Για τα βάσανα των αθλητών, φταίμε όλοι μας

Μαζί με τις ιαχές και τα χειροκροτήματα, τα δάκρυα συγκίνησης και τα επιφωνήματα επιβράβευσης, αφού έμαθε και ο… έξω κόσμος τα ονόματα των αθλητών που αγωνίστηκαν στο Μόναχο τον Αύγουστο, πέρα από τους στενούς συγγενείς και φίλους τους, βγήκε στην επιφάνεια και όλη η λάσπη την οποία είχαν φάει στα μούτρα τα προηγούμενα χρόνια. Όλος ο ιδρώτας και όλα τα δάκρυα (όχι της υπερηφάνειας, αλλά της απελπισίας) που είχαν χύσει μέχρι να ανέβουν στο βάθρο.

Η ιστορία της Ελίνας Τζένγκο με τον μπαμπά της να έρχεται από την Αλβανία στην Χαλκιδική με τα πόδια άγγιξε πολλούς τηλεθεατές-ακροατές-αναγνώστες. «Πω, πω τι τραβηξε ο άνθρωπος. Ναι, ε; και πήρε η μικρή την υπηκοότητα το 2018. Τι λες; και η αδερφή της ακόμα περιμένει, αμάν…»

Η ιστορία της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη ενθουσίασε επίσης τους αντίστοιχους. «Τι λε ρε παιδί μου! 38 χρονών! Και δούλευε στο τσιπουράδικο των δικών της! Ε, μπράβο της!».
Αντίστοιχα πήγε έτσι για σχεδόν όλους.

Και μετά άρχισαν τα «ντροπή που δεν τους βοηθά η Πολιτεία!». Αλλά ήρθε η Πολιτεία, έστειλε συγχαρητήρια μηνύματα, έβγαλε φωτογραφίες και φυσικά ανακοίνωσε τις ανάλογες δεσμεύσεις για βελτίωση των χώρων και των συνθηκών προπόνησης -από εδώ και στο εξής.

Και είμαστε όλοι χαρούμενοι. Ή μήπως όχι;

Ή μήπως κάτι γίνεται πολύ λάθος και με το να διορθώνεται -κατά κόρον- κατόπιν εορτής; Θέλω να πω δηλαδή, μήπως -διορθώστε με αν κάνω λάθος- θα έπρεπε να προϋπάρχουν οι εγκαταστάσεις, να είναι από το ξεκίνημα σωστές -έστω ανθρώπινες- οι συνθήκες ώστε να μην χρειαστεί να γίνονται επαίτες οι αθλούμενοι για τα βασικά και τα αυτονόητα; Ναι, θα έπρεπε, ας συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό.

Τώρα θα πει κάποιος: «Κι εσείς οι δημοσιογράφοι τι κάνετε; σας πιάνει ο πόνος μόνο όταν υπάρχουν επιτυχίες και γίνονται πρωτοσέλιδα; Γιατί δεν τα γράφετε;». Η απάντηση είναι ότι οι δημοσιογράφοι -που ασχολούνται με αυτά τα αθλήματα- τα λένε και τα γράφουν. Αλλά δεν ακούγονται και πολύ δυνατά οι φωνές τους, γιατί καλύπτονται από τα ποδοσφαιρικά συνθήματα. Τα κείμενά τους δεν μπαίνουν στα “πάνω ράφια” γιατί τα κλικς που παίρνουν δεν ανταγωνίζονται εκείνα μιας μεταγραφής δεξιού μπακ της ομαδάρας μας.

Με άλλα λόγια; Αν δεν γυαλίζουν (τα μετάλλια), δεν “πουλάνε”. Το κοινό, το ίδιο που “την λέει” στον Τύπο, δεν δίνει δεκάρα γι΄αυτά τα αθλήματα όταν αυτά εμφανίζονται σε εγχώριες διοργανώσεις και δεν έχουν την αίγλη ενός πανευρωπαϊκού ή ενός παγκόσμιου πρωταθλήματος.

Πόσοι από εμάς παρακολουθούμε πανελλήνια πρωταθλήματα και τουρνουά; Έχουμε δει από κοντά ή έστω από την τηλεόραση έναν αγώνα ξιφασκίας;

Είπαμε να περάσουμε ένα απόγευμα Σαββάτου σε μία αναμέτρηση βόλεϊ; Αγώνες κολύμβησης;

Πόσοι από εμάς έχουμε ως πρώτες επιλογές για τις δραστηριότητες των παιδιών μας τον στίβο; Πόσοι είπαμε “ας πάρουμε τα παιδιά να τρέξουμε 5, 3, 1 χλμ” σε ένα από τα δεκάδες δρομικά που λαμβάνουν χώρα όλο τον χρόνο.

Πόσοι από εμάς κάνουμε συνειδητή προσπάθεια να γνωρίσουν οι μικρότερες γενιές -αλλά και εμείς φυσικά- όσα περισσότερα αθλήματα γίνεται με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο;

Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα είναι: «πολύ λιγότεροι απ’ όσους χρειάζονται για να κάνουν τη διαφορά».

Για όλα όσα -μάθαμε ότι- τράβηξαν η Τζένγκο, ο Ντούσκος, η Ντρισμπτιώτη και οι υπόλοιποι και όλα όσα -δεν μαθαίνουμε αλλά - τραβούν αθλητές που δεν έχουν φτάσει ακόμα -και δεν ξέρουμε αν θα φτάσουν ποτέ- στο βάθρο, όλοι έχουμε ένα μερίδιο εύθυνης. Πολιτεία, Τύπος, κοινό.

Όσο πιο νωρίς το αναγνωρίσουμε και το αποδεχτούμε, τόσο καλύτερα - για εκείνους.