«Ελεγε στο σχολείο "την βίασα" και κανείς δεν τον πίστευε»
- Η ιστορία της «Ζωής»...
- «Οι γυναίκες που κάνουν το βήμα και καταγγέλλουν τη βία που υφίστανται, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου»
- ΔΕΝ ΑΥΞΗΘΗΚΕ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΩΝ ΒΙΑΙΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΑΛΛΑ ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΒΙΑΣ
- ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΤΑΘΟΥΝ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΒΙΑΣ
- ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΚΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ
- ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:
Η παρακάτω ιστορία είναι αληθινή. Η κοπέλα δεν θέλει να πει το πραγματικό της όνομα. Προσπαθεί μέχρι και σήμερα να συνεχίσει τη ζωή της, αφήνοντας πίσω εκείνο το βράδυ που την ακολουθεί. Εκείνα τα χέρια που της στέρησαν για πάρα πολλά χρόνια το χαμόγελο. Την ευχαρίστηση του έρωτα. Την επιθυμία για σεξ. Την όρεξη για ζωή.
Σήμερα, η «Ζωή» είναι μητέρα ενός αγοριού και έχει τη δύναμη και τη θέληση να μοιραστεί την ιστορία της, που συνέβη πριν από 15 χρόνια, μέσω του Gazzetta Plus. Ο σύζυγός της ξέρει τα πάντα. Από τις πρώτες μέρες της γνωριμίας τους. Οι γονείς της όχι. Και το να αλλάξουμε τη στάση των γονέων σε τέτοια θέματα, είναι κάτι που το οφείλουμε στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, ακόμα και σε εκείνους τους γονείς που δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να δεχτούν...
Οφείλουμε να κάνουμε τα παιδιά μας να είναι άνετα και να μας μιλούν για ό,τι τους συμβαίνει. Να είμαστε εκεί. Να τα ακούμε. Να τα πιστεύουμε. Να τα στηρίζουμε.
Η ιστορία της «Ζωής»...
«Εχω ταχυπαλμία ακόμη, αλλά το διαχειρίζομαι πλέον και μπορώ να μιλήσω εύκολα γι' αυτό. Ήταν λίγο πριν τις Πανελλήνιες. Η διαδρομή που έκανα από το φροντιστήριο για το σπίτι και το ανάποδο ήταν συνηθισμένη. Εκείνη η μέρα, όμως, δεν ήταν ίδια.
Περνώντας λοιπόν, από το συνηθισμένο παρκάκι, άκουσα έναν συμμαθητή μου να με φωνάζει. Τον ήξερα, πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο. Παρέα δεν κάναμε αλλά από ευγένεια και μόνο σταμάτησα να δω τί θέλει. Εκεί κοντά ήταν το σπίτι του.
Όπως άρχισε να μου μιλάει, με έσπρωξε με δύναμη στην είσοδο του σπιτιού του. Έκλεισε την πόρτα και άρχισε να μου επιτίθεται. Προσπαθούσα να αντισταθώ και να ξεφύγω. Δεν ήταν εύκολο. Τα δευτερόλεπτα της πάλης μού φάνηκαν αιώνας. Δεν είναι υπερβολή. Σκέφτηκα "τελικά, το λάθος μου μήπως είναι ότι αντιστέκομαι"; Και αφέθηκα. Δεν είχα άλλο κουράγιο. Απλά περίμενα να τελειώσει όλο αυτό. Αυτή ήταν η πρώτη μου ερωτική ολοκληρωμένη επαφή.
Μέχρι να ξεκινήσω συνεδρίες δεν θυμόμουν σχεδόν τίποτα από την ιστορία, εκτός από το πρόσωπό του κι ένα πάγωμα στον οργανισμό μου. Ένα μούδιασμα. Η ψυχολόγος μού εξήγησε ότι είναι φυσιολογική άμυνα του οργανισμού. Όταν μουδιάζεις πονάς λιγότερο. Εγώ πονούσα πολύ. Όχι μόνο στην πράξη, αλλά και στα χέρια μου όπως με κρατούσε. Και στο κεφάλι μου. Και στα πόδια μου. Και όπου με είχε χτυπήσει για να με ακινητοποιήσει. Με εκείνες τις ψυχοθεραπείες πήρα "κοκτέιλ ηρεμιστικών".
