Όταν η αλήθεια μοιάζει με ψέμα…

Εχούντ, 40 ετών, Φίλαθλος της Μακάμπι Τελ Αβίβ

«Το γνωρίζαμε από πριν πόσο δύσκολη ήταν η αποστολή μας. Είχαμε καταλάβει όλοι σε τι κατάσταση βρισκόταν εκείνη την περίοδο ο Διαμαντίδης. Είμαστε όμως η Μακάμπι. Η Μακάμπι Τελ Αβίβ ξέρει τον τρόπο να κερδίζει τρόπαια. Έχει μάθει να ζει απ' αυτά. Πίστευα πάντα πως στο τέλος θα γυρίσουμε το παιχνίδι και θα κατακτήσουμε την Ευρώπη. Ακόμα κι αν έβλεπα τον Διαμαντίδη να κάνει τα πάντα. Ω Θεέ μου, τι παιχνίδι έκανε εκείνο το απόγευμα. Ήταν σαν ένα χταπόδι που άπλωνε παντού τα πλοκάμια του. Έβλεπες τα χέρια του να κλέβουν, να μοιράζουν, να οργανώνουν, να σκοράρουν, να κόβουν. Μέχρι που τα είδα να ανοίγουν. Να ανοίγουν και μετά να κλείνουν πάνω στον Ομπράντοβιτς. Σ' εκείνη την αγκαλιά καταλάβαμε πως αυτοί οι δύο δεν θα άφηναν κανέναν, ούτε καν τη μεγάλη Μακάμπι, να τους πάρει αυτό το Κύπελλο. Παιχνίδι της μοίρας. Δεν το γνωρίζαμε τότε, αλλά ήταν το τελευταίο ευρωπαϊκό που σήκωσαν μαζί Διαμαντίδης και Ομπράντοβιτς. Έμοιαζαν σαν πατέρας με γιο. Μια αγκαλιά ευτυχίας. Μια αγκαλιά πρωταθλητών. Ποιος θα μπορούσε να τους κλέψει μια τέτοια στιγμή;»

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης τελείωσε εκείνον τον τελικό με 16 πόντους, 5 ριμπάουντ, 9 ασίστ, 2 κλεψίματα σε 32:54 λεπτά συμμετοχής. Αναδείχτηκε MVP του Final Four της Βαρκελώνης.

Σπύρος, 43 ετών, ιδιοκτήτης καφετέριας

«Είχε κόσμο το μαγαζί. Όχι όπως άλλες φορές, γιατί ξέρεις ήταν τέλη Σεπτεμβρίου και αρκετοί είχαν μπει πλέον σε άλλους ρυθμούς και άραζαν στα σπίτια. Αλλά μαζεύτηκαν 6-7 παρέες να δούμε το ματς. Αισιοδοξία είχαμε. Είχαμε σηκώσει και το ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο ένα χρόνο πριν, είχαμε και ομαδάρα με Παπαλουκά, Διαμαντίδη, Ζήση, Κακιούζη, Λάζαρο, Ντικούδη. Ήθελα να πάω σε εκείνο το Eurobasket, στην τελική του φάση, ένα πέταμα ήταν το Βελιγράδι, αλλά το μαγαζί σε ποιον να το άφηνα. Κι σε εκείνο το κάρφωμα του Πιετρούς αν δεν κάνω λάθος, είπα ευτυχώς ρε Σπύρο που δεν πήγες, ούτε τελικό δεν πήγαμε. Άρχισα να μαζεύω σιγά σιγά τη μπάρα, ερχόταν ο κόσμος να με πληρώσει και ετοίμαζα τη μουσική που θα έβαζα μόλις χαμήλωνα τον ήχο της τηλεόρασης. Μέχρι που… «Ριγκοντό βάζει τη δεύτερη. 64-66. Ζήσης, 7,6, ποιος, ποιος, βάλ’ το αγόρι μου, βάλ’ το αγόρι μου. Το ‘βαλε, 3,2,1 κανένα, Γιοβάισα, ναι όπως τότε, ναι, ναι, ναι. Ναι ο Διαμαντίδης»...

