Περικλής Ιακωβάκης στο Gazzetta: «Το ταξίδι μου στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα»

Η πρώτη… γεύση σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα ήρθε στην Ελλάδα, αλλά εκεί δεν έτρεξα ατομικό. Μπήκα στην 4X400μ. ως ο πιο μικρός. Αν και είχα δικαίωμα να αγωνιστώ στο ατομικό, για να μην πιεστώ αποφασίστηκε να τρέξω μόνο στην σκυτάλη. Ημουν ακόμη έφηβος και είχα όλη κι όλη μία συμμετοχή με την Εθνική ανδρών, λίγο καιρό πριν στο Μπρούνο Τζάουλι και την Σούπερ Λίγκα. Υπήρχε μια καλή ομάδα στην σκυτάλη και ήταν σίγουρο ότι θα είμαι μέρος της ομάδας. Η μετάβαση στον κόσμο των ανδρών ήταν ήπια μπορώ να πω.

Παρ’ όλα αυτά, θυμάμαι ότι ήταν μία καταπληκτική περίοδος για την Ελλάδα. Θυμάμαι την μεγάλη γιορτή που στήθηκε στο Στάδιο και πραγματικά απήλαυσα τους αγώνες καθημερινά καθώς έπιανα κάθε μέρα θέση στο στάδιο. Είδα για πρώτη φορά αθλητές από κοντά που ένα χρόνο πριν στην Ατλάντα, τους έβλεπα από την τηλεόραση και ήταν είδωλα.

Για μένα η σκυτάλη ήταν ένα είδος αποφόρτισης. Το διασκέδαζα απίστευτα και επειδή δεν υπήρχε το άγχος του ατομικού, αυτό βοήθησε. Μπήκα στον κόσμο των μεγάλων και ήταν ωραίο συναίσθημα. Ένιωσα μέλος τους ενώ ήμουν ακόμη παιδί. Καταπληκτική εμπειρία σε όλα τα επίπεδα. Ένα πραγματικό σχολείο που βοήθησε να έχω μία ομαλή μετάβαση και να ωριμάσω πιο γρήγορα.

Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι ένας απίστευτος καύσωνας. Τρομακτική ζέστη και στο στάδιο και στο προθερμαντήριο. Θυμάμαι να βλέπω το παγκόσμιο ρεκόρ του Μάικλ Τζόνσον στα 400 μέτρα.

Όπως θυμάμαι ότι είχαμε μία καταπληκτική ομάδα και στο πρωινό έπεφταν στοιχήματα κάθε ημέρα για το ποιος θα πάρει μετάλλιο και τι χρώμα θα έχει. Κάθε μέρα ξεχωριστά. Το κάναμε για πλάκα, αλλά υπήρχε ένα μεγάλο «boost» στην εθνική μετά το ’97.

Είχαμε δύο μεγάλες διοργανώσεις, αυτή του Παγκοσμίου και πήραμε τους Ολυμπιακούς του ’04 κι αυτό έδωσε τεράστια ώθηση στον ελληνικό στίβο. Πήγαμε μεγάλη ομάδα. Για μένα, σε μία μεταβατική χρονιά, έκανα ατομικό ρεκόρ με 49.53. Αρχισα να ανεβαίνω επίπεδο αν και ακόμη δεν είχα βρει την τεχνική μου, τους διασκελισμούς και τον ρυθμό που ήθελα.

Μπορούσα να τρέξω πιο γρήγορα, αλλά δεν το έβρισκα και έμεινα σε μία κούρσα. Παρ’ όλα αυτά, με την σκυτάλη κάναμε εκπληκτικό πανελλήνιο ρεκόρ. πήραμε πολλά μετάλλια σε μία γεμάτη ομάδα. Προσωπικά μου έμεινε μία πίκρα γιατί έπρεπε να έχω τρέξει ημιτελικό

Πρώτο Παγκόσμιο πρωτάθλημα με δύο κούρσες. Πολύ καλύτερη παρουσία και είχα αρχίσει να βρίσκω τους διασκελισμούς μου. Αργησα βέβαια να το αλλάξω. Θυμάμαι ότι είχαμε μικρή ομάδα, αλλά κι ένα μεγάλο ταξίδι. Αυτό βοήθησε να είναι πιο οικογενειακό το κλίμα.

