Έχω δικαίωμα στη γκρίνια;

Δύο μέρες τώρα (και αρκετές πιο πριν), όλα τα αυτοκίνητα, τα πεζοδρόμια, τα μπαλκόνια, τα ρούχα, τα μαλλιά, το "είναι" μας, έχουν γίνει κίτρινα από τη λασποβροχή και τη σκόνη.

"Αυτό για το οποίο εσύ παραπονιέσαι και γκρινιάζεις - γιατί δεν έχεις ιδέα άσχετη- , είναι ευλογία για τη φύση, τα δέντρα, το χώμα που θα καρποφορήσει στην εποχή που του πρέπει", διάβασα κάπου. Δεν απευθυνόταν σε μένα, αλλά η αλήθεια είναι ότι πήρα πολύ προσωπικά το μήνυμα.

Και ανάλογου ύφος θα βρεις πολλά τέτοια. Δεν υιοθετώ την γκρίνια, τη μίρλα και τη μιζέρια ως στάση ζωής, όμως το παράπονο είναι μέρος της φύσης μας.

Τα μωρά έχουν μόνο το κλάμα ως τρόπο διαμαρτυρίας και διεκδίκησης του δίκιου τους.

Οκ, δεν λέω ότι θα ήταν σωστό να πέσω κάτω να χτυπιέμαι στο σούπερ μάρκετ στον διάδρομο με τα ζυμαρικά, επειδή έχουν ανέβει οι τιμές, αλλά νομίζω έχω το δικαίωμα να εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου για μηνιάτικο που φεύγει "αέρα" στο καλάθι της νοικοκυράς, χωρίς να ακούσω "τι να πουν και άλλοι που δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν τα βασικά, ή που έχουν δυσανεξία στη γλουτένη και δεν μπορούν να φάνε μακαρόνια".

Και αυτό το συναντάμε παντού.

Κολλάμε στην κίνηση; Δεν λέμε κουβέντα γιατί υπάρχουν και άλλοι που δεν έχουν αυτοκίνητο και πηγαίνουν στη δουλειά με το μετρό. Πας με το μετρό; τι να πουν και οι Θεσσαλονικείς που δεν έχουν καν μετρό! Έχεις δουλειά; Τι να πουν και οι άνεργοι.

Μας ενοχλούν οι μάσκες; τι να πουν και οι κάτοικοι στην Σανγκάη που δεν μπορούν να πάνε έως το περίπτερο. Μένεις στη Σανγκάη; Τι να πουν και οι άλλοι στην Ινδία που μένουν σε χαρτόκουτα. Μένεις σε χαρτόκουτα; Τι να πουν και αυτοί που μένουν στα δέντρα; Μένεις στα δέντρα; Τι να πουν και αυτοί που δεν έχουν καν δέντρα.

Τολμάμε να μιλήσουμε για το στρες και το άγχος της καθημερινότητας; Είσαι το απόλυτο γαϊδούρι γιατί υπάρχουν και οι Ουκρανοί που δέχονται τα πυρά του Πούτιν.

Εκφράζουμε την συμπόνια μας για την Ουκρανία, τα "ακούμε" καθώς οι πόλεμοι στην Αφρική είναι χειρότεροι και δεν έχουν την υποστήριξη του ΝΑΤΟ.

Βγαίνουν αθλητές και μιλούν ανοιχτά για τα θέματα κατάθλιψης που αντιμετωπίζουν και η απάντηση της πλειοψηφίας είναι "ναι, θα λυπηθούμε και τους εκατομμυριούχους τώρα" λες η ψυχική νόσος περνάει μέσα από τον τραπεζικό λογαριασμό σου.

Είσαι ΑΕΚ και δυσανασχετείς με την κατάσταση της ομάδας; Τι να πει και η ΑΕΛ που έπεσε κατηγορία. ΕΙΣΑΙ ΑΕΛ; Ε, τι να πει και η Σκανθορπ που είναι τελευταία στην League 2 της Αγγλίας.

Θα έλεγα πως μόνο οι πεθαμένοι μπορούν να μας πουν "beat that!", αλλά μετά κάποιος θα πει "τι να πουν και όσοι νοσούν βαριά, θέλουν να πεθάνουν και δεν μπορούν;".

Ο κατά επάγγελμα και κατά συνείδηση μίζερος, θα μιζεριάσει ό,τι και να γίνει. Αυτή είναι μία κατηγορία.

Υπάρχει όμως και μια άλλη, στην οποία ανήκουμε εμείς. Εμείς που ξέρουμε να εκτιμάμε τα καλά της ζωής, αναγνωρίζουμε καθετί όμορφο και αξιόλογο συμβαίνει στην καθημερινότητά μας, αλλά συγχρόνως δεν παραβλέπουμε τα στραβά, τα άσχημα και τα βαριά που μπορεί να βρεθούν στο δρόμο μας.

Και διεκδικούμε το δικαίωμα να τα αναφέρουμε, να μην τα θάβουμε, να τα βγάζουμε από μέσα μας.

Γιατί, για κάποιες περιπτώσεις, στο "τι να πουν και οι άλλοι που..." είμαστε εμείς αυτοί οι "άλλοι".