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης τελείωσε εκείνο το παιχνίδι με 7 πόντους, 2 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 2 κλεψίματα σε 26 λεπτά συμμετοχής. Μπήκε στην καλύτερη πεντάδα του Eurobasket μαζί με τους Παπαλουκά, Ναβάρο, Νοβίτσκι και Ντιαό.

Τάσος, 36 ετών. Ο αντίπαλος.

«Είχαμε στήσει ένα μικρό πάρτι στο ΣΕΦ εκείνο το βράδυ. Ξέρεις με τον Γκέρσον στον πάγκο, με Πεν, Άκερ, Ντόμερκαντ, είχες την αίσθηση πως μπορείς να χτυπήσεις το πρωτάθλημα μετά από χρόνια. Και ήρθε κι εκείνο το τρίποντο του Μουλαομέροβιτς που μας έφερε στους 6 πόντους, 50 δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Είχαν όλα τελειώσει. Είχαμε προηγηθεί και νωρίτερα με 8 πόντους, περίπου 6 λεπτά πριν το φινάλε και είχαν επιστρέψει με ένα σερί που κατέληξε σε τρίποντο του Διαμαντίδη και πέρασαν μπροστά. Αλλά εκεί, με 50 δευτερόλεπτα να απομένουν και να είσαι στους 6 πόντους τι να φοβηθείς. Πώς να χάσεις. Δεν πίστεψα πως μπορεί να πάθουμε ζημιά ούτε όταν μείωσαν σε 73-71. Θα κάναμε επαναφορά, φάουλ, βολές, 75-71, τέλος. Και ξαφνικά, ρε φίλε, παγώσαμε. Είδαμε τον Μουλαομέροβιτς να κολλάει και μετά δύο πλοκάμια απλώνονται. Έκλεψε ο Διαμαντίδης. Έκλεψε και πάσαρε στον Μπατίστ. Καλάθι και φάουλ. Ούτε παράταση δεν πήγαμε. Τι έκανε ο άνθρωπος, πως την έκλεψε;».

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης τελείωσε εκείνο το παιχνίδι με 18 πόντους (5/6 τρ.), 5 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 3 κλεψίματα.

Νίκος, 31 ετών. Ο οργανωμένος.

«Ήταν από εκείνους του τελικούς που δύσκολα ξεχνάς. Γενικά, από τις χρονιές που δύσκολα ξεχνάς. Ευρωπαϊκό στο Βερολίνο κερδίζοντας τον Ολυμπιακό, Κύπελλο στο Ελληνικό κερδίζοντας τον Ολυμπιακό, πρωτάθλημα με break στο πρώτο ματς στο ΣΕΦ. Είχαμε όμως ίσως την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών. Απ’ όλα αυτά τα ματς, μόνο στο Ελληνικό κατάφερα να πάω. Ήταν απ’ τους καλούς τελικούς. Πέντε λεπτά πριν το τέλος του όλα ήταν στην κόψη του ξυραφιού. Εναλλαγές, πότε εμείς μπροστά, πότε εκείνοι. Στο πεντάλεπτο χάναμε με έναν πόντο. Δύο λεπτά μετά είχαμε καθαρίσει. Ήμασταν οχτώ μπροστά. Μόνος του ο Μήτσο τα έκανε όλα. Τρία συνεχόμενα τρίποντα. Τι έκανε ο άνθρωπος; Μόνο αυτό άκουγες στην εξέδρα. Μα τι έκανε ο άνθρωπος; Σπίτι του το πήρε, αυτό έκανε».

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης τελείωσε εκείνον τον τελικό με 16 πόντους (3 τρίποντα), 8 ριμπάουντ και 6 ασίστ. Αναδείχτηκε πολυτιμότερος παίκτης του τελικού.