Θυμάμαι μοιραζόμουν το δωμάτιο με τον Κώστα Ζαλαγκίτη, όπως θυμάμαι ότι αποκαλούσαμε το Εντμοντον… Deadμοντον απλά γιατί δεν είχε απολύτως τίποτα να κάνεις και να δεις. Και τα πάντα ήταν υπόγεια. Αγωνιστικά έμεινα ικανοποιημένος από την εμφάνισή μου, αλλά μπορούσα και καλύτερα.

Εχει σημασία ότι δεν πήγα να κάνω προετοιμασία και να εγκλιματιστώ. Πήγα απευθείας για τους αγώνες και είχα πρόβλημα με τον ύπνο μου. Πρώτη φορά είχα τέτοιο θέμα. Μεγάλο σχολείο αυτή η διοργάνωση για μένα.

Στο Παρίσι ήρθε το μετάλλιο… Τρίτη θέση, πανελλήνιο ρεκόρ στα ημιτελικά… περπατώντας. Θα μπορούσα να έχω τρέξει και κάτω από 48 δευτερόλεπτα. Το λάθος μου στον τελικό ήταν ότι παρασύρθηκα από τον ρυθμό του Σάντσες που έκανε την κούρσα της ζωής του. Στο τρίτο εμπόδιο έκανα μεγάλη αλλαγή και περνούσα για χρόνο 47.2 που δεν ήμουν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Γι’ αυτό και κουράστηκα στην τελική ευθεία.

Είχα ανέβει επίπεδο με το να είμαι στον τελικό. Το μεγαλύτερο άγχος συνειδητοποίησα ότι ήταν στον ημιτελικό. Γιατί το να μην προκρινόμουν θα ήταν αποτυχημένη σεζόν. Μόλις βρήκα τους διασκελισμούς μου όμως εκείνη τη χρονιά, άρχισε να… βρέχει ρεκόρ. Πήγα με την δεύτερη καλύτερη επίδοση στον κόσμο και ήμουν σε τρομακτική κατάσταση στο Παρίσι. Απλά έπρεπε να τρέξω σωστά για να μη χαθεί η ευκαιρία. Δεν χάθηκε γιατί πήρα μετάλλιο, αλλά ξέρω όπως και η προπονήτριά μου τότε, η Μαίρη Σωτηρακοπούλου, ότι βλακωδώς έχασα το αργυρό μετάλλιο επειδή παρασύρθηκα από τον Σάντσες.

Πρέπει να πω ότι τα ρεκόρ άρχισαν όταν ξεκίνησα να τρέχω με 13 διασκελισμούς στα εμπόδια. Στην προπόνηση έκανα απίστευτες επιδόσεις. Θυμάμαι την Μαίρη να μιλάει με τον Πομάσκι και να του λέει ότι δεν έχει κάτι να μου πει ή να διορθώσει. Τα είχα κάνει όλα και το μόνο άγχος ήταν να πάω υγιής στο Παρίσι. Ετσι κι έγινε, ενώ και στη σκυτάλη τα πήγαμε περίφημα. Υπήρχε τρομερή αυτοπεποίθηση θυμάμαι. Κατάλαβα ότι τα άλλα τρία παιδιά ένιωθαν τη σιγουριά ότι θα είμαστε μέσα στη κούρσα αν μου δώσουν την σκυτάλη. Ηταν από τις ωραιότερες εβδομάδες της ζωής και της καριέρας μου. Πλήθως συναισθημάτων…

