Κανένα «εκπαιδεύστε τον γιο σας». Μόνο «προστατεύστε την κόρη σας»

Μαρία Ζαφειράτου Μαρία Ζαφειράτου
Κανένα «εκπαιδεύστε τον γιο σας». Μόνο «προστατεύστε την κόρη σας»
Η Μαρία Ζαφειράτου δεν βλέπει ελπίδα -στο άμεσο μέλλον- και προτιμά την πρόληψη από το cross fingers.

Έναν χρόνο μετά το πρώτο κύμα του ελληνικού #metoo, με τις εκατοντάδες αποκαλύψεις κακοποιήσεων σε πολλούς χώρους, με τις 18 γυναικοκτονίες και το καθημερινό ρεπορτάζ γεμάτο από λεπτομέρειες τέτοιων υποθέσεων που δημιουργούν αποστροφή και ένα σφίξιμο στo στομάχι, κατέληξα σε ένα και μόνο συμπέρασμα.

Ότι η μόνη μου επιλογή είναι να προστατεύσω την κόρη μου. Να την ενημερώνω συνέχεια. Να την κρατάω σε εγρήγορση. Να την κατεβάζω από οποιοδήποτε σύννεφο θέλει να μείνει. Να της υπενθυμίζω συνεχώς ότι κανείς δεν αξίζει την εμπιστοσύνη της a priori. Να είναι επιφυλακτική. Να μην θεωρεί ότι ο κόσμος είναι καλός μέχρι αποδείξεως του εναντίου, αλλά το ακριβώς αντίθετο.

Χίλιες φορές, να έχω μια κόρη, καχύποπτη, ψιλιασμένη, απόμακρη, παρά κακοποιημένη.

Καλό το “Protect your daughter. Educate your son” αλλά δυστυχώς έχει δράκο. Υπάρχει γονιός με κόρη που επαφίεται στην εκπαίδευση άγνωστων γιων; Δεν λέω, ως κοινωνία, έχουμε κάνει τα βηματάκια μας, όμως το “αγόρι είναι, θα κάνει τα δικά του” είναι ακόμα καλά ριζωμένο στην ευλογημένη ελληνική οικογένεια. Όταν μάλιστα αυτή έχει και κάποια σεβαστή οικονομική επιφάνεια είναι πιο αυτονόητο ότι “θα κάνει τα δικά του”. Και πιο εύκολο να καλυφθούν τα δικηγορικά έξοδα…

Αφήστε δε, που ακόμα μας βγαίνει πολύ αβασάνιστα το “και τι ήθελε αυτή εκει; δεν ήξερε πού πήγαινε;”. Αν δεν υπήρχε έξω από τη σουίτα πινακίδα που να γράφει “εντός βιάζονται κοπέλες, εισέρχεστε με δική σας ευθύνη”, όχι δεν ήξερε πού πήγαινε.

Και -μεταξύ μας τώρα- να πω και κάτι άλλο: έχω περάσει από την ηλικία των 20 ετών, έχω βρεθεί κι εγώ σε πάρτι σπιτιών που δεν γνώριζα τον ιδιοκτήτη γιατί απλώς “μας κάλεσε ένας γνωστός, του γνωστού, ώ γνωστέ”. Έχω πιει κι εγώ παραπάνω ώστε να μην έχω τον πλήρη έλεγχο του εαυτού μου. Έχω περπατήσει μαύρα μεσάνυχτα μόνη μου πηγαίνοντας στο σπίτι ή το αυτοκίνητό μου. Και βλέποντάς τα όλα αυτά πλέον από απόσταση, θεωρώ ότι δεν βρέθηκα στη θέση της Γεωργίας, μόνο και μόνο επειδή ήμουν απλώς τυχερή.

Δεν θέλω όμως να βασιστώ σε αυτήν την τύχη λοιπόν, και για την περίπτωση της κόρης μου. Δεν θέλω να βγαίνει κι εγώ απλώς να την σταυρώνω και να εύχομαι να γυρίσει ολόκληρη, μη βιασμένη, ζωντανή.

ΥΓ: είχα καιρό να θαυμάσω άνθρωπο, όσο θαύμασα την Γεωργία Μπίκα για την απόφασή της να μιλήσει για όσα πέρασε χωρίς να κρύψει το πρόσωπο και το όνομά της. Είναι το απόλυτο παράδειγμα κοπέλας που στέκεται μπροστά μας, δεν έχει τίποτα να κρύψει και κυρίως για τίποτα να ντραπεί. Όλη η ντροπή και το φταίξιμο ανήκει σε εκείνους που θεώρησαν ότι μπορούν να περάσουν κλωστές στα χέρια τους και να κάνουν μαριονέτα την 24χρονη.

Μόνο σεβασμός για την δύναμή της.

Μαρία Ζαφειράτου
Μαρία Ζαφειράτου