Αντώνης, 21 ετών. Ο φοιτητής

«Εντάξει δεν περίμενε κανείς πως θα επαναλαμβανόταν εκείνο που κάναμε το 2011. Να αποκλείσουμε πάλι τη Μπαρτσελόνα με μειονέκτημα έδρας; Να κερδίσουμε πάλι στη Βαρκελώνη; Δεν είχαμε μεγάλες απαιτήσεις, ήταν η πρώτη χρονιά μετά τον Ζοτς, ξέραμε πως χρειάζεται χρόνος. Χωρίς άγχος το έβλεπα το ματς, σε ένα σπίτι φίλων μαζευτήκαμε, με φαγητό, μπύρες, τα γνωστά. Όσο, όμως, το βλέπεις, όσο η ομάδα σου το παλεύει, τόσο ανεβαίνουν οι παλμοί, χτυπάει πιο δυνατά η καρδιά σου, λες να η ευκαιρία. Τους κερδίζεις και τους φέρνεις στο ΟΑΚΑ, όπως το ’11. Απογοητεύτηκα όταν ο Ναβάρο έκανε το 64-60, κάπου στο 1,5 λεπτό πριν το τέλος. Πίστεψα ότι πήγε στράφι η προσπάθεια, άκουγα τον Συρίγο να λέει πως προδίδεται ο Παναθηναϊκός απ’ τις κακές του επιθέσεις. Ήρθε το τρίποντο του Μπράμου, που μειώσαμε στον έναν πόντο, χάθηκαν δύο ευκαιρίες να περάσουμε μπροστά, έβαλε 1/2 βολές ο Ναβάρο. Και πήρε τη μπάλα ο Μήτσος. Φώναζα μαζί με τον Συρίγο. «Γιατί καθυστερεί. Γιατί καθυστερεί. Τον Τζαβάι έχεις, πήγαινέ τον στα πόδ… ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ. ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΝΑΙ»…

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης τελείωσε εκείνο το ματς με 10 πόντους (2/3 τρ., 4/4 β.), 3 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 3 κλεψίματα σε 34:22 λεπτά συμμετοχής.

Αλέξανδρος, 52 ετών, κάτοχος εισιτηρίου διαρκείας

«Ξέρεις πόσους τελικούς έχω παρακολουθήσει στο γήπεδο. Από τότε που η ομάδα πήγε στο ΟΑΚΑ έχω πάει σε όλους. Είναι κοντά στο σπίτι μου, έχω τρέλα με το μπάσκετ, βλέπω τα πάντα. Στα χρόνια του Ομπράντοβιτς δύο φορές φοβήθηκα πως θα χάσουμε στο ΟΑΚΑ σε τελικό. Μία το 2007 στον τρίτο τελικό και μία όταν ο Ολυμπιακός επί Γιαννάκη είχε προηγηθεί με 14 πόντους. Το 2007 όταν είδα τον Άκερ να κλέβει σκέφτηκα την τελευταία επίθεση. Θα σκοράρει ο Άκερ, θα πάμε στο -1, ποιος θα πάρει τη μπάλα για να κερδίσουμε; Μέχρι που είδα τον Δημήτρη να σηκώνεται. Σείστηκε το γήπεδο. Δεν έχω ζήσει ξανά τέτοιο ξέσπασμα σε φάση που δεν είχε καλάθι. Σηκώθηκε στον Θεό και έκοψε. Πήγαμε στην παράταση. Προηγήθηκε ο Ολυμπιακός με τρεις. Τρίποντο του Μπατίστ στα 35’’, ισοπαλία. Ξανά ο Ολυμπιακός μπροστά με έναν στα 18’’. Δεν το πίστεψα. Ένιωθα πως δεν είναι η βραδιά να κερδίσουμε. Τρίποντο Τσαρτσαρή, βάζω τα χέρια στο κεφάλι, είναι άστοχο. Ριμπάουντ ο Διαμαντίδης, που είχε πέσει στο παρκέ δευτερόλεπτα πριν. Σηκώθηκε, χώθηκε, το πήρε, σκόραρε. 86-85. Πεν, σουτ, έξω. Τέλος. Μας γλίτωσε πάλι. Πάλι αυτός. Πάντα αυτός. Μόνος αυτός».

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ολοκλήρωσε το ματς με 10 πόντους, 7 ριμπάουντ, 4 ασίστ και 4 κερδισμένα φάουλ σε 38:30 λεπτά συμμετοχής.