Πλέον θυμάμαι τα πάντα. Θυμάμαι το βλέμμα του. Ήταν εντελώς θολωμένο. Σαν να ήθελε απλά να μου κάνει κακό και όχι να "εκσπερματώσει". Σαν να του άρεσε να με βλέπει να κλαίω. Αυτό τον εξίταρε και συνέχιζε και συνέχιζε... Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε. Στο μυαλό μου ήταν ατελείωτες ώρες. Στο τέλος ντύθηκε και μου είπε αυστηρά "φύγε τώρα".
Ντύθηκα και έφυγα όσο πιο γρήγορα γινόταν. Έφτασα στο σπίτι μου, μπήκα στο δωμάτιο και από εκεί και πέρα το μόνο που επικρατούσε ήταν ένα σβηστό φως για μέρες. Μη γίνει κανένα λάθος και κοιταχτώ στον καθρέπτη. Το σοκ ήταν τεράστιο. Δεν έκλαιγα δυνατά, δεν νευρίαζα, απλά ήμουν σαν χαμένη και έβγαιναν σιωπηλά δάκρυα από τα μάτια μου.
Γιατί δεν τον κατήγγειλα; Γιατί δεν το 'χω κάνει;
Δεν τον κατήγγειλα γιατί θεωρώ ότι έχω ευθύνη γι' αυτό που έγινε. Τι θέλει ο βιαστής; Αντίσταση. Και εγώ του την έδωσα. Επίσης, τί δουλειά είχα να περπατήσω μέχρι το σπίτι του, μαζί του; Μήπως ήμουν παραπάνω "ευγενική", τελικά;
Τα χρόνια εκείνα ήταν διαφορετικά. Φανταστείτε, ότι ο ίδιος πήγε την άλλη μέρα στο σχολείο και άρχισε να λέει, γελώντας "βίασα τη Ζωή". Οι περισσότεροι δεν τον πίστευαν. Κάποιοι άλλοι με ρωτούσαν "τι λέει αυτός ρε"; "Τίποτα, μαλακίες", τους απαντούσα.
Θυμάμαι ότι δεν ήθελα να κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Έσβηνα το φως για να μη με βλέπω. Οι γονείς μου πίστευαν ότι από το άγχος των Πανελληνίων έχω αυτήν την περίεργη συμπεριφορά.
Στους γονείς μου μέχρι και σήμερα δεν το 'χω πει. Ο σύζυγός μου φυσικά το ξέρει. Μέχρι να τον γνωρίσω δεν απολάμβανα το σεξ, τον έρωτα. Με τους πρώην μου το έκανα γιατί θεωρούσα ότι αυτή είναι η "δουλειά" μου. Πριν από επτά χρόνια ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και άρχισα να... ζω!
Στα 26 μου, ο σύζυγός μου με έκανε να θέλω να κάνω έρωτα. Φανταστείτε ότι δεν έχω αυνανιστεί ποτέ.
Έχουν περάσει 15 περίπου χρόνια από τότε και, αν με ρωτάς, για το μόνο που μετανιώνω είναι που δεν τον κατήγγειλα. Δεν ξέρω αν πείραξε και άλλη κοπέλα από τότε. Λυπάμαι, γιατί αν έχει ξανακάνει κάτι τέτοιο, θα μπορούσα να την είχα σώσει.
Η επόμενη σχέση μετά απ' αυτό ήταν ένας τύπος που με χτυπούσε και με έλεγε "βιασμένη" και "μολυσμένη". Από εκεί και πέρα, όλα καλά! Έμπλεκα με καλά παιδιά και δεν είχα κάτι άλλο άσχημο στην ζωή μου! Ήταν μια διετία τραγική, αλλά πέρασε...».
