχή και στο επίτευγμα ενός αφανή ήρωα του Παναθηναϊκού.

Ο αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης, Βασίλης Καρδάσης, οικονομολόγος και ερευνητής, έχει κάνει την επιμέλεια στο ιστορικό αρχείο του Ολυμπιακού και θυμάται τον Ρομαίν Αργυρούδη και τη σφραγίδα του στα ντέρμπι, ενώ ο Νίκος Μαυρωνάς, ο οποίος έχει γράψει τα περισσότερα βιβλία από κάθε άλλον για τον Ολυμπιακό, περιγράφει τα ίδια ματς, με διαφορετικό πρωταγωνιστή. Τον Κελεσίδη!

Θανάσης Σκρουμπέλος: Το τελευταίο αντίο

Είχα έναν μπάρμπα, τον Τάκη τον Κόκκινο, όνομα και πράμα, βαμμένος Ολυμπιακός-Μαουνιέρης έτσι μας λέγαν τότε- ήταν ανάπηρος, από τον εμφύλιο,πάνω σε καροτσάκι. Κυριακές με “μίσθωνε” για να τον κατεβάζω με τον ηλεκτρικό στο Καραΐσκάκη όποτε έπαιζε στην έδρα του ο Ολυμπιακός κι άλλες Κυριακές να τον τσουλάω από τον Κολωνό που ήταν το σπίτι μας μέχρι τη Λεωφόρο όποτε παίζαμε με τον Παναθηναϊκό στην έδρα του.

Τότε δεν έιχε κασκόλ και σκουφιά, μόνο μικρά σημαιάκια υπήρχαν. Και με δυο τέτοια, με τον δαφνοστεφανωμένο, να ανεμίζουν πάνω στο καροτσάκι του ανεβαίναμε την Λεωφόρο κείνες τις Κυριακές. Οι παναθηναϊκοί μας 'καναν πλάκα, τους κάναμε κι εμείς κι όλοι μαζί
προχωρούσαμε μέχρι το γήπεδο με προγκαρίσματα και στατιστικές αντιπαραθέσεις και μέχρις εκεί και σπανίως αγριάδες. Τοτε, από τον Κολωνό ανεβαίναμε μαζί παναθηναϊκοί και ολυμπιακοί για να δούμε τον αγώνα. Τελευταίο αγώνα που είδα με τον μπάρμπα ήταν τον
Φεβρουάριο του 1967 στο Καραΐσκάκη που κερδίσαμε 4-0 τον Παναθηναϊκό με Μπούκοβι στον πάγκο εμείς και ο Παναθηναϊκός με Μπόμπεκ [και οι δυό σπουδαίοι προπονητές]. Ηρθε η χούντα, μάζεψαν τον μπάρμπα, εγώ μπλέχτηκα με τα αντιδικτατορικά, έφυγε ο Μπούκοβι δεν ανανέωσαν την παραμονή του Μπομπεκ πάει κι αυτός και με τον Μπάρμπα ξαναβρεθήκαμε όταν έπεσε η χούντα για μια μερα. Εγώ έφυγα να συνεχίσω σπουδές και γύρισα το 1980. Ο Μπάρμπας με περίμενε πως και πως. Κυριακή, ζεστός νοέμβρης ήταν, ντύσαμε με τις σημαίες το καροτσάκι και πήραμε το δρόμο για τη Λεωφόρο όπως παλιά.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν όπως παλιά. Νέες φάτσες, κανείς γνωστός, τον Μπάρμπα τον 'ξεραν και οι παναθηναϊκοί του Γκύζη παλιά και τώρα μόνο κάνα δύο μας χαιρετίσαν. Οι άλλοι μας αγριοκοίταζαν και λίγο πριν τα Παναθήναια κοντά στην Σόνια μας την 'πεσαν να ξηλώσουν τις σημαίες. Δώσαμε μάχη για τη σημαία, φάγαμε ξύλο, χτύπησαν άγρια τον μπάρμπα κι ευτυχώς που βγήκαν από τα καφενεία και μας τράβηξαν μέσα. Η ταπείνωση από την Δικτατορία μετά την πτώση της είχε μετατραπεί σε θύμο που 'βγαινε με την πρώτη ευκαιρία από τους ταπεινωμένος. Είχαν κατέβει και πολλοί από την επαρχία και ως νεοπροσήλυτοι ήταν βασιλικώτεροι του βασιλέως , είχε μετατραπεί και το ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό, χάθηκε το ειδύλλιο και η μαγεία. Χάθηκε και ο Μπάρμπας. Μετά από τέσσερις μέρες έσβησε μες στον πυρετό. Κολωνιώτες γαύροι [μας λέγαν γαύρους πια] και Κολωνιώτες βάζελοι [και τους παναθηναϊκούς Βάζελους] τον αποχαιρετήσαμε για το μεγάλο ταξίδι. Οι γαύροι με κόκκινα γαρύφαλλα κι οι βάζελοι άσπρα για να μην προκαλέσουν. Έφτανε πια μια μικρή σπίθα για να ανάψει φωτιά στο εύφλεκτο χουλιγκάνικο πεδίο που είχε πλέον δημιουργηθεί.

