Θλιβεροί, επικίνδυνοι και δυστυχώς καθόλου αστείοι
Ας το σκεφτούμε όσο πιο απλά γίνεται. Έχεις ένα μαγαζί. Το οποίο είναι χρεωμένο, δεν πηγαίνει καθόλου καλά και έχεις δοκιμάσει τα πάντα για να το κάνεις έστω βιώσιμο. Και δε γίνεται. Και έρχεται κάποιος ξαφνικά και σου λέει: επέτρεψέ μου, θα κάνω αυτό αυτό αυτό και όλα θα πάνε καλά. Σου λέει ότι θα κάνει 1000 πράγματα.
Κι εσύ στην απόγνωσή σου τον πιστεύεις. Και ξέρεις γιατί τον πιστεύεις; Γιατί σκέφτεσαι «ασφαλώς και δεν πιστεύω ότι θα κάνει τα 1000 που μου λέει, αλλά και τα 200 να κάνει, εδώ που είμαστε, σαν νεκρανάσταση θα είναι».
Και όχι μόνο τελικά μετά από ενάμιση χρόνο δεν κάνει ούτε τα 200 που περίμενες, αλλά επιπλέον σου κάνει και διακόσια λάθη που οδηγούν την επιχείρηση σου σε χειρότερη κατάσταση από ότι την πήρε.
Εσύ τι θα έκανες για την επιχείρηση σου; Θα τον κράταγες;
Δεν ξέρω αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε κακές προθέσεις. Ή αν απλά δεν κατάφερε να κάνει τίποτα απ' όσα, με όμορφα λόγια, είχε τάξει. Που ήξερε βέβαια ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν.
Αυτό που ξέρω είναι ότι όσα ζούμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολο να τα ζήσουμε ξανά στο μέλλον. Ποτέ ξανά μία κυβέρνηση δεν απογοήτευσε τόσους πολλούς απελπισμένους ανθρώπους που στηρίχθηκαν πάνω της. Ποτέ. Και ίσως δεν υπάρξει ποτέ ξανά στο μέλλον μια τέτοια κυβέρνηση που να καταφέρει να απογοητεύσει τόσο γρήγορα τόσους πολλούς ανθρώπους.
Εγώ προσωπικά ποτέ δεν τον πίστεψα. Ή μάλλον για να το πω καλύτερα, ποτέ δεν τον πίστεψα αρκετά ώστε να τον ψηφίσω σε μία από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις ή έστω στο δημοψήφισμα. Ήμουν περισσότερο από αυτούς που έλεγαν ότι «από τα 1000 που έχει τάξει, του πούστη, τα 200 θα καταφέρει να τα κάνει».
Αυτή η σκέψη όμως δεν είναι σωστό να οδηγεί στο να χαρίσεις σε κάποιον την ψήφο σου.
Ο Αλέξης, από αυτήν την σκέψη βγήκε. 2 φορές.
Το φιάσκο με τις τηλεοπτικές άδειες ήταν η ταφόπλακα αυτής κυβέρνησης.
Δεν ξέρω αν θα γίνουν εκλογές, δεν το εννοώ το "ταφόπλακα" με πολιτική σημασία.
Το εννοώ στην συνείδηση του κόσμου. Που είναι πιο σημαντικό.
Και πάλι όμως, δεν εννοώ ότι στην συνείδησή του ο κόσμος ήθελε να κλείσουν τα κανάλια και απογοητεύτηκε από το αποτέλεσμα. Ο κόσμος χέστηκε για τα κανάλια. Όσοι δουλεύουν στα media το ξέρουν αυτό.
Ο κόσμος απογοητεύτηκε επειδή αυτή κυβέρνηση απέδειξε, για τελευταία της φορά, ότι δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα. Και όχι επειδή δεν την αφήνουν τα συμφέροντα και η διαπλοκή, απλά επειδή είναι ανίκανοι.
Στον νόμο Παππά για τα κανάλια δεν είχαν απέναντι τους ισχυρούς επιχειρηματίες. Δεν είχαν απέναντι τους διαπλοκή. Κανέναν δεν είχαν απέναντι τους. Ούτε καν τον Πρετεντέρη. Ο πιο σκληρός τους επικριτής ήταν ο Μένιος Φουρθιώτης.
Κανένας «ισχυρός και διαπλεκόμενος επιχειρηματίας» που έχασε το κανάλι του δε βγήκε απέναντι τους.
Κανένας «αρχιερέας της διαπλοκής» δεν τους κυνήγησε.
Και δεν το έκαναν όχι επειδή τους φοβήθηκαν. Δεν το έκαναν όχι επειδή τα «ισχυρά συμφέροντα της χώρας και η διαπλοκή» έτρεμαν το Νίκο Παππά, απλά επειδή οι ισχυροί αυτής της χώρας, όπως και ο απλός λαός πια, γέλαγε μαζί τους.
Απείρως πιο σκληρό.
Ποτέ ξανά μία κυβέρνηση δεν είχε τέτοια ανοχή από το λαό.
Φανταζόσουν πριν μερικά χρόνια να ζεις με 400 € την εβδομάδα ως όριο ανάληψης; Να σου κόβουν ακόμα τις συντάξεις; Να σχεδιάζουν κρυφά και με τραγελαφικό τρόπο να σε πανε στην δραχμή; Να υπογράφουν ακόμα μνημόνια; Να μην έχουν σχέδιο για τίποτα; Να συμβαίνουν όλα αυτά και να μη καίγεται η Ελλάδα;
Και όμως, τίποτα δεν έχει γίνει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Γιατί ο κόσμος ήταν απογοητευμένος είναι κουρασμένος και δεν μπορεί να ασχοληθεί άλλο με αυτά τα «πράγματα», παρά με κάτι πιο σημαντικό: Πως θα επιβιώσει.
Εκεί πάτησαν και εκεί πατάνε ακόμα.
Όμως το άλλοθι (που ισχύει) «να μην μιλάνε οι προηγούμενοι που έφαγαν τόσα» τελείωσε. Τέλος. Κανείς πια δεν θα τους ξαναψηφίσει για αυτόν τον λόγο. Και το ξέρουν και οι ίδιοι.
Θλιβεροί για όλα τα παραπάνω.
Σήμερα το πρωί ο Νίκος Παππάς δήλωσε ότι όσοι θέλουν θα πληρώνουν ενοίκιο κάθε χρόνο για να έχουμε κανάλι. Όσοι θέλουν. Μπορεί αυτοί να είναι και 100. Πάει ο αριθμός 4. Μα τελείωσε.
Δηλαδή για να το κάνουμε λιανά, παίξαμε έξι μήνες με αυτό, πάμε να παίξουμε άλλους έξι μήνες με κάτι άλλο.
Κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει.
«15000 παιδάκια εκτός παιδικών σταθμών». Η πιο άστοχη δήλωση στην ιστορία των άστοχων δηλώσεων. Αρκεί να δεις το ύφος, τα νεύρα και τον τρόπο που η Όλγα Γεροβασίλη διατύπωνε την δήλωση της κυβέρνησης, Εμένα μου ήρθε στο μυαλό το τέλος μια ολέθριας σχέσης. Και όπως σε όλες τις ολέθριες σχέσεις που κάνουν τον κύκλο τους, στο τέλος κάνεις μια χοντρή μαλακία. Πολύ φοβάμαι ότι θα γίνει.
Γι'αυτό λοιπόν είναι και επικίνδυνοι.
