Γράφει ο Γιώργος Μαυρωτάς

Ο αθλητισμός χρειάζεται υπομονή. Αυτό είναι ένα πανθομολογούμενο αξίωμα που βρίσκει πάντα την επιβεβαίωσή του. Η περίπτωση της εθνικής ομάδας πόλο είναι μια τέτοια περίπτωση. Πιστή και συνεπής στα Ολυμπιακά ραντεβού της, με σημαντικές διακρίσεις από τη δεκαετία του ’90 και μετά σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα, ήρθε η ώρα να δρέψει τους καρπούς δεκαετιών και σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Από τη γενιά του Γαρύφαλλου, του Αρώνη, του Σταθάκη, του Γιαννόπουλου, του Μαυρωτά, του Γιώργου και Χρήστου Αφρουδάκη (για οικονομία βάζω τους αρχηγούς των Ολυμπιακών ομάδων, είναι δεκάδες τα ονόματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν), η ομάδα φλέρταρε με τη διάκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σκεφτείτε μόνο ότι Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού, Πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, Πρόεδρος της Ομοσπονδίας και Αρχηγός της αποστολής του πόλο στο Τόκιο αθροίζουν 16 Ολυμπιάδες με το πόλο! Αυτό που πάντα άκουγα ήταν «μπράβο» για τη συνεπή παρουσία αλλά και «πότε θα πάρετε και κανένα μετάλλιο;», λες και το μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες ειδικά σε ομαδικό άθλημα είναι εύκολη υπόθεση. Το ρόδι το έσπασαν τα κορίτσια το 2004. Τώρα, 17 χρόνια μετά, ήρθε η σειρά των αγοριών να πάρουν κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που έχασαν τότε.

Όλοι εμείς των παλαιότερων γενεών νιώθουμε ευγνώμονες απέναντι σε αυτήν την παρέα των παιδιών που με τον προπονητή τους κάνουν πραγματικότητα το όνειρο δεκαετιών, οδηγώντας την ομάδα μας στο βάθρο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Πήραν αυτό που υπηρετήσαμε και αγαπήσαμε και το εκτόξευσαν στα ουράνια, πώς να μην κλαίμε από συγκίνηση; Νιώθουμε όλοι εμείς περήφανοι που συμμετείχαμε σε αυτήν την «σκυταλοδρομία γενεών» παίρνοντας τη σκυτάλη από τους προηγούμενους, τρέξαμε και τη δώσαμε στους επόμενους για να φτάσουμε στο πρώτο μετάλλιο.

Αν με ρωτάτε ποιο είναι το μυστικό του αθλήματος για τη συνεχή παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τις επιτυχίες θα έλεγα ότι είναι τρία πράγματα: Δουλειά, δουλειά και δουλειά. Ειδικά στο πόλο η προπόνηση είναι πολλή και ξεκινάει νωρίς. Και εδώ πρέπει να αποδώσουμε τα εύσημα σε όλους τους αφανείς ήρωες προπονητές μικρών κατηγοριών που έβγαλαν τον κάθε Σκουμπάκη, Γκιουβέτση, Ζερδεβά, Παπαναστασίου, Αργυρόπουλο, τη νέα γενιά της ομάδας μας που, ειρήσθω εν παρόδω ήταν και ο καθοριστικός παράγοντας που δεν υπολόγισαν οι αντίπαλοί μας και έκανε τη διαφορά. Μέσα από αυτήν τη δουλειά λοιπόν που συνήθως δεν σε αφήνει να καβαλήσεις το καλάμι, κτίζονται χαρακτήρες. Και το πόλο, όπως θα έχετε καταλάβει και από τις δηλώσεις των παιδιών, εκτός από αγωνιστικές διακρίσεις κτίζει και μετρημένα, προσγειωμένα μυαλά.

Για τον αυριανό τελικό εγώ προσωπικά είμαι ευτυχής που βρέθηκε η Σερβία απέναντί μας. Είναι η κάτοχος του τίτλου, μια ομάδα πολύ δυνατή και πιο έμπειρη σε σχέση με την Ισπανία, αλλά σε καμία περίπτωση το φόβητρο του παρελθόντος. Για να ολοκληρώσει με τον καλύτερο τρόπο η ομάδα μας την ονειρική πορεία της, για να γίνει αδιαμφισβήτητος βασιλιάς θα πρέπει να σκοτώσει το λιοντάρι (Σερβία) και όχι την αλεπού (Ισπανία). Και τα παιδιά και ο προπονητής τους ο Θοδωρής Βλάχος θέλουν όσο τίποτε να γίνουν βασιλιάδες και έδειξαν ότι ξέρουν και τον τρόπο. Εδώ που φτάσανε, θα τα δώσουν όλα για να τους γράψει η ιστορία με χρυσά γράμματα και όχι με ασημένια.

Χωρίς φόβο, με πάθος, καλή επιτυχία στην ομάδα μας που σε δύσκολες ώρες μας δίνει νότες χαράς και αισιοδοξίας.
Γιάννη (αρχηγέ), Μάνο, Ντίνο, Δημήτρη, Μάριε, Αλέξανδρε, Γιώργο, Στέλιο, Κώστα, Χριστόδουλε, Κώστα, Άγγελε και βέβαια coach Θοδωρή, να ξέρετε ότι όλοι εμείς οι παλαιότεροι, αλλά και όλη η Ελλάδα είμαστε πολύ περήφανοι για σας, γιατί δείχνετε που μπορεί να φτάσει η χώρα μας όταν παίζει ο ένας για τον άλλον και γινόμαστε μια

Ομάδα μια «Ο» κεφαλαίο…

Ο Γιώργος Μαυρωτάς είναι γενικός γραμματέας Αθλητισμού και έχει αγωνιστεί πέντε φορές σε Ολυμπαικούς Αγώνες (1984, 1988, 1992, 1996, 2000) με την εθνική ομάδα του πόλο!