Σωτήρης Κωνσταντινίδης στο Gazzetta: «Εγώ δεν έπεσα κάτω! Από τον πάγκο να τραυματίστηκα;» (vid)

Σωτήρης Κωνσταντινίδης, ο «γιατρός». Σ' ευχαριστούμε πάρα πολύ που μας υποδέχεσαι στο σπίτι σου. Δεν σ’ αρέσει να μιλάς πολύ, έτσι δεν είναι;

«Όχι ιδιαίτερα. Από τότε που σταμάτησα το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, γιατί τελείως δεν το σταμάτησα καθώς ακόμη ασχολούμαι ερασιτεχνικά, δεν μιλάω πολύ. Αμφιβάλλω αν έχω δώσει συνέντευξη πάνω από 1-2 φορές τα τελευταία 15 χρόνια».

Κι αυτό κάνει ακόμα πιο τιμητικό το ότι μας μιλάς. Πάμε λίγο στο «γιατρός»; Πάει μαζί με το Σωτήρης Κωνσταντινίδης.

«Σωστά. Ο "γιατρός" κόλλησε όταν πήρα το πτυχίο Ιατρικής το 2003, τότε που ήμουν στην ΑΕΚ. Και από τότε, καλώς ή κακώς, με ακολουθεί. Τώρα, περισσότεροι με ξέρουν σαν "γιατρό" παρά ως Σωτήρη!».

Έκανες ειδικότητα;

«Όχι. Πήρα μόνο το πτυχίο γενικής ιατρικής. Ήθελα να ασχοληθώ με την ορθοπεδική, αλλά τότε που είχα πάει στην Αθήνα υπήραν υποχρεωτικές παρουσίες και ήταν πιο δύσκολο. Είπα να το αφήσω για λίγο και τελικά έμεινε έτσι. Έμεινε μόνο το πτυχίο».

Είμαστε στο Λάκκωμα, εδώ που ζεις τώρα. Από εδώ κατάγεσαι;

«Όχι. Κατάγομαι από το Σιδηρόκαστρο. Εδώ βρέθηκα αργότερα και έμεινα. Η πρώτη μου ομάδα ήταν ο Εθνικός Σιδηροκάστρου. Από εκεί ξεκίνησα και μετά ήρθε ο Θοδωρίδης και με πήγε στον Ηρακλή. Πήγα κατευθείαν από Δ' Εθνική σε επαγγελματικό επίπεδο. Στο Λάκκωμα παίζω τώρα και είμαι εδώ από το 2016. Φέτος ξεκίνησα τη δέκατη χρονιά μου εδώ. Στην αρχή ήμουν καλά, τώρα λίγο τους ταλαιπωρώ, αλλά με θέλουν και θέλω κι εγώ να προπονούμαι επειδή με ενδιαφέρει πιο πολύ η φυσική κατάσταση και αν μπορώ να βοηθήσω κάποια παιδιά στη διαδρομή».

Άρα ακόμα δεν έχεις «σκοτώσει» τον ποδοσφαιριστή;

«Όχι, ακόμη αισθάνομαι ενεργός ποδοσφαιριστής. Άλλοι ποδοσφαιριστές λένε "κρεμάω τα παπούτσια". Εγώ δεν το έχω πει ούτε σε ιδιωτικό επίπεδο. Ούτε φέτος θα το πω. Πλέον δεν πάμε χρόνο με το χρόνο αλλά μήνα με το μήνα και εβδομάδα με την εβδομάδα επειδή το σώμα καμιά φορά δεν ακολουθεί. Πάμε μέρα με τη μέρα. Έπεσαν τα μαλλιά, άσπρισαν τα γένια αλλά ακόμη πατάω γήπεδο. Είναι σημαντικό για την ψυχική μου ανάταση και για τη σωματική μου υγεία».

Πώς μπήκε το ποδόσφαιρο στη ζωή σου;

«Πολύ αυθόρμητα. Από τις αλάνες, στο Σιδηρόκαστρο. Σχολείο, αυλές, όταν είδα αυτό το στρογγυλό πράγμα και το κλώτσησα πρώτη φορά με συγκίνησε. Δεν ήξερα αν είμαι καλός. Νομίζω όλα τα παιδιά έτσι ξεκινάνε. Στη διάρκεια φαινόταν ότι ξεχώριζα κάπως από άλλα παιδιά που δεν ήταν τόσο καλά. Σταδιακά πήγα στην ομάδα του Σιδηροκάστρου και στη συνέχεια είχα τη διαδρομή που είχα».

Υπήρχε αθλητισμός στην οικογένεια;

«Όχι. Ο πατέρας μου ήταν κτηνίατρος, ο αδερφός μου οδοντίατρος. Έπρεπε για το τυπικό της υπόθεσης να κάνω κάτι στην ιατρική, όμως πάντα ήξερα ότι μου άρεσε το ποδόσφαιρο».

Πότε κατάλαβες πως θέλεις να ακολουθήσεις το ποδόσφαιρο;

«Όταν ήμουν 13-15 χρονών, στον Εθνικό Σιδηροκάστρου, στη Δ' Εθνική. Από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι ήθελα να το κάνω αλλά τότε κατάλαβα πως θα μπορούσε να μου δώσει μια επαγγελματική κατάρτιση και ένα καλό προς το ζην. Ήταν τοπικό αλλά σκληρό πρωτάθλημα. Μπόρεσε να ανταπεξέλθω και έβλεπα ότι ξεχώριζα. Ερχόταν κόσμος να με δει. Με προσέγγισε και ο Παναθηναϊκός του Βαρδινογιάννη, πήγα και στην Αθήνα όταν ήμουν μικρός. Ο Θεοδωρίδης του Ηρακλή ήρθε στο σπίτι μου στο Σιδηρόκαστρο. Θεώρησα πως άξιζε να προσπαθήσω».

Γιατί όχι Παναθηναϊκός;

«Ηθελαν να πάω ένα χρόνο ημιεπαγγελματίας στην Παιανία, κι εγώ ήθελα απευθείας επαγγελματίας. Τότε είχε πάει και ο Καραγκούνης που ήμασταν μαζί στις Εθνικές. Θεώρησα πως είναι μακριά και έκρινα πως ο Παναθηναϊκός ήταν πιο δύσκολη ομάδα από τον Ηρακλή. Αποφάσισα να πάω στον Ηρακλή επειδή ήξερα πως αν ξεχώριζα και εκεί θα ήταν ένα σκαλοπάτι και τότε θα μπορούσα να πάω στον Παναθηναϊκό. Να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Ο Παναθηναϊκός ήταν και είναι πολύ μεγαλύτερη ομάδα από τον Ηρακλή. Τότε ο Ηρακλής ήταν πολύ κοντά και τώρα έχει απομακρυνθεί. Ήθελα να πάω σκαλί - σκαλί. Από Δ' σε Α' Εθνική είναι μεγάλο σοκ. Τότε ήταν πιο συχνό φαινόμενο παιδιά από τα ερασιτεχνικά να πηγαίνουν με τη μία στην Α' Εθνική. Τότε δεν ήταν ελεύθερη η αγορά του εξωτερικού. Κάθε ομάδα είχε τρεις ξένους και συνεπώς πρέπει να είναι διαλεχτοί. Εμείς τότε στον Ηρακλή είχαμε τον Γιοβάνοβιτς, τον Πετσάνοβιτς και τον Έρακ. Πολύ καλοί παίκτες. Τώρα έρχονται... καραβιές! Ξεδιαλύνει ποιοι είναι καλοί, όμως είναι πιο δύσκολο για τα παιδιά όταν έχουν μπροστά τους 25 ξένους παίκτες. Που να χωρέσουν τα Ελληνόπουλα; Τελευταία χρόνια αλλάζει το πράγμα και δίνουμε μεγαλύτερο βάρος στις ακαδημίες».

Πώς σας έπεισε ο Θεοδωρίδης να πείτε το «ναι» στον Ηρακλή;

«Δεν χρειάστηκε να πει κάτι για να με πείσει. Ήθελα να πάω στον Ηρακλή. Το δύσκολο κομμάτι ήταν ο πρόεδρος στον Εθνικό Σιδηροκάστρου, επειδή είχε μεγάλες απαιτήσεις. Για ένα παιδί 16 χρονών που παίζει Δ' Εθνική δεν έχεις μεγάλες δυνατότητες να ζητήσεις πολλά πράγματα. Δεν έχει δείξει κάτι εκτός από τη διαδρομή στο τοπικό. Τελικά τα καταφέραμε. Και εγώ και ο Θεοδωρίδης θέλαμε πολύ. Ήταν μια εξέλιξη που φαινόταν πως θα γίνει».

Πώς ήταν να αφήνεις το χωριό και να πηγαίνεις στη Θεσσαλονίκη;

«Δεν ξέρω πως το έκανα! Ήμουν ακόμα Γ' Λυκείου. Τώρα που το σκέφτομαι το μόνο που μου έδινε μια ευκολία ήταν ότι στον Ηρακλή, ένα "τσικ" παραπάνω από τις άλλες ομάδες, έδιναν βάση στους μικρούς και έδιναν βάση σε αυτά τα παιδιά. Εγώ βρήκα ακόμα 5-6 παιδιά στον Ηρακλή που είχαν μαζέψει εκείνη τη χρονιά για να τους δουν και είχαν άλλους 3-4 από πέρυσι. Εκείνη την περίοδο στον ΠΑΟΚ και στον Άρη δεν είχαν τόσο πολύ τους μικρούς. Ήρθε αυθόρμητα. Σ' αυτές τις ηλικίες έχεις άγνοια κινδύνου και πάθος για το ποδόσφαιρο. Το «που μπορώ να φτάσω;» μου έδινε δύναμη σε κάθε δυσκολία που συναντούσα. Συνάντησα αρκετές δυσκολίες. Στην πρώτη μου επαγγελματική προετοιμασία πήγαμε 20 μέρες στο Νόριτς. Πήγα 80 κιλά και γύρισα 75. Μετά την προετοιμασία δεν μπορούσα να κάνω πάσα στο μισό μέτρο. Έπαθε σοκ ο οργανισμός και το σώμα μου. Ευτυχώς ο Θεοδωρίδης με στήριξε αρκετά. Μετά από 1-2 μήνες επανήλθα. Τότε προπονητής ήταν ο Μιτόσεβιτς. Είχαμε τον Γιοβάνοβιτς πρώτο βιολί στην ομάδα. Πολύ καλός χαρακτήρας και παίκτης. Η πρώτη μου χρονιά ήταν πολύ καλή. Έκανα 20-22 συμμετοχές, ήμουν ενεργός και την επόμενη χρονιά ήμουν έτοιμος. Έκανα πάνω από 30 εμφανίσεις».