«Οι γυναίκες που κάνουν το βήμα και καταγγέλλουν τη βία που υφίστανται, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου»
Τα στελέχη του Συμβουλευτικού Κέντρου Υποστήριξης Γυναικών-Θυμάτων Βίας του Δήμου Αλεξανδρούπολης, Χριστίνα Γκασίδου (Κοινωνική Λειτουργός), Αρχοντία Κύρογλου, (Ψυχολόγος) και Δημήτρης Στεφανίδης (Κοινωνιολόγος) μάς βοηθούν να καταλάβουμε βαθύτερα το έργο που επιτελούν.
Μας βοηθούν να κατανοήσουμε ποιες είναι οι γυναίκες που δέχονται την οποιαδήποτε μορφή βίας.
Μας δίνουν να καταλάβουμε πώς ΠΟΤΕ δεν ΦΤΑΙΕΙ το θύμα αλλά ο θύτης!
Ποια είναι τα τηλεφωνήματα που δέχεστε;
«Οι γυναίκες που απευθύνονται στο Συμβουλευτικό Κέντρο είναι γυναίκες που υφίστανται σωματική, ψυχολογική, λεκτική ή οικονομική βία. Επίσης μπορούν να απευθυνθούν γυναίκες που έχουν υποστεί βιασμό ή απόπειρα βιασμού, γυναίκες που έχουν υπάρξει θύματα πορνείας ή trafficking ή που έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση. Μπορούν ακόμη να απευθυνθούν γυναίκες που υφίστανται πολλαπλές διακρίσεις π.χ μετανάστριες, προσφύγισσες, άνεργες, ΑμΕΑ και μονογονείς».
Ποια είναι τα πιο συνηθισμένα περιστατικά βίας;
«Στα εφτάμιση χρόνια λειτουργίας του Συμβουλευτικού Κέντρου Υποστήριξης Γυναικών- θυμάτων βίας του Δήμου Αλεξανδρούπολης έχουν απευθυνθεί περισσότερες από 620 γυναίκες. Οι περισσότερες περιπτώσεις αφορούσαν περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας σε ποσοστό 90%, με τον δράστη να είναι τις περισσότερες φορές ο σύζυγος (νυν/πρώην) σε ποσοστό 64%, ενώ σε ποσοστό περίπου 10% είναι ο σύντροφος (νυν/πρώην). Το είδος βίας που υφίστανται είναι κυρίως σωματική και ψυχολογική βία, που πολλές φορές συνυπάρχει με λεκτική και οικονομική βία. Σε μικρότερο ποσοστό είναι περιστατικά που αφορούν βιασμό, σεξουαλική παρενόχληση, trafficking ή βία από τρίτο πρόσωπο. Αξίζει να τονιστεί ότι οι γυναίκες που κάνουν το βήμα και καταγγέλλουν τη βία που υφίστανται, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, αφού δυστυχώς η μεγάλη πλειονότητά τους δε θα το καταγγείλει ποτέ».
Η βία κι η διάρκειά της παίζει ρόλο στο μορφωτικό / φυλετικό υπόβαθρο;
«Η βία κατά των γυναικών είναι ίσως η πιο επαίσχυντη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ συνόρων, πολιτισμών, πλούτου ή μορφωτικού επιπέδου. Η εμπειρία μας, μας δείχνει ότι βία μπορεί να υποστεί οποιαδήποτε γυναίκα ανεξαρτήτως κοινωνικοοικονομικού και μορφωτικού επιπέδου. Η βία είναι καθηλωτική και δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι θα μπορέσει να την αποτινάξει άμεσα. Ωστόσο η ανοχή μιας γυναίκας στη βία εξαρτάται από πολλούς παράγοντες όπως η ηλικία, οι σχέσεις με την οικογένεια, οι αντιλήψεις και οι πεποιθήσεις της κοινωνίας. Επιπροσθέτως η επιβολή του δράστη, η μαθημένη αβοηθησιά, η δημιουργία συναισθημάτων ντροπής απομακρύνουν συνεχώς το θύμα από τη δημοσιοποίηση της αλήθειας».
