Η Τζαμάικα των Βαλκανίων είναι εδώ
Τα όμορφα Βαλκάνια όμορφα καίγονται και όμορφα «νταγκλάρουμε» από το ντουμάνι που γεμίζει τον ουρανό. Ντάξει μωρέ… Τι κι αν ζούμε σε τσιμεντένια κουτιά, τι κι αν τα πουλιά αράζουν σε ηλεκτροφόρα σύρματα, τι κι αν οι οθόνες «καταπίνουν» τις ζωές μας, τι κι αν ζούμε για να δουλεύουμε. Εμείς ζούμε στον πιο όμορφο τόπο του κόσμου που ακόμα πουλάει λίγο κρασί, λίγο θάλασσα, mouzaka, tzatziki και υψηλού επιπέδου υπηρεσίες. Μην ενοχλείστε που τα μαύρα σύννεφα καλύπτουν τον ήλιο και χαλάνε το γαλάζιο και το μπλε της θάλασσας. Σίγα… Εισπνεύστε το άρωμα του πούρου και μαζέψτε τη στάχτη παρακαλώ. Δεν θα κάνετε και μεγάλο κόπο. Τη μέση να ξέρετε να «σπάτε» μόνο. Και η μαυρίλα φουντώνει και το τριπάρισμα μεγαλώνει. Καλό είναι αυτό, μην γκρινιάζετε. Κάτι καίγεται και στο νεκρό τόπο φυτρώνουν ανεμογεννήτριες -πράσινη ανάπτυξη- διόδια, πεντάστερα ξενοδοχεία (όχι για σας βέβαια), high speed πλοία (πάλι όχι για σας), σετ ξαπλώστρα (ούτε κι αυτό για σας) και η «βαριά μας βιομηχανία», όπως λένε τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, ο τουρισμός. Τα Βαλκάνια θα συνεχίσουν να καίγονται, να βομβαρδίζονται, να σου κλέβουν το γέλιο και να σου αγοράζουν το δάκρυ. Και σε αυτό το παράλογο (;) σκηνικό δύο ράπερ, «Το Σφάλμα» και Raibo, να επιμένουν, να ενοχλούν όμορφα τη συνείδησή μας. Για ακούστε το άλμπουμ τους «Η Τζαμάικα των Βαλκανίων».
Βαλκάνιοι ράπερ, ωραίοι και ταξικά ανήσυχοι
Ας ξεκινήσουμε από ερώτημα «ταιριάζουν οι δύο ράπερ;». Εντάξει, τι να λέμε τώρα… Αν τους έχετε δει σε live της «Λίγκας» θα καταλάβετε. Αν τους έχετε ακούσει σε κάποια πλατφόρμα, επίσης. Αν δεν έχετε καμία επαφή, ακούστε αυτό το LP και θα καταλάβετε ότι οι φωνές τους ταιριάζουν, υπάρχει χημεία μεταξύ τους.
Η ραπ συμφωνία τους σημαίνει το εξής: άνετο και ωμό εκφραστικό ύφος, κλασική απεύθυνση και εύγλωττα λόγια. Από κει πάμε σε σωστά και γερά «πατήματα» στο μπιτ και σε μια παραγωγή που καθρεφτίζει την προσωπικότητα και τις πολιτικές, κοινωνικές και ταξικές τους ανησυχίες. Τι σημαίνει αυτό; Ραπάρει «Το Σφάλμα», ο Raibo και η μουσική επένδυση «συνομιλεί» με το συναίσθημα, τη σκέψη, που θέλουν εξωτερικεύσουν κάθε φορά.
Ακούγοντας, και ξέροντας κάπως τους δύο καλλιτέχνες, ο τίτλος είναι το κλειδί της κατανόησης του άλμπουμ. «Η Τζαμάικα των Βαλκανίων» έχει φτιαχτεί από το σατιρικό, ρεαλιστικό, «φευγάτο» πνεύμα των δημιουργών της. Η ειρωνεία και η ανατρεπτική διάθεση «ντύνει» τον δίσκο που σίγουρα λέει πράγματα που αφορούν όλους όσους έχουν ανήσυχη ταξική συνείδηση. Και αυτό, αυτό το ύφος, αυτόν τον λόγο, μπορεί να το έχουμε ξανακούσει, αλλά το σημαντικό είναι ότι πρέπει να το ακούμε ξανά και ξανά.
Παίζει άνετα σε κάθε χώρο δουλειάς
Το άλμπουμ αποτελείται από εννιά κομμάτια και σε αυτά λέγονται πολύ σοβαρά πράγματα με την ανεπιτήδευτη διάθεση των δύο ράπερ. Η κοινωνική, εργασιακή, πολιτική, πραγματικότητα είναι εδώ. Η δύναμη των στίχων είναι καθοριστική για τη φυσιογνωμία του άλμπουμ. Και είναι αυτοί που διαμορφώνουν το μουσικό παρασκήνιο. Ακούς, δηλαδή, ένα αγριεμένο flow και την ίδια στιγμή παίζουν παιχνιδιάρικοι, ανέμελοι ήχοι. Σε κάθε κομμάτι το μέτρο και ο ρυθμός δίνουν κι άλλη ορμή στα λόγια και το αποτέλεσμα είναι σίγουρα φιλικό και ταιριαστό για τον ακροατή. Προσοχή όμως. Αν δεν συμμερίζεσαι τις υπαρξιακές, ταξικές, πολιτικές, ανησυχίες των δύο, αυτό το άλμπουμ δεν είναι για σένα. Αναμφίβολα, όμως, υπάρχει αληθινός κόπος και προσπάθεια για να πάρει ο ακροατής πολλά πράγματα μουσικά και κοινωνικά. Το άλμπουμ αυτό θα μπορούσε να παιχτεί σε μια πλατεία με τη μικροφωνική του κινήματος, σε μια παραλία, στο «Κύτταρο» και σε όλους τους χώρους δουλειάς. Γουστάρουμε λίγο παραπάνω τα «Δεν έχουν φταλέ», «Γκλομπιές», «Toshiba», «Malacca Strait». Ακούστε το «Η Τζαμάικα των Βαλκανίων» και αφήστε το ντούμανι να σας κρύψει.