Πότε κατάλαβες πως ήσουν μέλος ενός μεγάλου μεγέθους για τον ελληνικό αθλητισμό όπως είναι ο Ηρακλής;

«Τελειώνει η δεύτερη χρονιά και την τρίτη, είμαστε με προπονητή τον Παράσχο και ξεκινήσαμε πολύ καλά, κάνοντας τρεις νίκες με Βέροια, Παναχαϊκή και Εθνικό. Έβαλα και δυο γκολ. Μετά το γκολ στο Καραϊσκάκη στραβοπάτησα και έπαθα χιαστό. Τότε ένιωσα μέλος αυτής της ομάδας. Είχα την αίσθηση πως θα έφευγα στο τέλος της χρονιάς. Ήδη με είχαν προσεγγίσει από την ΑΕΚ αλλά μετά «τραβήχτηκαν» λίγο για να δουν τι θα γίνει με τον χιαστό. Έκανα την επέμβαση στον Λάκη Νικολάου. Τελικά έμεινα στην ομάδα για τέταρτη χρονιά».

Πώς διαχειρίστηκες τον πρώτο σοβαρό τραυματισμό;

«Η άμυνα μου ήταν ότι "πλακώθηκα" στο διάβασμα και στο πανεπιστήμιο. Αισθάνθηκα πως ίσως να μη γινόμουν καλά. Στην αρχή, όταν έπαθα τον χιαστό, δεν ήξερα ότι ήταν τόσο σοβαρό. Μετά είναι μια διαδικασία που δεν ξέρεις πως θα γίνει η ένταξη. Υπάρχουν παίκτες όπως ο Χρήστος Κωστής που δεν επέστρεψαν ούτε στο 40% από αυτό που ήταν. Για αυτό συνέχισα το διάβασμα και παράλληλα έκανα αποθεραπεία. Ευτυχώς γύρισα στο τέλος της χρονιάς και έπαιξα στα τελευταία 4-5 παιχνίδια. Όταν τελειώνει η χρονιά παίζοντας αφήνεις πίσω το μαύρο κομμάτι και αρχίζεις καλύτερα την επόμενη χρονιά».

Για να περάσεις ιατρική σημαίνει πως πάντα είχατε το διάβασμα στη ζωή σας, μαζί με το ποδόσφαιρο...

«Ναι. Διάβαζα από μικρός και μερικές φορές ίσως περιττά. Παραπάνω από το κανονικό. Αφού μπήκα στο Πανεπιστήμιο σταμάτησα λίγο. Είχα πρόγραμμα και μεγάλο βάθος στη θέληση. Έπαθα χιαστό και έλεγα "δεν πειράζει, θα παίξω". Έπαιξα μετά πέντε παιχνίδια, όμως δεν έκανα όπως έπρεπε την αποκατάσταση μου. Ο χιαστός μου έγινε καλά, όμως είχα αποδυναμωθεί αλλού και έκανα εγχείρηση στους κοιλιακούς».

Έχασες την προετοιμασία;

«Η προετοιμασία ήταν πολύ λεπτό κομμάτι της καριέρας μου. Ο Τέλης Πατάκης ήθελε να ανανεώσω. Ήμουν στον τέταρτο από τα πέντε χρόνια του συμβολαίου μου και ήθελα να ανανεώσω για άλλα τρία χρόνια. Τότε είχα τους κοιλιακούς και πήγα να κάνω την επέμβαση με το πλέγμα, που τότε ήταν καινούργια μέθοδος. Ο Τέλης δεν ήθελε να με πάρει στην προετοιμασία, επειδή είχα κάνει τέλη Ιουνίου την επέμβαση. Ήξερα πως αν δεν πάω δεν θα ήταν εύκολο να επανέλθω. Σε 23 μέρες το ξεπέρασα και μπήκα με την ομάδα πριν γυρίσουμε από την προετοιμασία. Ξεκίνησε η τέταρτη χρονιά και έπαιξα όλα τα παιχνίδια, 34 συμμετοχές. Η ομάδα δεν έκανε κάτι ξεχωριστό. Μετά ξεκίνησαν τα θεματάκια με τον Ηρακλή επειδή είχα μπει στον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου μου. Είχα ήδη μιλήσει με την ΑΕΚ. Ο Μελισσανίδης και ο Θεοδωρίδης είχαν καλή σχέση και ήξερα πως θα τα έβρισκαν. Μετά δεν ξέρω τι έγινε. Έφυγα ως ελεύθερος με προσφυγή αλλά από όσο ξέρω ο Θεοδωρίδης ήταν ικανοποιημένος».

Υπήρχε διεκδίκηση από άλλη ομάδα;

«Υπήρχε πολύ σοβαρό θέμα με τον Άρη του Κοντομηνά, ο οποίος τότε έβαζε πάρα πολλά λεφτά. Τότε είχε πάρει και τον Αγαθοκλέους που αρχικά είχε κλείσει στην ΑΕΚ. Εγώ έκλεισα στην ΑΕΚ και με πήραν από τον Άρη να πάω να μιλήσω. Τους είπα ότι δεν ήθελα, αλλά με πήραν και με ξαναπήραν. Μου έλεγαν κάτι... χαζά νούμερα. Πήγα να μιλήσω. Είχα κλείσει στην ΑΕΚ με 65 εκατομμύρια και αυτοί μου έδιναν 130! Τα διπλά. Είπα "όχι, άστο". Δεν ήθελα να πάω στον Άρη και προτιμούσα την ΑΕΚ αλλά με έτρωγε. Πήρα τον μάνατζερ μου και μου είπε πως έχουμε δώσει λόγο και του είπα κάπω να ισορροπήσουμε την κατάσταση οικονομικά. Ένας φίλος μου μου είπε να πάρω μόνος μου τον Μελισσανίδη του είπα "πρόεδρε δεν θέλω να πάω στον Άρη αλλά μου δίνουν τόσα". Το επόμενο πρωί ήρθε στο σπίτι μου ο μάνατζερ μου με τρία εισιτήρια για την Αθήνα, για εμένα, τον πατέρα μου και αυτόν. Υπογράψαμε με την ΑΕΚ για 100 εκατομμύρια. Ο Αγαθοκλέους ήταν σοκ, επειδή τον είχε ανακοινώσει στον περίγυρω του, όπως και εμένα. Τελικά κατέληξα εκεί που ήθελα».

Πόσο κολακευτικό είναι για ένα παιδί ξαφνικά στα 21 του να απλώνονται τόσα εκατομμύρια στα πόδια του;

Πάρα πολύ. Τα βήματα ήταν πολύ γρήγορα. Είχα κάτι βαθύ μέσα μου, ποδοσφαιρικά, που με βοήθησε να ξεπεράσω τις δύσκολες καταστάσεις. Ποτέ δεν είπα σταματάω να παίζω. Ίσως στην ΑΕΚ μπορούσα να κάνω παραπάνω πράγματα...

Βέβαια έχεις τεράστια καριέρα, πάνω από 200 συμμετοχές, 50 γκολ και βάλε...

«Είμαι πολύ ευχαριστημένος. Απλά θεωρώ τώρα που παίζω ποδόσφαιρο, κάποια στοιχεία που έχω, τα κατάλαβα αφού σταμάτησα επαγγελματικά και θα μπορούσα να τα χρησιμοποιήσω και στο επαγγελματικό μου κομμάτι. Έτσι θεωρώ, τώρα μπορεί να κάνω και λάθος, γιατί φυσικά τώρα τα κρίνω εδώ, σε σχέση με τους αντιπάλους μου. Δεν μπορείς να κρίνεις, αλλά νομίζω ότι είχα κάποια έξτρα στοιχεία που θα μπορούσα να τα βγάλω ποδοσφαιρικά.

Τέλος πάντων, είμαι αρκετά ικανοποιημένος. Τελείωσε η καριέρα μου, τελείωσα υγιής, πάνω απ' όλα. Ακόμη είμαι μέσα στο γήπεδο, ασχολούμαι, κάνω προπόνηση και δόξα τω Θεώ, είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που έχω περάσει».

Πέτρος Θεοδωρίδης. Έχει γράψει πολλές σελίδες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Θυμάσαι μια όμορφη ιστορία, κάτι προσωπικό που σου είχε πει; Κάτι που το θυμάσαι;

«Εγώ θυμάμαι πιο πολύ την περίοδο που είχαμε έντονες, αλλά γλυκές διαμάχες. Γιατί αυτός θεωρούσα ότι με αγαπούσε, αλλά ήθελε και να έχει και οφέλη, που είναι λογικό. Για αυτό ήταν και στην ομάδα.

Υπήρχε μια περίοδος που μου έλεγε συνέχεια: "Έλα ρε ταραξία, που είσαι ρε ταραξία;", γιατί οι δημοσιογράφοι και οι εφημερίδες έγραφαν τέτοια.

"Μας έχεις αναστατώσει"... Μου έλεγε συνέχεια ταραξία. Αυτό μου έχει μείνει πιο πολύ. Εντάξει, γιατί και ήμουν γενικά ήσυχος, αλλά τώρα στην καριέρα σου πρέπει να διεκδικείς και κάποια πράγματα δεν γίνεται να τα αφήνεις έτσι. Θα έρθεις και σε συγκρούσεις».

Τι θυμάσαι από τον Μελισσανίδη;

«Θεωρώ πως δεν δικαίωσα τον Μελισσανίδη. Είχε πολύ πιο μεγάλη εικόνα και αντίληψη για μένα. Για να καταλάβεις, από όσα είχα μάθει, ήθελε να με πάρει επειδή θα έφευγε ο Νικολαΐδης και είχε πει δεξιά και αριστερά από όσο έχω ακούσει ότι "θα φέρω καλύτερο". Φυσικά δεν το δικαίωσα με βάση τη διαδρομή μου, αλλά θεωρώ ότι με ήθελε και με είχε κρίνει πολύ ψηλά σε ποδοσφαιρικό επίπεδο.Από όσο κατάλαβα και από τις συζητήσεις που κάναμε, και γενικά από το θέμα του συμβολαίου, ό,τι του ζήτησα εκείνη την περίοδο μου το έκανε».

Σου είπε ποτέ κάτι συγκεκριμένο;

«Όχι, δεν μου το είπε. Έχω αυτή την αίσθηση ότι ποδοσφαιρικά με αποδεχόταν καλά. Το ξέρω, αλλά αυτό έπρεπε να φανεί στο γήπεδο. Δεν θεωρώ όμως ότι ήταν ποδοσφαιρικό το θέμα της απόδοσής μου και της διαδρομής. Θεωρώ ότι ήταν θέμα χαρακτήρα πιο πολύ, το τι δείχνεις σε κάποιο σημείο στο γήπεδο».

Δηλαδή θεωρείς ότι έπρεπε να αφήσεις τον εαυτό σου να είναι πιο εκφραστικός, πιο «ατίθασος» στο γήπεδο;

«Μπράβο. Ίσως κάποια πράγματα στον χαρακτήρα μου να έπρεπε να τα αλλάξω, για να μπορέσω να ξεπεράσω κάποιες δυσκολίες. Όχι στο κομμάτι της απόδοσης, αλλά στο πώς να διαχειρίζεσαι καταστάσεις».

