Ο ελληνικός στίβος είναι μαθημένος στις (ευχάριστες) εκπλήξεις

Η αλήθεια είναι πως συζητώντας με στιβικούς συντάκτες για τον χθεσινό τελικό του τριπλούν, οι περισσότεροι προβλέπαμε το εξής:

Ο Πιτσάρδο θα κερδίσει με… ένα μέτρο διαφορά και όλοι οι άλλοι θα «σκοτωθούν» για τα δύο μετάλλια μιας και το επίπεδο στο αγώνισμα είναι πάρα πολύ χαμηλό. Ευλόγως το μυαλό μας πήγε στον Δημήτρη Τσιάμη, όχι μόνο λόγω εμπειρίας, αλλά και γιατί το 2018 για τον ίδιο ακριβώς λόγο που παραδέχτηκε και ο ίδιος (το χαμηλό επίπεδο), είχε πάρει το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό ανοιχτού στίβου.

Και η αλήθεια είναι ότι αν δεν είχε αλλάξει αυτός ο ανόητος κανονισμός με τα άκυρα άλματα αν περάσει η μύτη του παπουτσιού στον αέρα, πάνω από την πλαστελίνη (λες και είναι μπάλα ποδοσφαίρου που πέρασε τη νοητή γραμμή του τέρματος), τώρα κατά 99% θα ήταν στο βάθρο.

Αντ’ αυτού… ανέβηκε ο Ανδρικόπουλος που δεν έκανε και τον αγώνα της ζωής του, όμως ήταν τόσο καλός όσο χρειαζόταν για να τσιμπήσει ένα μετάλλιο.

Το 16,58μ. είναι υπερβολικά «φτωχό» για μία τέτοια διοργάνωση, αλλά να που δίνει και μετάλλιο και μάλιστα αργυρό. Που θα μπορούσε να είναι και χρυσό αν ο Πιτσάρδο δεν την είχε… κοπανήσει από την Κούβα για να πάρει Πορτογαλικό διαβατήριο. Αυτό είναι κάτι που θα μας έκανε χαρούμενους, αλλά το άθλημα προβληματισμένο για το πόσο χαμηλά έχουν πέσει οι επιδόσεις. Αυτό όμως είναι μία άλλη ιστορία.

Πίσω σε αυτό που αναφέραμε, στην έκπληξη του Ανδρικόπουλου, ίσως τελικά να μην είναι και τόσο έκπληξη. Μπορεί να μην το περιμέναμε, αλλά θα έπρεπε να το περιμένουμε. Οχι γιατί μας είχε προϊδεάσει, αλλά γιατί ήταν ιδανική συγκυρία, που είναι πιθανόν να μην βρει ποτέ ξανά στην καριέρα του. Σκληρό, αλλά ρεαλιστικό. Την άρπαξε από τα μαλλιά όμως και μπράβο του. Στην Ελλάδα, όσοι ασχολούμαστε συστηματικά με τον στίβο, δεν μας εκπλήσσουν πλέον… οι εκπλήξεις. Εχουμε μάθει από αυτές στις μεγάλες διοργανώσεις.

Ξεκινώντας από την Πατουλίδου το 1992 σε μία κούρσα ορόσημο όχι μόνο για τον στίβο, αλλά γενικότερα για τον ελληνικό αθλητισμό. Μπορούμε να θυμηθούμε έτσι πρόχειρα τον Παπούλια να ανεβαίνει στο βάθρο των 3.000 μέτρων του Ευρωπαϊκού κλειστού το 1996, την Τσουμελέκα στο βάδην το 2004, τον Χονδροκούκη στο Παγκόσμιο κλειστού το 2012, τον Μάστορα στο ίδιο αγώνισμα τρία χρόνια μετά να παίρνει αργυρό στο Ευρωπαϊκό κλειστού και φυσικά τον Τσιάμη το 2018.

Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα τέτοιων εκπλήξεων, ή και εκπλήξεων ως προς το χρώμα του μεταλλίου, όπως για παράδειγμα ο θρίαμβος της Τζένγκο πέρυσι στο Μόναχο, ενώ ένα μήνα πριν δεν είχε μπει καν στον τελικό του Παγκοσμίου.

Ο Ελληνικός στίβος έχει κάνει την κοιλιά του, αλλά βρίσκει ξανά τα βήματά του τα τελευταία χρόνια. Και παραδοσιακά πάντα κρύβει μία έκπληξη στις μεγάλες διοργανώσεις. Το επανέλαβε χθες με τον Ανδρικόπουλο και πλέον υπάρχει μία ιδανική ευκαιρία να δούμε την δεύτερη καλύτερη εμφάνιση της χώρας στην ιστορία της διοργάνωσης, μετά τα 6 μετάλλια το 1996 στη Στοκχόλμη. Η αρχή έγινε…