Η Στέγη πήρε «φωτιά»! (vid)
Η λέξη είναι μία γι’ αυτή την (σκηνική) κοσμογονία. Η σκέψη δεν παρουσιάζεται όμως στο χαρτί, ας όψεται η (αυτό)λογοκρισία. Ο εσωτερικός διάλογος κοχλάζει και το αυθόρμητο φωνάζει: Τι θα κάνεις ρε;! Ε, τι θα κάνεις; Γράψε τη να τελειώνουμε. Το πολιτικά ορθό σε επαναφέρει στην τάξη και στον αστείρευτο πλούτο της ελληνικής γλώσσας. Η παρόρμηση επιμένει και σου θυμίζει ότι το θέατρο αντανακλά την κοινωνία, στην προκειμένη περίπτωση την ελληνική. Η απόσταση από το 2002 μέχρι σήμερα δεν είναι μεγάλη τελικά. Ένα τσιγάρο, ένας φραπές κι ένα τραπ κομμάτι μας χωρίζει! Και τι ακούς ανάμεσα τους; Τη μία λέξη που πρέπει να γράψεις. Το συνετό κομμάτι σε συγκρατεί. Η ισχυρή γλώσσα του δημιουργού δεν δικαιολογεί την επανάληψη της (έστω αυτή τη λέξη). Σκοπός αυτού που παρουσιάζει είναι η αποκωδικοποίηση του έργου, της παράστασης. Τα μηνύματα και οι προθέσεις των καλλιτεχνών απαιτούν το υψηλό, το ευγενές από σένα. Η μία, άγρια, λέξη πρέπει να φτάσει στον αναγνώστη με πλούσια εκφραστικά σχήματα, απλά, κατανοητά και ευγενικά. Συνεπώς, δεν θα γραφτεί το βίαιο και αιχμηρό. Το πείσμα, όμως, και το πρώτο συναίσθημα κερδίζουν και μεταφέρουν αυτό που ένιωσαν όλοι: «Το Σπιρτόκουτο-The Musical» γ@#$σε! Πόλεμο έχουμε ρε! Πόλεμο! «φωνάζει» το ένστικτο και σε οδηγεί στο νέο «Σπιρτόκουτο».
Εκρηκτικό, σαρωτικό, εξωστρεφές, λυτρωτικό
Πριν 20 χρόνια ήταν η κατάρρευση της οικογένειας, το ψέμα της κατανάλωσης και η σκλαβιά του επαγγελματικού ονείρου. Τώρα είναι η κυριαρχία του σκοταδιού της οικογένειας, της μόνης αλήθειας, της κατανάλωσης δηλαδή, και το επαγγελματικό όνειρο είναι η σύνταξη! Το «Σπιρτόκουτο» έχει θέση και στη σημερινή κοινωνία, ευτυχώς ή δυστυχώς. Τότε, το 2002, ήταν η αίσθηση του εγκλωβισμού σε τέσσερις τοίχους και η κάμερα. Τώρα, είναι η βασανιστική περιπλάνηση και η μουσική. Η επιλογή του Γιάννη Οικονομίδη να κάνει μιούζικαλ την ταινία-σημείο αναφοράς στη φιλμογραφία του, δικαιώθηκε! Αυτό που είδαμε χθες στη «Στέγη Ιδρύματος Ωνάση» ήταν εκρηκτικό, σαρωτικό, εξωστρεφές και λυτρωτικό. Η παραλυτική αίσθηση της ταινίας έγινε χείμαρρος εκτόνωσης συναισθημάτων. Οι ήρωες που γνωρίσαμε τραγούδησαν, χόρεψαν, ξέσπασαν και έγιναν ξανά κομμάτι της ζωής μας. Η εγγύτητα που προσφέρει το θέατρο τους έκανε φίλους, αδελφούς, θείους, γονείς μας! Πάνω στη σκηνή μοιράστηκαν με το κοινό τον πόνο, τον καημό, τον θυμό, την ελπίδα, την απόγνωση τους. Η μουσική έγινε ο καταλληλότερος ενδιάμεσος και αποκάλυψε την ομορφιά του «Σπιρτόκουτου». Ναι, στο μικροαστικό σύμπαν της οικογένειας του Μήτσου, στη λαϊκή συνοικία του Κορυδαλλού, υπάρχει κάτι το ωραίο, το αγνό και το αληθινό, κι ας κινδυνεύει να πνιγεί στο αίμα.
Καθαρόαιμο μιούζικαλ
Το πρωί ενός καλοκαιριού συμβαίνουν όλα! Στο σπίτι του Δημήτρη το κλιματιστικό είναι χαλασμένο. Στους τέσσερις τοίχους του διαμερίσματος, στον Κορυδαλλό, ζει η τετραμελής οικογένεια του Μήτσου και η ξαδέλφη της μάνας. Η ζέστη κάνει την κατάσταση αφόρητη και μια σπίθα αρκεί για να ξεκινήσει ο… πόλεμος! Οι ήρωες του «Σπιρτόκουτου» θέλουν μια καλύτερη ζωή, θέλουν να μάθουν πώς να αγαπούν, θέλουν να επικοινωνήσουν, θέλουν προσοχή και συνεννόηση. Η πραγματικότητα, όμως, είναι αμείλικτη. Τα δάνεια, οι υποχρεώσεις, η κούραση του αγώνα που δεν δικαιώνεται ευνοούν μόνο τα ταπεινά και άσχημα. Ασέβεια, αγένεια, τοξικότητα, υποκρισία, αποξένωση. Και έρχεται η ακατάσχετη βωμολοχία για να σημειώσει ότι ο μέσος άνθρωπος, αυτός που διαρκώς απογοητεύεται, πιέζεται, έτσι εκφράζεται, αρέσει δεν μας αρέσει.