Αποδυτήρια Ηρακλή και αποδυτήρια ΑΕΚ. Δύο διαφορετικά μεγέθη.

«Σίγουρα. Απλώς, ο Ηρακλής τότε ήταν πολύ καλά. Αλλά στην ΑΕΚ, όταν μπαίνεις στα αποδυτήρια και βλέπεις τον Ατματζίδη, τον Κασάπη, τον Τσιάρτα, τον Νικολαΐδη, τον Ζήκο, τον Ζαγοράκη, τον Κωστένογλου... Μιλάμε για ονόματα! Εκεί χαζεύεις λίγο. Και στον Ηρακλή είχαμε ονόματα, αλλά σε ΑΕΚ, Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ήταν η αφρόκρεμα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης τότε είχαν μεγάλες διαφορές. Δεν υπήρχαν ισχυροί οικονομικοί παράγοντες.

Ο Θεοδωρίδης δεν ήταν τόσο δυνατός οικονομικά, αλλά ήταν πολύ οργανωμένος. Γι’ αυτό και ο Ηρακλής μπορούσε και στεκόταν καλά. Κάποιες χρονιές ήταν και πάνω από τον ΠΑΟΚ. Παρ’ όλα αυτά, οι διαφορές με την ΑΕΚ ήταν μεγάλες. Όμως νομίζω ότι στον Ηρακλή έκανα καλή "προσομοίωση", ώστε να μπορέσω να ενταχθώ στην ΑΕΚ. Η δυσκολία μου δεν ήταν από την ΑΕΚ στον Ηρακλή, αλλά από το Σιδηρόκαστρο στον Ηρακλή.

Τι είναι αυτό που, όσο ανεβαίνεις επίπεδο, παραμένει ίδιο;

«Όταν έχεις 25-30 διαφορετικούς χαρακτήρες, κάποιοι θα δένονται περισσότερο και κάποιοι λιγότερο. Αλλά το πιο σημαντικό είναι: η διασκέδαση και το καλαμπούρι στο όριο που επιτρέπεται. Πριν ή μετά την προπόνηση, στον καφέ… όλα αυτά βοηθούν.

Στο κομμάτι της επιτυχίας, πιστεύω ότι όσες φορές η ομάδα ήταν δεμένη σαν οικογένεια, έβγαινε στο γήπεδο. Αυτό μπορεί να δίνει τον πόντο που σε κάνει να κάνεις μια υπέρβαση για να βοηθήσεις τον συμπαίκτη σου. Ίσως αυτό έκανε τη διαφορά.

Το αισθανόσουν αυτό και στις εθνικές ομάδες. Ειδικά στην Ελπίδων ήμασταν πολύ δεμένοι. Φοβερή ομάδα: Δέλλας, Καραγκούνης, Άντζας, Μπασινάς, Στολτίδης, Λυμπερόπουλος… Ήμασταν στο Euro στη Ρουμανία, που βγήκαμε δεύτεροι. Πολλά από αυτά τα παιδιά μετά ήταν και στο Euro της Πορτογαλίας. Οπότε, τελικά παίζει ρόλο αυτό. Το δέσιμο».

Άρα και στην ΑΕΚ υπήρχε αυτό το δέσιμο;

«Κοίτα, δεν μπορώ να πω ότι υπήρχε τόσο βαθύ δέσιμο. Ήμασταν καλά, δεν ενοχλούσε ο ένας τον άλλον, δεν "πατούσαμε τα χωράφια" ο ένας του άλλου. Ήμασταν καλά, αλλά όχι τόσο δεμένοι. Ήταν άλλα χρόνια. Υπήρχε και παρασκήνιο. Δεν θέλω να πω πολλά, αλλά θεωρώ ότι υπήρχε. Όχι στα αποδυτήρια! Εκεί ήμασταν καλά. Αλλά στο γενικότερο ποδοσφαιρικό περιβάλλον υπήρχε λίγο παρασκήνιο.

Όταν θες να κάνεις επιτυχία και υπάρχει ένα τροχοπέδη, αυτό σε τραβάει πίσω. Πήραμε δύο Κύπελλα όταν ήμουν εγώ στην ομάδα. Μία χρονιά χάσαμε το πρωτάθλημα μέσα στο ΟΑΚΑ. Θέλαμε Χ για το πρωτάθλημα. Ο Νικολαΐδης βάζει ένα γκολ με κεφαλιά και ακυρώνεται για επιθετικό φάουλ στον Κωστούλα. Όσες φορές κι αν το δω, δεν βλέπω κάτι. Αν μετρούσε εκείνο το γκολ και γινόταν το 0-2, τελείωνε το ματς. Είχαμε μετά μόνο τον Ηρακλή και θα παίρναμε το πρωτάθλημα. Αντί γι’ αυτό, έγινε 1-1 με ένα αεροπλανικό ανάποδο ψαλίδι του Αλεξανδρή στο 45' και μετά το παιχνίδι πήρε φωτιά. Τελείωσε 4-3, θυμάμαι το παιχνίδι. Εκεί,πήρε προβάδισμα στη βαθμολογία Ολυμπιακός. Μας είχε κερδίσει και στη Φιλαδέλφεια, 3-2, το θυμάμαι το παιχνίδι. Είχε λάσπες, είχε νερά. Είχαμε τον Σάντος στο παιχνίδι».

Αυτό το κομμάτι της αδικίας, ας πούμε, όταν παίζεις, πώς το διαχειρίζεσαι;

«Κοίταξε να δεις, εγώ προσωπικά δεν μπήκα σε αυτό το τρυπάκι. Αλλά είχα την αίσθηση ότι οι μεγαλύτεροι, ας πούμε, αυτοί που ήταν ο Νικολαΐδης, ο Τσιάρτας, ο Ζήκος, λίγο τους επηρέαζε. Τους επηρέαζε γιατί ίσως ήξεραν και παραπάνω πράγματα. Εγώ δεν ήξερα πολλά. Άκουγα φυσικά, αλλά δεν είχα μπει σε αυτό το τρυπάκι να με παρασύρει.

Γιατί θυμάμαι ένα παιχνίδι που φάγαμε δύο κόκκινες στη Φιλαδέλφεια. Είδα κάποιες αντιδράσεις από τον Νικολαΐδη και τον Ζήκο που δεν τις περίμενα και δεν τις συνηθίζανε από διαιτητικές αποφάσεις».

Λέμε το ματς, στο «πέστε κάτω» ή αυτό ήταν πιο πριν από εσένα;

«Ήμουν σ' αυτό. Με τον Ποντίκη που φάγαμε δυο κόκκινες. Εγώ μπήκα αλλαγή μαζί με τον Δέλλα με εντολή να πέσουμε κάτω και εγώ δεν μπορούσα να πέσω κάτω όταν είμαι αλλαγή. Είπα στον Παθιακάκη δεν μπορώ να πέσω κάτω. Τι να πέσω κάτω; Μου λέει να πέσω. Λέω να μπω εγώ που είμαι αλλαγή να πέσω κάτω; Ας πέσει κάτω κάποιος που παίζει. Εγώ τι να έπαθα; Από τον πάγκο τραυματίστηκα; Ο ψηλός (Δέλλας) έπεσε όμως. Τέλος πάντων, αυτά είναι μελανά».

Αυτό έγινε για τον κόσμο;

«Για να πω την αλήθεια, ήταν εξυπνάδα του Στάθη. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Σαν μια αντίδραση, σαν κάτι... Γι’ αυτό λέω ότι ίσως αυτοί ήξεραν και παραπάνω πράγματα και αισθανόντουσαν την αδικία παραπάνω. Λειτουργείς και διαφορετικά, αντιδράς. Ίσως ήταν ένα θέμα αντίδρασης. Κάτι πρέπει να κάνω. Ίσως ήταν αυτό το πράγμα. Και σκέφτηκαν εκείνη την ώρα αυτό εδώ. Αυτό το πέστε κάτω. Να μείνουμε με έξι παίκτες, να διακοπεί το ματς και τι θα γίνει. Τέλος πάντων. Αυτές είναι από τα λίγο περίεργα κομμάτια».

Όταν κάνω συνεντεύξεις με παίκτες του Ολυμπιακού κυρίως της εποχής εκείνης. Τους ρωτάω αν αυτό το ότι ο Ολυμπιακός τα έπαιρνε με την παράγκα αδικεί και την προσπάθειά τους. Ποια είναι η δική σου γνώμη είναι πάνω σ' αυτό;

«Ο Ολυμπιακός κάποιες χρονιές δικαιούνταν το πρωτάθλημα αγωνιστικά. Δικαιούνταν το πρωτάθλημα με 7 πόντους διαφορά, όχι με 27. Κάποιες χρονιές δεν δικαιούνταν το πρωτάθλημα... Μια χρονιά το πήρε με 30 βαθμούς διαφορά. Τι να πει κανείς; Αυτό κάνει τη διαφορά και στο αγωνιστικό.

Το πώς παίζει ένας αμυντικός όταν ξέρει ότι θα δεχτεί κάρτα, και το πώς παίζει ένας αμυντικός όταν ξέρει ότι δεν θα δεχτεί κάρτα. Αυτό στο τέλος έχει αποτέλεσμα. Και εδώ που τα λέμε ήταν και πραγματικότητα αυτό. Δηλαδή έπαιζε ο Ανατολάκης σκληρά και έπαιρνε κάρτα μία στις πέντε. Και ο Κωστένογλου έπαιζε σκληρά και έπαιρνε τρεις κάρτες στις δύο. Δηλαδή αυτό δεν μπορούμε να το παραβλέψουμε. Θεωρώ ότι βοηθήθηκε ο Ολυμπιακός. Εντάξει, είχε και ομάδα. Αλλά όχι για τόσο μεγάλη διαφορά.

Όπως ας πούμε φέτος. Μπορεί να πει κάποιος κάτι; Δεν το πήρε αγωνιστικά το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός; Πέρσι που το πήρε ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα δεν ήταν το καλύτερο πρωτάθλημα των τελευταίων ετών; Το πήρε ο ΠΑΟΚ. Αυτό θέλω να βλέπω εγώ από το ποδόσφαιρο πλέον. Δεν με ενδιαφέρει ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα. Ακόμα και ΑΕΚ που είμαι, δεν με ενδιαφέρει να το πάρει η ΑΕΚ με αυτόν τον τρόπο. Αλλά αν το πάρει σωστά θα το χαρώ δέκα φορές παραπάνω.

Όπως οι ΠΑΟΚτζήδες που πήρανε το πρωτάθλημα πέρσι, πήραν τέτοια χαρά, επειδή μετά το "Χ" στη Λαμία, είπανε "θα βγούμε πέμπτοι, όχι τέταρτοι". Κάνανε τέτοια πορεία που έτριβαν τα μάτια τους Το πήρε παλικάρισια. Και το δικαιούται και το χαίρεται παραπάνω.