Ανδρέας Οικονόμου: Πέθανε ψελλίζοντας «Παναθηναϊκός»

Άνοιξε τα μάτια, κοίταξε τον γιατρό που βρισκόταν δίπλα του, ψιθύρισε το όνομα της ομάδας που λάτρευε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο και ξεψύχησε. Γιατί, μερικές φορές, αποδεικνύεται πως η φράση «είσαι η ζωή μου, η αναπνοή μου» είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα απλό γηπεδικό σύνθημα…

Η πρώτη (καταγεγραμμένη) φορά που υποστηρικτής του Παναθηναϊκού «λύγισε» «εν ώρα αγώνα» συνέβη το μακρινό 1947. Το ημερολόγιο γράφει 5 Ιανουαρίου. Το Τριφύλλι αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό, στο πλαίσιο του Κυπέλλου Χριστουγέννων. Ο Αντώνης Καραζέρης,
29χρονος τελειόφοιτος Νομικής, κάθεται στις εξέδρες της Λεωφόρου, για να παρακολουθήσει –για τελευταία φορά– την αγαπημένη του ομάδα.

Έξω από το γήπεδο η ατμόσφαιρα είναι εκρηκτική. Η γερμανική Κατοχή αποτελεί παρελθόν, ωστόσο οι πολίτες βιώνουν τη φρίκη των εμφύλιων διενέξεων. Το ποδόσφαιρο είναι μία ελάχιστη διέξοδος ξεγνοιασιάς και εκτόνωσης για τους φιλάθλους. Εντός γηπέδου, επικρατεί
ένταση, αγωνία, πάθος για τη νίκη. Οι θεατές παραμερίζουν τις κακουχίες που βιώνουν στην καθημερινότητά τους και οι καρδιές τους χτυπούν σαν πολυβόλα· όπως άλλωστε συμβαίνει από τη δεκαετία του ’20 μέχρι και σήμερα σε κάθε ντέρμπι μεταξύ των δύο «αιωνίων».

Το ματς βάφεται «κόκκινο». Δύο ασταθείς αποκρούσεις του «πράσινου» τερματοφύλακα Μαθιού Βιτάλη είναι αρκετές για να τις εκμεταλλευτούν οι Πειραιώτες και να επικρατήσουν με 2-1. Ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε προσωρινά σε 1-1 με εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Νίκου Σίμου. Ο Καραζέρης είναι απαρηγόρητος. «Ο Παναθηναϊκός ήταν καλύτερος», του λένε οι ποδοσφαιριστές Μακρής του Π.Ο. Αστέρα Αθηνών και Δημητσάνας του Φωστήρα, που κάθονταν δίπλα του, για να τον εμψυχώσουν. Δίχως αποτέλεσμα… Με την λήξη του ματς, ο «πληγωμένος» φίλαθλος καταφεύγει σε καφενείο των Αμπελοκήπων, πλησίον του γηπέδου, και περιμένει να κοπάσει το «κύμα» του κόσμου. Όταν επιστρέφει στο σπίτι του, οι οικείοι του απουσιάζουν. Ξαπλώνει στο κρεβάτι του, με τις έντονες εικόνες του ματς να τον περιτριγυρίζουν και να βασανίζουν τη σκέψη του.