Το «Σπιρτόκουτο-The Musical» δεν αφήνει τίποτα έξω από το «Σπιρτόκουτο» του 2002 και με τη μουσική το απογειώνει. Ο Γιάννης Νιάρρος κερδίζει τα εύσημα τόσο για τη σκηνοθεσία (και τους στίχους), όσο και για τη μουσική (με τον Αλέξανδρο Λιβιτσάνο). Μαζί με το γεμάτο ένταση λιμπρέτο των Γιάννη Οικονομίδη (υπογράφει και την καλλιτεχνική επιμέλεια), Δώρη Αυγερινόπουλου, συνθέτουν τον πυρήνα αυτού του καθαρόαιμου μιούζικαλ. Καίρια η συμβολή του Αλέξανδρου Λιβιτσάνου στην ενορχήστρωση-μουσική διεύθυνση. Ο συγχρονισμός λόγου-μουσικής άψογος. Στον σκηνοθετικό ρυθμό οι χορογραφίες της Γιώτας Καλλιμάνη, όπως και οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου. Τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη ταιριαστά με τον χαρακτήρα των ηρώων και το ύφος της παράστασης, όπως και το σκηνικό της Εύας Γουλάκου. Η αποτελεσματική φωνητική διδασκαλία είναι της Μαργαρίτας Παπαδημητρίου. Ο Γιάννης Λαμπρόπουλος τα καταφέρνει μια χαρά στην ηχοληψία.
Και επειδή έχουμε να κάνουμε με μιούζικαλ, πρέπει να πούμε ότι η επικοινωνία μουσικών-ηθοποιών ήταν άριστη. Οι μουσικοί επί σκηνής γίνονται ένας ακόμη ερμηνευτής που συμπληρώνει τα λόγια των ηθοποιών. Το «δέσιμο» των «καψουρολαϊκών», ραπ, τραπ, παραδοσιακών κομματιών με τις ζωές των χαρακτήρων είναι συναρπαστικό. Δεν μπορούμε να βρούμε κανένα ηθοποιό που να υστέρησε. Εξαιρετικοί όλοι τους! Ανέδειξαν με ενάργεια τον πόλεμο εντός των τεσσάρων τοίχων, το κοινωνικό-οικογενειακό ναρκοπέδιο και τα τραύματα της ύπαρξης μας. Το «Σπιρτόκουτο-The Musical» ήρθε και γ#@σε!
Ταυτότητα παράστασης
«Σπιρτόκουτο-The Musical», βασισμένο στην ταινία του Γιάννη Οικονομίδη [κατάλληλο για ηλικίες άνω των 18 ετών]
Στη «Στέγη Ιδρύματος Ωνάση»
Μουσική: Γιάννης Νιάρρος, Αλέξανδρος Λιβιτσάνος
Λιμπρέτο: Γιάννης Οικονομίδης, Δώρης Αυγερινόπουλος
Σκηνοθεσία-στίχοι: Γιάννης Νιάρρος
Χορογραφίες: Γιώτα Καλλιμάνη
Καλλιτεχνική επιμέλεια: Γιάννης Οικονομίδης
Καλλιτεχνική επιμέλεια για τη Στέγη: Αφροδίτη Παναγιωτάκου
Ενορχήστρωση και μουσική διεύθυνση: Αλέξανδρος Λιβιτσάνος
Σκηνικό: Εύα Γουλάκου
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Ηχοληψία: Γιάννης Λαμπρόπουλος
Σχεδιασμός ήχου: Μανώλης Μανουσάκης
Φωνητική διδασκαλία: Μαργαρίτα Παπαδημητρίου
Συνεργάτες μουσικής δραματουργίας: Γιώργος Κουτλής, Βασίλης Μαγουλιώτης
Βοηθός σκηνοθέτη: Αναστασία Στυλιανίδη, Ισαβέλλα Κασιμάτη
Διανομή: Γιάννης Αναστασάκης, Αγορίτσα Οικονόμου, Μάριος Σαραντίδης, Γιώργος Κατσής, Αποστόλης Ψυχράμης, Νάνσυ Σιδέρη, Δάφνη Δαυίδ, Βασίλης Δημακόπουλος, Δανάη Μουτσοπούλου, Eλένη Μπούκλη, Θεοδοσία Σαββάκη.
Μουσικοί: Σοφία Ευκλείδου (τσέλο), Δημήτρης Κλώνης (ντραμς), Αλέξανδρος Λιβιτσάνος (πλήκτρα), Γιώργος Μπουλντής(μπάσο), Σπύρος Νίκας (Σαξόφωνο), Βασίλης Παναγιωτόπουλος (τρομπόνι), Γιάννης Παπαδόπουλος(πιάνο), Kώστας Σαπούνης (τρομπέτα), Δημήτρης Στασινός (κιθάρα)
Διάρκεια: 105 λεπτά.
Ημέρες παραστάσεων: Τετ.-Κυρ. 8.30 μ.μ.
Εισιτήρια: 28-5 ευρώ
Οι παραστάσεις στις 3, 21 και 22 Δεκεμβρίου θα παρουσιαστούν σε συνθήκες καθολικής προσβασιμότητας, σε συνεργασία με τον πολιτιστικό οργανισμό liminal. Θα συμπεριλαμβάνουν διερμηνεία στην ελληνική νοηματική γλώσσα και ελληνικό υπερτιτλισμό για κωφά και βαρήκοα άτομα, καθώς και ακουστική περιγραφή για άτομα με οπτική αναπηρία. Οι υπηρεσίες προσβασιμότητας παρέχονται με την υποστήριξη του δικτύου Europe Beyond Access, το οποίο πραγματοποιείται με τη συγχρηματοδότηση του προγράμματος «Δημιουργική Ευρώπη» της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