Θυμάμαι μια χρονιά που έπαιζα στον Ιωνικό, Ιωνικός-Πιερικός. Εμείς ήμασταν αδιάφοροι, ο Πιερικός ήθελε να σωθεί. Και είχα 5-6 φίλους στον Πιερικό. Με παίρνανε τηλέφωνο "σε παρακαλώ να μας δώσετε το ματς". Ο Κανελλάκης είπε να παίξουμε κανονικά. Παίξαμε κανονικά, ήμασταν καλύτερη ομάδα από τον Πιερικό, χάσαμε 0-1, χάσαμε πολλά γκολ, δεν μπορούσε να μπει η μπάλα μέσα και τελειώνει το παιχνίδι και τους δίνουμε συγχαρητήρια και αυτή είναι η χαρά. Σωθήκαν μόνοι τους. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Ας πέφτανε, τι έγινε.

Αυτή είναι η χαρά ότι έφευγε ο Χατζηζήσης από το γήπεδο, φεύγαμε μαζί και του έλεγα "μ@λ@κ@ βλέπεις τώρα;". Αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Θα αγχωθείς, θα παίξεις, θα χάσεις, θα κερδίσεις, θα πέσεις, θα σωθείς, θα ανεβείς. Όλα αυτά είναι. Αλλά πρέπει να περάσεις από όλα αυτά. Άμα είσαι καλός και τυχερός θα έχεις πιο πολλές επιτυχίες. Τι να κάνουμε; Αυτό είναι το ποδόσφαιρο».

Το ποδόσφαιρο που εσύ έζησες παίζοντας, τι σου έχει αφήσει σήμερα;

«Κοίταξε, εμένα μου έχει αφήσει μια πολύ γλυκιά αίσθηση. Είμαι γεμάτος ως άνθρωπος. Είμαι γεμάτος. Δεν έχω τρέλα να βλέπω τα παλιά να κάνω. Όμως στο μυαλό= μου πολλές φορές κάνω μια αναδρομή όταν ακούω "Κροατία" ας πούμε. Μια λέξη. Θυμάμαι που είχαμε πάει στην Κροατία και παίξαμε με την Όσιγιεκ.

Με τους Κροάτες είχα βάλει και γκολ εδώ μέσα μετά από μια φανταστική πάσα του Τσιάρτα. Έκανε ένα τακουνάκι και τους άφησε όλους παγωτό. Ακούω "Σουηδία" και λέω "τι πάθαμε από την ΑΪΚ Στοκχόλμης;".

Θυμάμαι την Ίντερ όταν ακούω Μιλάνο. Κάνει ο Νικολαΐδης το 2-1, στο 60-65, δηλαδή έχουμε 20 λεπτά να ζήσουμε το παιχνίδι. Γιατί είχαμε χάσει στο πρώτο ματς με 3-1. Στα 30 δευτερόλεπτα ο Βέντολα έκανε το 2-2 και μετά καθόμαστε και σκεφτόμαστε. Λέμε πόσα γκολ θέλουμε; 3-2 όχι, 4-2 όχι, 5-2; Αντε γεια... Παίζαμε την Ίντερ με Βιέρι, Ζέεντορφ, Κονσεϊσάο».

Έχεις παίξει Champions League. Είναι αυτό το συναίσθημα όταν μπαίνεις, ακούς τον ύμνο του Champions League και λες, "Πού είμαι τώρα; Είμαι στην Elite.;

«Έτσι είναι τα πράγματα. Δηλαδή, τι πιο πάνω; Δεν ξέρω τώρα τι πάνε να κάνουν με το Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων. Αλλά έως τώρα που ξέρω εγώ το ποδόσφαιρο, η μεγαλύτερη διασυλλογική διοργάνωση που ξέρουμε όλοι είναι αυτή. Δηλαδή όταν πήγαινα στο "Μπερναμπέου", έβγαινα στο γήπεδο να παίξουμε με τη Ρεάλ του Ζιντάν και του Ρονάλντο. Δεν μπορείς να πας πιο πάνω...».

Για να μην αδικήσω αυτά που έχεις ζήσει, έχεις συναναστραφεί στην ΑΕΚ με τον Σάντος, με τον Μπάγεβιτς, με τον Νικολαΐδη, με τον Τσιάρτα, με τον Ζαγοράκη κλπ. Αν σου ζητήσω να μου πεις μία πολύ μικρή ιστορία από τον καθένα από αυτές τις μεγάλες προσωπικότητες που έχεις ζήσει. Τι σου έχουν αφήσει;

«Ο Μπάγεβιτς ήταν σοβαρός γενικά τα χρόνια που ήμουν εγώ, γιατί ήταν η δεύτερη φορά που ήρθε. Ήταν αρκετά διαφορετικός απ’ ό,τι μου λένε τα παιδιά. Από τον Μπάγεβιτς θυμάμαι το ποδοβόλεϊ που παίζαμε. Είχε ένταση. Με τον Μπάγεβιτς έτυχε μια χρονιά που δεν έπαιζα αρκετά, εγώ γενικά δεν μίλαγα καθόλου, ήταν η μοναδική φορά που μίλησα σε προπονητή.

Γιατί μιλούσα και με τον Καραγκούνη εκείνη την περίοδο, ήμασταν φίλοι και ήταν πιο αντιδραστικό σαν άτομο. Μου είπε να πάω να μιλήσω στον Μπάγεβιτς επειδή τελειώνει το συμβόλαιο μου. Ήταν η μοναδική φορά που μίλησα σε προπονητή. Μπήκα μέσα, μίλησα και την Κυριακή με έβαλε κόντρα στον Άρη. Έβαλα γκολ και έκανα και μια ασίστ. Μετά ξεκίνησα σε αρκετά παιχνίδια.

Δεν του είπα κάτι κακό. Του είπα: "Μια-δυο ευκαιρίες δεν δικαιούμαι;". Θεωρώ ότι δεν πρέπει να το κάνεις αυτό. Κανονικά δεν πρέπει να το κάνεις. Είσαι στην ομάδα από τη στιγμή που ξεκινάει η σεζόν και ο προπονητής λέει «ναι, τον θέλω», θα πρέπει να του δώσει μια-δυο ευκαιρίες. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι σε μια διαδρομή 30 παιχνιδιών δεν θα ταιριάξει το στυλ του ποδοσφαιριστή αυτού που κράτησα εγώ, για να τον βάλω σε δύο ή πέντε παιχνίδια. Ήταν η μοναδική φορά που μίλησα με τον Μπάγεβιτς».

Καλαμπούρια έκανε; Γιατί ξέρω ότι ήταν τρομερός καλαμπουρτζής και έβαζε πολλά στοιχήματα.

«Έπαιζε πολύ τάβλι με τον Μήτσι, τον φροντιστή. Στο ποδοβόλεϊ είχε πολλή ένταση επειδή δεν ήθελε να χάνει με τίποτα. Έκλεβε αρκετά. Λίγο μέσα, λίγο έξω κλπ αλλά ήταν ωραία. Απλά τα παιδιά λένε ότι ήταν διαφορετικός γενικά, γιατί υπήρχαν και θέματα οικονομικά, τότε που ήταν πρόεδρος ο Ψωμιάδης. Ξέρεις, όταν τα οικονομικά δεν είναι καλά και οι παίκτες δεν είναι καλά, η λειτουργία δεν μπορεί να είναι όπως πρέπει».

Ντέμης Νικολαΐδης;

«Ο Ντέμης εντάξει, ήταν λίγο κλειστός χαρακτήρας, γενικά όμως μιλούσε, συμμετείχε. Ήταν ο ηγέτης της ομάδας. Να θυμηθώ κάτι... Είχε τύχει ένα παιχνίδι με τον Πανιώνιο νομίζω και είχε βάλει τρία γκολ ο Νικολαΐδης. Εγώ του είχα κάνει δυο-τρεις πάσες και εκεί που κάναμε μπάνιο, δεν ξέρω τι, με πιάνει και μου λέει «Σήμερα έκανες το καλύτερό σου παιχνίδι». Εγώ στο μυαλό μου ήθελα να βάλω γκολ, δεν είχα βάλει γκολ, και λέω ότι επειδή του έκανα δυο ασίστ, έκανα το καλύτερό μου παιχνίδι.

Δεν είχαμε κάποια σκηνικά πολύ έντονα. Με τον Τσιάρτα και αυτός ήσυχος. Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι. Κάποιες φορές, επειδή ήθελε να αγγίζει την τελειότητα με τις πάσες του, κάποια στιγμή έκανε ο Πέτκοφ μια κίνηση για να τον παίξει η πάσα και περνάω εγώ από μπροστά, κάνω δεύτερη κίνηση και κάνει την πάσα στον Πέτκοφ και δεν είναι τόσο καλή. Και γυρίζει σε εμένα να μου πει ο Τσιάρτας: "Ρε Σωτήρη, κάνε την κίνηση πιο γρήγορα". Του λέω: "Ρε Βασίλη, η κίνηση φταίει; Κάνε την πάσα πιο καλή!". Είχαμε πολύ καλές σχέσεις με τον Βασίλη. Το άγγιγμά του στην μπάλα ήταν μαγικό. Πιστεύω ότι έως τώρα δεν έχει βρεθεί τέτοιο άγγιγμα σαν του Βασίλη. Δηλαδή, έπαιρνες την πάσα χωρίς να χρειάζεται να κάνεις κοντρόλ, σου την έδινε για να παίξεις το δεύτερο και το τρίτο σκέλος, όχι να κάνεις κοντρόλ, πώς θα τη σταματήσω και τι θα κάνω».

Από τον Μάκη Ψωμιάδη τι θυμάσαι;

«Πολλά πράγματα. Πάρα πολλά. Έχουν βγάλει πολλά από εκείνη την εποχή. Ήταν στιγμές που γελούσαμε, στιγμές που μας άγχωνε λίγο. Υπήρχαν πολλά πράγματα. Στην αρχή όταν ήρθε ήταν όλα καλά και πλήρωνε. Το χαρακτηριστικό ήταν που πήγαμε μια φορά σε ένα ξενοδοχείο, Δεκέμβρης νομίζω ήταν, μας μάζεψε και μας λέει: "Παιδιά, ό,τι πήρατε, πήρατε. Όποιος θέλει να φύγει, όποιος θέλει να μείνει, από εδώ και πέρα τίποτα δεν παίρνετε". Τι αντίδραση να βγάζαμε; Αφού το είπε, αυτός που το είπε, δεν είχε και πολύ αξία να το συζητούσαμε».

Με σένα είχε κάποια ιστορία;

«Είχαν γίνει πολλά σκηνικά. Με εμένα είχε γίνει ένα πολύ καλό. Παίζαμε πάλι ένα παιχνίδι με τον Άρη, χάνουμε 0-1, ισοφαρίζουμε, κάνουμε το 2-1, βάζω ένα γκολ, κερδίζω ένα πέναλτι και παίζω καλά τέλος πάντων. Τελειώνει το ματς, καθόμαστε εγώ και ο Μαλαδένης, έρχεται ο Ψωμιάδης, με βλέπει και μου λέει: "Σήμερα δεν μου έπαιξες τίποτα, άσε το".