Υπάρχει κάτι που να ακούσατε και να σας σόκαρε;
«Κάθε αφήγηση της προσωπικής ιστορίας μιας γυναίκας που υφίσταται βία δε σταματά να μας σοκάρει. Κάθε γυναίκα που απευθύνθηκε σε εμάς έχει να ανέβει το δικό της Γολγοθά. Σοκάρει το βλέμμα των γυναικών, ο φόβος, η αυτοενοχοποίηση καθώς και η αδυναμία αναγνώρισης της βίας που υφίστανται.
Πρωτίστως όμως μας σοκάρει η ανοχή που δείχνουμε ως κοινωνία στη βία, η ασυλία και πρωτοφανής ατιμωρησία του θύτη και η δευτερογενής κακοποίηση του θύματος που συμβαίνει κάθε φορά που σπεύδουμε να επικρίνουμε και να καταδικάζουμε κάθε γυναίκα που αναζητά δικαίωση».
Εχουν επηρεάσει τα lockdown τη μορφή των περιστατικών;
«Οι ιδιάζουσες συνθήκες που βιώνουμε εξαιτίας της πανδημίας ανάγκασε τις γυναίκες που υφίστανται βία να περνάνε περισσότερο χρόνο με τους θύτες. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την περίοδο των αυστηρών περιοριστικών μέτρων οι γυναίκες να δυσκολεύονται να αναζητήσουν στήριξη. Μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων, παρατηρήθηκε μία αύξηση των γυναικών που απευθύνθηκαν στο Συμβουλευτικό Κέντρο Υποστήριξης Γυναικών- θυμάτων βίας του Δήμου Αλεξανδρούπολης».
Ποιο είναι το πιο δύσκολο στις περιπτώσεις που αντιμετωπίζετε;
«Ακόμη και σήμερα, η αποκάλυψη της βίας παραμένει δύσκολη. Δυστυχώς, όλα τα μέλη αυτής της κοινωνίας μοιραζόμαστε ακόμη και είμαστε φορείς των βαθιά ριζωμένων στερεοτύπων που νομιμοποιούν τη βία κατά των γυναικών και ενοχοποιούν το θύμα, και με αυτό έρχονται αντιμέτωπες οι περισσότερες γυναίκες που αποφασίζουν να μιλήσουν. Αυτό δυσχεραίνει πάρα πολύ τόσο την αναγνώριση της βίας από τις γυναίκες όσο και να αναζητήσουν στήριξη. Επομένως το ζητούμενο για τα στελέχη των δομών της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής είναι να καταφέρουν να προσφέρουν ένα ασφαλές πλαίσιο και να χτίσουν μία σχέση εμπιστοσύνης με τις γυναίκας που υφίστανται βία».
Πώς καταφέρνει, τελικά, μια γυναίκα να διαφύγει από την κακοποίηση;
«Οι γυναίκες που υφίστανται βία έχει νόημα να αντιληφθούν ότι πρώτιστη σημασία έχει η εσωτερική τους ενδυνάμωση, ώστε να φροντίσουν το τραύμα τους και να πάρουν οι ίδιες τις αποφάσεις που τις αφορούν σύμφωνα με τις πραγματικές τους ανάγκες.
Εξάλλου αυτό που πραγματικά ενδυναμώνει αυτές τις γυναίκες και τους δίνει ένα σημαντικό εφόδιο για να προχωρήσουν στην καταγγελία είναι η δουλειά που κάνουμε όλοι ως μέλη της κοινωνίας για να αφήσουμε πίσω μας αναχρονιστικά στερεότυπα. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε μεγάλο βαθμό αυτό επιτυγχάνεται με το Πανελλαδικό Δίκτυο Δομών της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής που στηρίζουν τις γυναίκες που υφίστανται οποιαδήποτε μορφή βίας (Τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900, Συμβουλευτικά Κέντρα και Ξενώνες Φιλοξενίας).
Το δίκτυο αυτό υλοποιεί δράσεις που χτίζουν το έδαφος προς μία πιο ευαισθητοποιημένη κοινωνία στα ζητήματα αυτά, ενώ παράλληλα, με την καθημερινή στήριξη και ενδυνάμωση των γυναικών που εξυπηρετεί, με τις υψηλού επιπέδου υπηρεσίες που προσφέρονται, τους παρέχει ένα δίχτυ ασφαλείας».