Γιάννης, 30 ετών. Ο δημοσιογράφος

«Είχα ξεκινήσει να γράφω τον αγώνα. Απλά θα πρόσθετα το τελικό σκορ. «Περίμενε ρε Γιάννη, μπάσκετ είναι. Λες και δεν έχεις δει ανατροπές», μου έλεγε ο Πάνος δίπλα μου. «Και τι αγχώνεσαι ρε Πάνο. Εντάξει, έχασε ένα ματς στα μέσα Δεκεμβρίου. Δεν χάθηκε ο κόσμος», του έλεγα, γράφοντας για το πώς την πάτησε ο Παναθηναϊκός από τη Ολίμπια. Μείωσε ο Διαμαντίδης σε 68-71 εκείνη την ώρα, 1’15’’ πριν το φινάλε. Καλάθι οι Σλοβένοι, 68-73. Ακόμα στο μπλοκάκι μου είναι η διακύμανση του σκορ. Με αστερίσκο. Βολές του Διαμαντίδη, 70-73 στα 45’’. Βολές οι Σλοβένοι, 70-75 στα 38’’. «Δεν γυρίζει ποτέ Πάνο. Γράφε». Τίποτα ο Πάνος. Λέι απ Διαμαντίδη, 72-75 στα 29’’. Βολές οι Σλοβένοι, 72-77, στα 15’’. «Ρε συ Πάνο, έλεος. 15 δευτερόλεπτα θέλει, γράψε να τελειώνουμε». Τρίποντο ο Διαμαντίδης, 75-77 στα 10’’. 2/2 βολές η Ολίμπια, 75-79 στα 9’’. Ο Πάνος ξεκίνησε να γράφει, το μισό γήπεδο είχε φύγει να προλάβει την κίνηση. Φάουλ των Σλοβένων στο Διαμαντίδη στα 6’’. Θα βάλει την πρώτη, θα χάσει τη δεύτερη για το ριμπάουντ. Λάθεψα. 2/2, 77-79. Απόρησα. Επαναφορά των Σλοβένων. Έκλεψε ο Φώτσης. Έδωσε στον Μπατίστ, που σούταρε για τρεις στα 4 δευτερόλεπτα. Σηκώθηκα όρθιος. Άστοχο. Διαμαντίδης. Ριμπάουντ. Λέι απ. Παράταση. Τι έκανε; Τι έκανε ο άνθρωπος; Πόσους έβαλε ρε Πάνο; Δεν άκουγε. Δεν το πίστευε. Ο κόσμος επέστρεψε. Τα αυτοκίνητα παρατημένα όπου βρήκαν. Άκουσαν να λένε στο ραδιόφωνο πως ο Διαμαντίδης πέτυχε 13 πόντους σε 75 δευτερόλεπτα. Αλήθεια έλεγαν… Το είδα με τα μάτια μου».

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ολοκλήρωσε το ματς με 16 πόντους, 11 ασίστ, 3 ριμπάουντ, 3 κλεψίματα και 4 κερδισμένα φάουλ σε 32:11 λεπτά συμμετοχής. Τους 13 από τους 16 πόντους τους έβαλε στα τελευταία 75 δευτερόλεπτα της κανονικής διάρκειας του αγώνα.

Γιώτα, 45 ετών. Η μάνα

«Έχουμε μέσα στο σπίτι τα πάντα. Φανέλες του, μπλουζάκια με το όνομά του, αφίσες, αυτόγραφα, φωτογραφίες. Ο γιος μου λέει πως είναι ο καλύτερος Έλληνας αθλητής που έχει δει με τα μάτια του. Κάθε φορά που τον ακούει να μιλάει βάζει στο τέρμα την τηλεόραση. Αλλά δεν έχω δει ξανά να πανηγυρίζει σε στιγμή που δεν ήταν αγώνας. Ούτε τρίποντο, ούτε κάρφωμα, ούτε τίποτα απ’ όλα αυτά. Είχε τελειώσει σας λέω το παιχνίδι. Κρατική τηλεόραση έβλεπε μαζί με τον πατέρα του. Ιούνιος του 2014. «Μπαμπά ο Μήτσος. Βάλε φωνή», του είπε. Άκουγα κι εγώ, δεν γινόταν αλλιώς. «Του χρόνου εδώ. Εδώ του χρόνου. Που να πάω. Εδώ είναι η οικογένεια μου». Αυτό είπε. Και έγινε στο σπίτι χαμός. Πανικός σου λέω. Χοροπηδούσαν και οι δύο σαν παιδιά και φώναζαν αυτά τα «Μητσάρα», «παιχταρά», «ψυχάρα», όλα αυτά που λένε όταν βλέπουν αγώνα».