- «Τι λες ρε πρόεδρε; Μα έβαλα ένα γκολ και πήρα το πέναλτι.

-«Τι λες ρε; Α, εσύ είσαι. Νόμιζα ήσουν ο Μαλαδένης».

Μπερδευόταν αρκετά, γενικά τα ονόματα και όλα.

Για λεφτά και τέτοια είχατε μιλήσει ποτέ ;

«Όχι, δεν έτυχε να μιλήσουμε για λεφτά. Δεν θα έπαιρνα, ή και να συμφωνούσα, δεν θα είχε νόημα, δεν θα είχε μεγάλη σημασία η συμφωνία. Έτυχε να μιλήσω για λεφτά με τον Νικολαΐδη, γιατί ήταν τότε που έκανε την αλλαγή. Είχα ήδη συμβόλαιο όταν ήταν ο Ψωμιάδης, οπότε δεν άλλαξε κάτι. Για λεφτά μίλησα με τον Νικολαΐδη και τα βρήκαμε εύκολα. Ήταν τότε που είχε φέρει τον Σάντος και ήρθε ο Νικολαΐδης σαν πρόεδρος. Ο Σάντος με ήθελε εμένα. Τον είχα και από πριν και συμφωνήσαμε πολύ γρήγορα. Είχα ήδη συμβόλαιο το οποίο παρατείναμε για ένα χρόνο».

Πώς ήταν ο Σάντος;

«Ο Σάντος ήταν φοβερός προπονητής. Πιστεύω ήταν ο καλύτερος που είχα σε αυτή τη διαδρομή. Πολύ σοβαρός, πολύ επαγγελματίας. Είχε πλάνο, αρχή και τέλος, όπως αποδείχθηκε και από τη διαδρομή του, την πορεία του, είχε και επιτυχίες και ανωδική πορεία. Ήταν άνθρωπος. Μπορούσες να μιλήσεις, να σε ακούσει, να σε καταλάβει. Αλλά είχε και απαιτήσεις ποδοσφαιρικές, όπως πρέπει να έχει.

Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι ιδιαίτερο. Ο Σάντος είχε τρέλα με τα μαρκαρισματα και το man to man. Ήταν ένα σκηνικό στην Κρήτη που εγώ δεν είχα παίξει τόσο καλά αλλά κερδίσαμε 0-1. Παρόλο που ήμουν επιθετικογενής πιο πολύ το παιχνίδι με έβγαλε να παίζω αμυντικά. Έτυχε σε μια φάση που χτυπάω με ένα παιδί του ΟΦΗ και ανοίγει το κεφάλι μου. Εγώ δεν ήμουν και τόσο ευχαριστημένος για το παιχνίδι. Πάμε στο αεροδρόμιο και είμαστε μαζεμένοι, και μου λέει... «Από αυτό πήραμε το μάτς, από τις μονομαχίες, από αυτή τη φάση», σαν παράδειγμα.

Και μου έμεινε αυτή η εικόνα. Ενώ εγώ ήμουν δυσαρεστημένος, του έκανα τη δουλειά του. Αυτό ήθελε. Ήταν επαγγελματίας, πολύ επαγγελματίας. Μου έκανε εντύπωση αυτό».

Αυτό που ένιωσες με τον Σάντος το βρήκες σε άλλον προπονητή;

«Όχι τόσο πολύ. Ξέρεις ότι η ΑΕΚ είναι μεγάλη ομάδα. Κάθε μονάδα είναι δυνατή και πρέπει να δίνει πράγματα. Ξεκινάμε την προετοιμασία και εγώ έπαιζα σαν δεύτερος επιθετικός και με βάζει αριστερά ο Σάντος.

Και με βάζει αριστερά ο Σάντος. Εγώ λίγο "πνίγηκα", λέω "τι αριστερά τώρα". Το αριστερό μου δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερο. Κάναμε και κάποιες ασκήσεις, ειδικά στην αρχή, να βγαίνω από αριστερά και να κάνω σέντρες. Βγάζαμε τις σέντρες με το αριστερό. Κάναμε ασκήσεις, τελειώματα, μάθαμε να βγάζουμε και σέντρες με το αριστερό.

Ξεκινάμε και παίζουμε φιλικό. Το πρώτο φιλικό. Δεν θυμάμαι πια πόσο δυνατοί ήταν οι αντίπαλοι, αλλά πήγα πολύ καλά. Ήμουν πολύ καλά. Αλλά στην ΑΕΚ ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, υπήρχαν από πίσω κι άλλα παιδιά. "Τώρα ο Σωτήρης μάλλον δεν θα παίξει βασικός. Κάποια στιγμή θα τον βγάλει", λέγανε όλοι, δεύτερο παιχνίδι πάω πάλι πολύ καλά, πάλι βασικός. Εντάξει, λέω, ακόμα λίγο θα αντέξουμε. Τρίτο παιχνίδι δεν παίζω καλά. "Εντάξει, μέχρι εδώ ήταν", λέγανε όλοι. Πάμε στο τέταρτο παιχνίδι, πάλι βασικός. Λέω "τι γίνεται εδώ, κάτι συμβαίνει". Παίζω μέτρια. Πέμπτο παιχνίδι πάλι βασικός. Λέω, "πρέπει να παίξεις μπάλα τώρα". Ο άνθρωπος σε στηρίζει. Εκεί άρχισα σιγά-σιγά και ψάχτηκα πιο πολύ, ζορίστηκα, πίεσα περισσότερο, ζήτησα πράγματα πιο πολύ.

Έπαιξα εκείνη τη χρονιά βασικός. Πήγαμε καλά, ήμασταν πρώτοι μέχρι το Δεκέμβριο, θυμάμαι, πέντε βαθμούς μπροστά από τον Ολυμπιακό. Εκείνη η χρονιά που χάσαμε το παιχνίδι στην ισοβαθμία. Ο Σάντος είδε πράγματα σε μένα που ήθελε. Θεωρώ στο τακτικό κομμάτι, στο αμυντικό σκέλος ενός επιθετικού. Ήμουν τακτικά λίγο πιο καλά. Αφού του έκανα τη δουλειά, με άφησε μέσα».

Από ομιλίες γενικότερα, κάτι που θυμάσαι πολύ έντονα, πολύ χαρακτηριστικά, πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, σε ανθρώπινο επίπεδο; Θυμάσαι κάτι γενικά ή για τον Σάντος;

«Κοίταξε, ομιλίες πολλές έχουν γίνει. Ο Σάντος μιλούσε πάρα πολύ. Έδινε βάση πολύ στο ψυχολογικό κομμάτι. Μιλούσε πολύ, προσπαθούσε να μοιράσει τις αρμοδιότητες, να τις ξεδιαλύνει. Να ξέρει ο καθένας γιατί είναι εκεί που είναι. Δηλαδή, ο γιατρός είναι για το ιατρικό κομμάτι. Αν θα δώσει το OK για έναν παίκτη ή ότι είναι καλά. Δεν θα πάρω εγώ πρωτοβουλία να τον βάλω αν δεν μου πει ο γιατρός ότι είναι ΟΚ.

Ήταν πάρα πολύ συγκεκριμένος στο πλάνο του, στο κομμάτι του επαγγελματισμού, ότι ο καθένας έχει αρμοδιότητες. Εσείς είστε για να παίξετε, ο φροντιστής είναι για τα ρούχα. Δεν πρέπει να συγχέονται τα πράγματα.

Μας έλεγε πάρα πολλά πράγματα. Μας έλεγε ιστορίες, μιλούσε και κάποιες φορές ξέφευγε κιόλας και ήθελε να μας επηρεάσει. Τύχαινε πολλές φορές, έλεγε παραδείγματα, τύπου θέλουμε να πάρουμε το πρωτάθλημα, μας έλεγε ότι είμαστε σε έναν ουρανοξύστη και έχει κάτω έναν πάτο με χρυσό. Το βλέπεις από τον ουρανοξύστη από πάνω, είναι τέρμα κάτω. Πώς θα πας να το πάρεις; Θα πηδήξεις να το πάρεις για να φτάσεις πιο γρήγορα; Εκεί λέμε εμείς όχι, δεν θα πηδήξεις να το πάρεις, θα κατέβεις από τη σκάλα, σιγά σιγά. Δηλαδή, ότι τα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε και να πετύχουμε κάποιες φορές θέλουν υπομονή, θέλουν αγώνα.

Έλεγε τέτοια παραδείγματα πολλά. Αυτό μου έμεινε, το θυμάμαι γιατί όντως μου έκανε εντύπωση. Να μας εξηγεί δηλαδή πως αυτή η διαδρομή θέλει τρόπο.

Είχα κι άλλους προπονητές, θυμάμαι τον πιο χαρακτηριστικό σε ομιλία ήταν φυσικά ο Αλκέτας Παναγούλιας, όταν ήμουν στον Ηρακλή. Δεν υπάρχει αυτό. Τέσσερις ώρες ομιλία, πέντε ώρες ομιλία. Και πράγματα, δηλαδή... κουφά.

Αυτό που θυμάμαι χαρακτηριστικά και μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση, ήταν όταν ήρθε στον Ηρακλή κινδυνεύαμε να πέσουμε, δεν ήμασταν καλά και είχαμε ακόμα 14 ματς. Μας μιλάει την πρώτη μέρα πέντε ώρες για να μας αλλάξει τη ψυχολογία. Άντε λέμε εμείς, μάλλον επειδή είναι πρώτη μέρα και ξέρουμε ότι είμαστε πολύ down.

Και στο τέλος τελειώνει την ομιλία: "14 στα 14 θα κάνουμε, ο Ηρακλής, 14 στα 14". Λέμε εμείς "14 στα 14".

Πάμε στον Απόλλωνα και χάνουμε 4-1. Ξανά ομιλία, άλλες πέντε ώρες: "13 στα δεκατρία 13". Χάνουμε και το επόμενο ματς, "12 στα 12". Τελικά τα καταφέραμε και σωθήκαμε. Και πάνω σε αυτές τις ομιλίες, γιατί μιλούσε κάθε μέρα πολύ ώρα, και όταν υπάρχει η ήττα, υπάρχει και γκρίνια, έπρεπε και κάτι να κράξει. Με κάποιους δεν τα πήγαινε καλά, δεν του άρεσαν οι αποδόσεις τους.

