Αλήθεια, γιατί μας εκνευρίζει η επίκληση στην “ατομική ευθύνη”;
Είσαι διακοπές. Ξυπνάς το πρωί, πίνεις το καφεδάκι σου, πας παραλία, κάνεις τις βουτιές σου, παίζεις με το sup και αράζεις στην ξαπλώστρα συντροφιά με ένα ενδιαφέρον βιβλίο ή με καλή παρέα.
Τρως μεσημεριανό αργούτσικα και μετά ρίχνεις μία ξεγυρισμένη σιέστα, για να ξυπνήσεις λίγο πριν τις εφτά το απόγευμα, οπότε είναι προγραμματισμένο το σχεδόν καθημερινό μπασκετάκι στην παραλία.
Μετά, έτσι όπως είσαι λούτσα στον ιδρώτα πέφτεις στην θάλασσα για αποθεραπεία στις ταλαιπωρημένες αρθρώσεις και εν συνεχεία κάνεις ντους και αράζεις στον κήπο ή την βεράντα για χαλαρό βραδινό ποτάκι ή πας με φίλους σε κάποιο κοντινό ταβερνάκι για ψαρομεζέδες.
Κάπως έτσι ήταν το τυπικό εικοσιτετράωρο του υπογράφοντος στο «μαγευτικό» Porto Hydra Village. Μέχρι που εντελώς ξαφνικά, σκάει μία βόμβα και ουσιαστικά διακόπτει την θερινή ραστώνη! «Μπαμπά, θυμάσαι το παιδί που μάρκαρες στο μπάσκετ την περασμένη Παρασκευή;», με ρωτάει με εντελώς θορυβημένο ύφος ο γιος μου, επιστρέφοντας πολύ νωρίτερα του αναμενόμενου από την πλαζ...
Για λίγα δευτερόλεπτα με κυριεύει τρόμος και ενστικτωδώς ρωτάω τι συνέβη... «Βρέθηκε θετικός στον κορονοϊό!», είναι η απάντηση και σχεδόν αμέσως, νιώθω ότι πέφτει... μαύρο. Αυτομάτως, το μυαλό μου γυρίζει πίσω στον χρόνο και επαναφέρει τις εικόνες από τον όποιο συγχρωτισμό είχαμε, οι φίλοι μου, η οικογένειά μου κι εγώ με τον άτυχο νεαρό...
Αναπάντητα ερωτηματικά αιωρούνται πάνω από το κεφάλι μου, μόλις ενημερώνομαι ότι ο ανήλικος που βρέθηκε θετικός στον covid-19, φιλοξενήθηκε στον οικισμό μας για 1,5 μέρα, άρτι αφιχθείς από ολιγοήμερες διακοπές στην Πάρο. Καθώς τα λεπτά περνούν, οι πληροφορίες γύρω από τις δραστηριότητά του, στην διάρκεια των 36 αυτών ωρών, πληθαίνουν...
Στην διάρκεια της παραμονής του, τα έκανε σχεδόν όλα! Έπαιξε μπάσκετ και beach-volley, κολύμπησε στην πισίνα του διπλανού ξενοδοχείου, παρακολούθησε τον αγώνα Γουλβς-Ολυμπιακού σε σπίτι φίλων (και μάλιστα σε κλειστό χώρο, πιθανόν με τον κλιματισμό σε λειτουργία) κι έδωσε το παρών και σε μεταμεσονύκτιο beach-party! Πέραν του ότι ήρθε σε επαφή με την οικογένεια που τον φιλοξένησε...
Μοιραία, αρχίζω να αισθάνομαι περίεργα. Ειδικότερα εγώ που τον είχα μαρκάρει σε εκείνο το αναθεματισμένο μονό σε ανοιχτό γήπεδο, επαναλαμβάνω. Πως αλλάζουν όλα μέσα σε ένα δευτερόλεπτο; Το τηλέφωνο χτυπάει ασταμάτητα. Ο 13χρονος γιος μου προσπαθεί να συγκρατηθεί, αλλά η μίξη του εκνευρισμού και του φόβου, φέρνουν ξέσπασμα και κλάμα.
Πρέπει να μείνω ψύχραιμος για να ακολουθήσουμε όλοι την σωστή διαδικασία, να τον παρηγορήσω και να τον ανορθώσω και φυσικά να σκεφτώ τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, αλλά και τους κοντινούς φίλους. Μέσα σε ένα λεπτό το mood των διακοπών έχει ήδη «εξατμιστεί»!
Πάνε τα μπασκετάκια, οι ανέμελες βουτιές, τα παρεϊστικα ποτάκια, πάνε όλα. Γενικά η επιθυμία της καλοπέρασης μοιάζει σαν να είναι μακρινή ανάμνηση. Πλέον αρχίζεις να αμφιβάλλεις ακόμη και για το πως αισθάνεσαι, για το αν είσαι υγιής...
Γκουγκλάρεις τα συμπτώματα του κορονοϊού και τα διαβάζεις 3-4 φορές για να τα εμπεδώσεις, λες και δεν είναι γραμμένα στα ελληνικά. Δεν έχεις διάθεση για τίποτε, αλλά πρέπει να ψάξεις να βρεις που μπορείς να κάνεις test - μετά την παρέλευση 4-5 ημερών από την επαφή σου με το θετικό κρούσμα - να ματαιώσεις τα όποια πλάνα σου για τις επόμενες μέρες, να σκεφτείς τους δικούς σου ανθρώπους που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες.
