Ψυχολόγος εξήγησε γιατί αντιδούμε τόσο έντονα στον θάνατο μιας διασημότητας

Επιμέλεια: Newsroom
Ψυχολόγος εξήγησε γιατί αντιδούμε τόσο έντονα στον θάνατο μιας διασημότητας
Ψυχολόγοι έδωσαν πληροφορίες για το γιατί οι θάνατοι διασημοτήτων μπορεί να επηρεάζουν τους ανθρώπους.

Ο θάνατος μιας διασημότητας μπορεί να προκαλέσει μια ισχυρή συναισθηματική αντίδραση, συχνά συγκρίσιμη με τη θλίψη που νιώθουμε όταν χάνουμε κάποιον που γνωρίζουμε προσωπικά.

Οι θαυμαστές σε όλο τον κόσμο θρηνούν σήμερα την απώλεια της θρυλικής Βρετανίδας ηθοποιού Dame Maggie Smith, της οποίας η αξιοσημείωτη καριέρα διήρκεσε πάνω από επτά δεκαετίες. Παρά το γεγονός ότι δεν την γνώριζαν προσωπικά, οι άνθρωποι έχουν εκφράσει τη θλίψη τους, αναλογιζόμενοι τον βαθύ αντίκτυπο που είχε το έργο της στη ζωή τους. Γιατί όμως αντιδρούμε τόσο έντονα στον θάνατο κάποιου που δεν έχουμε γνωρίσει ποτέ;

Η Dame Maggie Smith ήταν εθνικός θησαυρός στη Βρετανία, γνωστή για τις πολύπλευρες ερμηνείες της τόσο στο θέατρο όσο και στη μεγάλη οθόνη. Κέρδισε δύο βραβεία Όσκαρ - Α' Γυναικείου Ρόλου για το «The Prime of Miss Jean Brodie» (1969) και Β' Γυναικείου Ρόλου για το «California Suite» (1978). Βέβαια, έγινε ιδιαίτερα γνωστή για τον εμβληματικό της ρόλο στη σειρά ταινιών «Harry Potter» όπου και υποδύθηκε την καθηγήτρια McGonagall.

 

Ψυχολόγοι, όπως ο ειδικός σε θέματα ψυχικής υγείας Tom Kersting, έδωσαν πληροφορίες για το γιατί οι θάνατοι διασημοτήτων μπορεί να μοιάζουν τόσο προσωπικοί. «Ο θάνατος ενός ηθοποιού μπορεί να επαναφέρει μνήμες από μια ταινία που έκανε, πυροδοτώντας αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο της δικής σας ζωής», εξήγησε ο Kersting σε συνέντευξή του στο Reader's Digest.

Εκτός από τη νοσταλγία, ο δεσμός που δημιουργούμε με τις διασημότητες μπορεί να μοιάζει εκπληκτικά οικείος. Μέσα από τις ερμηνείες τους, μπαίνουν στα σπίτια μας, στις συζητήσεις μας και στη φαντασία μας, δίνοντάς μας την αίσθηση ότι τους «γνωρίζουμε». Όταν μια αγαπημένη προσωπικότητα όπως ο Smith πεθαίνει, μπορεί να δημιουργήσει μια αίσθηση συλλογικού πένθους, ενώνοντας τους θαυμαστές σε κοινή θλίψη. Όπως σημείωσε ο Kersting, «οι άνθρωποι θα πρέπει να είναι ευγνώμονες για τις θετικές αναμνήσεις και να επικεντρώνονται σε αυτές παρά στη θλίψη».