Στις 4 Ιουνίου 2014, αμέσως μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ο Διαμαντίδης ανακοινώνει στη δημόσια τηλεόραση πως θα μείνει στον Παναθηναϊκό. Λίγες μέρες αργότερα υπέγραφε το τελευταίο συμβόλαιο της καριέρας του.

Χρήστος, 50 ετών. Ο επιχειρηματίας

«Τι ταξίδι κι εκείνο. Τι φάιναλ φορ. Τι ομάδα. Δεν υπήρχε αμφιβολία πως ήταν η καλύτερη ελληνική ομάδα που εμφανίστηκε σε φάιναλ φορ. Το πιο γεμάτο ρόστερ. Κι ας πήρε και τον ημιτελικό και τον τελικό στο σουτ. Σπουδαίος και ο Ολυμπιακός, σπουδαία και η ΤΣΣΚΑ. Με τις γυναίκες μας πήγαμε στο Βερολίνο. Κι ας έλεγε ο Νίκος πως η δική του μπορεί να φέρει γρουσουζιά. Ωραία παρέα ήμασταν, τέλεια περάσαμε. Αλλά αγχωθήκαμε πολύ. Ξέρεις τι είναι να κρίνονται ημιτελικός και τελικός στην τελευταία φάση; Να περιμένεις να βγει μια άμυνα για να ανακουφιστείς. Τελείωσε ο τελικός και δεν ήξερα ποια εικόνα να κρατήσω στο μυαλό μου. Μία που θα έκανε τη διαφορά. Το χαμένο τρίποντο του Σισκάουσκας ήθελα να το ξεχάσω, γιατί πήγε να… με στείλει. Μέχρι που ήρθε η ώρα της απονομής. Κι αυτός ο μπαγάσας ο Διαμαντίδης τα είχε σκεφτεί όλα. Έπιασε την κούπα, περιμέναμε να την σηκώσει κι εκείνος δεν το έκανε. Γύρισε πίσω κι έκανε νόημα στον Αλβέρτη να τη σηκώσουν μαζί. Οι δύο μεγάλοι αρχηγοί. Ήθος, σεβασμός και αναγνώριση. Αυτός είναι ο Διαμαντίδης».

Δύο χρόνια αργότερα, στο Final Four της Βαρκελώνης, ο Διαμαντίδης πάλι δεν σήκωσε μόνος του το ευρωπαϊκό. Κάλεσε κοντά του τους Μπατίστ και Τσαρτσαρή, για να το σηκώσουν και οι τρεις μαζί.