Εκεί που μιλούσε ήταν ο Μιρτσέκης στην ομάδα, θυμάμαι. Του λέει: "Κοίταξε να δεις, όταν θα σου μιλάω, θα με κοιτάς στα μάτια." Το λέει. Θα με κοιτάς στα μάτια. Ο Μιρτσέκης, τώρα εντάξει, ψιλογελούσε, λέει "εντάξει, θα σε κοιτάω στα μάτια". Μιλάει, μετά έκανε τεταρτάκι ακόμα. Του λέει: "Μιρτσέκη, τι με κοιτάς ρε; Μη με κοιτάς ρε, δεν θα με κοιτάς."

Εσένα σου είπε τίποτα ποτέ;

Εμένα το μόνο που με έλεγε ήταν την προηγούμενη του παιχνιδιού καμιά φορά, γιατί είχα κάποιες καμπανεβάσματα στην απόδοση: "Θα κοιμηθούμε και θα ξυπνήσουμε να δούμε πώς θα ξυπνήσει ο Σωτηράκης. Άμα ξυπνήσει με όρεξη." Έλεγε τέτοια. Για όλους είχε να πει.

Υπήρχαν φάρσες στα αποδυτήρια;

«Το μεγαλύτερο κομμάτι της διασκέδασης στην ΑΕΚ ήταν με τον Μήτσι, τον φροντιστή. Μιλάμε για απίστευτος καλαμπούρι. Τρομερές τρέλες σε ξενοδοχεία και σε γήπεδα. Του πετούσαμε σταφύλι πίσω από το παραβάν στη Νέα Σμύρνη και άμα το έπιανε του δίναμε 50άρικο.

Μας έφεραν μια μακαρονάδα, κάπου είχαμε πάει στο Ανατολικό μπλοκ, δεν ξέρω πού, και με το που έπαιρνες το πιρούνι σηκωνόταν όλη η μακαρονάδα, ολόκληρη. Μαζέψαμε λεφτά και του τα δώσαμε για να τη φάει με μια μπουκιά. Την έφαγε! Μιλάμε για απίθανα πράγματα. Πολύ γέλιο. Εντάξει, όταν είσαι τόσο πολύ καιρό μαζί και πολλή ώρα και πολλές μέρες, χρειάζεται για αυτό, γιατί πρέπει και λίγο να ξεφεύγει λίγο το μυαλό. Είναι αρκετή η πίεση».

Το κομμάτι ΑΕΚ σου φέρνει και δύο κύπελλα...

«Ναι, δύο κύπελλα. Και στα δύο ήμουν βασικός, στο δεύτερο με τον Ολυμπιακό είχα βάλει και το γκολ. Έχω εξηγήσει κάποιες φορές ότι αυτό το τράβηγμα που έκανε το τεχνικά για να βάλω γκολ, πολύ γρήγορα το σκέφτηκα, τέλος πάντων είναι εσκεμμένο, αλλά δεν θέλω να το λέω γιατί είναι αλήθεια ότι δεν φαίνεται εύκολο. Τέλος πάντων, από τη στιγμή που χτύπησε η μπάλα πάνω, μπήκε το γκολ. Αυτά τα δύο κύπελλα σίγουρα ήταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες που είχαμε».

Πώς προετοιμάζεσαι πριν από τέτοιο ματς. Δηλαδή ξέρεις ότι πας για τρόπαιο, πας να γράψεις τίτλο στο βιογραφικό σου.

«Στο πρώτο παιχνίδι με τον Ιωνικό δεν είχαμε τόσο άγχος. Δεν ξέρω, η διαφορά δυναμικότητας ήταν μεγάλη. Φάνηκε και στο παιχνίδι. Αλλά παρ' όλα αυτά υπάρχει άγχος, γιατί είναι ένα ματς. Είχε και ο Ιωνικός μονάδες που μπορούσαν να σου κάνουν κάποια στιγμή κάτι ξεχωριστό, να προηγηθεί η ομάδα και το ματς να πάει ανάποδα. Αλλά και πήγε καλά το ματς.

Νομίζω ήταν και το ματς που ο Νικολαΐδης έβαλε γκολ με το χέρι και το παραδέχτηκε. Στο δεύτερο τελικό είχαμε πολύ άγχος.Σε αυτόν τον τελικό ο Ντέμης παραδέχεται κάτι το οποίο δεν συνηθίζεται. Δηλαδή, μέχρι και σήμερα το μνημονεύουμε και το λέμε. Όταν λέμε μία fair play, λέμε Ντέμης Νικολαΐδης που παραδέχτηκε πως έβαλε γκολ με το χέρι σε τελικό Κυπέλλου. Και αυτό στο 0-0...».

Αυτό το συζητήσατε μετά στα αποδυτήρια;

«Νομίζω κάποια χρονιά ή την ίδια χρονιά ήταν όταν παίζαμε τον Ολυμπιακό, είχαμε τον Παθιακάκη προπονητή και παίζαμε τον Ολυμπιακό και παίζει ο Κωνστένογλου στόπερ. Γίνεται μια φάση και παίρνει την μπάλα μέσα στην περιοχή ο Κωνστένογλου με το χέρι και το δίνουν πέναλτι και κόκκινη. Πάει ο Κωνστανόγλου, δίνει το χέρι στον διαιτητή ας πούμε και βγαίνει έξω.

Και τον έχει γκαζώσει τόσο πολύ ο Παθιακάκης. Του λέει: "Κάνεις δημόσιες σχέσεις. Γιατί δίνεις τα χέρια σου; Γιατί κάνεις εδώ πέναλτι;. Το μυαλό σου είναι να δώσεις το χέρι σου κλπ".

Και στα κοντά ήταν το ματς με τον Ντέμη. Κάνει αυτό που κάνει ο Ντέμης και λέει "δείτε ρε τον παίκτη, ρε τον Νικολαΐδη. Τι άνθρωπο και παιχταρά έχετε", λέει. Είχαν πολύ καλές σχέσεις.

Λέω, τι γίνεται εδώ τώρα; Ποιο είναι το σωστό; Για να ξέρουμε και ποιο είναι το σωστό. Μου έκανε εντύπωση. Γι' αυτό κοντοστάθηκα λίγο όταν παραδέχτηκε το χέρι στο γκολ. Γιατί υπό άλλες συνθήκες θα έλεγε κανείς "γιατί το είπε;". Μπορεί να μην το είδε ο διαιτητής, ούτε VAR έχει. ούτε τίποτα. Η ομάδα θέλει να πάρει το κύπελλο. Εγώ θεωρώ ότι καλά έκανε και το είπε. Η δική μου γνώμη είναι. Αλλά τα συμφέροντα μιας ομάδας μπορεί να λένε άλλα».

Ο Παθιακάκης επίσης άλλη τεράστια προσωπικότητα...

«Ήταν κλασικός. Δηλαδή, ήταν χαρακτηριστική περίπτωση. Και το ύφος του και η ομιλία του γενικά. Ήταν ποδοσφαιρικός όμως προπονητής. Ήξερε μπάλα ο Παθιακάκης. Τώρα για το δεύτερο παιχνίδι που λέω με τον Ολυμπιακό. Υπήρχε πολύ άγχος. Είχαμε το βάρος της ήττας την προηγούμενη εβδομάδα. Είχε πάρα πολύ ένταση το ματς. Αλλά νομίζω ανταπεξήλθαμε. Ήμασταν και καλοί και το δικαιούμασαν το κύπελλο. Άσχετα πως ήρθε λίγο προς το τέλος με τον κεφαλιά του Ίβιτς. Είχε ένταση, είχε κόκκινες, με τον Τζιοβάνι που με κλώτσησε.

Φέρθηκα πολύ καλά, γρήγορα. Τι να πω, ότι έκανα θέατρο; Με κλώτσησε όντως και μετράει η πρόθεση. Με κλώτσησε καθαρά. Δεν με σκότωσε αλλά με κλώτσησε. Έπρεπε κάπως να το δείξω λίγο παραπάνω για να κερδίσουμε πράγματα. Δεν ήταν κακό αυτό.

Έφαγε την κόκκινη ο Τζιοβάνι και μετά βάλαμε το γκολ Εγώ έχω φάει την κλωτσιά και επειδή έχει 80.000 κόσμο, είναι στο 80', έχω αδειάσει, έχω τρέξει πάρα πολύ, αντί να κάνω επίθεση, έκανα άμυνα στον Πατσατζόγλου συνέχεια και λέω τώρα που με κλώτσησε αλλά το παράκανα, λέω τώρα «να μπω μέσα με 50-60.000 κόσμο και να τρέχω πάλι μετά από αυτό;»

Θα μου πεις το έχω κάνει πολλές φορές. Δεν ξέρω. Είχα αδειάσει κιόλας. Ζήτησα αλλαγή. Δεν είχα ζητήσει ποτέ αλλαγή. Μόνο τότε. Στη ζωή μου δεν έχω ξαναζητήσει. Εκτός αν είμαι τραυματίας. Και μπαίνει ο Ίβιτς, στην πρώτη επαφή βάζει γκολ. Δηλαδή είναι μοιραία κάποιες φορές κάποια πράγματα. Θα μπορούσα να μπω εγώ και να μην μπει το γκολ. Δεν θα γινόταν αυτή η φάση. Μπορεί να μην ενεργούσα εγώ έτσι».

Το κεφάλαιο ΑΕΚ πώς κλείνει;

«Πολύ ομαλά...»

Έγινες ΑΕΚτζης ή ήσουν από παιδάκι;

«Όχι. Έγινα ΑΕΚτζης. Ομαλά έκλεισε αυτό το κεφάλαιο όταν ήταν πλέον ο Νικολαΐδης πρόεδρος και ο Ίβιτς τεχνικός διευθυντής. Πολύ απλά πήγα από τα γραφεία, είχε τελειώσει το συμβόλαιο μου και μου είπε ο Ίλια ότι δεν θα μπούμε στη διαδικασία να διαπραγματευτούμε νέα συνεργασία. Λέω εντάξει, δεν υπάρχει θέμα.

Δεν έφυγες με καμιά πικρία;

«Όχι, όχι. Δεν έφυγα με πικρία. Αυτά είναι επιλογές εκάστοτε ανθρώπων που είναι στις ομάδες. Όπως ο Ντέμης με ήθελε την πρώτη φορά που ήρθε, στη δεύτερη διαδρομή, τη δεύτερη φορά, όταν τελείωσε το συμβόλαιο, είχαν άλλο πλάνο. Ήμουν εκτός πλάνου. Είναι εύλογο και αυτό δεν είναι κακό. Είναι μέσα στον χώρο».

Και πας στον Ιωνικό;

«Ναι, πάω στον Ιωνικό και μένω στην Αθήνα. Ήταν και ένας λόγος αυτός. Είχα κάνει μια συζήτηση με τον ΠΑΟΚ όταν ήταν ο Γούμενος. Είχα έρθει πολύ κοντά στον ΠΑΟΚ, αλλά είχαμε θέμα λίγο με τον Καραγεωργίου. Ο Νίκος τότε ήταν προπονητής και αντιδρούσε. Δεν ήθελε. Επειδή είχα αγοράσει και σπίτι στην Αθήνα, σκέφτηκα να μείνω και να μην έχω αλλαγές στη ζωή μου.