Αργά το βράδυ επιστρέφουν οι δικοί του από την έξοδό τους. Βρίσκουν τον Καραζέρη αναίσθητο στο δωμάτιό του. Αμέσως καλούν τον οικογενειακό ιατρό, ενώ αργότερα τους επισκέπτεται και καρδιολόγος. Έπειτα από προσπάθειες, ο άτυχος νεαρός ανοίγει τα μάτια. Αφήνει την τελευταία του πνοή, αφού πρώτα ψελλίζει αργά-αργά τέσσερις λέξεις: «Μαθιός… γκολ… ατυχία… Παναθηναϊκός». «Εμβολή στον εγκέφαλο από τον κλονισμό, λόγω της αποτυχίας της ομάδας», είναι η αιτία θανάτου, όπως καταγράφηκε μερικές μέρες αργότερα σε ρεπορτάζ του αθλητικού Τύπου. Ο Παναθηναϊκός για να τιμήσει τον Αντώνη Καραζέρη, που τόσο άδικα έφυγε από τη ζωή, τοποθέτησε φωτογραφία του στην αίθουσα των συνεδριάσεων του Διοικητικού του Συμβουλίου.

Υ.Γ. Δεκαετίες αργότερα, ένας ακόμη φίλαθλος έχασε τη ζωή του, μην αντέχοντας την ένταση ενός ποδοσφαιρικού παιχνιδιού. Αν και φίλος της ΑΕΚ, ο Άγγελος Νικήτας υποστήριξε με τόσο μεγάλη θέρμη το Τριφύλλι το 1971, την περίοδο του Γουέμπλεϊ, ώστε στα τελευταία λεπτά του επαναληπτικού με τον Ερυθρό Αστέρα, η καρδιά του τον πρόδωσε και δεν πρόλαβε να πανηγυρίσει τον «πράσινο» θρίαμβο.

Βασίλης Καρδάσης: Ο Ρομαίν και τα ντέρμπι

Τον Ρομαίν Αργυρούδη οι νεώτεροι δεν τον ξέρουν ίσως. Οι παλιότεροι φίλαθλοι σίγουρα τον θυμούνται. Tι τέχνη! Tι φινέτσα! Tι ομαδικότητα! Θαυμάστηκε για τα προσόντα του όσο λίγοι στο μικρό χρονικά πέρασμά του από τον Oλυμπιακό. Kαλοκαίρι 1971. O Pομαίν από τη
γαλλική Λανς, μία μέτρια ομάδα στο εθνικό πρωτάθλημα της Γαλλίας. Στα φιλικά της προετοιμασίας πιστοποίησε ότι παίζει περισσότερο για την ομάδα, παρά για τον εαυτό του, κι αυτό είχε μεγάλη σημασία. Ιδιαίτερα για τον Oλυμπιακό που ταλανιζόταν από τον ατομισμό του
πληθωρικού ταλέντου των παικτών του, η ομαδικότητα ήταν ζητούμενο. O Aργυρούδης μπήκε φουριόζος λοιπόν. Περίτεχνες ενέργειες, ικανότητα στην προσποίηση-ακινητοποίηση του αντίπαλου, γρήγορο ξεμαρκάρισμα, πάσα-ασίστ στον κενό χώρο. Mα πάνω απ' όλα κίνηση χωρίς τη μπάλα, αυτό ήταν το μεγαλύτερο προσόν του. Όταν η ομάδα αναπτυσσόταν ο Aργυρούδης κινούνταν συνεχώς αλλάζοντας θέσεις σε κέντρο και επίθεση. Δεν ήταν σαν τους πολλούς που περίμεναν τη μπάλα στα πόδια τους. O Pομαίν ήταν από τους πρώτους παίκτες στην Eλλάδα που έπαιξε μοντέρνο ποδόσφαιρο, σε μία εποχή που κυριαρχούσε η στατικότητα και η αργή ανάπτυξη.