Στον τελικό άργησα να φύγω λόγω του ντόπινγκ κοντρόλ. Όταν γύρισα για να το γιορτάσουμε με την ομάδα ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Θυμάμαι ότι για να πάμε στο ξενοδοχείο, το κάναμε με μισθωμένο τρένο. Θέλαμε μία ώρα να επιστρέψουμε και είχαμε ξεμείνει στο στάδιο εγώ και ο Δήμος Μπουλούκος. Στο Χωριό ήταν έξω από τους ξενώνες η σύζυγός μου και ο αδερφός μου, Σωτήρης. Φτάσαμε 1:30 τα ξημερώματα και όλοι είχαν πέσει για ύπνο. Εγώ νηστικός, την έβγαλα με δύο γιαουρτάκια και μήλα. Μόνο ο Παπατώλης είχε μείνει ξύπνιος να με υποδεχτεί θυμάμαι παρά την ώρα. Ηταν ένα ωραίο πρωτάθλημα παρά το γεγονός ότι συνολικά ως αποστολή δεν είχαμε τόσο καλά αποτελέσματα. Για μένα όμως ήταν η διοργάνωση που έγινε η μετάβασή μου στους τοπ αθλητές του κόσμου. Χρονιά ορόσημο που θα μείνει πάντα χαραγμένη μέσα μου

Ένα χρόνο πριν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, είχα το πρόβλημα στους κοιλιακούς προσαγωγούς. Σπάικς έβαλα ξανά Φεβρουάριο του 2005. Αργησα να μπω, αλλά έκανα 48.25 αν και ελάχιστα προπονημένος. Είχα μεταπτώσεις στις κούρσες μου και κουραζόμουν εύκολα όταν προσπαθούσα να τρέξω πιο γρήγορα. Μπήκα ημιτελικό, αλλά δεν είχα φρεσκάδα και δύναμη.

Ηταν μια κακή χρόνιά. Με είχε επηρεάσει και ψυχολογικά αυτό που έγινε με τον τραυματισμό μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ηταν από τις χειρότερες στιγμές στη καριέρα μου. Πήγα στο Ελσίνκι μπας και βγει κάτι. Θυμάμαι ότι είχα δυσκολία στις μεγάλες στροφές που είχε το στάδιο. Όπως θυμάμαι την νεροποντή στον τελικό. Μια διοργάνωση με κρύο, βροχή και αέρα. Καθόλου καλή εμπειρία.

Στην Ιαπωνία στόχος ήταν το βάθρο. Αλλά τώρα που τελείως η καριέρα μου, σκέφτομαι πως στόχος ήταν να μπω τελικό. Δεν γίνεται να είσαι πάντα σε τοπ φόρμα στο αγώνισμά μου. Τότε θεωρούσα πως απέτυχα, όμως ήταν επιτυχία τελικά το ότι ήμουν τελικό. Δεν μπορούσα να το βρω με τους διασκελισμούς μου πάλι. Υποθέτω ότι αυτό μου κόστισε κι ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Από επιδόσεις ήμουν καλά, αλλά άλλαξα το μοντέλο τρεξίματος και δεν βγήκε το παραπάνω.

Θυμάμαι αποστολή με Σπανίδη αρχιπροπονητή. Εξαιρετικός άνθρωπος και αναπολώ τις στιγμές που περάσαμε μαζί του. Θυμάμαι ζέστη και έντονη υγρασία. Οσον αφορά την ομάδα, ο ελληνικός στίβος ήταν σε φάση μετάβασης. Ατομικά πάντως, συνειδητοποίησα μετά από χρόνια πως ήταν επιτυχημένη η παρουσία μου στην Οσάκα.

Είχα έναν τραυματισμό τον Μάρτιο στον δικέφαλο και έχασα προπονήσεις. Ηταν μία περίοδος που άλλαξε η ζωή μου γιατί έγινα και πατέρας. Ήρθε η Ελένη τον Απρίλιο. Μία διαφορετική περίοδος της ζωής μου με μεγάλες αλλαγές στη καθημερινότητα. Συνήλθα από τον τραυματισμό και πήγαινα γρήγορα στις προπονήσεις, αλλά στους αγώνες δεν έβγαινε. Έσκαγα. Περνούσα αργά και δεν έβρισκα τους διασκελισμούς μου. Ημουν εκτός ρυθμού και προβληματιζόμουν για το αν αξίζει να πάω στο Βερολίνο.

