Χριστός σημαίνει αγάπη, αυτό έχουμε χάσει!

Καμπάνες μετρητών που χτυπούν γιορτινά και μοιράζουν δώρα*! | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Φωτάκια παντού ε; Στολίδια... Μικρά παιδιά που τρέχουν, παίζουν, τραγουδάνε κάλαντα, τραβάνε τους γονείς τους σε παιχνιδάδικα (όσα έχουν γονείς, ή όσοι γονείς έχουν δυνατότητα να τα πάνε σε τέτοιου είδους μαγαζιά) για να πάρουν τα δώρα τους. Σπίτια που γεμίζουν χαρά, αγάπη, παιχνίδια, γλυκά και φαγητά... Πολύ φως, πολύ μουσική, όλα στο... πολύ για το παιδί. Κι έτσι πρέπει να είναι. Αυτό θέλαμε να βιώνουμε κι εμείς παιδιά. Δεν γνωρίζαμε άρα δεν μας απασχολούσε και τι μπορεί να συνέβαινε στον κόσμο των μεγάλων!

Οι πλατείες στα χωριά, στις πόλεις, τα μαγαζιά, όλα ντυμένα, στολισμένα, από παντού ακούς μουσική, βλέπεις πρόσωπα που ψάχνουν αλλά πάντα χαμογελάνε. Όλα στα φως... Θαρρεί κανείς πως όλα είναι τόσο όμορφα. Και είναι μωρέ. Ειδικά όταν βρίσκεσαι ανάμεσα σε παιδιά. Τα βλέπεις και τρέχουν, φωνάζουν, παίζουν και νιώθεις χαρά, πραγματική, όχι ψεύτικη και ας είναι και εφήμερη αφού λίγα λεπτά μετά κι αφού τελειώσεις με αυτά, θα μπεις και πάλι στα προβλήματά σου, στη δική σου -όποια- δυσκολία, μεγάλη ή μικρή δεν έχει σημασία...

Τα φώτα θα χαθούν, οι μουσικές θα πάψουν, τα παιδιά θα κοιμηθούν (ή δεν θα είναι σπίτι σου ούτως ή άλλως) και το μυαλό σου θα ταξιδεύει σε αυτούς που λείπουν, που δεν είναι μαζί σου – μας... Ρε γαμώτο δεν μπορούσα να καταλάβω μετά την απώλεια αγαπημένων ανθρώπων μου αν αγαπώ αυτή τη γιορτή, ή αν έχω αρχίσει να μη τη θέλω καθόλου... Πάλι αναμνήσεις, πάλι αναζητάς μια αγκαλιά, πάντα αυτή που λείπει (για πάντα)! Σκέφτεσαι κι εκείνους που είναι δικοί σου μα όσο μαζί τους και να είσαι είναι μόνοι τους...

Έπειτα το παίρνεις απόφαση και κάνεις αυτό που πρέπει τέτοιες μέρες. Πας μια βόλτα νύχτα, ήσυχα, μόνος σου όμως, για να τα σκεφτείς όλα και να τα πεις με τον εαυτό σου. Τέτοιες μέρες μια βόλτα με... σένα απλά για να κλάψεις και να τα βάλεις όλα... κάτω, ενώ θυμάσαι όσους αγαπάς και δεν είναι κοντά σου, αλλά και επειδή όσα θέλεις απλά δεν μπορείς να τα προσφέρεις σε σένα και στους άλλους. Αυτή η βόλτα είναι για να εξαγνιστείς κατά κάποιο τρόπο. Να θυμηθείς και να ενοχληθείς με σένα για όσα λάθη έχεις κάνει και δεν θα ήθελες να επαναλάβεις, αλλά θα τα επαναλάβεις.

Στη βόλτα αυτή -που προσωπικά κάνω πάντα τέτοια εποχή- τα φώτα χάνονται κι ας... υπάρχουν εκεί. Τα στολίδια δεν ήταν τόσα πολλά και ας είναι αμέτρητα. Το φως μένει πίσω και το σκοτάδι μπαίνει μπροστά... Δεν βλέπεις πλέον φάτσες όμορφες να παίζουν και να τραγουδάνε, δεν μυρίζει γλυκά και φαγητά ο αέρας. Παρακολουθείς τον άλλον κόσμο. Αυτόν που προσπαθείς να βγάλεις απ' το κεφάλι σου ότι υπάρχει, που σκόπιμα τους ξεχνάς για να μη σου χαλάνε την... εικόνα της καθημερινότητάς σου.

Άστεγοι συμπατριώτες μας που δεν μυρίζουν όμορφα, άνθρωποι με άλλο δέρμα απ' το δικό σου που είτε έτσι είτε αλλιώς βρέθηκαν στη χώρα σου, σκοτάδι στο βλέμμα τους και φόβος όσος ο δικός σου... Μάνα με παιδί που δεν πάνε για παιχνίδι, μα ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν φαγητό, δυο τύποι να προσπαθούν να χτυπήσουν έναν άλλης εθνικότητας άνθρωπο και δυο παιδάκια να τρέχουν να κρυφτούν φοβισμένα μη τα χτυπήσουν κι αυτά... Ένας ιδιοκτήτης μαγαζιού που προσπαθεί να καταλάβει αν κινδυνεύει ή όχι...