ΔΕΝ ΑΥΞΗΘΗΚΕ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΩΝ ΒΙΑΙΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΑΛΛΑ ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ ΤΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΒΙΑΣ
Από την 1η Νοεμβρίου 2019 έως και τις 31 Οκτωβρίου 2020, οι γυναίκες που υποστηρίχθηκαν από Συμβουλευτικά Κέντρα του δικτύου της Γενικής Γραμματείας Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων έφτασαν τις 4.872. Ήταν όλες γυναίκες θύματα βίας και πολλαπλών διακρίσεων καθώς και τρίτα πρόσωπα (π.χ η μητέρα, ενήλικη κόρη του θύματος κ.λπ.).
Κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας τετραπλασιάστηκαν! Τον Απρίλιο που μας πέρασε οι κλήσεις που δέχθηκε η γραμμή SOS 15900 ήταν 1.766. Οι 1.070 αφορούν περιστατικά βίας (σ.σ.: οι αντίστοιχες κλήσεις τον Μάρτιο ήταν 325). Οι κλήσεις για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας διαμορφώθηκαν στις 648, από 166 που ήταν τον Μάρτιο! Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι δεν αυξήθηκε το ποσοστό των βίαιων ανδρών αλλά στην ουσία οι ήδη βίαιοι άνδρες, οι οποίοι μένουν στο σπίτι, έχουν συχνότερα ξεσπάσματα βίας απέναντι στις συντρόφους τους.
Σε ποσοστό 84% είχαν έρθει αντιμέτωπες με κάποια μορφή ενδοοοικογενειακής βίας, με το μεγαλύτερο ποσοστό να δηλώνει ότι ο θύτης ήταν ο νυν ή ο πρώην σύζυγος του. Τα δύο κυριότερα αιτήματα αυτών των γυναικών που αποφάσισαν να μιλήσουν ήταν με ίσα ποσοστά η ψυχολογική στήριξη και η νομική στήριξη από τις δομές.
Αναφορικά, δε με την αύξηση των κλήσεων για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, η Υφυπουργός Εργασίας & Κοινωνικών Υποθέσεων, Αρμόδια για τη Δημογραφική Πολιτική και την Οικογένεια (και την Ισότητα), Μαρία Συρεγγέλα, εξηγεί στο Gazzetta Plus...
«Η δημόσια εξομολόγηση της κυρίας Μπεκατώρου στην ειδική ημερίδα που είχε διοργανώσει ο Υφυπουργός Αθλητισμού για τη σεξουαλική βία στον αθλητισμό με θέμα «Σπάσε τη Σιωπή-Μίλησε, Μην Ανέχεσαι», οι εξομολογήσεις των θυμάτων που έρχονται στο φως, έχουν δημιουργήσει μια τομή στις ανθρώπινες σχέσεις, κυρίως όμως δημιούργησαν μία τομή στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα μας.
Η κοινωνία μιλάει. Η Πολιτεία ακούει και πράττει. Και μετά από όλο αυτό, τίποτε δεν θα είναι το ίδιο την επόμενη ημέρα. Παρά το γεγονός ωστόσο ότι τα στόματα έχουν ανοίξει ιδιαίτερα μετά την αποκάλυψη της Σοφίας Μπεκατώρου, οι περιπτώσεις γυναικών που διστάζουν να καταγγείλουν τον εφιάλτη που έχουν βιώσει, παραμένουν πολλές. Γι’ αυτό ενθαρρύνουμε όλες τις γυναίκες να σπάσουν τη σιωπή τους και να βρουν τη δύναμη και το θάρρος να μιλήσουν για τις συμπεριφορές βίας και κακοποίησης που έχουν υποστεί».
ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΠΟΤΑΘΟΥΝ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΒΙΑΣ
Οι γυναίκες- θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης μπορούν να απευθυνθούν στη δωρεάν, τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 και να μιλήσουν με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς. Οι ειδικοί της γραμμής, τηρώντας το απόρρητο της συμβουλευτικής, προσπαθούν να βοηθήσουν τις γυναίκες να ξεπεράσουν τα τραύματά τους και να τις ενδυναμώσουν για να πάρουν τις καλύτερες αποφάσεις για το μέλλον τους.
Ωστόσο καλό είναι να γνωρίζουν οι γυναίκες ότι υπάρχει ολοκληρωμένο Δίκτυο δομών της Γενικής Γραμματείας Δημογραφικής και Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων για την αντιμετώπιση της βίας κατά των γυναικών και την ψυχολογική, κοινωνική και νομική στήριξη των γυναικών, 42 Συμβουλευτικά Κέντρα και 20 Ξενώνες Φιλοξενίας είναι εδώ για εκείνες που αποφασίζουν να σπάσουν τον κύκλο την βίας.
Η λειτουργία των Δομών ενδυναμώθηκε με μια σειρά από συνέργειες:
- Mε την Ελληνική Ιατροδικαστική Εταιρεία για τις απαραίτητες εξετάσεις για την εισαγωγή γυναικών θυμάτων βίας στους Ξενώνες Φιλοξενίας του Δικτύου.
- Με το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδος για δωρεάν καταλύματα έκτακτης ανάγκης.
- Με το «Χαμόγελο του Παιδιού» για περιστατικά που έχουν παιδιά.
- Με τον ΟΑΕΔ, ο οποίος προχώρησε στην τροποποίηση των προγραμμάτων απασχόλησης και επιχειρηματικότητας προκειμένου να στηρίξει τις άνεργες γυναίκες θύματα έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας
Oι γυναίκες- θύματα βίας είναι σημαντικό να γνωρίζουν ότι η σεξουαλική βία ως μορφή έμφυλης βίας είναι ποινικό αδίκημα για το οποίο πρέπει να προσφεύγουν στην Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη και να το καταγγέλλουν. Σε περιπτώσεις άμεσης και έκτακτης ανάγκης, τα θύματα πρέπει να καλούν αμέσως στην Αστυνομία.
Οι εργαζόμενοι που υφίστανται τώρα βία ή σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία μπορούν να καταγγείλουν το περιστατικό στο ΣΕΠΕ (Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας) και να προσφύγουν στις αρμόδιες διοικητικές αρχές και τα δικαστήρια.
Σημαντικό είναι ότι ετοιμάζεται να επικυρωθεί και από την χώρα μας η Σύμβαση 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO) για την εξάλειψη της βίας και της παρενόχλησης στον κόσμο της εργασίας. Η Σύμβαση αυτή καθορίζει τα πρότυπα για την παρενόχληση και τη βία που σχετίζονται με την εργασία, αποσαφηνίζει σημεία που μέχρι σήμερα αποτελούν γκρίζες ζώνες.
Στο απόσπασμα της Σύμβασης, αναφέρεται ότι τα πρότυπα καλύπτουν φαινόμενα βίας και παρενόχλησης που συμβαίνουν στον χώρο εργασίας είτε στο περιβάλλον όπου μία εργαζόμενη ή ένας εργαζόμενος κάνει διάλειμμα για φαγητό ή ξεκουράζεται είτε στις εγκαταστάσεις υγιεινής και αποδυτηρίων. Επίσης, καλύπτουν φαινόμενα βίας και παρενόχλησης που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια ταξιδιών που σχετίζονται με την εργασία, εκδηλώσεων ή κοινωνικών δραστηριοτήτων, καθώς και περιστατικά βίας που καταγράφονται σε χώρους διαμονής και προσφέρονται από τον εργοδότη, αλλά και κατά τις μετακινήσεις προς και από την εργασία. Πρέπει να σημειωθεί ότι για τη θέσπιση σχετικής νομοθεσίας, θα γίνει ερμηνεία των διατάξεων της σύμβασης και στη συνέχεια ενσωμάτωσή τους στο ελληνικό δίκαιο.
