Nα είστε περήφανοι για τα παιδιά σας όλο το χρόνο!

Από το πρωί το timeline μου βομβαρδίζεται με συγχαρητήρια, με κεράσματα, με πανηγυρισμούς. Και ποιος ξέρει τι θα συμβαίνει σε 4 χρόνια από τώρα; Θα είναι η Σχολή που σήμερα προκαλεί τον ενθουσιασμό η σωστή επιλογή; Θα γίνουν οι σπουδές σταδιοδρομία; Θα πιάσει το διάβασμα τόπο, θα έχει αντίκρυσμα;

Ο Γιώργος Π. ξεκίνησε να σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο Τάδε. Μπράβο στο Γιώργο. Διπλό μπράβο αν ήταν αυτό ακριβώς που ήθελε. Τριπλό μπράβο αν δικαιωθεί η επιλογή του στην πράξη. Θα έχει βάλει γερό θεμέλιο για την ευτυχία. Την επαγγελματική τουλάχιστον. Να μπορεί να σηκώνεται από το κρεβάτι του χωρίς να βλαστημάει που θα πρέπει να σύρει τα βήματά του ως το χώρο εργασίας. Αντίθετα να γουστάρει να πάει να δημιουργήσει κάτι, να συμμετέχει σε κάτι. Πως να είναι σίγουρος σήμερα ο σχεδόν ανυποψίαστος Γιώργος Π. για το τι μούτρα θα συναντήσει στην καριέρα του, μούτρα προϊσταμένων, μούτρα υφισταμένων, μούτρα συνεργατών;

Εγώ την κατανοώ πλήρως τη χαρά του γονιού σήμερα, την έζησα κι εγώ. Κατανοώ και την απογοήτευση κάποιων παιδιών. Την έζησα επίσης. Δεν κατανοώ ακριβώς γιατί εύχονται γονείς στα παιδιά τους στο facebook, λες και δε μιλιούνται στο σπίτι αλλά δεν πειράζει σημεία των καιρών.

Στην πραγματικότητα ακόμα κι ο πιο χαρούμενος γονιός θα συνεχίσει να αγωνιά για το παιδί του, για την υγεία του, για τις επιλογές του, για τις αστοχίες, για τον παρορμητισμό, για το ρημάδι τον αστάθμητο παράγοντα. Ακόμα κι ο πιο «απογοητευμένος» γονιός απόψε το βράδυ, θα συνεχίσει να αγωνιά για σημαντικότερα πράγματα. Για την υγεία του, για τις επιλογές του, για τις αστοχίες, για τον παρορμητισμό του παιδιού. Στο τέλος της ημέρας όλοι οι γονείς θα εύχονται το ίδιο πράγμα. Όσο κι αν προσπάθησε το κάθε παιδί, ό,τι κι αν πέτυχε, όπου κι αν απέτυχε, να είναι και λίγο τυχερό.

Να είστε και να είμαστε περήφανοι για τα παιδιά όλη μέρα, κάθε μέρα, κάθε στιγμή. Είναι ανάγκη θα θυμίζουμε τα αυτονόητα; Ναι είναι. Να τα θυμίζουμε στον εαυτό μας πάνω απ’ όλα. Και να προσπαθήσουμε να μεταδώσουμε στα παιδιά το πιο σίγουρο πράγμα που αποκομίσαμε από την επαγγελματική μας ζωή. Αν δεν το αγαπάς, δεν είναι για σένα. Δε θα σου δώσει την απόλαυση να περνάς καλά κάθε μέρα. Να μη μετράς μια ζωή αντίστροφα προς το σχόλασμα, προς το Σαββατοκύριακο, προς τις διακοπές.

Κλείνοντας θα παραθέσω ένα παράδειγμα, αυτό που λένε «βγαλμένο μέσα από τη ζωή». Ήταν μια φορά ένα κορίτσι. Εργάστηκε από πολύ νέα. Εργάστηκε σε μεγάλες εταιρίες, σε ωραίες φίρμες, σε μουράτο περιβάλλον εργασίας. Μια μέρα «κόλλησε» μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Είπε, «τι κάνω εγώ εδώ;» Ήταν ευτυχισμένη μόνο στην κουζίνα! Της άρεσε να μαγειρεύει. Να δημιουργεί γεύσεις, να πειραματίζεται με συνταγές, με υλικά. Να ακούει τα μπράβο, να απολαμβάνει τον ενθουσιασμό όσων δοκίμαζαν τα φαγητά και τα γλυκά της. Και το έκανε το σάλτο. Ξεκίνησε να σπουδάζει μαγειρική σε μια ηλικία που οι σπουδές «απαγορεύονται». Σε μια ηλικία που απαγορεύεται να κάνεις το σάλτο, επιτρέπεται μόνο να μετράς αντίστροφα προς το σχόλασμα, προς το Σαββατοκύριακο, προς τις διακοπές, προς τη σύνταξη.

Το κορίτσι αυτό έχει περισσότερες πιθανότητες να ζήσει μια ευτυχισμένη επαγγελματική ζωή από ένα παιδί 18 ετών που σήμερα πόσταρε το «ξεκίνησε να σπουδάζει στη Σχολή Τάδε». Το κορίτσι αυτό «πέτυχε», «απέτυχε» και αποφάσισε τι τελικά θέλει να κάνει. Και ποτέ δεν είναι αργά για αυτό. Ποιος να μας πει, πότε είναι αργά να κάνουμε ένα σάλτο μπροστά; Και ποιος να μας πει, πότε να είμαστε περήφανοι για τα παιδιά μας;