Τι μπορεί να σου κάνει ένα αθώο μονάκι και πόσο εύκολα μπορεί, όχι απλά να σου χαλάσει τις διακοπές, αλλά να σε μπλέξει σε μία απίστευτη περιπέτεια που κανείς δεν ξέρει τι κατάληξη θα έχει. Το μονό βέβαια, δεν φταίει σε τίποτε, οι άνθρωποι που συμμετέχουν έχουν όλη την ευθύνη. Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω... Ενώ προσπαθείς να παραμείνεις ψύχραιμος, ανά τακτά χρονικά διαστήματα αναρωτιέσαι "γιατί;"... Αφού προσέχεις, τηρείς τα μέτρα, πλένεις συνεχώς τα χέρια σου, χρησιμοποιείς αντισηπτικό, αποφεύγεις τις χειραψίες και τις αγκαλιές με άτομα που δεν γνωρίζεις και γενικά - εδώ και μήνες που η πανδημία έχει εισβάλει στις ζωές μας - ακολουθείς μία άκρως υπεύθυνη στάση για την προστασία του εαυτού και των οικείων σου, αλλά σεβόμενος και τον διπλανό σου, μοιραία σκοτεινιάζει το μέσα σου...
Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι: «κάνουν άραγε όλοι το ίδιο;»... Όπως αποδεικνύεται από την ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων μέσα στον Αύγουστο, προφανώς όχι! Τουναντίον, εμφανώς εφησυχασμένοι από την εξαιρετική πορεία της χώρας μας στο κομμάτι της αντιμετώπισης της πανδημίας και από τα πολύ χαμηλά νούμερα κρουσμάτων και θυμάτων, οι περισσότεροι εξ' ημών «αποφασίσαμε» ότι ο κορονοϊός απομακρύνθηκε οριστικά και ουσιαστικά επιστρέψαμε στην προ covid-19 κανονικότητα!
Και δεν είναι καθόλου τυχαία τα αποτελέσματα των ερευνών που θέλουν το 83% των κρουσμάτων στην Ελλάδα, να είναι εγχώρια και όχι εισαγόμενα και να οφείλονται από τη μη λήψη μέτρων σε χώρους συγχρωτισμού. Δε λέω και διακοπές να κάνουμε και στα νησάκια μας να πάμε (ειδικότερα οι πιτσιρικάδες οι οποίοι δεν κρατιούνται και «το αίμα τους βράζει»), και στα club να χορέψουμε, αλλά λίγη υπευθυνότητα δεν βλάπτει...
Ίσα-ίσα που είναι προς όφελος όλων μας, υπό την έννοια ότι αν όλοι κοιτούσαν το δέντρο για την προστασία του δάσους, τότε και το νούμερο των κρουσμάτων δεν θα είχε εκτοξευθεί και οι θάνατοι δεν θα είχαν αυξηθεί και η καθημερινότητα όλων μας θα επηρεαζόταν λιγότερο. Γιατί μπορεί σε πρώτη ανάγνωση, η «πολυφορεμένη» (αυτό το καλοκαίρι) έκφραση της «ατομικής ευθύνης» να παραπέμπει σε λανθάνουσα απώλεια του δικαιώματος στην ελεύθερη κυκλοφορία (την οποία κανείς μας δεν θέλει), στην ουσία, όμως, έχει συλλογικό και κοινωνικό νόημα και βοηθά τον καθέναν από μας να βάλει το δικό του λιθαράκι στην αποτροπή της μετάδοσης του ιού.
Ας μην μας ενοχλεί, λοιπόν, η επίκληση στην ατομική ευθύνη. Όταν πεθαίνουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα στον πλανήτη μας, ποιος αμφιβάλλει ότι ο οργανισμός του πολιτισμού μας δοκιμάζεται; Και όταν ένας οργανισμός δοκιμάζεται, συνήθως οχυρώνεται στα πρωτογενή του κύτταρα. Στην περίπτωσή μας, την ατομική ευθύνη που μας οδηγεί στην συλλογική υπευθυνότητα.
Υγ.1: Η μεγαλύτερη μου απορία γύρω από το συμβάν που σας εξιστόρησα με το θετικό κρούσμα σε covid-19, προφανώς κι εντοπίζεται στην έλλειψη ατομικής ευθύνης από πλευράς των γονιών του νεαρού φιλοξενούμενου οικιστή. Στέλνεις το παιδί σου στην Πάρο μαζί με δύο φίλους του, οι οποίοι επιστρέφοντας, υποβάλλονται σε τεστ κορονοϊού επειδή μέλη των οικογενειών τους ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Και πριν καλά-καλά προλάβει να επιστρέψει στην Αθήνα του επιτρέπεις να ταξιδέψει μόνο για άλλο προορισμό (τον οικισμό του Porto Hydra Village), χωρίς καν να περιμένεις να βγουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων των δύο φίλων του... Πραγματικά χάνω τη μιλιά μου!!
Yγ.2: Η διαδικασία προετοιμασίας του καθενός για την υποβολή σε test, πρέπει να είναι αρκετά μυστήρια, περίεργη αλλά και νευρική για όλους. Δεν ξέρω πως το βιώνει ο υπόλοιπος κόσμος, στην δική περίπτωση πάντως, ελάχιστες ήταν οι στιγμές που ξεχάστηκα και αφαιρέθηκα στο διάστημα του πενθήμερου πριν την εξέταση. Παρ' ότι ήμουν μια χαρά, δεν παρουσίασα κανένα σύμπτωμα και το τεστ βγήκε αρνητικό, κάθε λίγο και λιγάκι νόμιζα ότι κάτι έχω, ότι ζαλίζομαι, ότι μου πέφτει πίεση και ό,τι άλλο κουφό μπορεί να φανταστείτε. Δεν θέλετε να ξέρετε πόσες φορές την ημέρα θερμομετρούσα τον εαυτό μου...
