Ελεύθεροι πολιορκημένοι!
Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να ζει υπό το κράτος των εξαρτήσεων…
Είναι κι αυτή η κλεισούρα, το οικουρείν, ο κατ’ οίκον περιορισμός και δεν συμμαζεύεται που σε φέρνει αντιμέτωπο όχι μονάχα με τις εξαρτήσεις, αλλά και με τα κάθε λογής υπαρξιακά ζητήματα…
Είναι κι αυτός ο κατά το μάλλον ή ήττον στρατιωτικός νόμος που ορθώς επιβλήθηκε, αλλά, διάβολε, είχαμε χρόνια και ζαμάνια και μάλιστα από χαλεπές πολιτικά εποχές να τον υποστούμε…
Είναι και οι παρελκόμενες αγωνιώδεις ανησυχίες;
Τρώω συνέχεια, λες να παχύνω;
Τρώω και συνάμα πίνω, μπας και καταντήσω αλκοολικός;
Δεν έχω τι να κάνω, πώς να καταπολεμήσω άραγε την κατάθλιψη και τα νεύρα;
Καλά να ‘μαστε και να βγούμε από αυτό το σκοτεινό τούνελ, αλλά θαρρώ πως κάποιοι επαγγελματίες θα έχουν μεγάλη ζήτηση και πέραση τότε…
Οι διατροφολόγοι. Οι νευρολόγοι. Οι ψυχολόγοι. Οι γραμμές στήριξης κατά του αλκοολισμού. Ισως και οι… μαιευτήρες, ώστε να αντιμετωπισθεί κιόλας το δημογραφικό πρόβλημα της πατρίδας μας!
Την κατάθλιψη την απαλεύω διότι όντας εξ απαλών ονύχων εργασιομανής και γράφοντας ακατάπαυστα, αυτή δεν μένει στο σπίτι!
Οξω μωρή ρουφιάνα απ’ την παράγκα!
Για το φαγητό και το ποτό, θα δείξουν οι επόμενες μικροβιολογικές εξετάσεις…
Οικόσιτο δεν έχω και πολύ λυπάμαι. Ο σκύλος μου, ο Ζήσης συχωρέθηκε πριν από τέσσερις μήνες. Εάν ζούσε θα κούναγε χαρίεις την ουρά του με τόσες βόλτες, ούτε συχνουρία να είχε ο δόλιος!
Μόνος του θα ΄βγαινε στο τέλος, έχοντας διπλωμένο στο περιλαίμιο του και το αδειόχαρτο!
Εάν πάλι μου λείψουν οι έξοδοι, λέω να πάρω μια… χελώνα , αλλά με τόση ώρα που θα βάσταγε η βόλτα, θα μας έβαζαν στις αναζητήσεις του Ερυθρού Σταυρού, που κάποτε τις ακούγαμε στο ραδιόφωνο…
Επίτηδες το αναφέρω αυτό, διότι οι πατεράδες και οι παππούδες μας, αλλά και οι σημερινοί εξηντάρηδες πρόλαβαν να ακούνε και κάτι άλλο…
Τον Νοέμβριο του ’73 ο κόσμος κρεμόταν από τις φωνές της Μαρίας Δαμανάκη και του Δημήτρη Παπαχρήστου. «Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζομένων μαθητών, των ελεύθερων αγωνιζομένων Ελλήνων»…
Τον καιρό της γερμανικής Κατοχής, οι παλιοί μας που ήταν οργανωμένοι στην αντίσταση κατά των Ναζί φύλαγαν τσίλιες και κατέβαιναν στα υπόγεια ή χωνόντουσαν σε άλλα ασφαλή κρησφύγετα για ν’ ανοίξουν τους λαθραίους ασυρμάτους και να πιάσουν Κάιρο!
Προς αποφυγήν παρερμηνειών αυτό το Κάιρο είναι η πρωτεύουσα της Αιγύπτου όπου έδρευε το συμμαχικό στρατηγείο. Άλλο αυτό και άλλο η έκφραση «μ’ έχει συνδέσει με Κάιρο», που προήλθε από ένα τηλεφωνικό πληροφορικό σύστημα το οποίο χρησιμοποιούνταν παλαιότερα στην τηλεόραση για τη μετάδοση των εκλογικών αποτελεσμάτων.
Το είχε λανσάρει στις εκλογές του ’81 ο Τέρενς Κουίκ και από τότε το τσιτάτο αυτό σημαίνει ότι κάποιος μας γράφει στα παλιά του τα παπούτσια!
Μήνα Μάρτιο του 2020, δεν χρειαζόμαστε ασυρμάτους. Όχι ακόμα τουλάχιστον…
Δουλεύουν τουλάχιστον προς το παρόν, χωρίς προβλήματα, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, το Internet, βγαίνουν οι εφημερίδες, διαβάζουμε, ακούμε, βλέπουμε και μαθαίνουμε τα πράγματα ως έχουν…
Μεγάλη κουβέντα αυτή: να μαθαίνουμε τα πράγματα ως έχουν και όχι όπως κάποιοι θέλουν να μας τα πλασάρουν…
Να τα μαθαίνουμε και να μπορούμε να τα φιλτράρουμε και όχι να τα κατεβάσουμε σαν αμάσητη τροφή!
Τώρα-για να στήσω μια γέφυρα από το παρελθόν- σε μέρες παγκόσμιας κρίσης αντί για τον παράνομοι σταθμό του Πολυτεχνείου και τους λαθραίους ασυρμάτους της Κατοχής, έχουμε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και μπροστά τους ξεροσταλιάζουμε ολημερίς κι ολονυχτίς…
Κι εμείς σαν ελεύθεροι πολιορκημένοι (όχι του Μεσολογγίου στο ποίημα του Διονυσίου Σολωμού, αλλά του κορωνοϊού) μέσα σε αυτή την απόκοσμη ατμόσφαιρα, αντί για τα νέα από το μέτωπο και από το Πολυτεχνείο, περιμένουμε με ανυπομονησία και αγωνία αυτά που καθ’ εκάστην θα μας πουν ο Τσιόδρας, ο Χαρδαλιάς και πάει λέγοντας…
Χρειάζεται το χιούμορ αυτές τις μέρες του παγκόσμιου ζόφου και της δραματικής ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης. Είναι κι αυτό μια κάποια λύσις, όπως το φιλοσοφεί ο Καβάφης στους «Βαρβάρους». Τούτου δοθέντος, πράγματι αυτό το Πάσχα θα είναι η χαρά των αρνιών, όπως μου είπε κάποιος. Αντί να τα σφάξουμε, να τα σουβλίσουμε και να τα καταβροχθίσουμε, θα τα βγάλουμε βόλτα και μάλιστα με σχολαστικότητα και θρησκευτική ευλάβεια!
Στ’ αλήθεια, αυτή θα είναι (όχι η σιωπή, αλλά) η εκδίκηση των αμνών!