Ο Σπανίδης τότε, πήγαμε για το πρωτάθλημα στο Καυταντζόγλειο και μου είπε να χαλαρώσω. Θυμάμαι έτρεχα 9 παρά το πρωί προκριματικό, Ιούλιο μήνα με καύσωνα και έκανα 49.6 περπατώντας. Η Μαίρη μου είπε ότι αν πάω έτσι το πρωί, κάτι καλό θα βγει. Θυμάμαι το απόγευμα ο βατήρας δεν είχε καλό ηχείο. Δεν άκουσα το μπαμ. Νόμιζα ότι έγινε άκυρη κι έχασα ένα δευτερόλεπτο. Όταν είδα το χρόνο που έκανα, αποφάσισα ότι θα πάω Βερολίνο.

Πήγα και η αίσθηση στο στάδιο ήταν εκπληκτική σε όλα τα επίπεδα. Γήπεδο, προθερμαντήριο… Αισθανόμουν εκπληκτικά και έκανα ένα τεστ όπου στο 7ο εμπόδιο πρέπει να έκανα και ρεκόρ σε προπόνηση. Αυτό ήταν, μου λέει η Μαίρη «το’ χουμε». Κάνω περπατώντας 49.1 και λέω… εδώ είμαστε. Στον ημιτελικό ένιωσα πίεση όμως. Δεν ήξερα αν θα έχω δυνάμεις. Πήγα συντηρητικά και έκανα καλό χρόνο. Στον τελικό φοβήθηκα να περάσω γρήγορα και γι’ αυτό έχασα το μετάλλιο. Αυτό το 48.6 αν το είχα κάνει στο πανελλήνιο πρωτάθλημα, στο Βερολίνο θα ήμουν σε βάθρο γιατί θα είχα τον χρόνο να «χτίσω» πάνω σε αυτή την επίδοση. Πέρασα αργά το πρώτο 200αρι και είχα δυνάμεις στο τέλος. Μπορούσα να κάνω και 48.1.

Θυμάμαι μετά τον ημιτελικό επίσης ότι έτρεχε ο Μπολτ στο 100αρι τελικό. Ήμασταν προθερμαντήριο και είδαμε το παγκόσμιο ρεκόρ από τη μικτή ζώνη. Είχε εκεί μία γιγαντοοθόνη όπου η εικόνα ερχόταν με καθυστέρηση 10 δευτερολέπτων. Ακούγαμε τον κόσμο να ουρλιάζει και στην οθόνη η κούρσα μόλις άρχιζε. Πανζουρλισμός κι εμείς δεν είχαμε καταλάβει τι έχει γίνει! Την ώρα που τελειώνει η κούρσα και στην οθόνη, μένουμε… παγωτό.

Το ταξίδι μου στα Παγκόσμια πρωταθλήματα, είχε χαρές και λύπες. Θα μπορούσα να πάω σε κάποια καλύτερα, αλλά ο χρόνος δε γυρίζει πίσω.

Σε κάθε περίπτωση, το ότι έτρεξα σε 5 διοργανώσεις στα εμπόδια, το θεωρώ μεγάλο κατόρθωμα. Όπως και το ότι ήμουν για 10 χρόνια σε υψηλό επίπεδο. Είχα το μερίδιό μου στις επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού.

Πλέον, ως φαν, θα κάτσω να δω στοχευμένα την διοργάνωση. Με τα ξενύχτια της… Εύχομαι στα παιδιά ότι καλύτερο. Να είναι γεροί και να το απολαύσουν. Είναι δύσκολο με την αλλαγή της ώρας, αλλά εύχομαι από την καρδιά μου να τα πάνε καλά.