Ο πόνος της οικογένειας και ο οχετός των κάφρων στην κοινωνία που πεθαίνει
Δεν υπάρχει, στο μυαλό μου, τίποτα πιο δυνατό και άξιο σεβασμού από τον πόνο του γονιού που έχει χάσει το παιδί του. Αν μάλιστα αποχωρίζεται το σπλάχνο του βίαια, επειδή κάποιος πήρε την απόφαση να αφαιρέσει μια ζωή του δίνω το δικαίωμα να πει οτιδήποτε. Επίσης η δολοφονία είναι πάντα άδικος θάνατος. Δεν υπάρχει δίκαιος θάνατος σαν κι αυτός που βρήκε τον Άλκη Καμπανό ένα βράδυ, ξαφνικά, χυδαία και δειλά. Για εμένα «δίκαιος» θάνατος θα ήταν μόνο αυτός των εκτελεστών του, μόνο από το χέρι των γονιών του. Αλλά δεν γίνεσαι δολοφόνος από τη μια μέρα στην άλλη αν δεν έχεις μεγαλώσει σαν υπάνθρωπος, όπως αυτοί που σκότωσαν το γιό σου.
Προσπάθησα να γράψω… «αφήστε τις βλακώδεις επισημάνσεις οπαδικού χρώματος έξω από αυτά που γράφω». Είναι απλό για όποιον έχει λίγη τσίπα επάνω του. Οι ακραίοι ούγκανοι κάθε πλευράς τα ίδια (ανύπαρκτα) μυαλά κουβαλάνε. Εκεί λοιπόν που έγραφα «αν δεν σεβόμουν τη μνήμη του Άλκη θα έγραφα και δυό κουβέντες (παραπάνω) για το πόσο προσβλητικά είναι ακόμα και τα οπαδικά συνθήματα στη δίκη των δολοφόνων» έσκασε η είδηση ότι 50 οπαδοί του ΠΑΟΚ πήγαν έξω από τις φυλακές Διαβατών για να φωνάξουν συνθήματα συμπαράστασης στα μέλη της συμμορίας. Δικαιολογείται να συλληφθούν όλοι και να κατηγορηθούν με κάτι σαν «ηθικοί συνεργοί» στη δολοφονία του Άλκη; Να γίνει κάτι για να μην σκοτώνουν και άλλο τους νεκρούς σε αυτή τη χώρα;
Ακόμα και οι υποτίθεται σκεπτόμενοι. Κάτω από ποστάρισμα στα σόσιαλ διάβασα μέχρι και σχόλιο, ότι ένα χρόνο τώρα η υπομονή των αρειανών έχει ξεπεράσει κάθε όριο και…μπράβο τους που δεν έχουν απαντήσει. «Υψηλότατο ήθος» βγάζει το συμπέρασμα επειδή δεν βγήκαν και άλλοι με μαχαίρια και δρεπάνια στο δρόμο να πάρουνε ζωές σαν απάντηση(σύμφωνα με τη λογική του). Οχετός όπου και να κοιτάξεις!
Προφανώς οι συνήγοροι της συμμορίας που (εκείνο το βράδυ) πήρε μια ζωή γιατί αυτό ακριβώς ήθελε να κάνει και αν ήταν πιο…τυχερά τα σκυλιά που την έφτιαξαν και άτυχος κάποιος άλλος θα θέριζαν και άλλες, θα πουν ένα σωρό σοφιστείες, θα προσβάλουν τη μνήμη του Άλκη, θα προκαλέσουν την οικογένειά του, θα εφεύρουν δικαιολογίες, θα δείξουν ο ένας τον πελάτη του άλλου. Είναι και αυτή μια δουλειά, καθότι σε μια ευνομούμενη κοινωνία όλοι έχουν δικαίωμα στην υπεράσπιση. Στο μυαλό μας και την καρδιά μας όχι. Μακάρι να κάνει τη δουλειά της και η δικαιοσύνη. Αν οι δικαστές νιώθουν πίεση (γιατί το ακούμε αρκετά τελευταία) να γίνουν βιβλιοθηκάριοι. Η κοινωνία δέχεται πολύ μεγαλύτερη και δεν νιώθει ότι τη σέβεται κάποιος. Αλλά ας αφήσουμε την κοινωνία και ας σταθούμε απέναντι στον πόνο της οικογένειας.
Θυμηθείτε τι είχε πει ο πατέρας του Άλκη Καμπανού στο Gazzetta.gr
Πάνε χρόνια τώρα, από τη δολοφονία Φιλόπουλου στη Λαυρίου που γράφουμε κάθε τρεις και λίγο για το φαινόμενο που γιγαντώνεται και εσχάτως αφορά όλο και πιο νεαρές ηλικίες και με αγριότητα που φτάνει στον φόνο από πρόθεση και όχι από αμέλεια. Τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο, τίποτα δεν αντιμετωπίζεται. Η ελληνική οικογένεια δείχνει να έχει χάσει ένα παιχνίδι το οποίο πολλοί γονείς μάλλον δεν ήθελαν να παίξουν ποτέ και αυτοί που πρέπει να εκπαιδεύσουν, να εμπνεύσουν και (εντέλει) να λειτουργήσουν προληπτικά έχουν παραδώσει τα όπλα. Μένει μόνο η καταστολή που έχει χάσει εντελώς τη μπάλα, αφού τελικά δεν προλαβαίνει κανένα κακό, αλλά (απλά) πετάει δακρυγόνα στα πάρτι στεροειδών των οργάνων της.
Ξέρω, ότι ξεκίνησα από τη δολοφονία του Άλκη και τη δίκη των δολοφόνων του (ασφαλώς και θα γίνει προσπάθεια να αποδειχθεί ότι είναι μόνος ένας αλλά στην αγέλη δεν σκοτώνει ποτέ μόνο ένα ζώο) και έφτασα στον καημό μου με αυτή την ανάπηρη κοινωνία που έχουμε φτιάξει. Ομολογώ ότι δεν είχα καμία άλλη πρόθεση από το να καταγράψω την πίκρα μου, αλλά και την ντροπή μου απέναντι στον πόνο της οικογένειας. Της μάνας που θέλει ισόβια μέσα τα καθάρματα, του πατέρα που πιστεύει ότι θα μιλήσει η δικαιοσύνη. Και την οργή μου γιατί νιώθω ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι και να εμπιστευθώ κανέναν. Ότι ζω σε μια χώρα όπου οι υποστηρικτές των χούλιγκαν δολοφόνων διαδηλώνουν υπέρ τους και πρέπει να λέω και «ευχαριστώ» που δεν έχει υπάρξει ανταπόδοση με περισσότερο αίμα.