Ευρωπαϊκό κλειστού στίβου-Καραλής: Από την κατάθλιψη στο βάθρο, μία ιστορία γενναιότητας
- Το διάλειμμα για να βρει το χαμόγελό του
- Η νέα καθημερινότητα και ο πατέρας-προπονητής
- Η στιγμή της απόλυτης δικαίωσης
Ήταν 19 Αυγούστου 2022 όταν ο Εμμανουήλ Καραλής εξομολογούνταν δημόσια πως πέρασε κρίσεις πανικού και έπειτα βυθίστηκε στην κατάθλιψη. Πως είχε χάσει το χαμόγελό του και πως το άγχος τον είχε καταβάλει. Άραγε, είναι αντιληπτό το πόσο θάρρος χρειάζεται για να κάνεις δημόσιο μία τέτοια εξομολόγηση; Μόνο ένας γενναίος θα μπορούσε να το κάνει.
Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Μονάχου, το περασμένο καλοκαίρι, δεν μπόρεσε να προκριθεί στον τελικό. Γνώριζε αυτό το αποτέλεσμα πριν ξεκινήσει τον προκριματικό, δεν ένιωθε σιγουριά για τα άλματά του. Μετά από αυτό κατάλαβε πως χρειάζονται ριζικές αλλαγές για να επιστρέψει σε αυτό που αγαπά.
Το διάλειμμα για να βρει το χαμόγελό του
Ο Μανόλο τότε είπε πως θα κάνει ένα διάλειμμα, να βρει το χαμόγελό του και να διώξει τον «κακό Μανόλο», να τον αφήσει πίσω του. Άλλαξε προπονητή και καθημερινότητα, εντάχθηκε σε νέο γκρουπ, πήρε πολύτιμες συμβουλές από αυτούς που τον νοιάζονταν περισσότερο και αποφάσισε να τραβήξει μία γραμμή σε όσα πέρασε και να πάει παρακάτω. Σταμάτησε να πιέζεται, δεν είχε νόημα πια. Οι τραυματισμοί τον είχαν γονατίσει, σωματικά και ψυχικά, είχε περάσει πολλά.
Απέφευγε τις συνεντεύξεις, τις δηλώσεις, την υπερέκθεση στα social media και κρατούσε γενικά χαμηλό προφίλ. Έψαχνε μέσα του να βρει εκείνο το μικρό παιδί που ξυπνούσε κάθε πρωί με ανυπομονησία για να πάει προπόνηση και να πιάσει κοντάρια, που έκανε Παγκόσμια ρεκόρ παίδων με την κερκίδα να τον εμψυχώνει, που δεν φοβόταν να βάλει τον πήχη όλο και πιο ψηλά, που γελούσε συνέχεια και διασκέδαζε τους αγώνες. Η οικογένειά του έγινε η ασπίδα του, που τον προστάτεψε από όλα τα «βέλη» που έρχονταν κατά πάνω του, μέχρι εκείνος να νιώσει δυνατός. Σε κάθε ευκαιρία τους ευχαριστεί. «Ευχαριστώ μαμά και μπαμπά», λέει με κάθε τρόπο να το ακούσει όλος ο κόσμος.
Όταν ο πατέρας του έγινε και προπονητής του, πολλοί δεν το κατάλαβαν και το έκριναν. Είναι δύσκολο να διαχωριστούν οι ρόλοι και πολλές φορές όταν αυτοί μπλέκονται τα αποτελέσματα δεν είναι καλά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, Μανόλο και Χάρης έγιναν η καλύτερη ομάδα. Ο Καραλής ένιωσε την ασφάλεια που αποζητούσε και μαζί έχτισαν από την αρχή την αυτοπεποίθησή του. Γιατί αυτό του έλειπε. Η ικανότητα υπήρχε, το ξέραμε όλοι, μας το είχε δείξει από πολύ νωρίς.