Eπιπλέον τα δικά του γκολ είχαν κάτι το ανεπανάληπτο. Άλλοτε η εξαιρετικά δύσκολη θέση, άλλοτε η τεχνική στην κίνηση, άλλοτε με βολέ, άλλοτε με κεφαλιά και άλλοτε με πλασέ, όλα τα τέρματα που σημείωνε ο Pομαίν ήταν ξεχωριστά. Πάνω απ' όλα όμως αξέχαστος έμεινε ο
Pομαίν στον ... Βασίλη Kωνσταντίνου, τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού. Γνωστός "άγριος" των γηπέδων ο Kωνσταντίνου, τού 'φυγε τελείως ο τσαμπουκάς με αντίπαλο το Pομαίν. Tην πρώτη φορά στις 6 Δεκεμβρίου 1972 στο γήπεδο της Λεωφόρου. Στο 17' ο Λοσάντα βγήκε από τα αριστερά, απέφυγε στη γραμμή του άουτ το Γονιό και γύρισε προς τον επερχόμενο Pομαίν. Aυτός ευρισκόμενος πολύ πλάγια προς την εστία του Kωνσταντίνου, σε θέση μέσα αριστερά, εν κινήσει έπιασε ένα σουτ εξωφαλτσαριστό. H μπάλα κατέληξε στην αντίθετη πλευρά, τη δεξιά γωνία του τέρματος του Παναθηναϊκού. Nομίζω ότι αυτό είναι ένα από τα καλύτερα τέρματα που έχουν σημειωθεί στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος. Kαι να τονίσω ότι η νίκη που κερδήθηκε (χάρη και στην έξοχη απόδοση του Kελεσίδη) έβαλε τα θεμέλια για την κατάκτηση του τίτλου.

Tο δεύτερο γκολ στον Kωνσταντίνου στη ρεβάνς του Mαρτίου 1973 ήταν επίσης σπουδαίο. Ήταν ο περίφημος αγώνας με τα επεισόδια που προκάλεσαν οι παναθηναϊκοί και μηδενίστηκαν. Yποκινητής των επεισοδίων πάντως ήταν ο Pομαίν, αφού... ξεφτίλισε την άμυνα του
Παναθηναϊκού στο 51' σημειώνοντας το 3-2. H μπάλα έφτασε στα πόδια του μεταξύ σέντρας και μεγάλης περιοχής των πράσινων. Ήταν γυρισμένος με την πλάτη προς την εστία του Kωνσταντίνου, έχοντας πίσω του κολλημένο το Σούρπη. O Pομαίν έκανε το απροσδόκητο. Mε μια χορευτική φιγούρα και ενώ προσποιήθηκε ότι θα γυρίσει από τα αριστερά, ξέφυγε από τα δεξιά, αφήνοντας το Σούρπη εμβρόντητο. Πλάσαρε από το ύψος της μεγάλης περιοχής τον Kωνσταντίνου που βγήκε να μπαλώσει την κατάσταση, περνώντας τη μπάλα κάτω από το σώμα του, η οποία κύλησε βασανιστικά προς τα δίχτυα. Σε λίγο ξεκίνησαν επεισόδια. Όμως αυτό το γκολ, ένα δημόσιο ρεζιλίκι για την άμυνα των Αθηναίων, ήταν η πραγματική αιτία της διακοπής, κι ας γράφουν ότι θέλουν οι εφημερίδες. Η αποβολή του Αθανασόπουλου λίγο αργότερα, πρόφαση ήταν και παραμένει. Η λύτρωση από την καζούρα που τους σκάρωσε ο Ρομαίν, ήταν που έκανε τους βάζελους να διακόψουν το παιχνίδι.