Το θέμα ήταν ότι ο Χρήστος Κανελλάκης έδειξε πάρα πολύ ζήλο για να με πάρει. Δηλαδή με ζάλιζε στα τηλέφωνα, με πίεζε. Εγώ έψαχνα να πάω είτε στο εξωτερικό είτε κάπου αλλού, σε πιο μεγάλη ομάδα από τον Ιωνικό. Με ξαναπήρε, μου ανέβασε την προσφορά. Να πάω, λέω, εκεί που με θέλουν. Έτσι δεν είναι; Πού θα πας; Να πας εκεί που σε θέλουν. Θεωρώ ότι αυτό είναι σωστό και επειδή και οικονομικά ανέβηκε αρκετά, για τα επίπεδα του Ιωνικού.

Είχα και στο μυαλό μου, ότι κάθε φορά που πηγαίναμε με την ΑΕΚ μέσα στη Νίκαια ένιωθα μια ένταση στο γήπεδο. Ένιωθα ένα καλό σφυγμό και λέω θα πάω εκεί να το ζήσω κι αυτό. Σίγουρα είναι άλλη κατάσταση. Άλλη ομάδα. Την πρώτη χρονιά ήταν καλά αλλά τη δεύτερη χρονιά είχαμε θέματα. Λόγω του ότι έγινε το σκηνικό αυτό στην Κέρκυρα, με τον Χρήστο Κανελλάκη. Μετά η πορεία μας ήταν μηδενική, κατά κάποιο τρόπο. Δεν ξέρω τώρα τι συνέβη.

Μετά έμεινα στον Ιωνικό γιατί μιλήσαμε με τον Χρήστο και γενικά όλα τα παιδιά, που οι περισσότεροι μείναμε στη Β' Εθνική για να μπορέσουμε να την επαναφέρουμε την ομάδα. Και εκεί δυσκολευτήκαμε. Δεν τα καταφέραμε και τα σκορπίσαμε.

Εγώ ξανασυναντήθηκα με τον Θεοδωρίδη. Ανέβηκε ο Πανσερραϊκός εκείνη τη χρονιά και ήμασταν και αντίπαλοι τότε, θυμάμαι Ιωνικός – Πανσερραϊκός. Πήγα τελικά στον Πανσερραϊκό, επέστρεψα κατά κάποιο τρόπο στην πατρίδα μου.

Ήμασταν στην Α’ Εθνική, με τον Γιάννη Παπακώστα προπονητή τότε. Καλή οργάνωση είχε η ομάδα αλλά φυσικά δεν μπόρεσε να σταθεί όπως πρέπει.

Έμεινα φυσικά και τη δεύτερη χρονιά στη Β’ Εθνική στον Πανσερραϊκό, γιατί με ήθελε και ο Θεοδωρίδης. Ανεβήκαμε μετά πάλι Α’ Εθνική με μπαράζ, νομίζω, με τον ΟΦΗ παίζαμε.

Και μετά εκεί λίγο τα "τσούγκρισα" στα μπαράζ. Παίξαμε 5-6 παιχνίδια πάλι 90λεπτά. Είχα πάλι εγώ ένα θέμα υγείας, με τη μέση. Νομίζω στο τέταρτο παιχνίδι, στο Αιγάλεω, παίζαμε με τον Εθνικό, έσπασα το δίσκο στη μέση και έκανα επέμβαση.

Η ομάδα στο τελευταίο παιχνίδι έπαιξε με τον ΟΦΗ, έκανε ισοπαλία νομίζω μέσα στην έδρα μας και ανεβήκαμε, γιατί είχαμε κερδίσει στην Κρήτη. Θεωρούσα ότι θα μείνω στην ομάδα. Ήθελα να μείνω άλλον έναν χρόνο στην Α’ Εθνική και μετά θα πήγαινα σε πιο χαμηλή κατηγορία. Δεν ήθελα να σταματήσω. Ακόμα δεν θέλω!

Παρόλα αυτά όμως δεν ξέρω τι αντίδραση υπήρχε. Κάνω την επέμβαση, μου είπε ο Θεοδωρίδης: «Πήγαινε να κάνεις την επέμβαση γρήγορα για να γυρίσεις».

Κάνω την επέμβαση, αφαιρώ το δίσκο και έρχεται ο τεχνικός διευθυντής της ομάδας εκεί στο νοσοκομείο που έχω κάνει την επέμβαση και μου λέει: «Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα». Μετά μου λέει ο Θεοδωρίδης, ο προπονητής, ο Κοκότοβιτς, είπε να μην σεανανεώσουμε. Εγώ «κουφάθηκα», γιατί δεν ήταν θέμα ο Κοκότοβιτς, ήταν θέμα Θεοδωρίδη. Δεν ξέρω για ποιο λόγο.

Μετά ήταν δύσκολα για μένα. Πολύ δύσκολη αυτή η χρονιά γιατί είχα την επέμβαση στη μέση και δεν μπορούσα να πάω κάπου χειρουργημένος.

Προς τιμήν του, ο Ριαβόγλου με πήρε εδώ στον Αγροτικό για τουλάχιστον έναν χρόνο, του είπα να έρθω για να επανέλθω, έτσι λίγο να βρω ρυθμό και πηγαινο-ερχόμουνα Σέρρες - Θεσσαλονίκη σχεδόν τρεις με τέσσερις φορές τη βδομάδα, πήγαινα για προπόνηση στον Εύοσμο. Συνήλθα, αλλά δεν γινόταν να συνεχίσω αυτό. Μετά είπα να πάω κοντά στις Σέρρες. Πήγα στο Γάζωρο για πλάκα. Ήταν κάποιοι φίλοι, ο Αχιλλέας Αγγελόπουλος που κι αυτός είχε κάνει καριέρα, είχε παίξει Α' Εθνική με τα Τρίκαλα. Προπονητής ήταν ο Διλμπέρης. Μαζευτήκαμε κάποια παιδιά έμπειροι, είχαμε και κάποιους μικρούς. Ξεκινήσαμε πολύ χαλαρά και η ομάδα βγήκε Β’ Εθνική και παίξαμε Β’ Εθνική τρία-τέσσερα χρόνια.

Μετά πάλι σκορπίσαμε. Πήγα στο Παραλίμνιο, ανεβάσαμε το Παραλίμνιο. Μετά ήρθα εδώ στο Λάκκωμα. Οι συγκυρίες με έφεραν εδώ το 2016, ακόμα είμαι εδώ στην ομάδα του χωριού, να βοηθάμε λίγο την ομάδα μας και μας βοηθάει κι αυτή».

Πώς είναι το ποδόσφαιρο σήμερα σε σχέση με το ποδόσφαιρο του τότε, όταν ήσουν εσύ στην Α' Εθνική;

«Είναι αρκετά πιο βιομηχανία το ποδόσφαιρο τώρα, ρε παιδί μου. Το έχουν κάνει λίγο σαν επιχείρηση. Το καλό είναι ότι ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ έχουν κάνει τρομερές οργανώσεις στις ακαδημίες τους. Προσπαθούν να πάρουν παιδιά από τις άκρες της Ελλάδας, δηλαδή έχουν φτάσει και από ψηλά μέχρι χαμηλά, ψάχνουν καλά. Πιστεύω ότι είναι θετικό βήμα αυτό.

Δεν υπάρχει πια τόσο πολύ το «οικογενειακό» στοιχείο, πιστεύω έχει φύγει. Επίσης, δεν είναι τόσα πολλά τα Ελληνόπουλα. Τώρα άρχισε σιγά σιγά, πιστεύω, κάτι να γίνεται, αλλά έτσι εξελίχθηκε το πράγμα. Εντάξει, πιστεύω ότι τα τελευταία δύο χρόνια τουλάχιστον, το πρωτάθλημά μας είναι αρκετά εντυπωσιακό σε σχέση με τον ανταγωνισμό και αρκετά δίκαιο. Θεωρώ αρκετά δίκαιο σε σχέση με τα δικά μας τα χρόνια. Αυτό βλέπω».

Τον γιο σου πώς τον βλέπεις;

«Ο γιος μου με αγχώνει πιο πολύ από εμένα!».

Καταρχάς, του είχες πει να μην γίνει ποδοσφαιριστής ή δεν του είπες τίποτα;

«Όχι, δεν του είπα τίποτα. Αυτός, εντάξει τώρα, όπως λέμε, είναι λίγο κοινότυπο, από μικρός χτυπούσε τα μαξιλάρια, δηλαδή από δύο-τριών χρονών ήταν παιδί που το είχε. Είχε την αίσθηση, την όρεξη, τη θέληση, έβλεπε πολύ, είχε έρθει να με βλέπει κι εμένα όταν άρχισε να καταλαβαίνει.

Ήταν σαν φυσική εξέλιξη του Αστέρη, που έφτασε ως εδώ. Δεν του είπα εγώ ούτε να παίξει ούτε να μην παίξει. Εγώ απλά έβλεπα ότι έχει κάποια στοιχεία τα οποία του δίνουν τη δυνατότητα να κάνει μια πολύ καλή προσπάθεια. Τώρα, το που θα φτάσει κανείς δεν ξέρει, το πώς θα εξελιχθεί, το πώς το σώμα του θα μεγαλώσει, πώς θα αναπτυχθεί, το μυαλό του... Το μυαλό του είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Αυτό με χαροποιεί. Το μυαλό είναι ένα πράγμα το οποίο δεν μπορείς να δουλέψεις πάρα πολύ, είτε το έχεις είτε δεν το έχεις, και βλέπω ότι είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Οπότε τον αφήνω να εξελιχθεί και μου αρέσει που έχει αυτό το πράγμα, έχει αυτή τη θέληση, την όρεξη. Κάνει πολύ focus σε αυτό το πράγμα, οπότε είναι κρίμα να μην το προσπαθήσει».

Θα σπουδάσει;

«Έχει στο μυαλό του να γίνει γυμναστής, να κάνει και ΤΕΦΑΑ, να μην το αφήσει. Είναι και καλός μαθητής. Έπεσαν λίγο οι βαθμοί του αλλά του συνέβησαν πολλά μαζεμένα καλά τελευταία. Πήγε στην Εθνική, έκανε προπόνηση με τη μεγάλη ομάδα του Πανσερραϊκού, υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο, έπαιξε στη Super League. Δεν είναι λίγα πράγματα για ένα 15-16χρονο παιδί. Εντάξει, είναι αρκετά μεγάλο το σοκ».