Η νέα καθημερινότητα και ο πατέρας-προπονητής
Η νέα καθημερινότητα τον άλλαξε. Κάθε πρωί στο ΟΑΚΑ, μαζί με το γκρουπ του Γιώργου Πομάσκι και με καθοδηγητή τον πατέρα του, Χάρη Καραλή, έκανε κόντρες στις ασκήσεις με τον καλό του φίλο και χρυσό Ολυμπιονίκη του μήκους, Μίλτο Τεντόγλου. H προπόνηση ήταν πιο fun, η διάθεσή του ανέβαινε, έκανε καλά όσα του ζητούσαν και άρχισε να νιώθει σιγουριά. Χάρης Καραλής και Γιώργος Πομάσκι συνεργάστηκαν άψογα ενώ οι Πολωνοί φίλοι τους βοήθησαν τον Μανόλο στα τεχνικά του επί κοντώ και τα κοντάρια. Οικογένεια, τελικά, δεν είναι μόνο οι γονείς αλλά και όσοι επέλεξε να είναι γύρω του.
Πρώτος αγώνας μετά την αλλαγή, το μεγάλο crash test στην Καρλσρούη. Και όχι μόνο δεν κράσαρε αλλά επέστρεψε και με ατομικό ρεκόρ 5.83μ., στον πρώτο αγώνα. Το «κλικ» έγινε, όλα τα σπασμένα κομμάτια του ενώθηκαν και έγιναν ξανά ένα. Ένα, μέσα στο δυνατό μυαλό του. Ήθελε γενναιότητα και θάρρος να μπει στον πρώτο αγώνα, μετά από όλα όσα πέρασε, και να κάνει ρεκόρ. Να αντικρύσει τον πήχη που βρισκόσταν στα 5.83μ. και να τον υπερβεί. Λίγους μήνες πριν είχε μείνει στο 5.55μ. στο Μόναχο και με απογοήτευση έσερνε τα κοντάρια του προς την έξοδο. Τώρα, γίνεται ο καλύτερος Έλληνας άλτης του επί κοντώ στον κλειστό. Δεν τα παράτησε ποτέ.
Η στιγμή της απόλυτης δικαίωσης
«Αυτό το μετάλλιο είναι ένα token, ένα μικρό μπράβο για εμένα που δεν τα παράτησα ποτέ. Που ήμουν δυνατός και γενναίος», είπε στο Gazzetta λίγο μετά τον φοβερό του αγώνα στο Ευρωπαϊκό κλειστού που κέρδισε το αργυρό μετάλλιο. Αυτή τη φορά ήξερε πως θα κερδίσει. Ένα από τα τρία μετάλλια έγραφε «Εμμανουήλ Καραλής» από πριν ξεκινήσει ο αγώνας…
Τη στιγμή που τα άλματα ολοκληρώθηκαν και είχε κερδίσει και επίσημα το πρώτο του μετάλλιο, Χάρης και Γιώργος σηκώθηκαν όρθιοι και άρχισαν να πανηγυρίζουν έξαλλα. Το δικό τους παιδί τα είχε καταφέρει, είχε επιστρέψει, θα ανέβαινε στο βάθρο. Ο Καραλής έπεσε στα γόνατα και φίλησε το ταρτάν. Έτσι είναι οι στιγμές που οι κόποι σου ανταμείβονται, όλα γύρω σου φαίνονται ιερά γιατί έχουν κάτι από τις θυσίες σου.
Ίσως ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, το χαμόγελο να είναι ακόμη στα χείλη του. Και στου πατέρα του, που ήταν βαθιά συγκινημένος καμαρώνοντας το παιδί του να έχει κερδίσει το μετάλλιο που ονειρευόταν και έπειτα κρατούσε το μετάλλιό του σαν φυλαχτό. Ή στη μητέρα του, που δεν γνωρίζει και πολύ καλά το επί κοντώ αλλά όταν βλέπει τα παιδιά της να χαμογελάνε ξέρει πως μπορεί να χαμογελάσει και εκείνη γιατί είναι χαρούμενα. Ή στου Πομάσκι, που γυρνώντας στο ξενοδοχείο ο Μανόλο του φόρεσε το μετάλλιο κι εκείνος τον αγκάλιασε σφιχτά. Θέλει θάρρος και γενναιότητα για να φτάσεις μέχρι αυτό το σημείο. Να μιλήσει ανοιχτά, να ανοίξει δρόμο, να αλλάξει ό,τι αλλάζει και να κάνει restart. Ο Μανόλο το έκανε.