Κατερίνα, 25 ετών. Πήγε πρώτη φορά σε γήπεδο μπάσκετ

«Πρώτη φορά πήγα σε γήπεδο μπάσκετ. Δύο φορές είχα πάει σε ποδόσφαιρο, αλλά στο μπάσκετ πρώτη φορά. Τέλεια ήταν. Ειδικά όταν έσβησαν τα φώτα, έπαιζαν βίντεο που συγκινούσαν τον κόσμο και όλα τα κινητά ήταν αναμμένα. Μου έλεγε ο Γιώργος πως θα είναι ωραία, να πάω μια φορά και δεν θα το μετανιώσω. Πως ο Παναθηναϊκός τιμάει την καλύτερη πεντάδα όλων των εποχών, όπως την ψήφισε λέει ο κόσμος του. Του έκανα το χατίρι. Δίκιο είχε. Συγκινήθηκα κι εγώ. Ειδικά τη στιγμή που ο Διαμαντίδης μπήκε στο γήπεδο. Άκουγα τον κόσμο να παραληρεί, φωνάζοντας το όνομά του. Πως είναι άραγε να ακούς τόσο κόσμο να φωνάζει το όνομά σου. Πως νιώθεις; Δεν θες συνεχώς να κλαις; Ήταν υπέροχο που κρατούσε στην αγκαλιά του την κόρη του. Ήταν η καλύτερη στιγμή που θυμάμαι απ’ την βραδιά. Πόσο όμορφη εικόνα. Σε μια στιγμή απόλυτης αποθέωσης για τον ίδιο, πήρε αγκαλιά την κορούλα του. Ένας τόσο μεγάλος αθλητής, ένας τόσο απλός μπαμπάς. «Πάντα έτσι κάνει. Μοιράζεται τις στιγμές του με όλους», μου είπε ο Γιώργος. Μπράβο του. Σπάνια το συναντάς».

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης έχει εκμυστηρευτεί πως απ’ τις χιλιάδες φορές που πάτησε σε παρκέ, εκείνη η στιγμή, στο «Honoring our legacy», με την κόρη του στην αγκαλιά δεν συγκρίνεται με καμία άλλη.

Κώστας, 43 ετών. Υπάλληλος Βουλής

«Άπειρες φορές έχω ξενυχτήσει στη Βουλή. Περισσότερες ώρες είμαι εκεί, παρά στο σπίτι μου. Έχω αγανακτήσει, έχω γελάσει, έχω προβληματιστεί, έχω βαρεθεί. Όλα τα συναισθήματα έχω νιώσει. Περνάνε από δίπλα μου όλοι οι ισχυροί τούτης της χώρας, παίρνουν αποφάσεις που επηρεάζουν όλο τον λαό. Ενδιαφέρουσα δουλειά είναι, αν και πολλές φορές με πικραίνουν τα όσα ακούω και βλέπω εκεί μέσα. Εκείνο το βράδυ, στις 29 Μαρτίου, έπειτα από πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού, είχαν κουβέντα για θέματα δικαιοσύνης και διαφάνειας. Ξαφνικά είδα τους φωτογράφους να γυρίζουν προς τα θεωρεία και να αρχίζουν να τραβούν μανιωδώς φωτογραφίες. Γύρισα το βλέμμα μου και είδα τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ήταν 11 τη νύχτα. Τι έκανε ένας αθλητής σαν τον Διαμαντίδη στη Βουλή τέτοια ώρα; Πιθανότατα είναι η μεγαλύτερη μου έκπληξη όλα αυτά τα χρόνια σε αυτή τη δουλειά. Αργότερα διάβασα στα media πως ο Διαμαντίδης είναι ένας από τους πιο ενημερωμένους Έλληνες αθλητές σε θέματα πολιτικής, τόσο σε εθνικό επίπεδο, όσο και σε διεθνές. Σπουδαίο και σπάνιο πράγμα για κάποιον εκατομμυριούχο να νοιάζεται για το καλό του τόπου και των συνανθρώπων του».

Μία μέρα μετά την επίσκεψή του στη Βουλή, ο Διαμαντίδης μαζί με τους συμπαίκτες του, επισκέφτηκαν τις φυλακές ανηλίκων Κορίνθου, παίζοντας μπάσκετ με τα παιδιά (15-18 ετών).