ΤΑ ΝΕΑ ΜΕΤΡΑ ΚΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΚΩΔΙΚΑ
- Αυστηροποιούνται οι ποινές για τα αδικήματα κατά της γενετήσιας ελευθερίας.
- Σε ό,τι αφορά τους ανήλικους, η παραγραφή αναστέλλεται μέχρι την ενηλικίωση του θύματος, με νέα ηλικιακά όρια.
- Ενώ συγκεκριμένες υποθέσεις θα εκδικάζονται πια κατά προτεραιότητα.
- Εγκαινιάζεται επίσης μία κεντρική διαδικτυακή πύλη, metoo.gov.gr, όπου θα συγκεντρώνονται όλες οι πληροφορίες και όλες οι πολιτικές μας γύρω από αυτό το θέμα. Αλλά κυρίως θα μπορούν να υποβάλλονται και καταγγελίες μέσω chat σε πραγματικό χρόνο.
- Θεσπίζεται ένα ειδικό μητρώο για όλους τους επαγγελματίες οι οποίοι έρχονται σε επαφή με παιδιά και με εφήβους, με αυστηρές προϋποθέσεις εγγραφής. Για παράδειγμα, προπονητές, εργαζόμενοι σε κατασκηνώσεις, εργαζόμενοι σε προσφυγικές δομές. Το μητρώο αυτό το οποίο, το έχουν όλες οι σοβαρές χώρες που θέτουν προϋποθέσεις για όποιον δουλεύει με παιδιά -και προφανώς δεν αναφερόμαστε στον χώρο της εκπαίδευσης- θα πρέπει να λειτουργεί σε συνεργασία με το Υπουργείο Δικαιοσύνης, την ΕΛ.ΑΣ, τις αστυνομικές αρχές.
- Συγκροτείται κεντρική δομή στη Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων για την αξιολόγηση αλλά κυρίως και για την εξωδικαστική επίλυση αυτής της κατηγορίας.
- Σύντομα θα έρθει προς κύρωση στη Βουλή η σύμβαση 190 της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, του ILO, για την εξάλειψη της βίας και της παρενόχλησης στον κόσμο της εργασίας.
- Σε συμφωνία με τους κοινωνικούς εταίρους, θεσπίζονται υποχρεωτικοί κώδικες δεοντολογίας σε κάθε επιχείρηση, με προβλέψεις για τη συμπεριφορά και κυρώσεις σε όσους δεν τις τηρούν. Ένα παράδειγμα πολλές χώρες στον κόσμο έχουν θεσπίσει πολιτικές, τις λεγόμενες «open door». Ένας υφιστάμενος μπαίνει στο γραφείο ενός προϊσταμένου και η πόρτα πρέπει να είναι ανοιχτή, για λόγους ευνόητους. Δεν είναι δύσκολες παρεμβάσεις αυτές. Είναι παρεμβάσεις που με συνεννόηση με τους κοινωνικούς εταίρους μπορούμε εύκολα να τις εισάγουμε στον τρόπο με τον οποίο εργαζόμαστε, στον χώρο της εργασίας.
- Θεσπίζεται και η δυνατότητα της υποχρεωτικής διαθεσιμότητας του φερόμενου ως θύτη με αναστολή αποζημίωσης μέχρι τη διαλεύκανση της συγκεκριμένης υπόθεσης. Γιατί σε ένα κράτος δικαίου κανείς δεν είναι ένοχος μέχρι να καταδικαστεί από τη Δικαιοσύνη.
- Στο πειθαρχικό δίκαιο και των δημοσίων υπαλλήλων, των γιατρών του ΕΣΥ, των Σωμάτων Ασφαλείας, θεσπίζεται ειδικό πειθαρχικό παράπτωμα παρενόχλησης στο χώρο εργασίας.
- Επεκτείνεται σε όλα τα σχολεία πια, από το Σεπτέμβριο, το πρόγραμμα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης το οποίο εφαρμόστηκε πιλοτικά κατά τη φετινή χρονιά. Γιατί ο σεβασμός στο άλλο φύλο αλλά και στη διαφορετικότητα, πρέπει να διδάσκεται από νωρίς.
