Όταν η νύχτα «καταπίνει» τα όνειρα! (vid)
Το μπαρ «Αρτζεντίνα» και το σκυλάδικο «Βιετνάμ». Η συζήτηση δυο φίλων και το καταπιεσμένο πάθος. Η μοναξιά του Μάκη και η ερώτηση: Τι θα το κάνεις Μάκη μου; Θα το δουλέψεις; Η απάντηση-θρύλος: Όχι ρε! Θα το σπάσω! Και από το κινηματογραφικό «Όλα είναι δρόμος», στο θεατρικό «Αρτζεντίνα» και την ερώτηση: Θα με βοηθήσεις ρε Παντέλο; Η Ελλάδα ζούσε, ξεσπούσε, πονούσε και επιβίωνε στα «σκυλάδικα», στα μπαρ και στα ξενύχτια. Τώρα, μετά βίας ζει, δεν έχει αντοχές για ξεσπάσματα και ο πόνος της ακύρωσης τη συνοδεύει. Σήμερα, το φως μπαίνει από τις χαραμάδες, μα η θολούρα του καπνού δεν φεύγει. Το αλκοόλ και ο τζόγος δεν βρίσκουν διέξοδο στην πενιά, στη χαρτούρα και στην καψούρα. Τώρα της νύχτας τα βαφτίσια δεν έχουν τραγούδια, μα όπλα, φτυάρια και μια εντολή: σκάψε τον λάκκο σου βαθιά! Η ζούγκλα κατάπιε τα θηρία και έμειναν οι άνθρωποι. Τρεις επιλογές πια: να είσαι μέλος του υποκόσμου, να είσαι φτωχοδιάβολος και να είσαι άνθρωπος που έχει όνειρα. Το «Αρτζεντίνα» ήταν το όνειρο, έγινε σύμβολο και τόπος γέννησης φιλίας και προδοσίας. Η σημερινή πραγματικότητα φέρνει την αρρώστια του παρελθόντος και πετά τα καλά. Το «Αρτζεντίνα» μένει στη θέση του, στο θέατρο 104 και αξίζει να την επισκεφτείτε.
Στον χώρο των πληγωμένων υπάρξεων
Η παράσταση συλλαμβάνει ένα κομμάτι της ρημαγμένης κοινωνικής ζωής που επιμένει. Οι πληγωμένες υπάρξεις φτιάχνουν πορείες βασανισμένες και θέλει σθένος, θέληση, για να ξεφύγεις από τις κακοτοπιές. Ο σκληρός κόσμος της νύχτας, η απάτη του τζόγου και αυτοί που «μιλούν» με όπλα θέτουν το πλαίσιο και οι απλοί άνθρωποι δοκιμάζονται. Όπως οι πρωταγωνιστές του έργου «Αρτζεντίνα».
Οι Γιώργος Αλεβυζάκης, Σταύρος Δάλκος μας έδωσαν μια παράσταση σκληρού κοινωνικού ρεαλισμού. Και το έκαναν με απλότητα και γι’ αυτό πέτυχαν. Οι αναστατωμένοι ήρωες τους «συνομίλησαν» με το κοινό και με τις μνήμες, τις εμπειρίες του. Τα προβλήματα του «Παντελή» και του «Αποστόλη» σίγουρα τα έχουμε ξαναδεί, τα έχουμε ακούσει, μπορεί και να τα έχουμε ζήσει. Ο ένας έχει χρέη και προσπαθεί μέσα από την εξαπάτηση να ανταπεξέλθει και ο άλλος ριγμένος στη βιοπάλη και στην καταπίεση του ονείρου του. Η ιστορία δεν είναι πρωτότυπη και δεν είναι κάτι που σε ξαφνιάζει, όμως ο τρόπος που μας τη δίνουν οι συντελεστές σε κάνει να νιώθεις τον πόνο, τον θυμό, τη συγκίνηση και την απελπισία των χαρακτήρων. Στο «Αρτζεντίνα» είδαμε και θυμηθήκαμε το δικό μας παρακμιακό μπαρ, καφενείο. Ξαναβρήκαμε τον χώρο που χάνονταν (και κερδίζονταν μερικές φορές) χρήματα, μαγαζιά, αισθήματα, ζωές.