Το βλέμμα μου πιάνει ένα φως σε ένα παράθυρο, ένας ηλικιωμένος έχει ανοιχτή τη τηλεόραση, δεν είναι καν 22:00 και όμως τα μάτια του είναι αλλού. Δεν κοιτάνε στην τηλεόραση... Έχει εστιάσει σε ένα στολίδι και κοιτάζει δυο φωτογραφίες πάνω στο έπιπλο που βρίσκεται η tv του. Δεν μπορώ να διακρίνω τι υπάρχει στις κορνίζες, μπορώ να φανταστώ μόνο, η σκέψη μου πάει σε κάποιους που δεν είναι πια μαζί του, ή σε κάποιους που είναι μακριά του. Είναι ξεκάθαρα λυπημένος και χαμένος στη σκέψη του.

Την ίδια ώρα που όλα αυτά με βασανίζουν στην εικόνα, στα μάτια, έρχεται στη σκέψη μου το ταξίδι που έκανα οδικώς προς την Ξάνθη όπου μέσα στο σκοτάδι συναντούσαμε ανθρώπους να περπατάνε μέσα στην εθνική οδό κατά δεκάδες, προφανώς μετανάστες, για ένα καλύτερο αύριο. Και μου ήρθαν όλοι στο μυαλό... Ψάχνουν για έναν καλύτερο αύριο, για αύριο βασικά, σε μια ξένη χώρα. Περπατάνε χιλιάδες χιλιόμετρα για τη δική τους γη της... επαγγελίας!

Μέσα σε όλο αυτό το σκοτάδι, το πραγματικό και του μυαλού μου, συναντώ τον εαυτό μου και μέσα από τα δάκρυα που μου 'ρχονται για περισσότερο από έναν λόγους αντιλαμβάνομαι την αλήθεια και τελικά αποφασίζω: είναι όμορφη αυτή η γιορτή όσο δύσκολη κι αν είναι, διότι είναι η γέννηση του Χριστού που πρέπει να σημαίνει ελπίδα και το μόνο πράγμα που δίδαξε και ας το ξεχνάμε όλοι μας σε καθημερινή βάση είναι αυτό: Αγάπη... Μόνο αυτό: σε εχθρούς και φίλους, σε γνωστούς και άγνωστους, σε ξένους ή συμπατριώτες.

Αυτό πρέπει να δίνουμε και τίποτα άλλο... Αγάπη! Μια στιγμή αγάπης που θα υποχρεώσει και αυτόν που τη δέχεται να την... μεταφέρει δίπλα του. Να μάθουμε ξανά να αγαπάμε λοιπόν τον άλλον περισσότερο από εμάς και τον εαυτό μας. Αυτό εύχομαι για τα φετινά Χριστούγεννα προς όλους σας. Και να είστε σίγουροι ότι με αυτόν τον τρόπο θα αγαπήσετε περισσότερο μετά και τον ίδιο σας τον εαυτό. Να αγκαλιάσουμε τον ξένο, τον φόβο μας, να βοηθήσουμε και να λυτρωθούμε κι εμείς μέσα από την αγάπη και την προσφορά σε εκείνον που 'χει ανάγκη.

Χρόνια πολλά σε όλους σας όπου κι αν είστε, από όπου κι αν είστε, ότι κι αν αγαπάτε... Υγεία σε εσάς και στις οικογένειές σας. Μην αφήσετε κανέναν μόνο του αυτές τις μέρες. Κι ας λένε ότι δεν θέλουν και προτιμούν να είναι μόνοι τους, το ξέρω, το ακούω κι εγώ, πιστέψτε με, δώστε τους αγάπη, φιλιά και πολύ από τον χρόνο σας, τον έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από εσάς διότι ο δικός τους τελειώνει... Αφιερώστε χρόνο να δώσετε σε άλλους και θα δείτε στο τέλος ότι όλος ο χρόνος αφιερώθηκε τελικά σε εσάς, όλη η αγάπη που δώσατε ήρθε πίσω διπλή και τριπλή, δυο χαμόγελα, δυο στιγμές μόνο αγάπης και θα νιώσετε - βιώσετε τα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής σας...

Τα μισά απ' όσα μας δίδαξε ο Χριστός να κάνουμε πράξη και όλα θα είναι τόσο διαφορετικά... Να σας έχει ο Θεός καλά, όποιος κι αν είναι, όπου κι αν πιστεύετε... Μη το ξεχνάτε, ο Χριστός είναι η αγάπη, η πιο αληθινή, η πιο αγνή, η πιο σωστή! Καλά Χριστούγεννα...