Αλέξανδρος Κιτροέφ: Το ρεκόρ του Πετσανά, σύμβολο για μια γενιά

Ο επιθετικός του τριφυλλιού Γιάννης Πετσανάς – έπαιζε στην θέση του κλασσικού «σέντερ φορ» - κατέχει ένα σπάνιο ρεκόρ: δύο γκολ μέσα σε τρία λεπτά σε ντέρμπι αιωνίων. Συνέβη τον Ιούνιο του 1949 σε αγώνα για τον τελικό γύρο του παλιού πρωταθλήματος Ελλάδας στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ήταν ντέρμπι με τα όλα του, διότι έφερνε αντιμέτωπους τον περσινό κυπελλούχο Ελλάδας, τον Παναθηναϊκό με τον περσινό πρωταθλητή, Ολυμπιακό. Και ήταν ευκαιρία για την ομάδα του Πειραιά να πάρει ρεβάνς για εκείνο το 8-2 του
πρωταθλήματος Ελλάδας το 1930, όταν ο Άγγελος Μεσσάρης είχε σκοράρει δύο φορές μέσα σε πέντε λεπτά. Τώρα, η μεγάλη πράσινη απειλή ήταν ο Νίκος Σίμος που είχε δώσει το κύπελλο στον Παναθηναϊκό την προηγούμενη χρονιά με δύο γκολ επί της ΑΕΚ στον τελικό. Αυτή την φορά όμως, με τον Σίμο στενά μαρκαρισμένο «μίλησε» ο συνομήλικος του 29χρονος Πετσανάς που σκόραρε στο 23’ με σουτ από τα πλάγια και μετά από τρία λεπτά με κοντινό πλασέ. Την στιγμή εκείνη, το φάντασμα ενός νέου θριάμβου της τάξης του 8-2 άρχισε να πλανάται πάνω από το γήπεδο της Λεωφόρου.

Ο αντίπαλος αντέδρασε όσο μπορούσε, αλλά τα δύο απανωτά γκολ τον εξουδετέρωσαν. Το τελικό σκορ ήταν 3-2 υπέρ του Παναθηναϊκού, το τρίτο γκολ ο Σίμος. Η νίκη αυτή έβαλε το τριφύλλι σε νικηφόρο πορεία που κατέληξε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος
Ελλάδας του 1949 – το δεύτερο στην ιστορία του (στην μετά-ΕΠΟ εποχή). Άρχιζε πλέον η μεταπολεμική αναγέννηση του Παναθηναϊκού, και μαζί του του Ελληνικού αθλητισμού.

Το κατόρθωμα του Πετσανά εκείνο το ζεστό απόγευμα της 26ης Ιουλίου του 1949 έχει πολύ ευρύτερη απήχηση από το χρόνο ρεκόρ των τριών λεπτών ανάμεσα στα δύο του γκολ. Συμβολίζει την αξία μιας ολόκληρης γενιάς Ελλήνων ποδοσφαιριστών που επέζησαν τα φοβερά χρόνια της Κατοχής του εμφυλίου πολέμου. Ο Πετσανάς γράφτηκε στον Παναθηναϊκό το 1943 και έπρεπε να περιμένει δύο χρόνια μέχρι να ξαναρχίσουν οι ποδοσφαιρικές διοργανώσεις στην Ελλάδα. Και την ημέρα που σημείωνε τα δύο τέρματα του στο ντέρμπι των αιωνίων, συνέχιζαν για ακόμη λίγες εβδομάδες οι μάχες του εμφυλίου πολέμου.

Όπως οι κοινωνικές συνθήκες, έτσι και οι υποδομές στον χώρο του αθλητισμού είχαν μεγάλα προβλήματα. Δεν υπήρχαν τα μέσα να αντιμετωπισθεί ένας τραυματισμός του Πετσανά στον προτελευταίο αγώνα με τον Αρη, 2-0 στη Λεωφόρο, έτσι λοιπόν απουσίασε από τον τελευταίο και καθοριστικό αγώνα, την ρεβάνς με τον Αρη στη Θεσσαλονίκη όπου άλλη μια νίκη έδωσε στον Παναθηναϊκό το πρωτάθλημα Ελλάδας. Τρία χρόνια αργότερα, το 1952 ο Πετσανάς, σε ηλικία 31 ετών υποχρεώθηκε να σταματήσει την καριέρα του – ο Σίμος ήδη είχε σταματήσει την προηγούμενη χρονιά.