Αυτό θέλω να σε ρωτήσω, πώς είναι για σένα να βλέπεις ότι ο γιος σου παίζει στην ομάδα που κι εσύ έπαιξες;

«Είναι τρομερή συγκίνηση. Δεν ξέρω, κάποιες στιγμές είχα παγώσει λίγο. Ξέρεις, αισθάνεσαι κάπως σαν μια παγωμάρα, μια περίεργη κατάσταση, ρε παιδί μου. Χαρά μεγάλη. Είναι αυτή η χαρά και η προσμονή για το τι θα δούμε. Ας πούμε, αυτό είναι που καμιά φορά προσπαθείς να δεις το μέλλον, λες "να δω πώς θα πάει, τι θα κάνει". Και αυτή η προσμονή, καλό είναι που υπάρχει, γιατί αυτά είναι τα πράγματα που μας δίνουν και ζωή, μας δίνουν κίνητρα, μας δίνουν και θέματα για να ασχολούμαστε, να είμαστε ενεργοί. Γιατί δεν έχουμε μια ευθεία γραμμή, μας επηρεάζουν λίγο στο χαρακτήρα μας και στα συναισθήματά μας. Είναι μεγάλη χαρά και προσμονή για το τι θα επακολουθήσει».

Αυτό που θα ήθελες να συνεχίσεις να βλέπεις από εκείνον είναι η προσπάθεια, ανεξάρτητα από το που θα φτάσει τελικά;

«Η προσπάθεια είναι το βασικότερο από όλα. Άμα δεν μπεις στο γήπεδο να προσπαθήσεις, να παίξεις, να προσπαθήσεις να παίξεις καλά, να παίξεις πιο καλά. Αυτό είναι το πιο βασικό. Στέκομαι στο ότι έχει κάνει focus και ότι βλέπω ότι δεν χρειάζεται να του πω και πολλά πράγματα. Καταλαβαίνω ότι έχει αίσθηση που προχωράει. Δηλαδή, μπορώ επικουρικά να είμαι δίπλα του σε κάποια δυσκολία, να μπορέσω να τον σκουντήξω λίγο, άμα φτάσει σε γραμμές να τον επαναφέρω, να του δώσω μια συμβουλή. Γιατί κι εμείς δεν είμαστε Θεοί ούτε αλάθητοι, μπορεί κι εμείς να κάνουμε λάθη. Την γνώμη μου, με σχέση με τη διαδρομή και την εμπειρία που έχω, να του τη μεταφέρω, και να αποφασίσει αυτός τι θα επιλέξει σε κάποια δυσκολία. Αλλά προς το παρόν νομίζω ότι και σαν ομάδα του κάθεται καλά και σαν χαρακτήρας είναι σε καλό επίπεδο αυτή τη στιγμή».

Δεν σε ρώτησα, υπάρχει κάποιος παίκτης που έχεις τσακωθεί;

«Είχα κάποια στιγμή μια προστριβή με τον Ίβιτς αλλά είναι περασμένα ξεσχαμένα. Για δικό σας θέμα δημοσιογραφικό. Είχαμε ένταση στην προπόνηση επειδή τον είχα κλωτσήσει σε μια φάση στην προπόνηση και αυτός αντέδρασε. Το έγραψαν οι εφημερίδες και αυτός νόμιζε ότι το είπα εγώ, ενώ ήταν ανοιχτή προπόνηση».

Έχεις πάρει ποτέ δημοσιογράφο να διαμαρτυρηθείς για κάτι που γράφτηκε;

«Είδα πράγματα που γράφτηκαν και δεν ήταν σωστά αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ με τους δημοσιογράφους. Ήμουν πάντα απόμακρος με τους δημοσιογράφους και επειδή είναι κομμάτι του χώρου, νομίζω ότι έκανα λάθος σε αυτό το κομμάτι. Αυτοί έχουν ανάγκη εμάς και εμείς αυτούς».

Ο Σωτήρης, όταν κάθεται εδώ στον καναπέ του και αναπολώντας όσα έχει ζήσει, λέει: «Αχ, να είχα πετύχει και αυτό…»; Έχεις απωθημένα;

«Όχι, αλλά θεωρώ ότι επειδή τα χρόνια που έπαιξα ποδόσφαιρο, σημαδεύτηκαν με τη μεγάλη επιτυχία του 2004 και επειδή ήμουν στα τμήματα των εθνικών ομάδων από το 1991 Εθνική παίδων, όλοι μαζί, Καραγκούνης, Λάκης, Μαυρογενίδης- και σιγά σιγά έρχονταν παιδιά, φεύγανε, ξαναρχόνταν… Έφτασα μέχρι την Εθνική Ελπίδων και χαρακτηριστικά θυμάμαι ένα παιχνίδι ΑΕΚ-Πανσερραϊκός, για το Κύπελλο, χωρίς μεγάλη σημασία, αλλά παρόλα αυτά είχε έρθει ο Ρεχάγκελ στο γήπεδο, έβλεπε το παιχνίδι, είχα βάλει δύο γκολ και έκανε δηλώσεις ότι θα καλέσει τον Κωνσταντινίδη και τον Μαλαδένη στην Εθνική. Αυτή η κλήση δεν έγινε ποτέ και δεν ξέρω τι συνέβη. Ο Ρεχάγκελ έβλεπε με τα μάτια του. Μετά υπάρχουν και άλλα πράγματα. Εγώ θα ήθελα να είχα μία-δύο κλήσεις με τον Ρεχάγκελ και ας μην πήγαινα. Να πήγαινα, να κάναμε δύο φιλικά και να έκρινε ο Ρεχάγκελ ότι τελικά δεν είναι να για πάει. Πάντως αυτό το σκέφτομαι ότι θα μπορούσε να έχει γίνει. Ήταν παιδιά που ήμασταν πολλά χρόνια μαζί. Εγώ ήμουν στην Ελπίδων πέντε - έξι χρόνια, γιατί πήγα από πολύ μικρή ηλικία. Φύγανε τα μεγάλα παιδιά, ήρθε από κάτω ο Χούτος και αυτοί, ξανά έμεινα και ήμουν στην Ελπίδων πολλά χρόνια, γιατί και λόγω ηλικίας και επειδή πήγα νωρίς, έμεινα αρκετά χρόνια. Τέλος πάντων, ίσως λέω η συγκυρία θα μπορούσε να το φέρεικαι αυτό που θα ήταν άλλη ιστορία».

Είναι αυτό που έχω πει και με κάποια παιδιά από αυτά, ότι έχουν περάσει στην αιωνιότητα...

«Δεν το συζητώ! Είναι η κορωνίδα πλέον του ελληνικού ποδοσφαίρου και όλα ξεκινάνε από εκεί. Ποιοι ήταν αυτοί οι 23, 24, 25 παιδιά που πήγαν και με την αξία τους φυσικά δεν το συζητάω, δεν είναι θέμα αυτό και μπράβο τους. Μακάρι να μπορέσουμε κάποια στιγμή να το ξανακάνουμε, γιατί βλέπω στην Εθνική μας τώρα ότι κάτι γίνεται».

Θα ήθελα να κλείσουμε με αυτό το αισιόδοξο και με έναν προπονητή που εσύ τον έχεις ζήσει...

«Ανατρίχιασα λίγο γιατί θεωρώ ότι τέτοια χημεία που βλέπω στο θέμα του Γιοβάνοβιτς με τα παιδιά — γιατί τον ξέρω τον Ιβάν — νομίζω ότι ίσως μπορεί να μας δώσει κάτι που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δεν θέλω να λέω τι και πώς, αλλά να δούμε πράγματα που δεν τα περιμένουμε. Εύχομαι να γίνει. Δεν είναι να πάρουμε μια διοργάνωση, αλλά άμα παίξουμε με την εθνική Γαλλίας και κοντραριστούμε στα ίσα και πάρουμε ένα αποτέλεσμα ή κερδίσουμε, δεν είναι λίγο πράγμα. Ή να παίξουμε με τη Γερμανία και να την κερδίσουμε, δεν είναι λίγο πράγμα.

Το να πάρεις μια διοργάνωση που περικλείει τεράστια πράγματα, είναι πολλές συγκυρίες και είναι πολλοί παράγοντες. Η Ελλάδα δείχνει ότι έχει λαμπρό μέλλον και το έχουν πει όλοι, συνυπολογίζοντας και τον προπονητή. Νομίζω ότι με λίγη υπομονή έχουμε να δούμε πράγματα και εύχομαι να δούμε πράγματα πολύ ωραία».

Οι ερασιτεχνικές κατηγορίες τι «μαγικό» έχουν και ποιο είναι το πιο ακραίο περιστατικό που μπορεί να έχεις ζήσει;

«Αυτές οι κατηγορίες είναι φανταστικές. Δηλαδή, όταν πήγα εγώ πρώτη φορά στο Παραλίμνιο, μετά από όλη αυτή τη διαδρομή, πήγαμε σε ένα παιχνίδι να παίξουμε Βαλτερό-Παραλίμνιο. Μπαίνουμε στο γήπεδο και λέμε πάμε να αλλάξουμε και δεν έχει αποδυτήρια! Και πάμε κάτω από τα δέντρα, αλλάζουμε τα ρούχα και με κοιτάνε όλοι και λένε: “Καλά ρε Σωτήρη, εδώ στα δέντρα;” Λέω, ωραία, δεν είναι εδώ; Μια χαρά είναι εδώ, τέλεια είναι. Αλλάξαμε έξω ρε παιδί μου και μπήκαμε, παίξαμε μπάλα. Ρο ποδόσφαιρο είναι ίδιο παντού. Μπαίνεις μέσα και παίζεις. Εντάξει, δεν είναι τόσο καλό το γήπεδο, οι παίκτες δεν μπορούν να συνεργαστούν καμιά φορά, αλλά εντάξει, πρέπει να κάνεις και λίγο παιχνίδια μυαλού για να μπορέσεις να το ευχαριστηθείς. Εγώ πλέον πηγαίνω εκεί για να το ευχαριστηθώ λίγο. Δεν πηγαόων για να παίξω καλά».

Τι λαμβάνεις από τον κόσμο σήμερα;

«Λαμβάνω αυτό το χτύπημα στην πλάτη. Νομίζω ότι για μένα είναι ό,τι καλύτερο. Δηλαδή, τους δίνω την άνεση να έρθουν να μου μιλήσουν. Αυτό μου φτάνει. Αισθάνομαι ότι πέρασα μέσα από τη ζωή τους, κάπως. Έχει τύχει και κάποιοι που ήτανε και φανατικοί. Έχει τύχει παιδί που μου είχε πει — είναι μάλιστα επιχειρηματίας τώρα και έχει μαγαζί καλό — μου είπε “Έκλαιγαγια σένα. Έπαθες στο χιαστό που έπαθες με τον Εθνικό στο Καραϊσκάκη. Έκλαιγα επί μια βδομάδα.” Ας πούμε αυτά όταν στα λένε σε γεμίζουν. Τότε λες άξιζε, πέρα από το οικονομικό. Άξιζε ρε παιδί μου αυτή η διαδρομή. Εντάξει, και θεωρώ ότι ούτε θέματα δημιούργησα ποτέ, ήμουνα ήρεμος σαν χαρακτήρας. Ούτε σε φασαρίες συμμετείχα».