Το επιβαλλόμενο ψέμα της ζωής των ηρώων
Η επιτυχία της παράστασης οφείλεται σε δύο -καθοριστικούς- παράγοντες: το κείμενο και τις ερμηνείες. Το πρώτο, βέβαια, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε δραματουργικό εγχείρημα. Εδώ, ο Σταύρος Δάλκος (κείμενο) γράφει πάνω στο επιβαλλόμενο ψέμα της ζωής των ηρώων του. Ο «Παντελής» δουλεύει το μπαρ «Αρτζεντίνα» για χάρη του πατέρα του. Δεν ήταν αυτό που ήθελε να κάνει. Εγκλωβίστηκε. Άλλες ήταν οι επιθυμίες του. Την ακύρωση του απαλύνει η γυναίκα και το παιδί του. Ο «Αποστόλης» δεν έχει σταθερή δουλειά και μέσα από διάφορα κόλπα βρίσκει τη λύση. Δεν είχε ποτέ πατρικό-μητρικό πρότυπο. Ο δρόμος, το γήπεδο και ο τζόγος η διέξοδος του. Το δικό του ψέμα είναι η πεποίθηση πως δεν μπορεί κάνει τίποτα ουσιαστικό. Ακόμη και το μαγαζί, το «Αρτζεντίνα», έχει διαψευστεί! Οι λούμπεν, πονηροί και επικίνδυνοι πελάτες έχουν αλλοιώσει τον χαρακτήρα του. Η μαφία κάνει κουμάντο, ο «Παυλακός», σωματέμπορας. Έχει βάλει στο μάτι το μαγαζί και όταν ο «Αποστολής» ζητήσει τη βοήθεια του φίλου του, ο μηχανισμός θα μπει σε κίνηση.
Και φτάνουμε στο κομμάτι των ερμηνειών. Ο Σταύρος Δάλκος έχει βρει το πώς κινείται και εκφράζεται ο ιδιοκτήτης μπαρ, εν προκειμένω ο «Παντελής». Το μόνιμο κράτημα, η επιφύλαξη, η διαρκής εγρήγορση, είναι εδώ. Και μέσα από τη διαλεκτική με τον συμπρωταγωνιστή του, αποκαλύπτει τα τρωτά του σημεία. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Γιώργο Αλεβυζάκη. Ο τύπος του παρία, του φτωχοδιάβολου, του λαμόγιου, φαίνεται στη συστολή και στον φόβο, στην κουτοπονηριά του «Αποστόλη». Το έργο θίγει με αιχμηρό τρόπο την κατάρρευση της φιλίας, την πατριαρχική αντίληψη των πραγμάτων, την εκμετάλλευση, τη δοκιμασία των ηθικών αναστολών. Το λιτό σκηνικό και οι φωτισμοί του Χρήστου Τσαμπά δίνουν τη θολή ατμόσφαιρα και τη φθορά του χώρου. Αξίζει να βρεθείτε στο θέατρο 104, το «Αρτζεντίνα» θα σας αποζημιώσει, θα περάσετε καλά.
Ταυτότητα παράστασης
«Αρτζεντίνα», στο θέατρο 104 [έως 5/1]
Κείμενο: Σταύρος Δάλκος
Ερμηνεία-Σκηνοθεσία: Γιώργος Αλεβυζάκης, Σταύρος Δάλκος
Φωτογραφίες-βίντεο παράστασης: Βάσια Παππά
Φωτισμοί: Χρήστος Τσαμπάς
Επιμέλεια μουσικής: Σταύρος Δάλκος
Επικοινωνία: Γιώτα Δημητριάδη
Ημέρες παραστάσεων: Πέμ., Τετ. 9 μ.μ.
Εισιτήρια: από 8 ευρώ.