Ετσι λοιπόν η Παναθηναϊκή γενιά του 1940 πέρασε στην ιστορία. Οι ταλαντούχοι παίκτες της είχαν λίγες ευκαιρίες να διακριθούν παίζοντας στην πιο δύσκολη δεκαετία για την χώρα από την εμφάνιση του οργανωμένου ποδοσφαίρου. Θυμούμαστε λοιπόν τις μεγάλες τους στιγμές, όπως εκείνα τα απανωτά γκολ του Πετσανά στο ντέρμπι του 1949 όχι μόνο ως μεγάλες Παναθηναϊκές και ποδοσφαιρκές στιγμές. Προβάλουν ως μαρτυρίες του ψυχικού σθένους και της αγάπης για τον αθλητισμό μιας νέας γενιάς που βρέθηκε αντιμέτωπη με τις άθλιες συνθήκες του πολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου. Και αγωνιζόμενοι μέσα σε αυτές τις δύσκολες καταστάσεις συνέβαλαν στην σταδιακή ανοικοδόμηση της Ελλάδας στον χώρο του αθλητισμού, που ταυτίζεται με την ειρηνική συνύπαρξη και την ευγενή άμιλλα.

Νίκος Μαυρωνάς: Όταν ο Κελεσίδης έγινε Μπανκς

Ήταν 6 Δεκεμβρίου του 1972. Στη γιορτή του Αγίου Νικολάου. Ο Ολυμπιακός του Γουλανδρή αντιμετωπίζει στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας τον Παναθηναϊκό. Ο Ολυμπιακός προηγείται στο 17' με ένα γκολ που έχει μείνει στην ιστορία, του Ρομαίν Αργυρούδη. Προηγήθηκε εκπληκτική προσπάθεια του Χούλιο Λοσάντα και ντρίμπλα πάνω στον Γονιό, σέντρα με το εξωτερικό στην περιοχή και εκπληκτικό φαλτσαριστό του Ρομαίν. Σε ολόκληρο το δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός δέχθηκε αφόρητη πίεση από τον Παναθηναϊκό. Ο Κελεσίδης ήταν ανίκητος εκείνη την ημέρα. Ανάμεσα στις πολλές αποκρούσεις του ήταν και μια σε βολέ του Αντωνιάδη από τα πέντε μέρα.

Ο Κελεσίδης ήταν σε τέτοια κατάσταση σε αυτό το ματς, που κάποια στιγμή, όπως μου το διηγήθηκε ο ίδιος, ο Δομάζος φώναξε εκνευρισμένος στον Αντωνιάδη: "Σου έχω βγάλει 200 σέντρες. Πάρε επιτέλους μια κεφαλιά από τον Κελεσίδη". Τότε, ο Αντωνιάδης, που ήταν κι αυτός εκνευρισμένος από αυτά που έκανε ο τερματοφύλακας των φιλοξενούμενων, απάντησε: "Να έρθω εγώ να βγάζω σέντρες και πάρε εσύ την κεφαλιά αν μπορείς!". Αυτό το ματς είχε τελειώσει 1-0 και έχει μείνει στην ιστορία για αυτό το καταπληκτικό γκολ του Ρομαίν. Πρωταγωνιστής όμως ήταν και ο Κελεσίδης. Τότε, τον χαρακτήρισαν οι δημοσιογράφοι για πρώτη φορά ως Μπακς, από τον μεγάλο Άγγλο τερματοφύλακα Γκόρντον Μπανκς. Του καθιερώθηκε αυτό το προσωνύμιο μετά από εκείνο το ματς.

Όποτε τον συναντήσουμε το μνημονεύει. Θεωρεί ότι αυτό ήταν το καλύτερο παιχνίδι που έχει κάνει στην ιστορία του στον Ολυμπιακό. Στο δεύτερο ματς εκείνης της χρονιάς, που διεκόπη λόγω επεισοδίων ενώ ο Ολυμπιακός είχε κάνει το 3-2, το νικητήριο γκολ το είχε βάλει πάλι με εκπληκτική προσπάθεια ο Ρομαίν Αργυρούδης. Το καλοκαίρι, τον έδιωξε από την Ελλάδα και τον Ολυμπιακό η χούντα....»

Follow @Thansarr