Λευτέρης, 33 ετών. Ραδιοφωνικός παραγωγός

«Έβλεπα το ματς στο στούντιο. Συντόνιζα την κατάσταση, αν και δεν πήρα σχεδόν ποτέ το μικρόφωνο απ’ τα παιδιά που μετέδιδαν. Τι να πω; Στο ΟΑΚΑ παρακολουθούσαμε μπασκετικό έπος. Έμεινα αποσβολωμένος κι εγώ να κοιτάζω το φινάλε του αγώνα. Σπανούλης εναντίον Διαμαντίδη, τρίποντο, πρωταθλητής ο Ολυμπιακός. Η τελευταία φάση της καριέρας του Διαμαντίδη ήταν μια άμυνα στον Σπανούλη, ο οποίος έβαλε buzzer beater πρωταθλήματος. Σενάριο για ταινία. «Ακόμα κι αυτή η φάση μεγαλώνει τον μύθο του», σκέφτηκα. Άκουγα τα παιδιά να περιγράφουν «τον καλύτερο τελικό όλων των εποχών», όπως τον έλεγαν και ξαφνικά έπαψαν να ασχολούνται με τα αγωνιστικά. Άκουγες τις ιαχές. «Διαμαντίδης, οε, οε, οε». Το βλέμμα μου στην οθόνη. Χειροκρότημα και δάκρυα. Συγκλονιστική στιγμή. Λίγο αργότερα ο Νίκος μεταφέρει μέσω κινητού τους πανηγυρισμούς στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού. Ο Γρηγόρης μπαίνει στο στούντιο. «Στη γραμμή ένα, τώρα, δηλώσεις Διαμαντίδη».

«Φεύγω γεμάτος. Χαρούμενος. Ευλογημένος. Τι σκέφτηκα στην τελευταία φάση; Σκέφτηκα, δεν το χάνεις ρε Βασιλάρα; Μας έχεις βάλει 2-3, δεν το χάνεις αυτό; Αλλά το έβαλε». Σπουδαίος μέχρι και στο φινάλε του…

Βασίλης, 32 ετών. Δημοσιογράφος

«Η καλύτερη στιγμή του Διαμαντίδη είναι αυτή που δεν ζήσαμε ακόμα. Είναι αυτή που θα κρατήσουμε για πάντα χαραγμένη στην καρδιά και το μυαλό μας. Είναι η στιγμή που η αλήθεια θα μοιάζει με ένα τεράστιο ψέμα. Δεν μ’ αρέσουν οι συγκρίσεις. Κάποιος μου είπε: «ο Διαμαντίδης είναι ο καλύτερος Έλληνας μπασκετμπολίστας όλων των εποχών. Ο Γκάλης δεν ήταν μπασκετμπολίστας, ήταν Θεός». Είχε δίκιο. Κάποιος άλλος μου είπε πως: «για να γράψεις κάτι για τέτοιους αθλητές, τόσο σπουδαίους, είναι δύσκολο. Δεν βρίσκεις λέξεις». Είχε δίκιο. Κάποτε προσπάθησα να γράψω για τον Αλβέρτη, αλλά το παράτησα. Τώρα σκέφτηκα να μιλούν 12 φανταστικοί άνθρωποι για εκείνον. Να περιγράψουν τις στιγμές που έζησαν βλέποντας τον. Εκείνες που θυμούνται ως τις πιο χαρακτηριστικές για το «τι είναι Διαμαντίδης». Ως άνθρωπος, ως αθλητής, ως πρωταθλητής, ως εκατομμυριούχος.

Απ’ όλες τις παραπάνω δεν ξεχωρίζω καμία. Τις βάζω όλες σε ένα μπαούλο, το ανοίγω , τραβάω κάποια στην τύχη και θυμάμαι. Διαμαντίδης ήταν η άμυνα, σκέφτομαι. Παίρνω άλλη. Διαμαντίδης ήταν οι ασίστ. Παίρνω άλλη. Διαμαντίδης ήταν το ήθος. Παίρνω άλλη. Διαμαντίδης ήταν η αγκαλιά, το χαμόγελο, το σήκωμα των ώμων, τα χέρια στο πρόσωπο έπειτα από χαμένη βολή. Παίρνω άλλη… Συνεχίζω… Αλλάζω γνώμη κάθε δευτερόλεπτο… Καταλήγω…

Διαμαντίδης είναι αυτό που ακόμα δεν έχουμε ζήσει… Διαμαντίδης είναι η στιγμή που η φανέλα με το νούμερο 13 θα αποσύρεται και θα παίρνει θέση δίπλα σε εκείνη του Αλβέρτη… Αυτό είναι Διαμαντίδης… Αυτή είναι η στιγμή του…»