Η ζωντανή μουσική και οι… ζωντανοί μουσικοί!
Η μουσική πάντοτε έπαιζε καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου. Ολες τις σημαντικές, τις μεγάλες στιγμές της, τις συνόδευα, τις συνδύαζα, τις ταύτιζα, με ένα κομμάτι μουσικής. Θαύμαζα και θαυμάζω πάντα αυτούς που γράφουν και παίζουν μουσική, ειδικά αυτούς που το κάνουν γιατί το λατρεύουν, γιατί είναι ο τρόπος ζωής τους, ο τρόπος έκφρασής τους.
Ο ψυχολόγος θα το έλεγε μάλλον απωθημένο της παιδικής ηλικίας. Ακόμη και τώρα δεν ξέρω να σας πω γιατί δεν έμαθα να παίζω κάποιο μουσικό όργανο, ενώ τόσο πολύ το ήθελα. Καταλήγω μετά από πολλές ώρες στον δικό μου καναπέ σκέψης, ότι μάλλον δεν θεωρούσα ικανό τον εαυτό μου να το κάνει. Anyway που λένε και στο χωριό μου, δεν έχασε δα και κάτι σπουδαίο η μουσική, ενώ η δημοσιογραφία θα μου πεις… Anyway (δεύτερη φορά)…
Τούτη εδώ τη διετία, της κατάργησης των συναισθημάτων και κυρίως της έκφρασής τους, τούτη δω την διετία που η αγκαλιά είναι σπάνια και πολύτιμο αγαθό, και το φιλί είδος προς εξαφάνιση, η μουσική, οι νότες της, αλλά και οι στίχοι που την συνοδεύουν, μοιάζουν, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό σαν την καλύτερη θεραπεία της ψυχής. Λυτρώνει, λειτουργεί σαν βάλσαμο, σε μία φρικτή καθημερινότητα, στην οποία βομβαρδίζεσαι από δυσάρεστες ειδήσεις, μαύρους αριθμούς και ανείπωτες στερήσεις, στερήσεις όλων εκείνων των μικρών απολαύσεων της ζωής.
Κάπως έτσι ένα βράδυ (όταν αυτό επιτρέπεται και όπως επιτρέπεται) σε ένα κουτούκι που τρία τέσσερα νέα παιδιά αρπάζουν τις κιθάρες και τραγουδούν, μοιάζει με ταξίδι στον παράδεισο, ένα ταξίδι που βοηθάει το κρασί, ή το ρακί, αλλά κυρίως βοηθάει για να το κάνεις, η μουσική, η ζωντανή μουσική. Αυτήν που εν μέσω πανδημίας καταργήσαμε περισσότερο από κάθε τι άλλο… Η αύξηση των κρουσμάτων έγινε ένας ακατανόητος δείκτης που όταν ανεβαίνει, αυτομάτως κατεβάζει την ένταση της ζωντανής μουσικής, σε βαθμό που την κάνει σχεδόν να μην ακούγεται…
Σχεδόν όμως… Γιατί η ζωντανή μουσική πάντα θα βρίσκει τον δρόμο να φτάσει στα αυτιά μας και σε αυτό βοηθάνε οι… ζωντανοί μουσικοί. Τι κι’ αν τους έχουν κόψει όλα τα μεροκάματα, τι κι’ αν εδώ και δύο χρόνια δεν κάνουν διάλλειμα από την δουλειά για λίγες μέρες, αλλά δουλεύουν για λίγες μέρες, μέσα σε ένα τεράστιο διάλλειμα απραξίας. Τι κι’ αν αυτό κάνει την καθημερινότητα και τον βιοπορισμό τους εφιάλτη, πάντα οι… ζωντανοί μουσικοί θα βρίσκουν τον δρόμο, τον τρόπο, και θα στέλνουν τις νότες στα αυτιά μας για να θεραπεύουν την ψυχή μας.
Στο όνομα όλων αυτών των χιλιάδων παιδιών λοιπόν που πιάνουν τις κιθάρες και γράφουν μουσική και τις συνοδεύουν με στοίχους που ευφραίνουν καρδίαν, θα σας μιλήσω για τον Αλέξανδρο. Όχι δεν είναι φίλος μου, (φαντάζομαι ότι δεν θα το πιστέψετε, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό…), για την ακρίβεια τον έχω δει τρεις τέσσερις φορές στη ζωή μου και μόλις μία έχω μιλήσει μαζί του.
Ο Αλέξανδρος Δάικος λοιπόν, είναι ένα από τα παιδιά με τις κιθάρες που όταν τους επιτρέπεται, τραγουδούν στη «Μαρκίζα», το μουσικό μεζεδοπωλείο του φίλου μου του Γιάννη, κάθε Δευτέρα βράδυ. Μαζί με τον Αλκη Μαγγόνα, ο οποίος είναι κατά βάση ηθοποιός και τρελός Παοκτσής, τον Ανδρέα Παππά και τον Νίκο Φάρφα. Ολοι τους γεννημένοι γι’ αυτό, δοσμένοι σε αυτό, μεγαλωμένοι και αναθρεμμένοι για αυτό.
Σαν να βγήκαν από τη μήτρα της μάνας τους με το χάρισμα να σε ταξιδεύουν με τη μουσική τους, σαν να μην χρειάστηκε πολύς κόπος για να τα καταφέρουν. Προφανώς και χρειάστηκε όμως. Και κυρίως χρειάστηκε πολύ μεράκι για να τα καταφέρουν αυτή τη δύσκολη διετία.
Ο Αλέξανδρος Δάικος λοιπόν, για να κλείσω όπως ξεκίνησα, πήρε την πανδημία και την έκανε δημιουργία και πριν λίγες ημέρες μου έδωσε το cd με τα τραγούδια από το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του.
Το άκουσα, ταξίδεψα μαζί του και τον ευχαριστώ. Όπως ευχαριστώ στο όνομα του Αλέξανδρου όλους τους ζωντανούς μουσικούς που έχουν ταλαιπωρηθεί περισσότερο από τους περισσότερους από εμάς, αυτή τη δύσκολη διετία, αλλά παραμένουν εκεί, με την δημιουργία τους, το πείσμα και το ταλέντο τους, να μας συνοδεύουν με τις νότες και τους στοίχους τους.
Αλλωστε όπως λέει και ο στοίχος στο δικό του «θα σου πω…»
Πως θα έρθει το τέλος αν δεν γίνει η αρχή
Δεν υπάρχει Δευτέρα χωρίς Κυριακή
Δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς τη θυσία
Γίνε αιτία…
